خانواده برتر

چرا بخوایم محبوب دیگران بشیم ؟

با عنوان تاپیک خیلی مخالفم.

اساسا چرا باید سعی کنیم محبوب دیگران باشیم؟

این تلاش از پایه غلط هست.

خود خدا همین الان محبوب همه نیست با اون همه قدرت .

بعد من و شما چجوری می تونیم محبوب دیگران باشیم؟

اون دوست شما که شما کمتر دوستش دارید چیزی رو از دست نمی ده.

اون دوست شما هم که شما دلتون براش تنگ شده چیزی به دست نمیاره.

به نظر من کسی که دنبال این باشه که محبوب دیگران باشه محکوم به بدبختی و فناست.

درستش اینه که خوش اخلاق باشیم و بدونیم قرار نیست با این کار محبوب همه بشیم.

تاریخ گواه همین هست.

امام حسین با اون همه خوش اخلاقی و محبت و مهربانی همش ۷۲ یار داشت در برابر سپاه عظیم چهارصد هزار نفری دشمنش .

پس همیشه اینکه محبوب باشیم ؛محبوب خیلی ها باشیم؛اکثریت با ما موافق باشند دلیلی بر موفقیت نیست.

امام حسین او زمان خودش خیلی غریب و تک و تنها بود اما سالها بعد محبوب ترین ها شد البته که همین الان هم کلی مخالف و دشمن داره * **** ** *** ***** ******

امام حسین اون همه کار خوب نکرد که منو و شما بگیم به به چه چه .چقدر آدم خوبی !!

اصلا محتاج این نبود که ما دوستش داشته باشیم.

اگر همه عالم هم بهش می گفتند ازت متنفریم و حالمون ازت بهم می خوره نمی نشست زمین چون تمام تمرکزش روی خدا بود.

ایشون فقط تلاش می کرد خدا دوستش داشته باشه.

که دست آخر هم جز برترین ها شد که عالم از وجودش حیات گرفت.

پس تلاش کنیم فقط و فقط محبوب خدا باشیم.

بقیه رو بی خیال .

بقیه شاید اگر من بهشون یک آپارتمان چند میلیاردی بدم منو دوست دارند ؛بقیه شاید اگر از حق مسلم خودم به نفع اونا بگذرم منو دوست دارند .بقیه شاید دلشون می خواد سر سفره من نخورم که اونا بیشتر بخورند .

اینا منطقی هست که من بشم ملعبه دست مردم؟؟؟

آخرم جواب خوبی هامو با بی چشم و رویی بدن؟؟؟

اینم شد نیت که سعی کنیم محبوب دیگران بشیم؟؟؟

آخه این چه هدف سطح پایینی هست؟!

باید هدفمون این باشه که خدا از ما راضی باشه بقیه راضی شدند چقدر خوب نشدند هم مهم نیست.

به خدا اگر مردم همه برای رضای خدا تلاش می کردند هیچ جرمی و ناحقی ای نبود.

قطعاً اخلاق خوب باعث میشه در دل دیگران جا پیدا کنیم و محبت اونا به ما زیاد بشه و اینکه در برخورد با دیگران باید صرف نظر از موقعیت و جایگاه و جنسیت و...احترام شخص مقابل رو حفظ کنیم ...مگر اینکه طرف خلافش رو ثابت کنه و آدم محترمی نباشه که کلا صلاح در اینه که اصلا با این دست از آدما صحبت نکنیم و ارتباط نداشته باشیم ...

ولی یه چیزی که هست و مهمه اینه خوش اخلاقی با سادگی خیلی فرق داره ...اینکه نزاری از اخلاقت و رفتار خوبت حجب و حیایی که داری سو استفاده کنن !!! 

چیزی که با تجربه بهتره به دست نیاد ...

خودم آدم زخم خورده ای هستم از این موضوع و تجربه ای که برام شد و بهای سنگینی براش دادم ... از خانواده دوستان فامیلا آشناها همسایه ها ... همه از من و اخلاقی که داشتم سو استفاده میکردند ...هر کدوم به نحوی ...تا جای که به خودم اومدم و دیدم که چه ضربه هایی خوردم و چه ضرر هایی کردم ... 

به خودم گفتم اصلاً چه ضرورتی داره که رضایت همه اطرافیانم رو جلب کنم و همه را از خودم راضی نگه دارم چه ارزشی داره که بقیه بخوان بگن فلانی چه آدم خوبیه می خوام صد سال سیاه نگن

رفتارم رو اصلاح کردم آدمهای سمی زندگیم رو کنار گذاشتم بهشون نه گفتم خود واقعیم شدم شاید خیلی تنها شدم ولی از خودم راضی ام که تونستم اونجوری که می خوام زندگیم را از نو بسازم خیلی دیگه کنار من نموندن چون دیگه براشون کارایی نداشتم دیگه اون پسر خوب سابق نبودم 😏 چون حرف دلم رو بهشون گفتم احساس واقعیم رو بیان کردم و آدم های واقعی زندگیم را هم پیدا کردم چه کسی منو بخاطر خودم میخواد و چه کسی الکی به من میگه دوست دارم

خلاصه می خوام بگم در کنار داشتن اخلاق خوب و روابط اجتماعی بالا سعی کنید ساده نباشید برای راضی نگه داشتن بقیه هر کاری را انجام ندید

یه سوال

خوش اخلاق بودن یعنی چه جوری؟

از نظر خانواده و اطرافیان من خوش اخلاق کسی هست که جلو روشون خوبه و چاپلوسی میکنه و کلی قربون صدقه میره

و همش لبخند میزنه و با همه میگه و میخنده

اما همین آدمای مثلا خوش اخلاق و خوش برخورد یه جوری پشت سر آدم حرف میزنن که تا با گوشای خودم نشنیدم باور نکردم که اینجوری دو رو و عوضی باشه

**** از این اخلاقای خوب همش تظاهره،ریاکاریه مخصوصا اگه کارشون لنگ باشه

ترجیح میدم یه بداخلاق غیرقابل تحمل باشم تا یه خوش اخلاق دو رو

اخلاق خوب یعنی چی؟ بنظرم تو دنیای ما ادمی محبوب تر و خوش اخلاق تر به نظر میرسه که خوش زبونتره. سرو زبون داره

سلام

اخلاق خوب

ظاهر خوب

فن بیان عالی

تیپ و استایل بیست

************* ***** ******* ****

یک کلام گفتم چ ختم کلام

به نظرم بهتره آدم به خاطر خدا خوش اخلاق باشه نه به خاطر رضایت دیگران و محبوب شدن نزد اونها ...

اونایی که شما میگین خوش اخلاق واقعی نیستن و اتفاقا بد اخلاق هستن  ؛خوش اخلاق بودن صرفا تو خوش و بش و خوش برخورد بودن خلاصه نمیشه بلکه مشخصه های مهم تری داره ...  مهم ترین ویژگی خوش اخلاق های واقعی این هست که به خاطرخدا خوش اخلاق هستن و ریا و دورویی توشون نیست   ...

از این که این همه در برابر محبوب بودن جبهه گرفته شده تعجب می کنم

چیز بدیهی‌ایه الان این که بقیه نسبت به من بی تفاوت باشن یا از من بدشون بیاد بهتره یا بقیه از من خوششون بیاد؟

اگه بگیم هییچ تفاوتی نداره به نظرم صادق نبودن با خوده

حالا شدت و ضعف داره اهمیت این موضوع برای افراد مختلف

خود محبوب بودن که بد یا بی اهمیت نیست ولی بهایی که در ازاش می پردازیم خیلی وقتا نمی ارزه براش و بدی قضیه تو بهاییه که می پردازیم نه نفس محبوبیت

با نظر م موافقم

عنوان تاپبک جالب نیست واین سوال میاد تو ذهن ادم که چرا برای دیگران باید محبوب باشم؟

خود رنجم و خود صلح کنم، عادتم این است 

یک روز تحمل نکنم، طاقتم این است 

جایی که بود خاک به صد عزت سرمه 

بیقدر تر از  خاک رهم، عزتم این است 

به درستی انسان بودن را در معنای واقعی خود در همین چند بیت وحشی میشه دید... بله درسته مهر طلبی و خوشآمد همگان بودن چیزی جز بی قدری آدم رو به دنبال تداره، اما اینکه توان اینو نداشته باشی انسانی ازت رنجیده بشه روحی متعالی می خواد، چنین شخصیتی شاید مطلوب عموم بسر نباشه مخصوصا برای مردها بدتر باشه و اکثریت زن ها جذبش نشن... به عبارتی ممکنه نایس گلی باشه، اما نهایتا دزموند داس که اسلحه به دست نگرفت و هفتاد زخمی خودی و دشمن رو نجات داد داد شایسته ستایشه یا اونی که همواره خود را بر دیگران ترجیح می دهد؟ مثل دزموند داس هم زیاد است.. هانس کلسن، شکسپیر، مولانا، سیسرو و ... اینا آدمایی بودن که دنیا رو برای خوشگذرونی و برتری طلبی ما ساختن ما فقط مصرف کنندگانی قدرنشناسیم... مصرف کنندگانی که شاید چیز زیادی برای واقعا متعالی بودن نداریم اما همیشه جذب کسانی می شویم که تعریف و تمجید مان می کنند...

اما انسانی که به قول کانت در جستجوی هدفی نهایی به نام سعادت نیست بلکه در مسیر زندگی سعادتمند است به خود اجازه نمی دهد برای رسیدن به سعادت خود دیگری را از خود برنجاند یا حتی مرتکب جنایتی شود... او اگر به حق نیز برنجد باز همو صلح می کند... این آدم قطعا در جامعه ای منفعت جو بی عزت نام می گیرد اما ...

با خاک من آمیخته خونابه ی حسرت 

زین آب سرشتند مرا طینتم این است