خانواده برتر

یا شما نمیدونی عشق چیه!!!

یا اینی که تعریف کردید عشق نبود..

اولا بگم 

درصد آدم های خیلی کمی در زندگیشون عشق رو تجربه میکنن

و خیلیا اصن به این صفت هرگز تحت هیچ شرایطی نخواهند رسید

عشق کاملا بر پایهء عقل هست 

تعریف شما بیشتر کلمه جنون رو تداعی میکنه که عقل مغلوب وهم شده و تصورات موهوم غالب شده که در نزدیک بودن و فهم درستی مخاطب عقل رو تقویت و جنون رو کمتر میکنه

و در آخر متوجه میشه که مخاطب معشوق نبوده و خود نیز عاشق نبوده

..........................................

البته کسایی که توانایی عشق رو ندارند درک درستی هم از عشق ندارند

در اصل مجنون خیلی خودش رو دوست داره جای عاشق جا بزنه

ولی هرگز عاشق نیس

طرف حتی بعد ازدواج هم دوست داشتنش به همسرش ممکنه بیشتر باشه

و فکر کنه عاشقه

متاسفم

نه بوجود میاد نه از بین میره

پس نه زیاد میشه نه کم

مثلا فرمودید بعد ازدواج عاشق کسی دیگه نشیم؟؟!!!!!!!!!

مگر میان عاشق و معشوق فاصله ای هست!!!

مگر چشم عاشق جز معشوق کسی رو میبینه!!!!

مگر عاشق توانایی دیدن خوبی  در وجود کسی دیگه رو داره!!!

عاشق مگه خودشم میتونه ببینه؟؟؟؟

خیلیا چون زنشون خوبه مهربونه و خوشگله دوسش دارند

یعنی وقتی خودشون با همسرشون حال میکنن، حس خوبی دارند،و به نفع خودشونه دوسش دارند

نه خود اون همسر رو

البته ممکنه سخت باشه درکش 

عشق یه صفته

نمیشه از خودمون تعریف دیگه بزاریم روش

مثل اینکه بگیم آدم قوی کسی هست که نمیتونه هیچ کاری بکنه

خب تعریف ها مشخصه

از یک فیلسوف تعریف عشق رو باید پرسید

چون عشق اصالت نداره که باقی بمونه

و چون اصالت نداره همیشه نباید پیگیرش شد مگر جایی که عقلمون هم روش صحه بگذاره

صمیمیت وتعهد در رابطه مهمه نه اون چیزی که ما ازش عشق تعبیر میکنیم

عشق در اثر نیاز ما به وجود میاد

مثلا ازیه پسر بچه ۸ ساله بپرسند عاشق فلان دختربچه هستی نمیتونه درک کنه(البته بعضی بچه ها برا تقلید از بزرگترهاشون عشق و این ها رو به کار میبرند ولی درکی ازش ندارند)

واقعا نمیدونم چرا تو فیلم ها و سریالها عشق رو یه امر مثبت نشون میدند و به اون تشویق میکنند خوب اگه واقعا مثبته که هر جا دلت لرزید، دنبالش بری

یه خانم یا آقای متاهل هم این حالت نسبت به غیرهمسرش براش میتونه پیش بیاد پس اون هم باید این احساسش رو مقدس بدونه و بره دنبالش

کلا به نظر من عشق یه نوع گرفتار شدنه. آدم باید تا میتونه نذاره گرفتار بشه

ولی اگه شد و از لحاظ عقلی براش پذیرفته بود بره دنبالش

البته همیشه برا شروع یه رابطه یه علاقه اولیه باید باشه ولی نه لزوما اون اون احساسی که ما ازش به عشق تعبیر میکنیم

عشق مثل مه اول صبح تو جنگله بعد خورشید میتابه مه ناپدید میشه . عشق نتیجه ترشح هورمون هست و وقتی بیفتی تو مشکلات و بعد گذرزمان اگر اشنباه برداشت کرده باشه مغزت تازه بدیها رو کشف میکنه مغز و میفهمی چه غلطی کردی تو انتخاب فرد اشتباه . اینه که بعضیا که متاهلن میگن کاش مجرد بودیم اینو انتخاب نمیکردیم چون هورمنشون رفته کنار مغزشون کار افتاده یا خیلیا بعد یه سن میگن چه اشتباهی کردیم عاشق این بودیم خندشونم میگیره به حماقتشون . عشق چیزی جز ترشح هورمون جنسی نیس ... والسلام . عشق کشک فکر نان باش جناب و حتما دو دو تا چارتاتو بکن برا ازدواج اینو خاهرانه بت گفتم چون خودم دو دو تا نکردم و الان به غلط کردن افتادم ولی فایده نداره . عاقلانه انتخاب کن با دو دو تا چارتا کردن که بعد مثل من به غلط کردن نیفتی تو زندگی گیر غماش و تیر طایفه عجوج مجوج و شوهر بدجنس و موذی نیفته کسی 

عشق مثل مه اول صبح تو جنگله بعد خورشید میتابه مه ناپدید میشه . عشق نتیجه ترشح هورمون هست و وقتی بیفتی تو مشکلات و بعد گذرزمان اگر اشنباه برداشت کرده باشه مغزت تازه بدیها رو کشف میکنه مغز و میفهمی چه غلطی کردی تو انتخاب فرد اشتباه . اینه که بعضیا که متاهلن میگن کاش مجرد بودیم اینو انتخاب نمیکردیم چون هورمنشون رفته کنار مغزشون کار افتاده یا خیلیا بعد یه سن میگن چه اشتباهی کردیم عاشق این بودیم خندشونم میگیره به حماقتشون . عشق چیزی جز ترشح هورمون جنسی نیس ... والسلام . عشق کشک فکر نان باش جناب و حتما دو دو تا چارتاتو بکن برا ازدواج اینو خاهرانه بت گفتم چون خودم دو دو تا نکردم و الان به غلط کردن افتادم ولی فایده نداره . عاقلانه انتخاب کن با دو دو تا چارتا کردن که بعد مثل من به غلط کردن نیفتی تو زندگی گیر غماش و تیر طایفه عجوج مجوج و شوهر بدجنس و موذی نیفته کسی 

از نظر زیست شناختی عشق صرفا یه غریضه هست که مثل باقی غرایض طبیعی بعد از ارضاء (وصال) فروکش میکنه

در علم پزشکی عشق به عنوان برهمکنش هورمونی (سرتوتین و اکسی توسین) تعریف میشه و علم ، عشق رو بصورتی که در ادبیات یه موضوع مقدس و عرفانی در نظر گرفته میشه رو به رسمیت نمیشناسه

از نظر روانشناسی هم عشق صرفا  یادگیری یه رفتار از نوع شرطی سازی به حساب میاد که شروع و اوج گیریش با مکانیسم پاداش و تقویت و فرود و از بین رفتنش با شرطی سازی منفی صورت میگیره

به زبان عامیانه و قابل فهم بخوام بگم شما چون بصورت غریضی به جنس مخالف کشش داری با مواجهه شدن هورمون هایی در بدنتون ترشح میشه احساس لذت و خوشایندی رو براتون ایجاد میکنه که اسمش میشه عشق

اما با وصال یا شناخت بیشتر عیب ها و نواقص اون فرد برملا میشه و تصور رویایی که ازش ساختید میشکنه و سطح هورمون ها به حالت طبیعی برمیگرده و علاقه تبدیل به بیتفاوتی میشه

پس نتیجتا عشق و علاقه یه احساس کاذب ، غیر واقعی و زودگذر هست که به هیچ وجه نباید مبنای انتخاب همسر قرار بگیره 

ببین عشق بر اساس یه کششی اتفاق میفته و امکانش هست که به وصال منجر بشه.

تا وصالی صورت نگرفته، عاشق فکر می کنه که وای معشوق عجب چیز نابی هست و خلاصه سوز و گداز داره. چرا؟ تا وقتی که هنوز به معشوق نرسیده، در ذهن خودش چیزی از اون ساخته و در واقع اون رو دوست داره نه اون چیزی که واقعا در وجود معشوق هست. بنابر این اگر مبنای عشق، همین کشش باشه وقتی بهش میرسه و به شناخت دست پیدا می کنه می بینه که چقدر با ذهنیتش تفاوت داره. 

اگر مبنای عشق، شناخت باشه تبعا وصال نمی تونه اینطور سردش کنه گرچه ممکنه بعدا مشکلاتی به وجود بیاد و طرفین باز از هم جدا بشن.

نویسنده ای گفته کسی رو میخوام که با دانستن بدیهام، منو بخواد نه با دانستن خوبیهام!

و اما...

حقیقتش رو بخوای این عشق یا میل یا کشش یا هر چی، چه مبناش عقل باشه چه احساس صرفا برای جوش دادن دو سر ماجرا هست. و دقیقا در همین نقطه اتصال، نقطه ی شکست واقع شده.

اگر تمام بار زندگی روی همین نقطه اتصال وارد بشه، زندگی مشترک درست در همین نقطه میشکنه. زندگی به چیزی بیشتر از عشق نیاز داره. 

بار زندگی رو باید در تمام طول قطعات به هم وصل شده پخش کرد نه فقط روی همون نقطه ی اتصال اولیه. 

زندگی بالا و پایین داره، کم و زیاد داره، بد و خوب داره، شکست و پیروزی داره. قرار نیست تا وقتی همه چیز خوب و خوش و خرّمه، کنار هم بمونیم. 

قرار بر اینه که در سختی و مرارت هم کنار هم باشیم

وگرنه هنری نیست که تا تقّی به توقّی بخوره، بگیم بین ما هرچی بوده تموم شده، عشق این دوره چه بی دووم شده!

بالاتر از عشق چیزی هست به نام مودت. که همون انتشار نیرو و فشار زندگی در تمام طول زندگی هست. در مودت، اگر به جایی هم برسی که رابطه س ک س و زناشویی هم نداری به هر دلیلی، مثلا بیماری همسر، سرسام نمیگیری بیفتی به هرزه گردی و چشم چرونی و خیانت... بلکه پا به پای هم می ایستید و با یک بوسه ی گرم یا با یه دست همدیگه رو گرفتن، تمام اون انرژی رو که یک زمانی فقط با رابطه جنسی به دست میاوردی، به دست میاری.

بله جونم. زندگی یک هنره که در طولانی مدت به کمال میرسه نه یک جرقه ی کور در برهه ای از زمان. 

سلام دوست گرامی، وقت شما به خیر.

پاسخ شما به تعریف شما از عشق وابسته است. هر کس در باور خویش درک متفاوتی از عشق دارد. شاید واژه ی "عشق" در اکثریت افراد، یک حس را القا کند اما این که در عمل چگونه عشق را صرف کنیم، متفاوت است.

شاید بتوان گفت پایدار ترین عشق پس از عشق خالق به مخلوق خود، عشق والدین به فرزند خویش می باشد. در طول زندگی نه تنها این عشق کمرنگ نمی شود، که شعله ور باقی خواهد ماند. در واقع کشش و حس دوست داشتن وعلاقه به قدری پررنگ می باشد که با هیچ پاک کنی پاک نخواهد شد و این در اکثر انسان ها به عنوان یک احساس مقدس پا برجاست زیرا یک احساس تعلق عمیق در این میان جاریست. 

اما عشق میان زن و مرد:

شاید از دیدگاه علمی، هورمون ها مهم ترین شالوده عشق می باشند.

زمانی که مادری باردار می شود، هورمون اکسی توسین، یک هورمون نوروهیپوفیزیال که به هورمون عشق معروف است، به طرز خارق العاده ای در وجود مادر افزایش پیدا می کند.

این تغییرات بیولوژیکی تنها مخصوص مادران نیست. جالب است بدانید در مردان، با شروع حس پدر شدن، جدا از افرایش اکسی توسین، هورمون تستوسترون تقریباً حدود سی و چهار درصد کاهش پیدا می کند!!!

در واقع تمایل جنسی به جنس مخالف کاهش یافته و این کاهش به صورت تمرکز روی احساس پدر بودن نمایان می شود و این یعنی شروع یک عشق!

علم عصب شناسی حس ناشی از عشق را به حسی که معتادان پس از استعمال مخدر یا ماده ی سکر آور پدید می آید تشبیه می کند. زمانی که فردی عاشق می شود، برخی هومون ها و مواد شیمیایی به طرز شگفت آوری در بدن وی بالا تر می روند یا کاهش پیدا می کنند. به عنوان مثال:

افزایش هورمون اکسی توسین یا هورمون عشق.

افزایش دوپامین در مغز که به پاداش و لذت معروف می باشد.

تغییرات سروتونین که یکی از کارکنان حوضه تعادل بدن می باشد و سبب افزایش تفکرات رویا گونه در فرد می شود.

افزایش آدرنالین یا اپی نفرین که به عنوان یکی از هورمون های استرس زا در بدن، سبب افزایش تپش قلب، قند خون، کاهش قطر عروق و ... می شود.

افرایش هورمون نوراآدرنالین و حس سرخوشی.

افزایش کورتیزول که یکی از هورمون های هیجانی و ستیز و گریز می باشد.

افزایش هومون آنتی دیوریتیک یا وازوپریسین که سبب ایجاد حس تعهد می شود.

استروژن

تستسترون

و...

در واقع طی مکانیسم و مجموعه تغییراتی گسترده، بدن شروع به افزایش و کاهش ترشح برخی هورمون ها می کند که سبب یک حس لذت و علاقه به علاوه ی بی قراری می شود!

در واقع بر اساس یافته های علمی آنچه کنترل عشق را در دست می گیرد مغز ماست!!

دکتر هلن فیشر، پژوهشگر و انسان شناس بیولوژیکی می گوید: بازه ی تداوم آتش فروزان عشق، چیزی میان شش ماه تا سه سال می باشد!

در حقیقت هر چه می گذرد، هورمون ها به سمت پایداری گام بر می دارند و به سمت تعادل پیش می روند. آتش تندی که شعله های آن روح و روان انسان را در بر می گیرد، به سمت کمرنگ شدن پیش می رود و بدن خواهان تعادل و تناسب می شود.

اما آیا این شعله ی سوزان، خاموش خواهد شد؟

بستگی به شما دارد!

معمولاً در رابطه ی میان زوجین، با تداوم پایداری محیط، این حس به یک احساس عمیق و استوار عاطفی مبدل می شود.

 یعنی یک احساس پایدار و استوار همراه با تعادلات هورمونی پایدار. 

زمانی که فردی شریک خود را در آغوش می گیرد و یا او را نوازش می کند، اکسی توسین یا هورمون عشق، در بدن او افزایش پیدا می کند.

آنتی دیوریتیک یا هورمون تعهد، به شکل پایداری، متعهد به وظایف خویش عمل می کند!

مغز بدون پوشش پر زرق و برق و فریب دهنده هورمون ها، با یک دید عمیق و گسترده به شریک خود می نگرد. دیدی عمیق که لذت ناشی از آن می تواند خود را به ترشح هورمون های عشق و لذت و علاقه تحریک کند. 

تماس فیزیکی یکی از راه های افزایش ترشح هورمون می باشد. با لمس، نوازش، بوسیدن فرد می توان احساسات را قالب های متفاوتی تحریک کرد. بوسه ای از روی شهوت و یا به پاکی عشق میاد والد و فرزند!

با کاهش تماس فیزیکی، عملکرد هورمون ها می توانند سست شوند.

حتی نگاه کردن و احساس حضور نیز تاثیر به سزایی دارند!

جهت گیری فکری عامل دیگری در کاهش علاقه می باشد. یعنی فرد دچار تزلزل و در نهایت احساسات دیگری مانند نفرت، سردی، فراموشی و... می شود.

محیط عامل دیگری در تغییر عملکرد ذهنی می باشد.

و عواملی که بسیار با آن رو به رو می شویم، من جمله تنوع طلبی، بحران فکری، اختلالات روانی، شهوت رانی و...

"این که علاقه ی شما استوار باقی خواهد ماند یا خیر، یا به عبارتی عشق حقیقی در شما ایجاد شده یا یک تغییرات هورمونی واهی، به عملکرد مغز و تا حدودی همگام با آن محیط شما وابسته است."

رابطه های پایدار و حقیقی در تعریف دو جانبه، "معمولا" زمانی برقرار خواهند ماند که هر دو سمت، با عملکرد مغز و هورمون های آن که می تواند مرز بین عشق و شهوت و نفرت را در فرد ایجاد کند، با درک، باور، اعتماد، علاقه، خلوص و مصادقت و... برای تداوم آن مساعدت کنند.

مغز یک ساختار فوق پیچیده است که مملو از اسرار نهان می باشد. اسراری که همیشه یک مثال نقض همراه آنهاست!

عشق در واقع تلالو واکنش های مغزی می باشد.

واکنش هایی که شاید طبق گفته ی هلن فیشر دارای بازه و شاید با چندین مثال نقض نباشند.

ضمنا اضافه می کنم؛ عشق انواع متعددی دارد که می توان از دیدگاه های متفاوتی آن را بررسی کرد. "کلیت" آنچه عرض کردم در خصوص عشق میان زن و مرد از دیدگاه علم نورولوژی یا عصب شناسی می باشد.

موید و پیروز باشید. 

سوال کننده ی محترم میشه لطفا این سوالام رو جواب بدید.

اینکه رابطتون به هم خورد به دلایلی بود که باعث شد اون دختر از چشم شما بیفته؟

بعد اینکه شما برای فراموش کردنش مدام اون ویزگی های بدش رو توی ذهنتون می اوردین که عشقتون کم رنگ تر میشد یا کلا با گذر زمان عشقتون کمرنگتر شد و بعد از بین رفت؟

عشق فقط یه حسه که خودت باعث میشی که باور کنی وجود داره 

خودت اونو بزرگ میکنی 

خودت اسم عشق رو براش انتخاب میکنی 

و خودتی که بعدا از به یاد اوردن این کلمه داغون میشی

چیزی به اسم عشق وجود نداره. 

الان خیلیا هستن بالاخره قبل از ازدواج روابطی دارن و بعد هم ممکنه با یکی دیگه ازدواج کنن. 

خوب این چه عشقیه که قبل از ازدواج شما عاشق یکی هستی بعد از ازدواج هم عاشق زنت میشی

مگه عشق منحصر به فرد نیست؟ 

مگه به ما نمیگفتن آدم یه بار عاشق میشه. 

تازه وضع خیلی از متاهلا بدتره. لااقل من در خیلیا میبینم که خیلی تعهدی به ازدواجشون ندارن. 

من عقیده خودم واقعیت اینه که انسان هر لحظه ممکنه عاشق بشه. 

حتی بعد از ازدواج هم ممکنه عاشق یکی یا چند نفر دیگه غیر از همسرش بشه و این چیز عجیبی نیست. 

در عصری که ما زندگی میکنیم انسان نمیتونه تا آخر عمر عاششق یکی بشه و با همونم زندگی کن. 

خیلی از زن و شوهرها هم که زیر یه سقف با هم زندگی میکنن تظاهر به خوشی میکنن. 

به قول یه استاد جامعه شناسی که میگفت

زن و شوهرها امروزه منافقانه دارن با هم زندگی میکنن

الان قوانین ازدواج ما هم به شدت ناکارآمده. از مهریه و نفقه و حق حبسو و اینا بگیر تا جهیزیه و طلاق و حضانت بچه ها و.... 

شما همین مساله ازدواج سفیدو ببینید!! 

چقدر بهش ایراد میگیرن. چقدر مذمتش میکنن. 

هی میگن فساده و فحشاست و طرفین توش فقط به فکر سکسن. 

انگار مثلا زن و شوهرهایی که ازدواج میکنن اصلا فکر سکس و اینچیزا نیستن و شب جمعه ها تو رخت خواب میشینن ذکر میگن!!! 

در حالیکه همه جای دنیا این مساله جاافتاده

یکی از هم خوابگاهیای دوره ارشدم همین مدلی با یه زنی زندگی میکرد. 

درحالی که زن قبلیشو طلاق داده بود. 

بهش گفتم چرا ازدواج نمیکنی؟؟ گفت یه بارازدواج کردم واسه هفت پشتم بسه. دوسال طول کشید طلاق بگیرم. 

بابت مهریه و نفقه دوسال اذیت شدم آخرم مجبور شدم قسط بنذدی شده مهر زنمو بدم. 

حالا چرا من باید دوباره خریت کنم ازدواج دایم کنم؟؟؟ 

دیدم خداییش حرفش درسته.

الان چرا خیلیا جرات ازدواج ندارن؟؟ 

به خاطر همین مساعل. 

حالا کسی که مجرده تعهدی به کسی نداره آزاده ولی اونی که متاهله چرا سر و گوشش میجنبه؟ 

والا به خدا من دور و برم حتی یک متاهل هم ندیدم که از زندگیشون راضی باشن. 

حتی یک نفر

اگر واقعا براتون مهمه یه کتاب بهتون توصیه می کنم که فوق العاده ارزشمنده : سیر عشق - آلن دوباتن

یه رمان هست - که مفاهیم عمیق روانشناسی و فلسفی رو به سادگی مطرح می کنه در مورد عشق

اغلب  داستان های عاشقانه شروع جرقه ی عشق رو روایت می کنه و سختی های به هم رسیدن دو نفر رو - صحنه ی پایانی فیلم یا صفحه ی اخر کتاب هم به هم رسیدن دو نفر هست 

اما هیچ کدوم بعدشو به ما نشون نمی ده

کتاب سیر عشق دقیقا اون بعد وصال رو روایت می کنه - مراحلی که یه عشق رمانتیک طی می کنه بعد از به وصال رسیدن دو عاشق

جواب سوالاتون رو بنظرم تو اون کتاب می تونید بگیرید 

در مورد یکی از سوالاتون - از کجا معلوم بعد ازدواج از کسی خوشمون نیاد 

احتمال اینکه خوشمون بیاد خیلی بالاست !!!!!!!!

به هر حال هر کسی با افرادی مواجه می شه که از جنبه هایی از همسرش بهترن - مثلا زیبا تر - خوش هیکل تر - خوش مشرب تر - یا از نظر فکری هماهنگ تر و ...

ولی نکته اینجاست که تعهد یک انتخابه 

ادمی امادگی ازدواج رو داره که می دونه اولا چی می خواد - باید کسی رو انتخاب کنیم که ویژگی هایی که برامون مهمه رو در سطح متوسط به بالایی داشته باشه - چون یکی از عواملی که ممکنه ادمو به سمت خیانت بکشونه اینه که چیزایی مه می خوادو تو همسرش پیدا نکنه 

در ثانی وقتی فرد مطلوبش رو پیدا کرد بدونه که می خواد به طرف متعهد باشه - تعهد یه حالت نیست که از بیرون برای ما فراهم بشه - یه حالت درونی و یک انتخابه که باید پاش وایسیم . چون با همسرمون خیلی نقاط مشترک داریم که باعث میشه وزن بودنش بیشتر باشه  از  اونی که فقط تو یکی از ویژگی ها از همسرمون بهتره 

ضمنن

عشقی که تو ادبیات یا  تو ترانه های محسن یگانه و مرتضی پاشایی هست رو بذار کنار

عشق به اون مفهومی که مد نظر شماست ( تو یه رابطه ازدواجی که ممکنه بالای 50 سال هم بخواد طول بکشه) کاملا یه داستان دیگه 

به قول دکتر شیری فقط در اسم یکسانن - ماهیتشون خیلی متفاوته 

ناپایداری هم که ذات دنیاست ... گمونم یه آیه ی قرانه که می گه همه چیز فانی هست - جز ذات خداوند 

ولی این دلیلی نمیشه برای اینکه بگیم خب پس عشق ارزشی نداره و دروغه 

عشق و رابطه خوب بین زن و شوهر پس از به وجود آمدن و ازدواج، نیاز به مراقبت و تقویت داره. اگه شما رابطه رو به حال خودش بگذاری بعد از مدتی عشق کم رنگو کم رنگ تر میشه تا جایی که رابطه زن و شوهر تبدیل به دو نفر که هم خونه هستند میشه.

از نظر من اگر زن و شوهر هم دیگر رو درک کنند، برای افزایش صمیمیت و کیفیت رابطشون تلاش کنند و در برآورده کردن نیازهاشون به هم خدمت و کمک کنند هیچ وقت رابطشون کم رنگ نمیشه بلکه هر روز پررنگ تر هم خواهد شد.

موارد بالا نیاز داره که زن و شوهر چه قبل از ازدواج و چه بعد از ازدواج، سواد زندگی زناشویی رو بالا ببرن و مطالعه داشته باشند و بهم کمک کنند تا اطلاعاتشون هر روز بالاتر بره.

خلاصه بگم رابطه خوب نیاز به تلاش برای نگهداری داره.

به گل دختر

من از اون دختر یه مدتی رو خواستم برای اینکه یه خورده سروسامون بگیرم بعد برم خواستگاریش. اونم اول قبول کرد ولی بعد از چند ماه یهو برگشت گفت ما به درد هم نمیخوریم. 

حتی ازشم پرسیدم گفت خانوادم مخالفن. دختر خیلی خوب و نجیبی بود ولی ایراداتی داشت. 

دهن بین بود

ترسو بود

نمیتونست رو حرف پدرش حرفی بزنه حتی جرات مخالفتم نداشت. 

و اینکه حتی یه ذره هم واسه رسیدنمون به هم نجنگید این از همه بدتر منو ناراحت کرد. 

من هم یه آدم مغروری هستم وقتی گفت تمومش کنیم نه التماسش کردم نه چیزی گفتم گفتم هرطور راحتی. 

برو به سلامت. 

الانم حالم ازش بهم میخوره با اینکه کلی نکات مثبت در شخصیتش بود. 

الانم واسه اینکه این تنفرم بیشتر بشه همش خصلتای بدشو یادآوری میکنم به خودم. 

آدم وقتی از دور یکیو میبینه پیش خودش فکر میکنه  o my god!

چه دختری عجب نجابتی عجب اخلاقی. 

ولی وقتی نزدیکش میشی و یه مدت باهاش آشنا میشی میبینی همچین تحفه ای هم نبوده بلکه من ازش یه بت ساخته بودم. 

اوایل آدمها تازگی دارن و نکات منفی شون پوشیده است وبه نظر ایده آل میان،ولی با گذر زمان نکات منفی شخصیتشون اشکار میشه، ولی این 2طرفهه است،شاید ازون دخترم بپرسی چیزای منفی شخصیت شما رو بگه!!! کلا باید برات مشخص بشه به چی خیلی حساسی (در طرف مقابلت)و نکات منفی خودت چی است،اگه دنبال ازدواجی،هیچ بهشتی توش نیست،ولی آدما ازدواج میکنن که باقی مسیر زندگیشون همراه داشته باشه و بهشون سخت نگذره ولی باید بدونی چی رو اصلا تو طرفت قبول نمی‌کنی و برای طرف مقابلم همچنین،چون خدابی نکرده منجر ب شکست میشه.ازدواج خوب این فانتزی مجردی نیست عاشقی دائم نیست،کمک میکنه زندگی رو تحمل کنی.

مرسی از پاسختون سوال کننده ی محترم

من هم مثل شما همچین تجربه ای رو داشتم.

یعنی عاشق شدم ، توی ذهن خودم ازش یه بت ساختم، بعد از گذشت مدتی  متوجه شدم خیلی با تصورات من متفاوته ، بعد از اون سعی کردم با یادآوری اون نکات منفی اون بتی رو که ازش توی ذهنم ساخته بودم بشکنم ، و بعد از مدتی هم نسبت بهش بی تفاوت شدم.

توی این مدت من خیلی زیاد راجب عشق و این جور حس ها تحقیق کردم و الان که کامنت ها رو میخوندم واقعا نظرات برخی از دوستان درست و منطبق با همون مقاله ها بود.

امیدوارم موفق باشین.

عشقِ تو نمی میرد ! - (عارف) 😔☹️😭

سلام

والا بهتره اون پستی که نوشته بودن چطور همسر خودتون رو خوشحال میکنید رو بخونید...

ببین داداش من اصولا هرچی عشق آتشین تر باشه احتمال رکود در اون بیشتره میدونی چرا؟

اصولا واقعیات و حقایق در اون نوع عشق ها دیده نمیشه ...حالا جالبه بدونی بیشتر ازدواج های موفق و پایدار به لحاظ عاطفی رو من توی طیفی دیدم که نه اهل دوستی بودن نه اهل عشق و عاشقیای عجیب غریب...ولی هم خودشونو میشناختن و هم مطابق معیارای صحیح شخصی رو مطابق عقلشون انتخاب کردن و زندگیاشونم خوبه.

خود شما از خودت بپرس چرا رابطه ات با اون دختر تموم شد؟خب لابد یه عدم سنخیتی بوده و شما ندیدیش و بعدها که بهش فکر میکنی میگی بهتر که نشد پس این عشق نبوده.

عشق نه تکراری میشه نه تموم میشه ولی نیاز به مراقبت داره.

من میتونم با پسری عاشقانه وارد زندگی بشم ماه اول وظایفمو خوب انجام بدم قربون صدقش برم و.... اما کم کم تنبلی کنم خب چی میشه؟

معلومه اونم دیگه پاسخ مثبتی به من نمیده اونم سرد میشه زندگی بی روح میشه

باور کن عشق نیاز به مراقبت داره و خیلیم قشنگه که بتونی عاشق بمونی .

ان شاءالله که عاشق باشی

یه نکته خیلی کلیشه ای هست که بازم نیازه یادآوری شه!هر رابطه ای اسمش عشق نیست؛اینی که شما تعریف کردید به هیچ وجه عشق نیست.عاشق و معشوق برای هم می جنگند.از هم ناراحت میشن ولی بازم همدیگر رو دوست دارن.

عشق واقعی هیچ وقت تبدیل به تنفر نمیشه،بدترین کارا رو هم با طرف کرده باشه اصلا صدجا ازش بد بگه،بدترین ضربه ها رو به طرف وارد کرده باشه تبدیل به تنفر نمیشه.

شما اگر عاشق بودید-که نیستید-برای عشقتون حداقل تا جایی که میتونستید دست و پا میزدین!اون گفت نمیخوام منم رفتم!!این عشقه بنظرت؟!هیچ کدوم عاشق نبودین

در ضمن هر رابطه ای نیاز به مراقبت داره،زیباترین گل هم بهش نرسی پژمرده میشه.پس خواهشا اگر انقد خوش شانس بودین که با عشق واقعی تون ازدواج کردین به قصد زندگی کردن با هم باشین.

خیلی فرقه بین کسی که میخواد زندگی کنه و بسازه با کسی که نمیخواد به خودش زحمت بده.

خب معلومه زندگی مشترک سختی های زیادی داره،خیلی وقتا آدم حال و حوصله ی خودش رو هم نداره حالا یکی میاد تو خونه ات که دلش نمیخواد بره!!

اگر تحمل اخلاق های بد هم دیگر رو نداشته باشید،اگه عیب های هم دیگر رو نخواید بپوشونید اگه نیومده باشین تا زندگی کنید خب معلومه عاشق هم که باشید فایده ای نداره.

شما پدر و مادرت هم چارتا اخلاق بد دارن،دلیل نمیشه از کسی که عاشقشی انتظار داشته باشی بی نقص باشه.

در ضمن عشق غرور برنمیداره.مغرورترین آدما هم جلو عشقشون غرورشون رو میذارن کنار.

پس شما عاشق خودتون بودین و غرورتون رو بیشتر از اون دختره دوست داشتین.

یه نکته خیلی کلیشه ای هست که بازم نیازه یادآوری شه!هر رابطه ای اسمش عشق نیست؛اینی که شما تعریف کردید به هیچ وجه عشق نیست.عاشق و معشوق برای هم می جنگند.از هم ناراحت میشن ولی بازم همدیگر رو دوست دارن.

عشق واقعی هیچ وقت تبدیل به تنفر نمیشه،بدترین کارا رو هم با طرف کرده باشه اصلا صدجا ازش بد بگه،بدترین ضربه ها رو به طرف وارد کرده باشه تبدیل به تنفر نمیشه.

شما اگر عاشق بودید-که نیستید-برای عشقتون حداقل تا جایی که میتونستید دست و پا میزدین!اون گفت نمیخوام منم رفتم!!این عشقه بنظرت؟!هیچ کدوم عاشق نبودین

در ضمن هر رابطه ای نیاز به مراقبت داره،زیباترین گل هم بهش نرسی پژمرده میشه.پس خواهشا اگر انقد خوش شانس بودین که با عشق واقعی تون ازدواج کردین به قصد زندگی کردن با هم باشین.

خیلی فرقه بین کسی که میخواد زندگی کنه و بسازه با کسی که نمیخواد به خودش زحمت بده.

خب معلومه زندگی مشترک سختی های زیادی داره،خیلی وقتا آدم حال و حوصله ی خودش رو هم نداره حالا یکی میاد تو خونه ات که دلش نمیخواد بره!!

اگر تحمل اخلاق های بد هم دیگر رو نداشته باشید،اگه عیب های هم دیگر رو نخواید بپوشونید اگه نیومده باشین تا زندگی کنید خب معلومه عاشق هم که باشید فایده ای نداره.

شما پدر و مادرت هم چارتا اخلاق بد دارن،دلیل نمیشه از کسی که عاشقشی انتظار داشته باشی بی نقص باشه.

در ضمن عشق غرور برنمیداره.مغرورترین آدما هم جلو عشقشون غرورشون رو میذارن کنار.

پس شما عاشق خودتون بودین و غرورتون رو بیشتر از اون دختره دوست داشتین.

نظر من اینه...عشق بین زن و شوهر در ابتدا مثل یک نهال کوچیک میمونه....در طول زمان زن و مرد با آبیاری ومراقبت از این نهال کوچیک،سعی میکنن که کم کم این نهال رو پرورش بدن و بارور کنن...برای همینه که عشقایی ک عاقلانه و در طول رمان و با از خودگذشتی بین زن و مرد ایجاد شده  دوامش خیلی بهتر و پایدارتره 

زن و مرد اگه توی زندگی گذشت نداشته باشن و یه گوشه بیکار بشینن و تلاشی هم نکنن ولی انتظار داشته باشن که عشقشون ابدی بشه،خب این انتظار به جایی نیست.

تو تا وقتی به چیزی مسلط

نشدی میتونی عاشقش باشی

و یا عاشقش بشی .موضوع شما بعید میدونم اصلا عشق بوده باشه.

تا وقتی عشق در اوجه که تکراری نشه تا وقتی عشق هست که معشوق به طور کامل برات شناخته شده نباشه.

ما  ادما عاشق هم میشیم تا زمانی که  ب 100 درصد ابعاد شخصیتی طرف مقابلمون پی ببریم 

بعد ازون عشق فروکش میکنه.

هرچی شخصیت درونی طرف مقابل بزرگ تر و پیچیده تر باشه عشق ماندگار تره چون همیشه توجهت رو به خودش جلب میکنه.

و در یک کلام عشق بی زوال خداست چون هیچوقت

نمیتونی کامل بشناسیش 

به همون دلیلی که روزی به دنیا میای به اوج جوانی و زیبایی و قدرت می‌رسی و بعد کم کم افول می‌کنی و می‌میری.

همه چیز و همه کس محکوم به فناست تو این جهان.بزرگترین تمدن ها از بین رفتن کلی ستاره که در نوع خودشون پر از شگفتی هستن از بین میرن بعد شما انتظار داری یه حس هیجانی و لحظه ای و کم اهمیت و تا حد زیادی تلقینی از بین نره؟

همه چیز شروع میشه به اوج میرسه و بعد از بین می‌ره و هیچ استثنایی وجود نداره.منتها زمان فنا شدن متغیره.

به سوال کننده

میشه نحوه آشناییتون رو توضیح بدید؟ اینکه چطوری باهم آشنا شدید؟

لطفاااااا جواب بدید

به نظرم اسم هر حسی رو نمیشه عشق گذاشت،عشق خیلی فراتر از اینهاست که ممکنه خیلییی از آدمها تو کل زندگیشون تجربش نکنن.

به نظرم اسم حس هایی که به وجود میاد عشق نیست،شاید فقط از یکی خوشمون بیاد و یه کششی باشه و اگر باهم ارتباط هم برقرار کنن بعد از یه مدت وابستگی به وجود میاد و اگر اون رابطه به هر دلیلی هم بهم بخوره،بعد از یه مدت دیگه خاطرات کمرنگ تر میشه و شاید معیار ها تغییر کنه و ببینی الان،این اصلا چیزی نیست که قبلا می پسندیدی(شاید دلیل عادی شدن بعضی ازدواج ها هم همین باشه).یا حالا چه تو رابطه و چه ازدواج ممکنه بعد از یه مدت یه اخلاق هایی از طرف مقابلتون ببینین که باعث تغییر نظر و حس و در نتیجه سردی بشه.

درابتدای هر آشنایی بعضی از هورمونها توبدن به شدت فعال میشن مخصوصا توبدن دختران به همین خاطر کشش خیلی زیادی به طرف مقابل ایجاد میشه پس از مدت محدودی وپس از ارتباط فیزیکی ویابرقراری روابط جنسی سطح این هورمونها به حالت نرمال خودش برمیگرده یعنی احساس فروکش میکنه ومنطق بیشتر حاکم میشه به قول معروف چشم آدم باز میشه اونوقته که شماخودتودر یک شرایط واقعی میبینی وبه قول معروف متوجه میشی کجای کارقرارگرفتی و چکاره حسنی .

سوال کننده محترم پرسیده چرا عشق بعد مدتی کمرنگ میشه و یا محو ؟

ببین عزیز من خودم کهنه کار عشقم و اینی که میگم تجربه ۲۰ ساله ام از این مقوله اس .

شاه کلید تلخ شدن یا محو شدن عشق یک کلمه اس :   * وصال *

این فیلما و کارتونا و داستانها همش رنج رسیدن به دلبره ولی اصل ماجرا چیز دیگه اس که نمیگن : "بعد رسیدن بهم تازه مشکلات اصلی شروع میشه "

همه آدمها تلفیقی از ضعف و قوت هستن کمتر وبیشتر .حالا تصور کن دو نفر دلداده مدام حشر و نشر کنن تازه اختلافات و برخوردهای پیش بینی نشده و شاید حال گیری ها !! شروع میشه و کم کم نتیجه میشه جواب سوال شما .

منکر نیستم درصد کمی بعد وصال عشقشون کم نمیشه شایدم بیشتر شه ، ولی واقعا درصدشون کمه .

افلاطون میگه : وصال مدفن عشقه .

عشق دورادور و بی وصال جوری که شاید هم صحبت هم نشن ولی یه جایی گاهی چشمشون به هم بیفته و ضربان قلبشون بالا بره به نوع خودش جالبه .

البته این روش شاید عشق کامل حساب نشه و بیشتر شیفتگی (دلدادگی) محسوب بشه . بعضیا هم این روش رو قبول ندارن و ترجیح میدن وصال کنن و عواقبشم میپذیرن .(احتمال بالای اعصاب خورد شدن و محو شدن حس اولیه) .

بی وصال درسته که از جهاتی سخته ، ولی پاداش هم داره و اون مخدوش نشدن علاقه و حفظ حرمت هاست .

این از این

************

واسه ازدواج چون خیلی خیلی مقوله مهمی هست عشق و علاقه اصلا و ابدا کافی نیست و فقط منطق و محاسبه و دوراندیشی احتمالا جواب بده حالا اگه علاقه ام کنارش پیدا شد چه بهتر .

اینکه میگید عشق نیاز به مراقبت داره صحیحه و اینکه مثلا از دست هم ناراحت شدن غرور را کنار بزارن ببخشن برا هم بجنگن تا رابطشون بالنده بشه درست .

ولی اینکه میگید بدترین کارها رو باهش کرده باشه و صد جا ازش بدگویی کرده باشه و بدترین ضربه ها رو بهش وارد کرده باشه بازم براش بجنگه ، ببخشید مگه یک آدم چقدر طاقت داره ولو عاشق باشه . دیگه اینجاها واقعا" داره زیاده روی میشه و شاید معشوق به فکر سوء استفاده آنچنانی بیفته .

خیلی از عشاق دیگه کم میارن حتی شیرین فرهادم که باشن .

ولی اون قسمت اول صحبتتون موافقم .

سلام.

بعضی ها ازدواج خوبی نکردند/نداشتند به خاطر اینه که در بیشتر مواقع انتخاب مناسبی نکردند/نداشتند.در ضمن دیدگاه افراد در مورد ازدواج فرق میکنه و افرادی هستند که واقعیت ازدواج رو در نظر گرفتند و زیاد تو فانتزی های خودشون نموندند و بیشتر عقل و منطق رو در نظر گرفتند.اینگونه افراد ازدواج موفق تری دارند.

*بعضی افراد فکر میکنند که با ازدواج کردن همه چی تموم میشه در حالی که اینطور نیست و برای بهتر شدن و محکم شدن رابطه  باید روی رابطه کار بشه.کارهای متفاوتی با توجه به شخصیت افراد میشه در این مورد انجام داد.

*در مورد عشق،پسری دختری رو (یا بر عکس ) میبینه و قلبش تند تند میزنه و از کار و زندگی میفته

دو فرض در نظر میگیریم یا این حس یکطرفه است یا اینکه دوطرفست:

در مورد اول خوب پسر و دختر به همدیگه نمیرسن و این عشق( که همون حسیه که ما رو از کار و زندگی انداخته )به مرور زمان به تعادل میرسه و در نطفه باقی میمونه تا اینکه دوباره بیدار بشه و فرد رو از کار و زندگی بندازه در واقع این حس از بین نمیره و این رو نشون میده که در دنیا فقط یک عشق وجود نداره و انسان میتونه بارها عاشق بشه.

در مورد دوم خوب پسر و دختر با انتخاب درستشون که عقل و منطق رو بر قلبشون  ار جحیت دادند(عاقلانه انتخاب کن،عاشقانه زندگی کن) به همدیگه میرسن و بعد مدت ها باز هم این عشق به تعادل میرسه و در واقع عشق از بین نرفته بلکه یه حالت دیگری از خودش رو نشون میده در جنبه های مختلف زندگی.

*امیدوارم در آینده ای نزدیک  همه دوستان مجرد با انتخاب های درستشون به عشق زندگیشون برسند و خوشبخت بشن.ان شاا...

چرا برخی پستهاتون مطالبش تا اخر باز نمیشه؟؟؟؟؟؟.

عزیزم عموی من نه سال پیش عاشق یه دختر میشه و بعد چند ماه به زور جداشون میکنن الان 31 سالشه هنوزم بهش فکر میکنه عکساشو نگه داشته هرچی که اونو به یادش میندازه رو نگه داشته چون عشق دو طرفه بود ولی عشقای یه طرفه زودتر از بین میرن البته اینم بگم عشق واقعی یه چیز دیگس که ما تعریفشو نمیدونیم و نزدیکترین تعریف عشق اینه که بدون هیچ انتظاری بازم محبت کنی بدون هیچ شرطی محبت کنی . کی به این حد میتونه برسه من تو زندگیم به جز شهریار کس دیگه ای ندیدم که تا آخر عمرش عشقشو فراموش نکنه . عشق های دو طرفه هرگز نمیمیرن (عشق واقعی) ما عشقو با معامله اشتباه میگیریم . حتی عشقی که مادر به فرزندش میورزه شرطیه . اگه شما قتل کنین فکر نمیکنم دیگه مادرتون دوستون داشته باشه . وقتی نمره بیست میگیریم عشقشون قویتر میشه و وقتی نمره کم میشه ضعیفتر این شد شرطی نه واقعی . در طول تاریخ فکر نکنم کسی به نهایت عشق رسیده باشه . اینا اسمشون عشق نیست عشق خیلی مقدس تر از این حرفاس . 

عشق رسوایی محض است که حاشا نشود

عاشقی با اگر و شاید و اما نشود

سلام

فقط اونایی دچار این حس میشند که شخصیت واقعی همسرشون رو ندیدند یا نخواستند ببینند و احساس چشمشون رو کور کرده بود.

من منظورم این نیست که همسرشون بده، اینه که تفاوت‌های فاحش رو ندیدند.

اگه آشنایی فقط برای شناخت باشه، اگه حواسمون به توصیه‌های دکتر فرهنگ و امثالش باشه، میتونیم اخلاق و شخصیتش رو بشناسیم بعد دل ببندیم

اون جوری علاقه‌ای روزافزون و مادام العمر پیش میاد

به.... 

تو دانشگاه

سلام.

اینکه شما عاشق بودین یا نبودین، به خود شما مربوط هست.

در مورد اینکه عشق دو نفر فروکش میکنه، میتونه چند دلیل داشته باشه:

1-قبل از ازدواج، به مدت طولانی با همدیگه احتمالاً در ارتباط بودن و متآسفانه از عواطف خودشون خرج کردن.

2-برای زندگیشون هدفی جز ازدواج نمی دیدن. مقصد مهم نیست. مقصدهای توی راه عشق مهمه. به این معنی که اگر تو زندگی مشکلی افتاد برای یکی از طرفین، دیگری پشتش باشه و کمکش کنه تا به مسیر ادامه بده. (درست مثل کودکی که زمین میخوره و مادر کمکش میکنه تا سر پا وایسه).

3-قیافه دختر و پسر، اوایل برای هم جذابیت داره ولی بعد از چند ماه که از زندگی میگذره، قیافه هاشون برای هم عادی میشه و یکنواخت. چون عاطفی نسبت بهم ندارن و قبل از ازدواج خرج هم کردن. در اینجا بحث درک متقابل میاد وسط و...

روانشناسان غرب میگن، غذای روح (روح منظورم هر آنچه مربوط به غریزه و عواطف میشه) بعد از 7 الی 8 سال از بین میره از زمانی که ارتباط با جنس مخالف کلید میخوره.

شاد باشین

به نظرم عشق مثل قانون نیوتن هست.نابود نمیشه.فقط از یک شخص (تا یک چیز) به یه شخص دیگه منتقل میشه.حالا مال بعضیا از همسر منتقل میشه به بچه های ادم.مال بعضی ها هم از همسر منتقل میشه به یه فرد جدید.معمولا سکون نداره

به سیاه برفی:

بدن نیوتن تو قبر لرزید!!

اون چیزی که شما میگین، قوانین نیوتن نیست، "قانون پایستگی" هستش. سکون هم نداره، واژه اشتباهی هست که به کار میبرین. چون دارین میگین منتقل میشه! واژه "تبدیل" مناسب تر و درست تره.

به به شوکولات # :😂😂😂خودمونیم عجب جمله ای شد!🍬😉😌😍😚

من نگفتم تو اون شرایط بازم برای هم میجنگن،گفتم از هم متنفر نمیشن.

جالبه ما زیاد از این پست ها داشتیم که چجور از کسی متنفر بشیم ولی واقعیت اینه یه عاشق واقعی هیچ وقت از معشوقش متنفر نمیشه!

بیشتر با این قضیه کنار میاد.

به سوال کننده

میشه جواب این سوال و هم بدید؟

رشته شما جزء رشته های فنی مهندسیه یا علوم پزشکی؟

خواهش میکنم جواب این سوال و هم بدید

به سوال کننده

شما اگه واقعا عاشقش بودی این جمله رو که حالم ازش بهم میخوره رو نمیگفتی

چطوری میشه عاشقش بودی و الان متنفری؟

عشق هیچوقت فراموش یا از بین نمیره فقط عادی میشه اونم ب نبودن طرف

شرایط دختره رو هم درک کن شاید واقعا نمیتونه جلو پدرش وایسه 

به....

مهندسی عمران 

یاد یه مطلب افتادم وقتی یکی از کامنت ها  ور خوندم

استرنبرگ یکی از روانشناسان هست که عشق رو مطالعه کرده 

و یه نظریه داره که به اسم خودش معروفه 

می گه عشق سه فاکتور داره 

شما این سه فاکتور که می گم سه ضلع یه مثلث تجسمش کن : هیجان و اشتیاق - صمیمیت - تعهد 

برای یه عشق کامل هر سه عامل باید وجود داشته باشه 

بعد اومده رابطه ی این سه عامل رو بررسی کرده نسبت به گذر زمان 

passion  یا همون اشتیاق - عمرش کوتاهه - به شدت اوج می گیره و در مدت کوتاه یکی دو ساله افت شدید می کنه که طبیعی م هست - وقتی زیاد در مجاورت فردی باشی برات اون ادم عادی می شه و کم کم بدی هاشم می بینی خ

commitment یا همون تعهد - این عامل یکم بعد از اشتیاق شروع به رشد می کنه - و اینم افت می کنه منتها بازه ی زمانی طولانی تری لازم داره مثلا  سال 

و مورد آخر یعنی intimacy یا صمیمیت - این با شروع رابطه از نقطه صفر شروع به رشد می کنه و به صورت خطی رشدش ادامه داره تا آخر ! 

توصیه می کنم نمودارشو تو گوگل بزنید ببینید  

https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.chegg.com%2Fhomework-help%2Fgraphs-show-three-components-love-namely-passion-intimacy-co-chapter-4.1-problem-52e-solution-9781256890300-exc&psig=AOvVaw1I_UCL3e_JglUdky9Ww5ZF&ust=1584559851412000&source=images&cd=vfe&ved=0CAMQjB1qFwoTCIDX-dGfougCFQAAAAAdAAAAABAD

من خودم خیلی برام مهمه یه زندگی عاشقانه داشته باشم - بنابر این تو انتخابم خیلی به این اهمیت می دم کسی رو انتخاب کنم که اون صمیمیت رو بشه باهاش داشته باشم - باید پتانسیلش وجود داشته باشه از نظر یه سری مشابهت های شخصیتی مون - و باید اونم مث من براش وجود عشق تو زندگی براش یه اولویت باشه - در این صورت می شه مثل بذر یک گل - که وقتی کاشتیم مدام باید مراقبت کنیم و از علف هرز هرسش کنیم تا مدام گل بده و سبز بمونه 

چیزی به نام عشق تو این دوره زمونه وجود نداره.

یه سری هورمون دور هم جمع میشن و فاز عاشقی برمیدارین

خیلی جدیش نگیرین

فکر نان باش که خربزه آب است

سلام

شبتون بخیر

اول که متن تون رو خوندم گفتم امکان نداره بی دلیل این حرفا رو بزنید و به این نتایج برسید

قطعاً یک اتفاقی یا تجربه ای باعث این موضوع شده و شما اینجور نتیجه گیری کردید

راستش نَه من حرفای شما رو قبول ندارم

شده منم بهش فکر کنم اما به نتیجه مشابه نتیجه گیری شما نرسیدم

به این نتیجه میرسم نَه کم رنگ میشه و نَه از بین میره.

چون زیاد دیدم زوج هایی که مدت طولانی ای از زندگیشون گذشته ولی هنوزم با علاقه و عشق باهم صحبت میکنن و بهم محبت میکنن و نسبت به هم حس خیلی قوی دارن.

این نمونه هایی که میگم از زندگیشون خبر دارم

اینجوری نیست که ظاهر زندگیاشونو ببینم و قضاوت کنم.

قطعاً همه از این موردها دیدن ولی نمیدونم چرا همه میان مثال های منفیشونو میگن و اکثراً بی دلیل!!! با سوال کننده ها موافقت میکنن و حرفاشونو تایید میکنن و حوصله کامنت نوشتن ندارن که طرف رو توجیح کنن که همه مثل تو فک نمیکنن و شاید تو استثنا هستی!

خیلی کم دیدم کاربرایی که با دلیل و مثال حرف بزنن.

ببینید در مورد خودتون بهتون حق میدم

و همین تجربه شما باعث شده اینطور طرز فکری پیدا کنید

مطمئن باشید اگر اون اتفاق ها نمی‌افتاد الان طرز فکر شما یه چیز دیگه ای بود

اما این درست نیست که ما به خاطر یک تجربه شخصی که عوامل زیادی توش دخیل بودن بیایم یه فرضیه ای رو به همه دنیا تعمیم بدیم!

قبول دارید؟!

منم بعضی وقتا این سوالای شما برام پیش میاد

ولی به این نتایج میرسم که به برخورد و رفتار طرفین تو زندگی مشترک خیلی بستگی داره

متاسفانه شما توی متنتون نوشتید که چه تضمینی هست که آدم وسط زندگی دوباره عاشق کسی دیگه نشه.

امیدوارم منظورتون رو بد بیان کرده باشید

وگرنه این جمله شما اصلاً معنی جالبی نمیده و کل *تعهد در زندگی مشترک*

*تعهد به یک نفر*رو میبره زیر سوال!!

آیا شما منتظر هستید کسی این تضمین رو به شما بده که دوباره عاشق کسی دیگه نشید؟!

علاقه تون به اون شخص براتون تضمین نیست؟!

علاقه اون شخص به شما تضمین نیست؟!

اینکه به هم می‌رسید

اینکه همدیگه رو دوست داشته باشید و به هم ابراز علاقه کنید تضمین نیست؟!

آرامشی که از هم میگیرید و روزها و لحظه هایی که باهم هستید چی؟!

وقتی بچه دار میشید

سختی ها و مشکلات زندگی رو باهم تحمل میکنید

به هم کمک میکنید

واسه پیشرفت همدیگه و پیشرفت زندگیتون تلاش میکنید

در کنار هم هستید

و خیلی حس های دیگه.

البته قبول دارم زندگی پستی و بلندی داره سختی داره مشکلات داره

دعوا و نارحتی پیش میاد

ولی بازم قرار نیست با یه دعوا یا نارحتی یا اولین مشکل به هم بخوره و کل علاقه بینش رو برد زیر سوال!

من تجربه زندگی مشترک رو ندارم درسته ولی آدم بقیه رو که می بینه!

اگه اینجوری باشه که شما میگید پس همه زندگی ها ی تشکیل شده باید به خاطر تنوع طلبی یکی از طرفین یا دوتاشون به هم بخوره!!! 

بله دقیییقا به این مدل حرف های شما  تنوع طلبی میگن

که خیلی خطرناکه

خیلی زیاد

آدمی که تنوع طلبه به دنبالش وسواس میشه!

و دیگه هیچ چیز و هیچ کس نمیتونه راضیش کنه

و دنبال یه تضمینی میگرده که به یک نفر متعهد بشه!

یه تضمینی که هیچوقت نمیاد!

چون اصاً تعریف اون آدم از تضمین و تعهد و علاقه و عشق و زندگی مشترک اشتباه بوده!

دقیقاً میشه

خانه از پای بست ویران است

خواجه در بند نقش ایوان است

مشکل از طرز فکره

مشکل از تنوع طلبی بیمارگونه ست

مشکل از وسواسی افراطی و بیمار گونه ست

( در حالت کلی دارم نظر خودم رو بیان میکنم خدایی نکرده به هیچ وجه منظورم ماجرای شما و اون دختر خانوم نیستش)

🌿 ادامه کامنت قبل 👇

به نظر شما درسته یک دختر طرز فکرش اینا ⬇️ باشه یا برگرده به کسی که

*بهش تعهد داده* و

* میخواد باهاش ازدواج کنه* بگه که:

من احتمال داره بعداً از یکی دیگه خوشم بیاد

اگه احیانا کسی به من ابراز علاقه کنه من میذارم میرم

چون مدلِ زندگی اینطوریه عشق و علاقه بعد از یه مدت از بین میره!

قانون طبیعته😐!!!

واسه آدما جایگزین پیدا میشه

اینا طبیعیه!!!

تو هم راحت باش🤣

تضمینی نیست که زندگی ما خیلی دَووم داشته باشه

با اولین مشکلات من میذارم میرم

تو اَخم کنی من میذارم میرم

ابرو کج کنی میذارم میرم

من اگه حس کنم یکی از تو بهتره!!!!! ببخشید مجبورم تعهدم به تو رو نادیده بگیرم

ببخشید توروخدا اینا طبیعیه همه اینطورَن !!!!

فلانی اینطوری بود

اون اونطوری بود

این اینطوری بود

و... 😐

به نظر شما درسته؟!😐

به نظر شما یه آدم با این طرز تفکر سالمه؟!

نرماله؟!

روح و روانش سالمه؟!

درک و هوش کافی داره؟!

فهم و شعور داره؟!

از تعهد و علاقه و انسانیت بویی برده؟!

نَع😐

به این مدل آدما هیچی نمیشه گفت چون ببخشید هیچی حالیشون نیست

اینا اونقدری تنوع طلبی شون به اوج رسیده که خودشونم میدونن اینطوری هستن ولی نمیتونن کاری کنن چون خودشون نمی‌خوان!

حالا فک کن یه دختر یا یه پسر تو یه رابطه ای اینجور برخوردی کنه طرف مقابلش نیست و نابود میشه.

هرچند این دختر مورد علاقه شما موضوعش این نبوده خداروشکر.

اگر زندگی ای شروعش  با شک و تردید و اما و اگر باشه

شروع نشه بهتره

بذار در حق هیچ کدوم ظلم نشه.

نظر من اینه ازدواج های پر دوام که علاقه و عشق و احترام

کم رنگ نمیشه و دوام داره

از خود گذشتگی و تحمل داره

صبوری داره

همه ش دو طرفه ست و نشون دهنده رفتار و برخورد درست طرفین هستش.

نشون دهنده پختگی و رشد شخصیتی و عاقل بودن طرفین هستش.

از این زوج ها خداروشکر اونقدری هستن که نیاز نیست بگیم استثنا هستن!

اتفاقاً استثنا کسایی هستن که قدر زندگی‌اش نو نمیدونن یا خانومه بلد نیست درست زندگی کنه درست برخورد کنه یا آقاهه یا دوتاشون

که خب مشخصه همه چی اُفت میکنه و احتمالا همه حس و علاقه ها تبدیل به نارحتی و نفرت و کینه و لج بازی و عدم سازش میشه😐

من اصلاً این برام قابل درک نیست که یکی رو صادقانه با تمام وجود دوست داشته باشی ولی بشینی هم زمان به یکی دیگه هم فکر کنی

یا نگران باشی نکنه از یکی دیگه خوشت بیاد

یا در برابرش غرورت رو تو اولویت قرار بدی

یا سر کارش بذاری

به نظرم علاقه واقعی اینه اگه حس کردی واقعا هیچ جوری امکان رسیدن نیست و کلا همه راه ها بن بسته

به جای لج بازی و قضاوت و تهمت و...

در اوج احترام و علاقه آدم از هم خدافظی کنه و آرزوی موفقیت😑

بعد به آدما و گزینه های دیگه فکر کنه!

اون زندگی قبلی رو تموم کنه بعد هر کاری خواست انجام بده.

نه سر کار بذاری و تنش درست کنی و انسانیت و تعهد رو زیر پا بذاری و بی اهمیت جلوه بدی

عشق و علاقه و صداقت اگه باشه این اتفاقا نمیفته.

و در مورد این جملاتتون ⬇️

⚠️الانم حالم ازش بهم میخوره با اینکه کلی نکات مثبت در شخصیتش بود.  

الانم واسه اینکه این تنفرم بیشتر بشه همش خصلتای بدشو یادآوری میکنم به خودم. 

آدم وقتی از دور یکیو میبینه پیش خودش فکر میکنه  o my god!  چه دختری عجب نجابتی عجب اخلاقی.

  ولی وقتی نزدیکش میشی و یه مدت باهاش آشنا میشی میبینی همچین تحفه ای هم نبوده بلکه من ازش یه بت ساخته بودم.⚠️

با اینکه بهتون حق میدم.

ولی این جمله هاتون! این حرفاتون! 😐

نمیدونم😑

امیدوارم این حرفا واسه نارحتی و

انتظار نداشتن تون باشه🙄

نتیجه چی شد¿

از بین می ره یا نمی ره ¿

......#...... :

سلام

به اون دو نفر و میزان عشق و علاقه بینشون بستگی داره

و به اینکه تو زندگیشون آیا واسه زنده نگه داشتن این حس ها تلاش می کنن یا نه.