سلام دوستان
من برام سؤالی پیش اومده که می خوام مطرح کنم؛
همه ی ما وقتی یه سنی رو رد کردیم یواش یواش دوستان مون که تقریباً هم رده‌ی سنی ما بودن و شرایطی نزدیک به شرایط ما داشتن؛ ازدواج کردن و رفتن سر خونه زندگی شون، ما هم از ته دل براشون خوشحال بودیم براشون آرزوی خوشبختی کردیم، ولی ته دل مون، حس غبطه داشتیم، حس اینکه کی قراره برای خودمون پیش بیاد، کی قراره ازدواج کنیم، کی قراره شرایط مون برای ازدواج فراهم بشه.
این حس وقتی بدتر میشه که می‌فهمی حالاها شرایطش برات جور نیست و فعلاً هم آدم مناسب سر راهت قرار نگرفته و آینده‌ای که پیش روت هست برات مبهمه، این حس بدتر و بدتر هم میشه وقتی که میبینی بقیه دوستات هم کم دارن ازدواج می کنن و انگار تو توی جمع اون ها حالا حالاها مجردی، انگار کلی فکر و خیال هجوم میاره به آدم.
بارها از افراد مختلف شنیدم که این حس غبطه رو داشتن ولی می خوام اینجا مطرح کنم که اگه تجربه یا حس مشابهی داشتین بگین، لطفاً بدون قضاوت نظر بذارید این فقط یه حس غبطه خوردنه (من آدم حسودی نیستم، اتفاقاً خیلی مهربونم برای همه دعای خیر دارم، فکر نکنید که برای ازدواج کسی برام نبوده، ولی ان شاء الله به موقعش آدم درستش سر راه همه مون قرار می گیره)
ممنون از پاسخ‌های زیبای شما
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) ← خودسازی در پسران (۲۳۱ مطلب مشابه)
- ۲۴۶۹ بازدید توسط ۱۸۰۱ نفر
- پنجشنبه ۱۱ شهریور ۰۰ - ۲۰:۰۶
