خانواده برتر

سلام

خدایا چقدر مشکل شما و خونواده تون شبیه به مشکلیه که از بچگی تا همین دو سه سال پیش ما رو درگیر خودش کرده بود. باور کن اگه بگم چیزی نمونده بود که در اثر تعداد زیاد مهمونی ها و رفت و آمدهای فامیل به فقر مطلق برسیم و زندگیمون از هم بپاشه شاید قدری برات عجیب باشه. ما هم دقیقا در مرکز یک استان زندگی می کنیم و تنها خانواده ای هم هستیم که در این شهر اقامت داریم. تمام فک و فامیل ما در یک روستا در استان دیگه ای ساکن هستن. اونها به هر دلیل و بهونه ای اینجا خونه ما رو پاتق کرده بودن و روزی یا شبی نبود که ما از دست اینا آسایش داشته باشیم. بارها رفتیم قرض کردیم براشون که ناهار و شام مفصل سر سفره بذاریم و به قول معروف صورتمونو با سیلی سرخ نگه می داشتیم. کار ما با اونا به جایی رسیده بود که خاندانی میومدن خونه ی یک خونواده. دیگه خودت حساب کن. کارمون به جایی رسیده بود که هر ماه تا به خودمون میومدیم باید کلی قرض و قوله به قصاب و خواربار فروشی محل و نونوایی سر کوچه و این و اون پس می دادیم. به جایی رسیده بودیم که دیگه نوه ها و نتیجه های اون فامیلامونم راه به راه که عروسی می کردن و بچه می زاییدن با بچه ها میومدن خونه ما. یعنی از زمان جنگ که ما بچه بودیم و پدر و مادرم با سخت گذروندن به ما اونا رو مهمونی میدادن تا زمانی که ما خواهر برادرا بزرگ شده بودیم و دانشگاه رفته بودیم دیگه نوه ها و عروس داماداشونم میومدن و هی بدبختی رو بدبختی.

باور کن خونه شون اصلا نمی رفتیم. هیچ وقت. چون اصلا ما تو روستا اونم توی یه شهر دیگه کاری نداشتیم که بخوایم بریم. اونا به بهونه های مختلف مثل نوبت دکتر داشتن و عمل جراحی کردن تو این شهر بزرگ یا آزمون سراسری دادن و علمی کاربردی و نمیدونم خرید ماشین دست دوم و تفریح و دیدن مراسم عاشورا و خرید عید و امتحان استخدامی و معامله کردن و بار آوردن و بردن و چه و چه و چه و چه میومدن خونه ما. آقا این می رفت اون می اومد. هر کدومشونم با خونواده دو سه روز میومدن و میموندن . حمام می رفتن. ماشین لباسشویی و سشوار استفاده می کردن. سفره های رنگین مثل هتل دم دستشون بود. اتاق مجزا بهشون میدادیم و ما همه خواهر و برادرا توی هم می خوابیدیم با بدبختی اون شبا رو سر میکردیم. ظرف و اینا کلی میشستیم. ماشاالله ماشالله زاد و ولد هم که کم نداشتن بچه هاشون جیش می کرد رو فرشامون مجبوربودیم بشوریم. خلاصه وقتی متنتو خوندم یاد اون همه بدبختی خودمون افتادم. از اون گذشته هر چی عروس و دوماد جدیدم میاوردن برشون میداشتن میاوردن خونه ما رو نشونشون بدن که بعله ما فلان فامیلو تو شهر بزرگ فلان داریم. یه هدیه ایم میگرفتن از جیب ما یتیما و با خیال راحت می رفتن.

آقا جان ما یکی دو بار راه ما افتاد دهات اینا. اونم بخاطر یه عروسی و یه عزا . اولا که هیشکی روز بعد عروسی و عزا ما رو  نگر نداشت تعارفی بزنه بگه این همه راه تا شهر دیگه خسته میشین یه شبو بمونین فرداش برین یکیشونم که خودمون دیگه ناچاره بلیت نبود برگردیم موندیم نه پتویی نه چیزی . وقتی برگشتیم شهرمون همه تا یک ماه سرمای شدید خورده بودیم. با اینکه همون خونواده کلی هم امکانات داشتن.

اینه دیگه اونا از بچه های خودشون نگذشتن اتاقشون یا پتوهای خوبشون رو به مهمون بدن ولی پدر و مادر ما عمری ما رو صرف اینا کرده بودن. بگذریم. سرتو درد نیارم.

تا مدتها میومدن و میرفتن. این پشت اون. اون پشت این. تا اینکه هفت هشت سال گذشت و ما بچه ها دیگه عاقلتر شدیم و فهمیدیم که ای دل غافل . پدر  ومادر ما چقدر ساده ن و این نمک نشناسای سوء استفاده گر دارن این همه ازمون سوء استفاده می کنن. هی به بزرگترا میگفتیم تو رو خدا یه چیزی به اینا بگید. حداقل مجبورنیستید که خودتونو نابود کنید ما رو هم همینطور. وقتی میان مث خودشون یه لقمه نون ساده بذارین در حد توانتون. چرا باید ما کفش و کلاه نداشته باشیم. چرا باید شب امتحان روحیه مون خراب شه. چرا هر وقت خوابیم یکی از اینا یهویی بالاسرمونه. زیر پتو پاشیم دست و صورت نشسته با چهره مزاحم اینا رو به رو شیم. تا کی اینجوری. ولی بزرگترا متاسفانه با تفکر قدیمیشون که زشته مهمونن و فلان هی قرض هی قوله هی کلی دامن زدن به آزار و اذیت ما بچه ها.

ما ها هم که دیگه حالا کمترینمون بیست سالشه وقتی میومدن زیاد تحویل نمیگرفتیم نمیومدیم پهلوشون بشینیم گفتیم شاید غیر مستقیم به خودشون بیان. ولی اونا بازم کار خودشونو میکردن . خون به دل ما شده بود. خدا ازشون نگذره هنوز که هنوزه داریم قرض و قوله اینارو پس میدیم. ای بابا

این راه تحویل نگرفتن ما بچه ها هم کارساز نبود. چون بزرگترا بدون توجه به ما بازم همون مهمونداریشونو و هزینه کردن از آب و برق و کولر و بخاری و حمام و قصاب و نونوا و خوار و بار و اتاق های ما و همه اینا رو هی ادامه می دادن. اونا هم انگار نه انگار.

تا اینکه یه روز خواهر بزرگترم به پدر و مادرمون گفت یک عمر داریم تاوان اینارو پس می دیم. یک عمر مهمونداری کردید از سر تعارف و آبروداری و صورت با سیلی سرخ کردن و این حرفا. بسه دیگه تو رو خدا. اگه شما به اینا نگید ما دیگه خودمون میگیم که کمتر مزاحم شن. خلاصه یه روز محترمانه به یکیشون گفت که ببین کلاه خودتونو قاضی کنید شماها صد تا خونواده ما یه خونواده. فکر کنید در سال هی به نوبت میاین و می رین. خدا رو خوش میاد؟ پشت گوش انداختن خندیدن گفتن بابا فامیلیه دیگه. شمام بیاید همینه. خواهرمم گفت ما بیایم روستای شما که صد تا خونواده اید ده روزم بمونیم به زور نوبت به یکیتونم میرسه چه رسد به دیگری. در ثانی ما که خدا شاهده اونجا هم نیومدیم و نمیایم. چون کاری هم نداریم.

خلاصه بازم با کمال پررویی میومدن. هنوز همون آش و همون کاسه.

تا اینکه بالاخره یه روز خود مادرم عصبانی شد توپید بهشون. جریانم سر این بود که دیگه پدر  و مادرم انقدر قرض آورده بودن بالا و وام گرفته بودن برای مهمونی دادن به فامیلا که تحمل خودشونم سر رفته بود. بعد توی یه وضع وحشتناکی که خودمون سه چهار روز هیچی نداشتیم حتی بخوریم و ما بچه ها هم آزمون کنکور داشتیم شیش تا خونواده ازشون یهویی اومده بودن خونه مون اونم سرزده. یکیشون میخواست نمیدونم کجاشو عمل کنه. با شیش تا خونواده اومده بودن که حدود یک ماه تمام بمونن. سر سه چهار روز خود مامانم گفت یا خدا تا سر ماه هم بمونن که نابود میشیم با این وضع و البته کم هم آورده بودیم از بس قرض کرده بودیم واسشون. دیگه فکر کن چقدر ملت بی انصاف باشن که رو بدی پرروتر شن.

خلاصه ببین راهش اینه به نظرم مثل ما مستقیم بگین که انقدر مزاحم نشن. دوره زمونه سختیه. باور کن گذشته از مسأله مالی روح و روان شما و خوار برادرهات نابود میشه در اثر اینکه یه روز آسایش تو خون خودتون نداشته باشین. ما اثرات این تعارفی بازی درا.ردنای پدر  ومادرمو بعدا فهمیدیم بعد ده سال. شماها هم اگه دیر بجنبید خدایی نکرده گذشته از مساله تنگنای مالی روحتون مریض میشه. همه روانشناسا میگن ادم سالم اونه که حرفش رو مستقیم بگه وقتی که میدونه حرفشم کاملا منطقیه. ببین اینا تعداشون زیاده یکی دو خونواده هم نیستن بخوای مستقیم نگی یا نمیدونم الکی تلفن برداری بگی نیستیم فلان جاییم این کارا راه به جایی نمی بره. چون یکی دو تا نیستن. دقیقا مثل فامیلای ما. اون صد تا خونواده که گفتم. پس هر چی شما دماق دهن کج کنید و غیر مستقیم تلفن ورندارید و این حرفا راه نداره. راهش اینه که میگم. ما خودمون تجربه ی بد این مساله رو داریم. فقط و فقط و فقط جواب مستقیم. خیلی منطقی بگید بندگان خدا تا الان تونستیم الان دیگه نمیتونیم. دوره زمونه سخته. کلی بدبختی داریم. خونه مون کوچیکه. شماها هم هی راه به راه میاید و می رید. هر چیزی به اندازه ش خوبه. منتها یه بزرگتر خونواده تون بگه بهتره بنظرم. ما دیگه یهویی توپیدیم بهشون و از شرشون خلاص شدیم.

شما حداقل این کارو نکنید ولی منطقی بهشون بگید که ما واقعا کم آوردیم دیگه. والسلام.

اینا حرفای یکیه که عین خودت تجربه کرده این موضوعو خواهر جان. دیر بجنبی سر خودت و خونواده ت کلاه رفته. مستقیم مستقیم مستقیم بگو

اگه به حرف من و راهکار من هم اعتماد نداری و یا عیب میدونی میتونی به دکتر هلاکویی هم زنگ بزنی. مطمئن باش ایشونم که روانشناس و جامعه شناس ماهریه همین راهکار من رو بهت خواهد گفت.

ببخش که انقدر طولانی نوشتم. دلم خیلی پر بود. ولی الحمدلله الان دیگه فهمیدن. ای کاش مادرم زودتر این کارو میکرد. الان دو سه ساله که ما هم داریم واسه خودمون زندگی میکنیم. دیگه صبحا که پامیشیم مهمون بالا سرمون نیست. دیگه شبا که میخوابیم مسافر پشت درمون نیست. گرّان گرّان ادم هی مثل هتل نمیان برن. دیگه دست سوء استفاده شونو واسه ی همیشه بستیم.

مردم مملکت ما خیلی حد نگهدار نیستن عزیز. به فکر خودت نباشی ضرر که میکنی هیچ. یه روز به خودت میای دور از جون میبینی همه چی تو مثل قمار از سر ندونم کاریهای دیگران از دست دادی. به فکر خودت نیستی حداقل به فکر خواهر برادر کوچیکترت باش. اون بنده خداها احتیاج دارن به آرامش. خونه که هتل نیست.

تازه الان خیلی از خونواده ها به این نتیجه رسیدن و فقط شما نیستی. من یه دوستیم دارم که مادرش مریضه فامیل رعایت مریضی مادر اینا و جمعیت زیادیشونو نمیکردن و هی مث فامیل ما میومدن می رفتن اونم دقیقا خود دختره همسن منه همین کارو کرد. مستقیم توپیده بود به عمه ها و دایی  ها و خاله ها و عموهاش که بسه دیگه. به فکر مادر مریضمون نیستین به فکر من و خواهرام باشین. خیلی زرنگ باشیم جهیزیه جور کنیم بریم سر خونه زندگیمون. واللا . از کجا بیاریم شکم شماها رو پر کنیم.

پی نوشت: تازه خونه ما خوبه یه بزرگتر (مادرم) جواب فامیل کرد خونه دوستم از بس پدر مادرش دیگه ساده تر از پدر مادر منن خود دختره پا شد از حق خودش و خواهر برادراش دفاع کرد.

این مشکل جدیه. من کشیدم می دونم. حتما به فکر باشین با بزرگترات صحبت کنین فکراتونو بذارین روی هم و هر چه سریعتر حلش کنین. من و خونواده م درد کشیده ی همین تعارفهای الکی و با سیلی سرخ نگه داشتن صورتیم. یا علی

سلام

تجربه ندارم ولی فکر کنم شما باید خجالت و رودربایستی رو بذارید کنار.

مهمون حبیب خداست ولی مهمونی که آداب رو رعایت کنه

درسته حدیث داریم مهمون حبیب خداست و بلا رو از خونه میبره و روزی میاره با خودش ولی نه مهمونی که چندروز چند روز بمونه و باعث ازار میزبان بشه. حدیث داریم مهمونی که بیشتر از سه روز بمونه بعد از سه روز غذای که میخوره انگار غذای که بش صدقه شده داره میخوره

هرچیزی به اندازش خوبه

تلفن خونه را کامل قطع کنید.

و وقتی به موبایل زنگ زدن. بگید نیستیم.

دروغ مصلحتی بگید.

مثلا اگر تهران زندگی می‌کنید بگید شهریار میریم. نیستیم.

با دوستمون میریم. خونه نیستیم. 

در جواب محدثه

فک کنم خود شما مهمان آویزان هستید. 

سلام. 

من ازدواج کردم و تهران زندگی میکنم.

خواهر و برادرهای ما خیلی آویزان هستن. و همیشه از شهرستان به خانه ما می آیند. و ما واقعا خسته شدیم.

چگونه می‌توان به خواهر و برادر نه گفت.

چگونه بگوییم ما می‌خواهیم راحت باشین.

مهمان حبیب خداس احترامشون رو لطفا نگهدارین با سپاس.یا حق

سلام درسته مهمون حبیب خداست اما دیگه آرامش نمیزاره برا آدم 

از پنج شنبه بعد ازظهر میاد تا صبح شنبه 

خدا وکیلی اگه بخاطر مامان بابام نبود میرفتم **** ** *** ** **** ***** 

کارل گوستاو یونگ می گوید اخلاق دو جور است : اخلاق بردگی و اخلاق اربابی

اخلاق بردگی یعنی همین چیزی که نود درصد مردم بهش معتقدند؛ اخلاقی که می‌گوید در مهمانی‌ها و جمع فامیل لبخند بزن، اگر عصبانی می‌شوی، خوددار باش و فریاد نزن، وقتی دخترعمویت بچه دار می‌شود برایش کادو ببر، وقتی دوستت ازدواج می‌کند بهش تبریک بگو، وقتی از همکارت خوشت نمی‌آید، این را مستقیم بهش حالی نکن،برای این که دوستت، همسرت، برادرت ناراحت نشوند خودت را،عقاید و احساساتت را سانسور کن، **** ** *** ***** ***** * ***** ********* ***** ** ** **** **** ******** **** ****** *** * *** * ****** ***** **** *** ** ** ** ***** ***** * ** *** ****** فداکار، مهربان، صبور، متعهد، خوش برخورد و خلاصه، همرنگ و همراه و هم مسلک جماعت باش…

اما اخلاق اربابی، کاملا متفاوت است.افرادی که به اخلاق اربابی پایبندند، از نظر روانشناسی، آدم‌هایی هستند که به بالاترین حد از بلوغ روانی رسیده اند و قوانین اخلاقی را نه از روی ترس از خدا و جهنم و قانون و پلیس وهمسر و پدر و مادر و نه به طمع پاداش و تشویق اجتماعی، که برمبنای وجدان خودشان تعریف می‌کنند. البته وجدان شخصی این افراد، مستقل، بالغ، صادق و سالم است، اهل ماست مالی و لاپوشانی نیست، صریح و بی پرده است و با هیچکس، حتی خودشان تعارف ندارد. بزرگترین معیار خالقان اخلاق اربابی برای اعمال و رفتارشان، رسیدن به آرامش و رضایت درونی است. اخلاق اربابی مرزهای وسیع و قابل انعطافی دارد و هرگز خشک و متعصب نیست.

برای توده‌هایی که مقید و مأخوذ به اخلاق بردگی هستند، اخلاق اربابی، گاه زیبا و تحسین برانگیز، گاهی گناه آلود و فاسد و در اکثر مواقع گنگ و نامفهوم است. یونگ می‌گوید: افرادی که به اخلاق اربابی رسیده اند تاوان این بلوغ را با تنهایی و طرد شدگی پس می‌دهند. آنها به رضایت درونی می‌رسند ولی همیشه برای اطرفیانشان، دور از دسترس و غیرقابل درک باقی می‌مانند…

سلام عزیزانم من یک راهکار دارم خیلی راحت گوشی رو خاموش کنید یک خط جدا برای افراد خانواده تهیه کنید تلفن خونه هم قطع وزنگ در حیاط هم قطع کنید یا سیمش رو قطع کنید حداقل ده روز بخودت ن استراحت بدین هر کس گفت بی رو درویشی  بگین مریض بودم سردرد بودم تلفن قطع کردم یا دستم خالی تلفن خونه قطع گوشیم آنتن ندا ره

سلام وقت بخیر به همگی، منم دقیقا همین مشکل دارم، تنها دختر مجرد خونه هستم ، چن سال پیش شهر ما سیل اومد و خونه ما تخریب شد ولی هیج کدوم از فامیلا نیومدن ببینن ما زنده ایم یا نه به جز دایی بزرگم که خدا حفظش کنه اومد کمک و وسایل دراورد، بقیه حتی زنگ نزدن ، به نظرم خوشحال هم شدن ، الان نزدیک ۵ سال میگذره ما دوباره وضعمون خوب شده خونه خوبی مرکز استانمون گرفتیم ، الان همونا ک خبری نشد ازشون زنگ میزنن و میان خونه ما ، خاله بزرگم ک واقعا خیلی پررو خودش و دخترش ، اصلا نمیدونم یادشون نیس تیکه ها ک انداختن ، اصلا نیومدن تو اون اوضاع ی شام ما رو دعوت کنن ، الان من اذیت میشم ک میان خونمون ولی مادرم و پدرم رودربایستی دارن بهشون یاداوری کنن حداقل ک شاید خجالت بکشن ، میدونید الان کمک مالی میخان، دایی کوچکم اونموقع ک لیاقت نداشت ی زنگ بزنه ، چن وقت پیش پول خواسته....   واقعا موندم چکار کنم ، واقعا دوست ندارم بیان خونمون ، چون هیچ کاری برا ما نکردن ، خیلی پررو هستن ، میدونید خیلی بده مجرد باشی و مجبور باشی خونه پدر زندگی کنی، چون حرف حرف اوناس ، حتی برا روشن کردن شوفاژ و لامپها ،،  ای خدا خودت کمکم کن ....