سلام دوستان
واقعا نمیدونستم با کی بیام در دل کنم با هیچ کسی نمیتونستم هیچ کسی، لطفا به حرف هام گوش بدین کامل یه راه حل بهم بدین .
پسر 22 ساله ای هستم، خدا رو شکر از نظر وضعیت مالی و شغلی در حد خوبی هستم، ولی وقتی توی یک جمعی هستم یا توی خیابون دارم قدم میزنم یا توی جمع های خانوادگی هستم همیشه خودم رو با بقیه مقایسه می کنم، مثلا میگم چرا فلانی قدش این قدر مناسبه چرا من قدم اینقدر بلند تر از اونه، چرا این چاقه ؟ چرا من لاغر ؟ چرا این موهاش اینقدر خوبه چرا من نه ؟ هیچ وقت نشده کسی رو ببینم توی ذهنم این نیاد بگم خب پسر تو این ویژگی های خوب رو داری به جاش تو فلان استعداد و توانایی رو داری .
یعنی هر وقت کسی رو میبینم خودم رو در مقابلش کوچیک و داغون تر میبینم، همیشه نکات منفی از خودم نسبت به بقیه توی ذهنم ایجاد میشه، باعث شده اصلا دلم نخواد توی جمعی باشم، اصلا دلم نخواد برم بیرون، دلم میخواد همیشه تنها باشم، چون تنهایی دیگه کسی نیست اطرافم که خودم رو باهاش مقایسه کنم .
همیشه دوستام میگن چطوری توی گروه های مثلا شبکه های اجتماعی اینقدر با همه گرم هستی اینقدر خوش معاشرت و صحبت می کنی حرف میزنی و ... ولی توی جمع خیلی ساکتی، نمیدونم بهشون چی بگم ولی خودم دلیلش رو می دونم .
چون توی گروه های فضای مجازی من دیگه کسی رو نمی بینم رو در رو باهاش صحبت کنم و هی توی ذهنم خودم رو مقایسه کنم باهاش، ولی توی جمع واقعی به جای اینکه از جمع لذت ببرم همش توی خودمم و دارم غصه می خورم و مقایسه می کنم خودم رو ، واقعا کلافه شدم، لطفا کمکم کنید
ممنون
پیشنهاد :
دچار اختلال خود زشت پنداری شدم
همش خودم رو با دیگران مقایسه میکنم
مشکل من در یه کلام کمبود اعتماد به نفس و خود زشت پنداری هست
با این که بقیه میگن خوشگلی، اصلا از چهره م خوشم نمیاد
دوست دارم همه وجودم رو جراحی زیبایی کنم
کابوس زندگیم اینه همسر آینده ام به خاطر ظاهرم ازم متنفر بشه*
- ۷۶۰۳ بازدید توسط ۵۶۷۴ نفر
- سه شنبه ۲۱ ارديبهشت ۰۰ - ۲۲:۲۰
