سلام
دوستان حتما براتون پیش اومده که در موقعیت های مختلف با خودتون حرف بزنین، چه با صدای بلند چه به صورت صدای تو ذهن تون. یه وقت هایی دارین یه کاری رو انجام میدین میزنه تو ذوق تون. بعضی وقت ها یه حرفی میزنه بهتون که اعتماد به نفس تون میره بالا. یا میگه بریم یه کم تفریح و استراحت. یا میگه این کار رو بکن، اون کار رو نکن و انتقاد و نصیحت مون کنه و کلی چیزهای دیگه که خودتون بهتر میدونین.
حالا سوال من اینه؛
اگه به این صدا کالبدی داده میشد مثل یه انسان، آیا حاضر بودیم اون رو به عنوان دوست خودمون بپذیریم؟، اصلا دوستی مون پایدار میموند، یا اینکه زود ازش سرد میشدیم و قطع رابطه میکردیم؟ ممکن بود دوست ناباب تون بشه؟، اصلا دل تون برای صدای درونتون یعنی اون تکه از وجودتون تنگ نمیشد؟
ممکنه آدمایی واقعی از همین نوع دور و برمون باشه، با اون ها هم همین جوری تا میکنیم یا چون این یکی آدم بخشی از خودمونه حسابش جداست؟، یعنی همون حرف های صدای درون مون رو یکی دیگه بزنه ممکنه گارد بگیریم و بگیم اصلا به تو چه؟!!! (همین الان صدای درونم بهم گفت نخند بحث جدیه. اعصاب نداره والله)
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۳۱ مطلب مشابه)