خانواده برتر

من از همسر آینده م توقع دارم زندگی خوبی برای بچه‌ها و خودش و من درست کنه. منظورم از زندگی خوب فقط به لحاظ اقتصادی نیست. دلم میخواد اونقدر مرد باشه که برای کانون خونه مون از هر لحاظ ارزش قائل باشه. البته جربزه و سختکوشیش رو برای فراهم کردن امکانات زندگی و روز به روز بهتر شدن اقتصاد خانواده ازش انتظار دارم ولی دلم نمیخواد از اقتدار شخصیتی و پدرانش هم خبری نباشه.دوست دارم هر دو رو با هم حفظ کنه. هم تلاش در جهت تنظیم و پیشرفت مسائل اقتصادی خانواده و هم تلاش در جهت خوشبختی و آرامش من و بچه‌ها و خودش و اگر مردی این ویژگیها رو داشته باشه من دیگه هیچ توقعی هیچ انتظاری ازش ندارم. همین خوشحالم میکنه و فکر میکنم به سعادت دنیا و آخرت رسیدم. همچین مردی رو باید جلوش زانو زد و به همسری و همنشینی باهاش افتخار کرد. اگه همچین شوهری داشته باشم خدا میدونه فقط که چقدر دوستش خواهم داشت و البته هر جا هم که برم مثالش رو میزنم تا مردای دیگه دور و ورم ازش یاد بگیرن و اونا هم بیشتر از هر چیز به گرمی خونه و پیشرفت خانواده شون اهمیت بدن نه چیزای پیش پا افتاده دیگه تا در این صورت در پیشرفت فرهنگی جامعه هم به نوبه خودم نقشی رو ایفا کرده باشم.

حالا یه سری چیزای کوچولوم بین من و خودش هست که دوست دارم اونارم داشته باشه:

مثلا هر وقت با همیم و تو خلوتمونیم فقط به احساسات خودش تنهایی اهمیت نده. احساس من و برآورده شدن نیازهای منم براش مهم باشه.

درباره ی مسائل زناشویی بینمون نکته های بهداشتی رو رعایت کنه و کارایی رو که دوست داشتم برام انجام بده.

جلو بچه‌ها یه کارایی نکنه که بلوغشون رو جلوتر از حد انتظار بیاره ولی در عین حال محبت و احساس بین من و خودش رو زیرکانه یه جورایی به بچه ها نشون بدیم. مثلا عاطفه و احساس بین زن و مرد رو از همون زمان بچگی میتونیم برای بچه ها الگو باشیم. چون خوب اونام در آینده باید حس و احساس جنسی شون رو به همسرشون بتونن به نحوه مناسب انتقال بدن.مثلا یکیش هر از گاهی گل دادن به همسر یا نوشتن نامه ی عاشقانه برای همسر وقتی که مدتی ازش دورم. چون مطمئنم به خاطر کارم گاهی ممکنه از هم دور شیم برای چند روز . مثلا من یه سفر کاری برم. پس توی اون مدت میتونه با نامه عاشقانه و محبت آمیز نوشتن برای من که ازش دورم این حس خوب رو به بچه ها انتقال بده و الگوی خوبی براشون توی این مورد بشه.همونطور که منم اگه اون جایی بره براش متقابلا این کارو انجام میدم.

در مورد انتظارای دیگه اما مهم هم خوب چند تا چیز هست که دوست دارم رعایتشون کنه:

مثلا جلو بچه‌ها احترام من رو که مادر بچه هاش هستم همیشه نگه داره همونطور که خودمم اینکارو متقابلا انجام میدم. چون اگه مردی غرور زن یا زنی غرور مردش رو جلو بچه‌هاش شکست اون زندگی و اون خانواده و اون بچه‌ها دیگه به اون سلامت فکری که باید یه انسان واقعی داشته باشه نمی‌رسن.

سعی کنه جوری صمیمیت بین من و خودش رو نشون بده توی خونه که بچه ها هم ازش یاد بگیرن. چون بالاخره اونا هم در آینده باید همسر انتخاب کنن برای خودشون. خوب دلم میخواد که من و پدرشون الگوی خوب احساسی و در عین حال جنسیتی برای بچه هامون باشیم.

دیگه اینکه بهداشت جنسی و فیزیکی رو رعایت کنه از هر لحاظ. همیشه تمیز مرتب باشه. به خودش برسه. روحیه خودشو حفظ کنه. زیر بار مشکلات زندگی خم نشه.

دیگه اینکه هر موقع احساس کرد مشکلی با رفتاری از من داره سعی کنه فقط و فقط بین خودمون حلش کنیم نه اینکه به دخالت دیگران سعی در حلش داشته باشه. مردها و زنانی که نمیتونن مشکل خودشونو حل کنن بین خودشون خانواده ای که تشکیل دادن مثل حکومتی میمونه که اجازه دخالت و دست درازی به بیگانگان داده و دیگه آخر این خانواده واویلاست.

دیگه اینکه در رفت و آمد با دیگران سعی کنه تعادل رو رعایت کنه و اجازه نده به هر کسی که سوء استفاده میکنه از محبت من و خودش و بچه‌هام. از خانواده هایی که انقدر پررفت و آمدن که بچه های خودشون از یادشون می ره و همیشه به فکر خوب نگه داشتن خودشون جلو مهمونا و غریبه هان خوشم نمیاد. رمز موفقیت اینه که چراغی که به خونه رواست به مسجد حرامه. هر کسی اگه خانه و خانواده خودش رو درست مدیریت کنه به عنوان عضو کوچولویی از جامعه هم به موفقیت و سعادت جامعه کمک کرده. منظورم اینه که در عین مردمداری باید خانواده مدار هم بود.

حالا دیگه خیلی فلسفیش نکنم و برم سراغ خط قرمزهام:

1-اهل دود و دم به هیچ وجه نباشه. حتی قلیون. کاری به خانواده و فک و فامیلش ندارم. خودش نباید اهل این مسائل باشه. شخص خودش

2-خیلی وابسته به شبکه های اجتماعی و فضای مجازی نباشه. از مردا یا زنایی که مدام مثل پروانه دور گوششون میچرخن اونقدری که از همه چیز غافل میشن خوشم نمیاد. استفاده از فضای مجازی خوبه اما یه حد و اندازه ای داره. مردی که این حد و اندازه رو ندونه و خودش رعایت نکنه از چشم من میفته

3-خیلی مذهبی دوآتیشه نباشه. از آدمایی ک خیلی خودشون رو به ورد و دعا و حرز و این چیزا محدود میکنن و انگاری غرق شدن توی یه دنیای دست و پاگیر احساس خفگی بهم دست میده. دلم میخواد مرد زندگیم عاقل و بالغ و فهمیده و کاردرست باشه همین. حتما لازم نیست که صبح تا شب ذکر و دعا بگه. دین واقعی یعنی اینکه دست دهش داشته باشه. خسیس نباشه. ولخرجم نباشه. اسرافکار نباشه. چشم هیز نباشه. بداخلاق نباشه. بددهن نباشه. مودب باشه. به دیگران احترام بذاره. نذاره از احترامهاش سوء استفاده کنن و هر جا میبینه داره حقی پایمال میشه چه حق خودش و چه دیگران سکوت نکنه. خلاصه یه جوری باشه که همینارو برای پسر و دخترم الگو بشه. یعنی به معنای واقعی کلام جوونمردی رو به بچه ها یاد بده . اونم فقط با رفتارش نه با کلام یا با دولا راست شدن و چله گرفتن و اعتقادای خشک و بی معنی داشتن. دین واقعی یعنی اینا و من مردی که اینجوری باشه رو بیشتر میپسندم.

4-به خانواده من و خانواده خودش احترام بذاره و بی ادب و بی احترام نسبت به بزرگترها نباشه. چون همینارو خدایی نکرده پسر و دخترم ازش به ارث میبرن. منم متقابلا به خانواده شوهرم احترام میذارم.

5- مادر و پدر و خواهر و برادر همسر رو درست از خودش بدونه و فرقی با خانواده خودش براشون قائل نشه. منظورم این نیست که دولا راست شه جلوشون. منظورم اینه که هم خودش اینو بدونه و هم به بچه ها یاد بده که خانواده مادری و پدری آدم جزوی از زندگی دنیوی آدمن و هر چی و هر جور هم که باشن حفظ احترامشون واجبه. همونطور که خودم به بچه هام یاد میدم که عمه و عموشون هیچ فرقی با خاله و دایی شون نداره و همه شون به یه اندازه محترمن و حق ندارن به عمه و عموشون به هیچ وجه بی احترامی کنن حتی اگه من مرده باشم.

6-محدودم نکنه به هیچ وجه. چون خودم حد و اندازه برخورد و رفتار با آدما رو میدونم و اینارو یاد گرفتم و میدونم که هر چیزی حریمی داره حرمتی داره. پس دلم نمیخواد که مثل یک پلیس باهام رفتار کنه و هی تذکر بیجا بده و صمیمیت بینمونو به گند بکشه. همونطور که خودم هم اصلا رفتار کنترلگرانه با همسرم نخواهم داشت و اجازه دخالت بیجا هم در کارهایی که به خودش مربوطه رو به خودم نمیدم.

7- اگه کسی ازمون کمک خواست و دستش می رسید باید کمک کنه تا حد توانش. از آدمای تنگ نظر اصلا خوشم نمیاد. چون مطمئنم ضررشو یه جای دیگه میکنن. البته ساده لوحم نباشه که دیگه زندگیشو بذاره حراج به خاطر دیگران. تعادل رفتاری باید داشته باشه در همه چیز حتی در این مورد.

8- مال حروم تو سفره من و بچه هام نیاره. هر چی درمیاره حلال باشه کافیه.

9-ضعیف و ترسو و کمرو و خجالتی نباشه. باید اونقدر قوی و محکم باشه که تو دلم بهش افتخار کنم که بابای بچه هامه. همونطور که خودم اعتماد به نفسم بالاست و ضعیف و ترسو نیستم.

10- اهل دعوا مرافعه و بدخلقی با ملت نباشه. به قولی مرد مردمداری باشه. جوری که همه به خوبی ازش یاد کنن. نه اینکه تا اسمش میاد بگن اه خدا نصیب نکنه.

11- در تصمیمگیریها به نقش زن هم اهمیت بده اما جایی که احساس میکنه منِ زن دارم بیش از اندازه با تصمیم احساسی کاری رو خراب میکنم سعی کنه با دلیل و منطق قانع و منصرفم کنه.

12- دست بزن نداشته باشه و یاد گرفته باشه که با احترام متقابل همه چیزو حل کنه.

تموم شد و رفت. دیگه انتظاری ندارم. هرچیزیم که بالا گفتم رو متقابلا برای خودشم همونا رو رعایت میکنم.

وای خدایا چقدر نوشتم. این همه انتظار از کجا اومدن یعنی یهویی؟؟؟؟؟؟؟!!!!

آها از چه کارای بد شوهرم کفری میشم؟

اول: اینکه برای دخترای دیگه دایه ی مهربونتر از مادر بشه. اینو دوست ندارم. دیدین بعضی مردا واسه ی همه ی دخترا همه کار میکنن خودشونو مچل مسخرگیای دخترای مردم میکنن؟ اگه شوهرم اینجوری باشه که تا هر دختری دید بخواد دایه ی  مهربونتر مادر بشه براش میفهمم یه جای کارش میلنگه خوب. بعدم برگرده بگه خوب کمک احتیاج داشت خواستم کمکش کنم. البته کمکهای منظوردار منظورمه نه اینکه خیلی ندید بدید باشم شوهرو بچسبم و فقط برای خودم بخوامش.

دوم: اینکه به حرف مردم زیاد اهمیت بده. اصلا خوشم نمیاد کسی زندگیشو با حرف مردم سبک سنگین کنه

سوم: زیاد مذهبی باشه اذیت میشم. دلم نمیاد عادتهای مذهبی دست و پاگیر داشته باشه. بیشتر دوست دارم زندگیمون بر بنای عقل و آزاداندیشی باشه.

چهارم: اینکه ببینم مرد قوی و محکمی نیست و دیگران ازش سوء استفاده میکنن

پنجم: اینکه ببینم با مردم سر دعوا داشته باشه. دلم میخواد خوش زبون باشه البته دل و زبونش یکی باشن نه اینکه از اون آب زیرکاه ها باشه. اونجوری نه

ششم: اینکه زن رو از داراییها و اموالش حساب کنه خیلی بدم میاد. آخه دوست دارم هم زن هم شوهر اینجوری نباشن که همو بچسبن بالاخره یه وقتاییم باید برای خودشون باشن. کلا ندید بدید بودن توی زنداری یا شوهرداری چندشه از نظر من

دیگه همینا. بقیه ش اهمیتی نداره. هز کاری دوست داره بکنه