خانواده برتر

سلام دوستان 

من سوگل هستم . ۲۰ سال دارم و دانشجوی رشته پرستاری در دانشگاه دولتی یکی از کلان شهرها.  حدودا دو سال و اندی هست که یه آقایی رو دورادور میشناسم و به ندرت هم تو دانشگاه خودمون باهاشون برخورد دارم.

از همه نظر پسر خوب و پاکیه. تو این دو سال ته دلم ازش خوشم میومد اما همیشه عمدا سعی میکردم بهش فکر نکنم و این حس رو نادیده بگیرم که بعدا قضیه جدی نشه و یموقع عاشقش بشم کار دست خودم بدم .

علاوه بر این بخاطر رفتار و اخلاق خوبش براش احترام زیادی قائل بودم یه سال بزرگتر از من هست و  اهل یکی از شهرستان های بسیار نزدیک و در شهر ما دانشجو هستند. این آقا پسر دو هفته پیش تو دانشگاه ازم خواستن با هم حرف بزنیم، بعد از کلی من و من کردن و رنگ عوض کردن بهم پیشنهاد ازدواج داد و ازم اجازه خواست که برای خواستگاری بیان خونه مون . 

من بهشون همون جا جواب رد دادم و حتی به خانوادم هم راجع بهش چیزی نگفتم چون نمیخوام مجبور بشم بخاطر این قضیه با والدینم بحث و جدل کنم که چرا با شرایط خوبی که داره جوابم منفیه . دلیل منفی بودن جوابم اینه اون اقا خیلی از من موفق تر هست .

اون دندونپزشکی میخونه و تمام دختر پسرهای فامیل شون هم رتبه های برتر کنکور بودن . یه جورایی مطمئن هستم که اون از چهره م خوشش اومده و این بصری بودن کار دستش داده و جلوی دید عقلش رو گرفته . بعد از جواب رد دادنم این اقا پسر ناراحت شد و رفت و یه مدت کوتاه ندیدمش تا اینکه دوباره برگشت و این بار با اصرار بیشتر و میگه نمیتونم فراموش تون کنم و کسی جایگزین شما نمیشه برام اما باز من بهش جواب رد دادم و ازم دلیل خواست گفتم شخصی هست فکر کرد کس دیگه ای رو تو زندگیم دارم در حالیکه این طور نیست .

ولی من با خودم گفتم بذار این فکر رو بکنه بهتره و بیخیال من بشه. حس کردم ناراحت شد اما بازم ازم خواست بیشتر فکر کنم و دلیل براش بیارم . مشکل من اینه که مدام پیش خودم فکر میکنم که این آقا پسر الان کله شون داغه و متوجه نیست که اومده سراغ من چون واقعا کیس های با تحصیلات بالاتر و بهتر از من هستن براش و من اگه قبول کنم و باهاشون ازدواج کنم ممکنه بعد از چند سال که آتیش عشقش خوابید و براش عادی شدم منو با همکارهای دکترش مقایسه کنه و بهم سرکوفت بزنه که من میتونستم خانم دکتر بگیرم و تو از من پایین تری .

حتی ممکنه تو محل کارش از یکی دیگه هم رشته ی خودش خوشش بیاد و قید منو بزنه. به نظر شما برم همین ها رو بگم به خودش تا بفهمه واقعا چرا از خودم دورش می کنم ؟ اگه با منطق یه یار باهاش صحبت کنم میتونه بدون اینکه دلش بشکنه بشه بیخیال بشه ؟ 

هر چند این وسط به حس درونی خودم اهمیتی ندادم و به دلم اصلا اجازه ندادم حرف بزنه ولی امشب با خودم گفتم اگه منم مثل اون دانشجوی رشته ی تاپ بودم حتما قبولش میکردم و نه نمی آوردم ( بحاطر شرایطم امکان شرکت مجدد در کنکور رو هم بعد سه سال ندارم بخصوص اینکه نظام هم عوض شده و کتاب ها جدید هست) چه کنم که این غرور لعنتیم خیلی برام مهمه و اصلا دلم نمیخواد در آینده سرخورده بشم و احتمال خیانت و جدایی نمیخوام باشه تو زندگیم. 

پول و مادیات برام اهمیت اینو نداره که بخاطرش خودم رو کوچیک کنم. حتی شاید بعدا مادرش بهم بگه تو خودتو به پسرم قالب کردی ! و تحملش برام غیرممکنه. به نظر تون چیکار کنم که بدون شکستن دلشون قانع شون کنم؟ 

( خب دوستان این قسمت هارو من یکماه پیش ارسال کرده بودم ولی چون عضوبیان نبودم و سوال هم شخصی بود، تایید نشد) 

الان که یک ماه از این قضایا که تعریف کردم می گذره و من طبق تصمیمم با اون آقا حرف های دلم رو زدم و یه جورایی قانع شدن که قید منو بزنن و اینکه بهم گفتن یکی از دخترهای همکلاسی شون ( که اونم دندونپزشکی میخونه و همسن شه و اتفاقا همشهری خودش هم هست) بهش توجه میکنه و یه جورایی بهش فهمونده که ازش خوشش میاد ولی اون دلش پیش منه و حالا که من بهش جواب رد دادم قراره روی اون دختر فکر کنه هر چند گفته اون برام مث تو نمیشه !

آخرشم بهم گفت تا یه مدت دیگه صبر می کنه تا من بیشتر روی تصمیمم فکر کنم و اگه از جواب منفیم منصرف شدم کافیه بهش بگم تا اقدام کنه . به خدا دلم برای این پسر کبابه توی دو راهی بدی قرار گرفتم از طرفی هم بهش احساس عمیق تری نسبت به قبل پیدا کردم.

یه چیز دیگه هم که هست نمیدونم حالا چقدر به این طالع بینی ماه ها اعتقاد دارید ولی طبق گفته خودش متولد ۳۱ فروردینه (هم ماهی هستیم)  چون ازم تاریخ تولدم رو پرسید و توی طالع بینی که خوندم نوشته پسرهای این ماه عشق شون آتشینه و خیلی رمانتیک هستن از طرفیم آدمای عصبی ان... .

حالا میخوام ببینم شما این ویژگی ها رو به عینه در متولدین فروردین دیدید ؟ به راهنمایی تون کلا نیاز دارم در این مورد .

پیشاپیش سپاسگزارم .