دوری از خانواده به خاطر تحصیل

سلام

دخترم، امسال رشته ی مورد علاقه م رو قبول شدم، دولتی، ولی تقریبا شهرمون 12 ساعت تا اون جا فاصله داره، اوایل پشیمون شدم که چرا زدم، ولی از وقتی رفتم خیلی خوشم اومده از اون جا.

شهر کوچیک و جمع و جوریه، ولی مردمش به شدت خوش اخلاق و مهربونن، مهمون نوازن و هوای ماهایی که میدونن غریبیم رو دارن، خوابگاه مون با دانشگاه فاصله نداره، بزرگه خیلی خیلی خیلی تمیزه، برعکس چیزهایی که قبل رفتن در مورد خوابگاه شنیده بودم و وحشت کرده بودم، اون جا هم خیلی خوبه، از محیط دانشگاهش هم خوشم اومده.

تو این 4 ، 5 روزی که اونجا بودم با اکثریت آشنا شدم، البته زیاد با کسی صمیمی نیستم هنوز، بوده رفتم بیرون و پول نقد یا ساعتی چیزی جا گذاشتم رو تختم در اتاق مون هم باز بوده ولی کسی دست نزده... کیفیت غذاهاشون هم خیلی خوبه، جوری که خیال مامان بابام کامل راحت شد از همه چی.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
زندگی دانشجویی (۳۴ مطلب مشابه) نوع رفتار در دانشگاه (۱۲۱ مطلب مشابه)

سلام

خانواده برتری های عزیزم من امسال دانشگاه شهرستان قبول شدم و باید از خانواده م دور بشم!، با اینکه تا الان نه آشپزی‌ کردم، نه کارهای خونه رو انجام دادم و کلا دختر مستقلی نبودم اما با همه ی سختی های خوابگاه کنار میام به جز یه سختی که شب و روزم رو مختل کرده و ناخودآگاه با فکر کردن بهش اشکم در میاد! اونم دوری از خونواده ست! این نه تنها فقط برای خودم سخته، برای خونواده م هم سخته و این ناراحتی منو بیشتر میکنه. من بیش از حد به خونواده م وابسته م، از فکر دوری ازشون دارم نابود میشم.

مامانم که خودش هم ناراحته اما سعی میکنه ناراحتیش رو کنترل کنه تا من متوجه نشم اما خب‌ من که میفهمم، داداشم ولی گریه میکنه و میگه یعنی تو میخوای بری اونجا دلت واسه من تنگ نمیشه!؟، بابام هم که مجبوره بخاطر مامانم و داداشم به روی خودش نیاره تا اون ها رو بیشتر ناراحت نکنه.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۵۹ مطلب مشابه) زندگی دانشجویی (۳۴ مطلب مشابه)