سلام دوستان
من یه دختر ۲۴ ساله هستم. مدت یک ساله که با پسر یکی از آشنایان به قصد ازدواج رابطه داریم. تقریبا تمام اطرافیانمون به جز پدر من از موضوع اطلاع دارن. اون آقا پسر تقریبا هیچی نداره. نه پول و سرمایه. نه تحصیلات. نه سربازی. نه کار. ولی من برام هیچکدوم از اینا مهم نیست. برای من فقط خوبی و خوش اخلاقی و پاکی طرف مقابلم مهمه که ایشون همه اینا رو داره.
شرایط هر دوتامون رو مینویسم. نظرتونو بگید. فقط اینم در نظر داشته باشید که ما به شدت همدیگه رو دوست داریم و این علاقه، علاقه یکی دو سال نیست. خیلی وقته که هست. ولی مدت رابطمون یه ساله.
من: ۲۴ سالمه
ظاهرم متوسط به بالاست و از نظر خیلیا خوبم. تحصیلاتم فعلا لیسانسه و تصمیم دارم اگه خدا بخواد ادامه بدم. چون کلا به تحصیل علاقه مندم. شاغل رسمی هستم ، وضع مالیمون متوسطه ، محجبه هستم و اخلاقای بارزم اینه که مثلا دروغ نمیگم و اصلا توی زندگیم اهل دورویی و نقش بازی کردن نبودم و نیستم. دست و دلبازم و مدام در حال کمک. در حدی که میترسم هیچ پولی واسم نمونه با این وضع :) ، مغرورم. خیلی زود ناراحت میشم. زودم قهر میکنم. بعضی مواقع هم زود از کوره در میرم ولی داد نمیزنم :)
طرف مقابلم:
۲۲ سالشه. دو سال از من کوچیکتره ولی اخلاقاش و ظاهرش بزرگونه تر از سنشه. ظاهر اونم متوسط به بالاست . تحصیلاتش دیپلمه. کلا علاقه خاصی به درس نداره شاید به زور یه لیسانس بگیره. اونم کی خدا میدونه :)
در زمینه اشتغال شغل ثابتی نداره و همش در حال عوض کردن شغله. چون متاسفانه سرمایه ای هم نداره که باهاش یه کار راه بندازه. وضع مالی خوبی ندارن. نه پدرش و نه خودش. یعنی امید چندانی ندارم که حداقل پدرش دستشو بگیره و کمکش کنه ( ولی در کل پول برای من مهم نیست و اعتقاد دارم که خدا کمک میکنه و اگه خودش اراده کنه و تلاش کنه میتونه زندگی متوسطی رو فراهم کنه) .
اخلاقاشم اینه که کینه ای نیست و قهر نمیکنه . آرومه و زود از کوره در نمیره . زیاد آدم راستگویی نیست ولی با من کاملا صادقه . احساساتیه مثل خودم. آدم درستیه. مثلا اهل مال مردم خوری نیست . توی این دوره زمونه و با این پسرایی که می بینیم جزو پسرای چشم و دل پاک محسوب میشه! از نظر اعتقادات مذهبی هم در یه حدیم.
من خواستگارای زیادی دارم که به شدت هم پیگیر هستن. ولی اولا بخاطر علاقه ای که هر دو به هم داریم و ثانیا بخاطر معیارایی که مد نظر منه و ایشون همشو داره ( یعنی خوبی و پاکی و خوش اخلاقی) و همچنین بخاطر عدم شناخت و عدم اعتمادم نسبت به پسرا، همچنان با ایشون موندم و به هیچکس نمیتونم جواب مثبت بدم. الان از طرف خانواده تحت فشارم که با وجود این همه خواستگار با شرایط عالی چرا میخوای پای کسی بمونی که معلوم نیست آیندش چی میشه. اونا آینده رو توی پول و خونه و ماشین خلاصه میکنن ولی من توی تفاهم و عشق و پاکی و یه داشتن زندگی شاد و آروم.
ازتون میخوام اول از نظر احساسی خودتونو بذارید جای من و بعدش فکر کنید و بگید به نظرتون من چه تصمیمی برای زندگیم بگیرم؟
اینم بگم که خانواده من به شدت مخالفن ولی اگه خودم بخوام و محکم وایسم احتمالا راضی بشن. تصمیم گیری برام خیلی سخته
ممنون میشم راهنماییم کنین
← مشورت در ازدواج خانم ها (۲۳۰۴ مطلب مشابه) ← رفتارشناسی پسران برای ازدواج (۶۸۷ مطلب مشابه)
- ۴۶۸۱ بازدید توسط ۳۳۲۲ نفر
- سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۹۶ - ۲۱:۳۲
