سلام هم خانواده ای های عزیز
امیدوارم تن تان نیاز با ناز طبیبان پیدا نکند
من پسری جوان (زیر 30) هستم که خدا رو شکر از جهت شخصیتی و تحصیلی و شغلی جایگاه مناسبی دارم (خودستایی نیست چون شما بنده رو نمی شناسید) و تک فرزند خانواده هستم. زمانی که صحبت می کنم، از نظر فن بیان مشکلی ندارم. من در جمع های شغلی، دوستان و اقوام فرد کم صحبتی هستم. صحبت کردن بی دلیل و صرفا ادامه دادن بحث و معاشرت با جمعی که دخلش هستم (جمع فامیلی و کاری) و ازشون خوشم نمیاد در نظرم کاری عبث و دوست نداشتنی است و به این دلیل فردی کم صحبت هستم.
این قضیه باعث شده که در جمع های شغلی و فامیلی، حضورم انگار به چشم نیاید و همه با هم صحبت می کنند به جز من و رفتار افراد به گونه ای هست که انگار من وجود خارجی ندارم و کسی نه من رو مخاطب خودش قرار می دهد و نه حتی سر صحبت رو با من باز می کند در حالی که انتظار من از افرادی مثل عمو که مثلا 15 یا 25 سال از من بزرگ تر هستند این هست که اون ها سر بحث رو باز کنن و سپس من با آنها همراهی کنم. ولی متاسفانه اون ها هنگام صحبت کردن حتی ارتباط چشمی که خردترین نوع ارتباط هست رو با من ندارن.
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)