خانواده برتر

سلام عزیزم

به هیچ وجه این کارو نکن 

به نظرم از خوابگاه و شرایطش بیشتر خسته شدی تا درس و دانشگاه 

سعی کن طول ترم بیشتر بری خونتون .

یا این که ببین میتونی انتقالی بگیری برای شهرتون ادامه تحصیل بدی یا نه . 

بازم میگم از خوابگاه خسته ای نه دانشگاه . اصلا انصراف ندهید که هیچ فایده ای نداره

شاید رشته تحصیلیت رو دوست نداری

شاید به لحاظ اقتصادی دوست داری از درسی که میخونی نتیجه زودهنگامی بگیری؛ حالا به هر دلیل. و فکر می کنی ممکنه نشه.

شاید از مسائل دیگه ای ناراحتی.

کاش بیشتر میگفتی ببینیم چرا.

به هیچ وجه اینکارو نکن که بعدش پشیمون میشی. تقریبا دوسوم راه و اومدی دیگه چیزی نمونده حیف نیست؟

البته بیشتر توضیح ندادی تا بهتر راهنمایی بشی. رشته تو دوست نداری ؟دانشگاهتو دوست نداری؟ یا شهری که داری درس میخونی ؟ یا موارد دیگه.

شرایط سخت واسه همه بوده و هست. شرایط دوری خانواده و خوابگاه و تنهایی و ...پس تو تنها نیستی. دلیل محکم تر بیار.

باورکن انصراف بدی بیای بشینی گوشه خونه بدتر خسته و افسرده میشی 

تا اینجا اومدی بقیشم ادامه بده مگه چقد دیگه مونده حیفه ب خدا 

ببین هرچقدر انتظار بکشی برای این ترمای اخر که زود تموم بشه دیرتر تموم میشه هرروز برات یک ماه میگذره سعی کن از بودن با دوستات لذت ببری درس رو با اشتیاق بخون حتی اگه به رشتت علاقه نداری چون تا اینجا اومدی ولش نکن 

رشتت چیه؟؟

کار خوبی میکنی منم خسته شدم والا حالا با این تفاوت خوابگاه هم نیستم 😕از اون بدترش پیدا نکردن شغل مناسب مدرک با این همه سختی

سلام .

اگه میخوای به شرایط الانت علاقه مند بشی 

یه تمرینی بدم بهت. تو همه چی میتونی استفاده کنی. 

یه کاغذ بردار بنویس چرا از دانشگاه خسته شدم؟ بعد جواب بده. بنویس چی باعث شده حس کنم دانشگاه رفتنم بی فایده اس؟ بعدش برای هر جوابی ک دادی مثلا میگی چون از رشتم خوشم نمیاد جلوش از خودت بپرس چرا خوشم نمیاد؟  یا مثلا جوابت اینه فکر میکنم اینده ای ندارم. جلوش بنویس چرا باید این فکرو بکنم؟ کی از اینده خبرداره؟بعدش جلوی این جوابای منفی جمللات مثبت بنویس مثلا رشته ی معماریمیخونم عاشقشم بعد بنویس چرا عاشقشم؟ یا بنویس اینده ی من درخشانه. بعد بپرس چرا اینده ی من درخشانه؟ بنویس من تو فلان زمینه استعداد دارم تو رشتمم همینطور.بعد بپرس چرا من انقدر بااستعدادم؟بعد میبینی زیباییای رشته ت میاد تو ذهنت نظرت راجبش عوض میشه. 

میگی میخوای ترک تحصیل کنی؟

تو کاغذ بنویس چرا میخوام ترک تحصیل کنم؟ بنویس اگه ترک تحصیل کنم چه عواقبی داره؟ بعد بنویس اگه ادامه بدم چی اگه بتونم مدرکمو بگیرم من ک تا اینجا زحمت کشیدم اگه بقیه اشم بخونم چی؟ اگه بتونم یه شغل خوب پیدا کنم که حتما میکنم چی؟ بعدش بازم برا خودت جملات مثبت بنویس

بعدش اگرم احساس کم ارزشی کردی موفقیت های زندگیتو حتی کوچیکترینشو بنویس و هرروز بخون. بگو من تونستم اینکارارو بکنم پس قوی ام من ارزشمندم مگه کاری هست ک نتونم انجام بدم؟ هر روز ده تا توانایی و مهارت هاتو بنویس و بابتش خوشحال باش (حتما بنویس نوشتن اعجاز میکنه)

یا ببین اینایی ک دانشجوان مثلا خود من خیلی عاشق درس و دانشگامم و کاری ام ندارم جامعه چجوریه کار نیست و اینااا.. اینا حرفای ادمای بدبخته! تو هرجوری باور داشته باشی همه چی برات فراهمه.. 

بعدش ادمای موفق رو تو اینترنت سرچ کن ببین با چه پشتکاری تونستن موفق شن. الگو بگیر تو چیزی از کسی کم نداری.

و اگه واااقعااا با این تمرینا بازم دیدی سر تصمیت هستی؛ هیچوقت نگو اگه ترک تحصیل کنم تو خونه کسی منتظرم نیست. میتونی برگردی و کلی هدف واسه اینده ات تعیین کنی. درگیر دیگران نباش زندگی خودتو بساز. موفق باشی.

به دستان خدا خیره شدم معجزه کرد ...

سلام 

فقط ۳ ترمِ دیگه باقی مونده ، هر جور شده دووم بیار و تمومش کن ، نه بخاطر لیسانس و مدرک و افسردگی و اینا بلکه بخاطر اینکه اگه الان ببازی یاد میگیری ک ببازی ، عقب نکش 

بخاطر خودت و تصویری ک خودت از خودت داری بجنگ ! 

شاید هم تنهایی ، عدم‌ درک شدن ، شرایط خابگاه ، جوِ دانشگاه و ... احساسات شما رو تشدید کنن ، اول ببین کدوم بیشتر اذیتت میکنه بعد همون عامل رو از بین ببر 

مثلا شاید خرید رفتن یا حرف زدن با کسی حال دلتو بهتر کنه ، حتی قدم زدن ! 

اگه هم نمیتونی با کسی حرف بزنی با مشاور دانشگاه حرف بزن 

برای اغلب افراد کم و بیش پیش میاد ، نگران نباش 

خدافظ ☺️🧡🍃👋

سلام

رشتتون چیه؟

به رشتتون علاقه دارین؟

فاصله ی دانشگاه تا خونتون چقده؟

از چی خسته شدین دقیقاً؟

وضعیتِ درسیتون چطوره؟

رابطتون با پدر مادرتون چطوره؟

از نظرِ عاطفی ( یا جنسی) نیازِ شدید دارین؟

رابطه ی شکست خورده ای داشتین ؟

به خدا اعتقاد دارین؟ کدوم خدا؟

مذهبی هستین؟

دقیقتر از خودتون و حس و حالتون توضیح بدین که دوستان ، بهتر کمکتون کنن

ان شاءالله حال و روزتون بهتر شه روز به روز

عزیزم من 5 ترم خخوندی حیفه فقط سه ترم دیگه مونده ، افسردگی گرفتی سعی کن یه کاری کنی روحیت باز بشه خوشحال بشی البته به جز ترک تحصیل 😄

باسلام

رشته تون چیه؟ دلیل این که از دانشگاه زده شدید چیه؟ درس ها سخته؟ با رشته تون نمیتونید ارتباط برقرار کنید؟ محیط خوابگاه بده؟ شاید ریشه مشکل شما ربطی به دانشگاه نداشته باشه و مشکل جای دیگه ای باشه. توصیه میکنم به هیچ وجه انصراف ندید. فوقش مرخصی بگیرید یا واحد کم بردارید. دانشگاه مثل مدرسه نیستش که به زور بندازنتون داخل کلاس. توصیه میکنم دنبال ریشه مشکلتون بگردید و اون رو اصلاح کنید.

سعی کن برنامه خوبی برای اوقات فراغت بزاری. احتمالا از یکنواختی دانشگاه و خوابگاه خسته شدی

دانشگاه ها هم معمولا یه سری برنامه ها و کلاس برای دانشجوها ارایه میدن، برو دنبالش و شرکت کن

اگه باشگاه و استخر داره حتما برو

با دوستات قرار بزار پنج شنبه ها و یا جمعه ها با هم برید دور دور

و بیشتر از ترم های قبل به خانوادت سر بزن

و اگر دیدی نتونستی ادامه بدی و برات سخته یک ترم مرخصی بگیر ولی انصراف نده که بیشتر از همه خودت ضرر میکنی و پشیمون میشی

سلام خواهر عزیز

اطلاعات کمی در مورد سن و سالتون و رشته تحصیلی تون دادید.. اگه رشته تون خوبه و اینده داره که به هیچ وجه اینکارو نکنید چون تقریبا بیشتر راه رو طی کردید..

اگه ترم یک و دو بودید باز یه چیزی اما ترم 5 خدایی ضایع است..

بری خونه بشینین که چی بشه؟؟

اگه برنامه ای واسه اینده ات داری مثلا میخوای بری دنبال زبان خوندن و مهاجرت یا چه میدونم ازدواج و یا میخوای بری دنبال شغلی شاید بشه به گزینه ترک تحصیل فکر کرد در غیر اینصورت به نظرم بشین درست رو بخون ..

نهایتا اگه دیدی خیلی داره بهت فشار میاد یه ترم مرخصی بگیر و بعدش که دیدی تو خونه حوصله ات سر میره برگرد سراغ درست..

امیدوارم هرچی که به صلاحتونه براتون رقم بخوره

چه رشته ای میخونی دوست عزیز؟

به نظر میرسه رشته مناسبی رو انتخاب نکردین که علاقه ندارید

به نظرم فوقش تغییر رشته بدین نه اینکه ترک تخصیل کنید

چرا خسته شدی؟

رشته ات رو دوست نداری؟

موضوعی هست که توی خونه و یا در بین دوستان پیش اومده و باعث ناراحتی ات شده؟

هر کسی میتونه با فکر بفهمه مشکل کار از کجاست و شرایط رو تغییر بده

دانشجو بودن و خوابگاهی خیلی حال میده، من بهترین دورانم زمانی بود  که توی خوابگاه بودم والا

سلام عزیزم 

رشته ات  چیه ؟  بهش علاقه نداری ؟؟؟   یا به خاطر جو خوابگاهه که دلت از درس خوندن زده شده ؟؟

فقط به این فکر کن اگه ترک تحصیل کنی ممکنه بعدش نتونی شغل خوبی پیدا کنی .   اگه برات شاغل شدن و وارد اجتماع شدن مهم نیس که هیچ ولی اگه مهمه   یکی از راه هاش بالا بردن سطح سواد و مهارته ... 

خیلیا دلشون میخوا د ادامه تحصیل بدن و جای تو باشن .  

من به خاطر مشکلات مالی نتونستم درس بخونم و رفتم سر کار   به خاطر اینکه سوادم بالا نبود شغل های با درامد ناچیز بهم معرفی میشد   ولی حالا دارم خودمو برای ادامه تحصیل آماده میکنم . با اینکه ۲۶ سالمه اما اصلا فکر نمیکنم که سنم رفته بالا یا فلان مشکل وجود داره ... 

میدونم اگه بخوام درس بخونم باید سختی زیادی بکشم   ولی بالاخره این سختی تموم میشه   

 کاش کمی بیشتر توضیح  میدددی که بدونیم دلیل این تصمیمت چیه 

سلام عزیزم. من معمولا هیچی نمیگم ولی شرایط تو دقیقا شرایط منه.

این بود که گفتم شاید بتونم کمکی هرچندکم کرده باشم.

منم ۴ترم خوابگاه بودم و شیک سه ترمشو مشروط شدم.شرایط خوابگاه و مشکلاتی که پیش اومد و علاقه نداشتن به رشتم باعث شد منم کارم به آرامبخش و در نهایت روانپزشک و دکتر مغز و اعصاب برسه.

منم میخواستم انصراف بدم ولی آخرین شانسمم امتحان کردم و این ترمم خونه گرفتم اگ این ترم اخراج شم میرم دنبال یه مهارت که خیلی وقته دارم دربارش تحقیق میکنم و مدرک اونو میگیرم.

باید ببینی خانوادت چطوره برخوردشون با این شرایطت.

چقدر درکت میکنن.

من خودم خیلی میترسیدم از فیدبکشون و اونقدر دیر گفتم که دیگه همه چی بهم ریخته بود.

تو نذار دیر شه و شرایط روحیت کاملا بهم بریزه.

اگر توی خانوادت کسی هست که باهاش راحت تر باشی ٬ به اون اول بگو.از کسی که فکر میکنی از جزئیات زندگیت خبر داره و تجربش بیشتره و مطمئنی درک میکنه حالتو کمک بگیر.

من اول به خواهرم و برادرم گفتم و در نهایت به پدرم.

بشین قشنگ فکر کن و ببین میتونی یه برنامه ریزی دقیق برای بعد از انصرافت داشته باشی؟ 

از آینده ای که میتونی بدون مدرک بسازی چقدر مطمئنی؟

تصمیم به این مهمی قطعا یه سری تاوان‌ها هم داره. ببین چقدر توان داری برای جبران.

آیا میتونی تضمین کنی که این تصمیمت فقط از سر یه فشارروحی و روانی دوره ای نیست و واقعا مصممی و پشیمون نمیشی؟

ببین میتونی به تصمیمت اعتماد کنی؟

آیا به زمینه ی خاصی علاقه داری تا حداقل اون زمینه رو دنبال کنی؟

میشه از اون زمینه درامد داشت؟

اگه تونستی به یه جواب قطعی برسی برو دنبال انصرافت.

فکر میکنم باید یه هزینه ای پرداخت کنی و حالا داستانای بعدش ‌‌..

فقط یه چیزی ..

من تو این دوسال و‌نیم مزخرف زندگیم ٬ دوتا چیزو با تمام وجودم فهمیدم. امیدوارم توام بهش برسی

اول اینکه خانواده همه چیز آدمه .. باید با تمام اختلاف نظرها و شرایط بد ساخت فقط به یک دلیل . اونم اینکه اونا خانوادمونن.

و دوم اینکه مهم ترین چیز تو دنیا اینه که حالت خوب باشه. 

این حتی از خانواده‌ام مهم تره چون اونام در نهایت خوب بودن حال مارو میخوان

ببخشید زیاد شد

موفق باشی عزیزم

خواهش میکنم از خر شیطون بیا پایین.

بزرگترین اشتباه زندگیت رو داری مرتکب میشی.

البته ای کاش رشته و نوع دانشگاهت رو هم میگفتی ولی به نظرم دانشگاه ملی هستی.

برادر من دانشگاه ملی خوب رشته برق میخوند و انصراف داد و کاردانی گرفت و الان که چهار سال ازش گذشته خیلی خیلی پشیمونه و دوباره شرو به درس خوندن کرده.

یه جمله ای هس که میگه اگر در رسیدن به هدفتان با مانعی روبه رو شدید مسیرتان را تغییر دهید نه هدفتان را .

به نظرم شما از دوری و شرایط خوابگاه و سختی درسا ناراحت هستی.

شما تنها کسی که این مشکلو داره نیستی و نخواهی بود.

من خودم دانشجوام و توی یه واحد 13 نفره با پسرای شلوغ و سیگاری دارم زندگی میکنم،خداشاهده همین چند دقیقه قبل با یکی شون رو نظافت بحثم شد ولی عین خیالم هم نیس.در حال حاضر حدود 800 کیلومتر بازم تکرار میکنم 800 کیلومتر با خانوادم فاصله دارم و 5 مهر ماه که به دانشگاه اومدم هنوز خونه نرفتم.

دو سال اول خیلی بهم فشار اومد ولی خداشاهده الان احساس استقلال،قوت قلب و اراده دارم.

شرایط خوابگاه و دوری راه اگرچه سختی هایی داره ولی آدم رو قوی میکنه و برای زندگی آینده و سختی های زندگی آماده میکنه.وقتی به پشت سرم نگاه میکنم و می بینم که سختی ها رو تحمل کردم و از نظر شخصیتی و فکری چه قدر از دوستانم که حاضر نشدن به شهر دور برن جلوتر هستم خیلی لذت بخشه.

من واقعا احساس میکنم به خودمتکی و قوی شدم و به دلیل دوری و تنهایی و مسافرت ها میبینم خیلی پخته و دنیادیده شدم.

به نظرم سریعا دلیل اصلی و ریشه ی اصلی این تصمیم و مشکلت رو پیدا کن،با مشاور صحبت کن با خونوادت مشورت کن و عجولانه تصمیم نگیر.

به خودت استراحت بده و سعی کن تفریح کنی و افکارت رو همیشه یادداشت کن تا ذهنت آروم بشه.

احساسم اینه که از شرایط درسی و دوری و خوابگاه ناراحت هستید و درمانش اینه که به خودتون خیلی سخت نگیرید و بیکار نباشید.ورزشی،سینمایی،جلسه ای،پارکی و ...

به نظر من از انصراف بیخیال شو.

خیلی به خودت سخت نگیر.

شما آخر آخرش باید ازدواج کنی و از خونه واده جدا بشی و مستقل بشی،بهتره که همین الان تمرین کنی و آماده بشی.

دوری از خونواده و غربت خیلی میتونه آدم رو قوی کنه.

اگر در برابر مشکلات کوتاه بیابی یک عمر پشیمون میشی ولی اگه صبر و مقاومت کنی بالاخره تموم میشه و یک عمر شیرینیش رو میچشی.

باورت میشه الان شاید هفته ای یکبار میانگین با خونواده صحبت میکنم و حتی با دوستانم هم خیلی خیلی کم ارتباط دارم

به دنبال تغییر رشته و میهمانی باش تا انصراف یا مرخصی.

به نظرم دنبال مرخصی هم نرو.

ریشه ی اصلی این تصمیم رو پیدا کن،ببین از دوری ناراحتی یا از خوابگاه یا از سنگینی درسا

اون سه ترم رو دندون رو جیگر بزار تا تمام شه. تحمل کن. خودمم همینجوری لیسانس گرفتم. 

سلام

خواهش میکنم این کارو نکن میدونی چقدر آدم تو اطرافت هست که آرزوی موقعیت تو رو دارن کسایی که دوست دارن برن دانشگاه اما نمیتونن کاری نکن که فردا پی فردا حسرتشو بخوری ادامه بده تو میتونی💪

چنتا واحد پاس کردی ؟!!!

به دلی: 

خیلی خیلی با نظرتان موافقم. آفرین بر شما. 

به سوال کننده: 

ضمن اینکه با این بخش از نظر مخالفانِ انصراف موافقم، که هر کاری مشکلات خودش را دارد، و شما ممکن است در تصمیم گیری های بعد از انصراف هم دچار مشکل شوید، و نمی توانید هر جا با مشکل مواجه شدید، راهتان را کج کنید و از آنجا انصراف بدهید...

اما: 

این را هم در نظر داشته باشید (و دوستان مخالف انصراف در نظر داشته باشند) که صرف انتخاب یک راه, موجب نمی شود آدم خودش را مجبور کند که تا آخرش برود, چون اگر شما به قطعیت برسید که انتخابتان صحیح نبوده و با روحیه تان سازگاری ندارد، ادامه دادنش به صرف به انجام رساندن یک کار، غیر عقلانی است. اگر این رشته یا این دانشگاه یا در کل این شرایط، دارد به روحیه ی شما آسیب می زند، و خدایی نکرده سلامتتان را به خطر می اندازد، ادامه تحصیل هیچ ارزشی ندارد. 

خصوصاً اگر به رشته تان علاقه ندارید، عمرتان را تلف نکنید. فرصت زندگی فقط یک بار است، این یک بار را آنچنان زندگی کنید که دوست دارید. من پزشک فوق تخصصی دیدم که غبطه ی مغازه ی بقالی پدرش را می خورد، و فکر می کرد اگر ادامه دهنده ی شغل پدر می بود و فروشگاه بزرگی تاسیس می کرد، بهتر از زندگی اش لذت می برد. 

حتماً با خانواده تان دقیق و شفاف صحبت کنید، و مشکل و خواسته تان را با آنها در میان بگذارید، و از آنها کمک بخواهید. اما سلامتی روح و روان، و رضایت از مسیری که انتخاب می کنید حق قطعی شماست و حتی خانواده هم نمی تواند این حقوق را از شما دریغ کند. 

امیدوارم تصمیمی که می گیرید، در بلند مدت موجب آرامش و رضایت خاطرتان شود، چه ماندن در این رشته، چه انصراف. 

عزیزم حتما انصراف بده چون در غیراینصورت بخدا نابود میشی و افسردگیت خیلی خیلی بیشتر میشه.. چون دختر عموم وضعیتش کپی شرایطت بود و سریعا انصراف داد و حالا خیلی خوشحاله که بهترین راه حل رو انتخاب کرد 

سلام

ببینید وقتی یه مشکل شخصی رو مطرح می کنید بهتره با جزیئات مطرح کنید تا مخاطب بتونه شما رو راهنمایی کنه. وقتی اینطور ناقص صحبت میکنید این باعث میشه که مخاطب بیاد واسه تون فرضیه بسازه، فرضیه هم هر چند که درست باشه ممکنه باب میل شما نباشه و سبب رنجش شما بشه!

دانشگاه دولتی هستی یا آزاد و ...؟ (شرایط انصراف تو هر کدوم از اینها متفاوته.)

وضعیت مالی شما چطوره؟

با علاقه وارد دانشگاه شدی یا چون بقیه رفتن شما هم رفتی؟

رشته تحصیلیتون چیه؟ (مثلا به نظر من تحصیل تو بعضی رشته ها در دانشگاه دولتی حرام اندر حرامه.🙂)

تعداد ترم های مشروطی؟

زندگی کردن در محیط جمعی رو بلدی یا خیر؟ 

از مرخصی تحصیلی استفاده کردی یا خیر؟

دانشجوی چه مقطعی هستی؟

ممکنه اتفاق ناگواری تو این پنج ترم واسه تون رخ داده باشه؟

...

من جواب این سوالا رو نمیخوام بدونم ولی بدونِ دادن این اطلاعات هم هیچ وقت نمیتونی راهنمایی خوبی دریافت کنی. فکر میکنم راهنمایی‌ای که انتظار شنیدنش رو از مخاطبین داشتی این بود که "ادامه بده" ولی واقعیت اینه که واسه بعضیا "ادامه دادن" نه تنها راهکار مناسبی نیست بلکه ممکنه شرایط طرف رو از اینی هم که هست بدتر کنه.

موفق باشید.

پشیمون میشی.اینکارو نکن.منم خوابگاه بودم و شرایطم مثل تو بود  انصراف دادم اما خیلی پشیمون شدم و بعد از دو ماه برگشتم برای ادامه تحصیل ولی کلی عقب افتادم اونم دو ترم!!وقتی هم برگشتم دوباره تنهایی و افسردگی ولی با خودم جنگیدم و اونجارو تموم کردم خدارو شکر.راهیی که شروع کردی تمومش کن.وقتی مدرکتو گرفتی ارزش این همه سخی میفهمیمیدونم خیلی سخته دوری از خانواده و شرایط خوابگاه و شهر غریب.سعی کن با کسایی که میشناسیشون اتاق بگیری.

خیلی دوراهی سختیه درکتون میکنم شدید،بنظرمن حالا که تااینجا اومدید درخواست مدرک کاردانی بدید وکاردانی بگیرید دیگه لازم نیست انصراف بدید وپول بدید اینجوری مدرک هم دارید اگه انصراف بدید چند سال روهیچ وپوچ خراب می کنید،اول هدفتون رومعلوم کنید هدفی که بهش علاقه دارید بعدواسه دوره کارشناسی برای رسیدن به اون هدف درس بخونید بریدکتابخونه ونمونید خونه که توخونه بهتون سخت بگذره سخته اماچاره ای نیست ماشرایط شمارونمیدونیم امااین به این معنی نیست که هیچ راه حلی نباشه همیشه راه حلی هست دیدم که میگم،کشیدم که میگم موفق باشید

جناب شکست خورده

یه نقدی داشتم به کامنتهای شما

اوایل که کامنتاتونو میدیدم از سبک جواب دادنتون خوشم میومد ولی الان کاملا نظرم برعکسه 

یه احساس همه چیز دانی توی کامنت هاتون پیداست که اصلا چیز جالبی نیست

بعدم اکثر کامنتاتون طوماره. خب خلاصه تر بنویسین 

منظورتونو مختصر و مفید بگین 

بعدم الان شما تو هر پرسشی دارین اظهار نظر میکنین 😐

سنتون هم احتمالا اونقدرا زیاد نیست

بنظر من لازم نیست تو هر سوالی بیاین طرف رو به طور غیر تخصصی راهنمایی کنین و یه طومار بنویسین و بدتر سردرگمش کنین 

من هر از گاهی سر میزنم اینجا و همه ی کامنتهاتونو ندیدم

ولی تو چند تا پست که دیدم کامنت گذاشتین دید من به کامنتهای شما این بود.

سلام دوست عزیز. نظر من اینه که ترم بعد مرخصی بگیر یا واحدهای کمتری بگیر و به خودت استراحت بده. اون موقع فرصت داری بیشتر فکر کنی.

لطفا برای وقت وشعور کاربرا ارزش قایل بشین. پست میزارین، تا آخرش همراهی کنین. اینهمه کاربر اومدن نظر دادن راهنمایی کردن سوال کننده پیدا نیست.دیگه اب شد رفت تو زمین. درست نیست عزیز من.

به ناشناس :

اول سلام عرض میکنم خدمتتون
امیدوارم حال و روزتون خوب باشه

متنم طولانیه
اگه حس و حال ندارین بخونین،چن خطِ آخرو بخونین
خلاصه کردم واستون

" یه احساس همه چیز دانی توی کامنت هاتون پیداست که اصلا چیز جالبی نیست "

شاید طرزِ نوشتن و لحنم اینو بهتون القا کرده ولی خب واقعاً اینطور نیس

خیلی چیزا رو از این وبلاگ و آدمای مختلفش یاد گرفتم و دارم یاد میگیرم و هیچوقت همچین حسی که گفتینو نداشتم و ندارم

لطف میکنین اگه دقیقتر بگین چجوری به این نتیجه رسیدین

اگه بفهمم کجاهاش ایراد داره،حتماً اصلاحش میکنم و از شما هم ممنون میشم

" بعدم اکثر کامنتاتون طوماره. خب خلاصه تر بنویسین 
منظورتونو مختصر و مفید بگین "

طومار بودنش دلایلِ مختلفی داره

شاید واسه شمایی که میخونی و رد میشی خسته کننده باشه،ولی واسه اونی که مساله و مشکلشو مطرح کرده،احتمالاً خسته کننده نیس
چون وقتی طرف سوال و مشکلشو اینجا مطرح کرده،انتظار داره جوابا و راه حلای ما رو بشنوه ، دقیق و مستدل و مستند

فرض کنین توی همین پست،اگه بخوام ساده جواب بدم و رد شم به دو سه خط اکتفا میکنم
ولی خب واسه سوال کننده ارزش قائل میشم

شاید نتیجه ی مثلاً ۳۰ خطی که من مینویسم،توی ۳ خط جا بشه و خیلی ساده میتونم فقط نتیجه ی نهایی ای که به نظرم درسته رو بنویسم ولی خب سوال کننده انتظارِ استدلال داره
میخواد قانع شه

شاید با استدلال و مثال و توضیح،واسش مفهوم جا بیفته و قانع شه
طبیعیه که جوابِ بی دلیل ، میتونه سوال کننده رو بیشتر گیج و سردرگم کنه

طبیعی هم هس که آدما تا قانع نشن،کاریو خوب انجام نمیدن، ولی وقتی قانع شن، بهتر انجامش میدن
منم میخوام نظرمو با دلیل و منطق و سند مطرح کنم که به دردِ سوال کننده بخوره

ضمناً واسه من و شما صرفاً یه نوشتنه

در حدِ چن دقیقه خوندنِ متنه و بعدشم چن دقیقه تایپ کردن....... تمام

ولی واسه سوال کننده قطعا یه دغدغه ی مهمه که میتونه آینده و زندگیشو عوض کنه،تحتِ تاثیر قرار بده

قدرتِ کلماتو فراموش نکنین

شاید همین پنج دقیقه، ده دقیقه ، نیم ساعتی که من و شما واسه جواب دادن وقت میذاریم، زندگیِ طرفو جابجا کنه

منم از خدامه بیشتر به زندگی و دغدغه های خودم برسم ، از الکی تایپ کردن خوشم نمیاد

الاف نیستم که اینجا رو واسه الافی انتخاب کرده باشم

همین الان که دارم واسه شما تایپ میکنم،ساعت ، از دو گذشته
توی تاریکی،نورِ موبایل میزنه تو چشمم و ازین وضع خوشم نمیاد
منم دلم میخواد سریعتر تمومش کنم و به زن و بچم برسم

ولی خب هدفم " ماست مالی " نیس

اتفاقاً آدمِ پر حرفی هم نیستم که از حرّافی و ورّاجی خوشم بیاد

" بعدم الان شما تو هر پرسشی دارین اظهار نظر میکنین 😐 "

وقتی پست و سوالی میبینم،اگه وقت و حوصله داشته باشم،میخونم
اگه فک کنم درباره ی موضوع حرفی دارم و نظرم واسه سوال کننده میتونه مفید باشه،نظر میذارم

و اگه فک کنم حرفام کمکی نمیکنه یا ... کامنت نمیذارم

گاهی سوال کننده ، راهِ حلو میدونه ، میدونه چی غلطه چی درست ، فقط میخواد اونو از دیگران بشنوه که دلش قرص شه ( تائیدطلبی)

به هرحال ، ازین که توی هر پرسشی،اظهار نظر میکنم، از شما عذرخواهی میکنم

" سنتون هم احتمالا اونقدرا زیاد نیست "

سن و سال ، ملاکِ خوبی واسه سنجشِ ارزشِ حرفِ آدما نیس
منظورم خودم نیستم

انصافاً خیلیا توی همین وبلاگ هستن که سنشون کمه
ولی حرفاشون به شدت ارزشمنده

خودم از خیلیا توی همین وبلاگ چیزایی یاد گرفتم و دارم یاد میگیرم که خیلی واسم کمک کننده بود در حالیکه سنشون کم بود

بعضی جاها تجربه کمک میکنه
بعضی جاها تجزیه تحلیل و سنجیدنِ جوانبِ مختلفِ قضیه
بعضی جاها حس و شهود
...

" بنظر من لازم نیست تو هر سوالی بیاین طرف رو به طور غیر تخصصی راهنمایی کنین و یه طومار بنویسین و بدتر سردرگمش کنین "

آره، حرفتون کاملاً درسته

" من هر از گاهی سر میزنم اینجا و همه ی کامنتهاتونو ندیدم
ولی تو چند تا پست که دیدم کامنت گذاشتین دید من به کامنتهای شما این بود."

ممنون از تذکراتتون

حالا همین کامنتمو ببینین
فراتر از طومار شده 🤣

دلیلشم اینه که واسه حرفاتون ارزش قائلم، واسه تک تکِ کلماتتون وقت گذاشتم و سعی کردم جوابی بدم که منطقی باشه
وگرنه میتونستم بجای اینهمه تایپ و کپی پیست و وقت گذاشتن،فقط ازتون تشکر کنم که تذکر دادین

اگه اونجوری جواب میدادم ، شما بیشتر سردرگم میشدین که چرا جوابِ سوالاتونو نگرفتین
ولی اینجوری حداقل حرفای منو شنیدین

الانم یه خلاصه ای از متن میذارم :

دلیلِ اصلیِ طومار بودنِ کامنتام اینه که میخوام سوال کننده رو شیرفهم کنم
نمیخوام الکی یه چیزی بنویسم و رد شم
پس اصولاً یا کامنت نمیزنم یا کامل توضیح میدم

چون واسه من فقط تایپ کردنه،ولی میتونه واسه سوال کننده،تغییرِ مسیرِ زندگی باشه

ممنون که وقت گذاشتین

تو پست زن میخوام گفتی شکست خوردی.از شهریور تا حالا زنو گرفتی و بچتم دنیا اومد؟؟؟؟ عجیبن غریبا

به " به شکست خورده " :

توی اون پست گفتم اون موضوع جور نشد ،
خداروشکر که نشد
اسمم به نشدنِ اون موضوع ربطی نداره

این تیکه از کامنتی که توی این پست نوشتم،شوخی بود ، فک نمیکردم متوجه نشین

به شکست خورده

بازم اگه وقت داشتین نظر بزارین

من خودم تو یه پستی که اعتقادی بود نظر شما خیلی بهم کمک کرد جدی میگم

استدلال هایی که آورده بودین خیلی منطقی بود

بعضی ها طومار مینویسن ولی حرفاشون خیلی پراکنده و خسته کنندس
و من که نمیخونم

ولی نظرات شکست خورده و دو سه کاربر دیگه رو همیشه تا ته میخونم

همین

موفق باشید  یا علی

به دختر تنهایی :

سلامت باشید

ممنون از لطفتون ✌

اگر فکر می کنید حالتون خیلی بده به یه روانپزشک مراجعه کنید، و در صورت صلاحدید ایشون مرخصی تحصیلی بگیرید یه ترم، ولی به هیچ عنوان ترک تحصیل نکنید چون اوضاع تون خیلی بدتر خواهد شد. هر چیزی زیر نظر مشاور. شما چون الان افسرده هستین صلاحیت تصمیم گیری ندارید، پس اول درمان و بعد تصمیم بگیر ادامه بدی یا نه 

منم همچین شرایطی رو گذروندم، وقتی افسردگی گرفتم که دانشگاه بودم، ولی الان حداقل خوشحالم از این که انصراف ندادم.