خانواده برتر

با سلام من مرد هستم و حدود 28ساله. دانشجوی دکتری و بسیار به تحصیلاتم اهمیت میدم. همیشه ترس از رانندگی داشتم و علاقه هم نداشتم و فکر میکنم یاد نمیگیرم. تازه برای گواهینامه ثبت نام کردم. در اولین جلسه آموزش عملی دست پاچه بودم و نمیتونستم تعادل بین کلاچ و گاز برقرار کنم. نمیدونم انگار آمادگی ذهنی ندارم. البته اینکه میگم جلسه اول خب صفر نیستم. چند سال پیش با یک مربی آموزشگاه 5-6جلسه هم کار کرده بودم. نمیدونم چرا اینطورم. امیدوارم با نظراتتان بتونم کمی خودم را بهبود بدم. خیلی ممنون

سلام به گل دختر سوال کننده و همه دوستان خوب حاضر در صحنه

من خودم گواهینامم رو 18 سالگی گرفتم اما به دلیل مشکلاتی مثل ماشین نداشتن، و غیر شرایط رانندگی برام حدود 10 سال بعد فراهم شد، اما... قطعا نه به همین آسونی که تو جملات بیان کردم:

 این همه فاصله ای که افتاد بماند، کلا روحیاتم دیگه اون روحیه 18 سالگی نبود، اون موقع  کشته مرده ی رانندگی حالا به زور باید هلم میدادن :-دی خیلی ترس داشتم خیلی از همه زوایا که دیدم خودتم اشاره کردی تو کامنتات 

خب اول از همه خداروشاکرم که کمکم کرد تا از پسش برام و بعدم خب قدردان خانواده هستم که واقعا حمایت کردن از لحاظ مالی به خصوص زحمت کشیدن و من مجدد جلساتی رو با ماشین آموزشگاه تمرین رفتم

اما بعدش هم نتونستم جرئت پیدا کنم و سوار ماشین خودمون بشم

مربی خانم گرفتم اولش بعدش آقا...

خلاصه دیدم درست نشدم و این بار با آخرین مربی آقایی که داشتم و خب خدا خیرش بده در مورد ماشینمون و شرایطم صحبت کردیم خانمش رو مثال زد از رانندگی جمعه صبح ها که خلوته برای شروع گفت ...

خلاصه چند جلسه قرار شد بیاد و با ماشین خودمون میشه گفت جلسه خصوصی باهاش ورداشتم و رفتیم تمرین...

واقعا میتونم بگم موثر بود ... کم کم بعد از این جلسات بسم الله گفتیم و شرایطی پیش اومد که مجبور شدم تنهایی ماشین و ببرم بیرون و بگم که همه حتی اونی که الان لم داده و فرمون و میچرخونه روز اولی که تنهایی ماشین و میبره بیرون استرس داره حالا شدتش تو آدما فرق میکنه

من خودم برای غلبه به استرس و نگرانیهای مشابهی که ازش صحبت کردی قبل از بیرون رفتنی همیشه ایت الکرسی میخونم 4قول هم خوبه اگه به معانیش توجه کنی ان شالله آرامش پیدا میکنی از خدا بخواه که ایشالا روز خوبی داشته باشی باعث اذیتت نشن و باعث اذیت کسی نشی و رفته رفته شرایط بهتر میشه ولی واقعا ی شبه نیست و زمان میخواد و روحیه بالا

خود من تا مدت ها با پدرم مینشستیم داستان داشتیم بقیه میگفتن خب نشین ولی من دوست داشتم این مسیله حل شه نه که صورت مسیله پاک شه بازم بستگی به روحیاتت داره 

رانندگی ی مهارته که با تمرین بدست میاد کمک گرفتن از معلم خوب لازمه برای اینکه کمکت میکنه در عمل سریعتر نکات دستت بیاد 

صبر باید داشته باشی و تمرین کنی 

یواش یواش هم وارد شلوغی میشی و خودت میخوای تو موقعیتهای مختلف از پسش برآی

مربیم ی حرف خوبی میزد بهم و حتی خودش رو در اوایل رانندگی مثال میزد 

میگفت اصلا اشکالی نداره اگه بخوای از بقیه کمک بگیری ی موقع هایی میشه مجبوری کسی پیشت نیست لازم داری شیشه رو بده پایین و از بقیه بپرس

رد میشم؟ میشه فرمون بدین؟ یا هرچی

ی سری اتفاقا هم دست ما نیست ایشالا که پیش نمیاد اما فقط میشه احتیاط کرد و تلاش برای اینکه ایشالا ایمن بگذره،

ی توصیه ای که حتما به وفور شنیدی هم اینه که هر کی هرچی گفت یا بوقهای ممتدی که میشنوی توجه نکن و حواست رو بده به رانندگی و درست انجام دادن کارت

باباها علاوه براینکه خیلی دوست دارن موفقیتت رو ببینند ولی نمیدونم چه صیغه ایه که به ناراحتی و جر و بحث ختم میشه، البته خاک پای مامان باباهاییم.. باورت نمیشه حتی الانم بابام ترجیح میده صندلی پشتی بشینه ... ههههه...خدا همه مامان باباها و خواهر برادرا رو حفظ کنه ایشالا

ایشالا اگر همچنان علاقمند بودی، راننده درجه یکی میشی، به شرط توکل، صبوری و مبارزه، اینم هدیه من به شما خواهری: قبل حرکت با قلبت بخون و آرامش داشته باش 

بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها إِنَّ رَبِّی لَغَفُورٌ رَحِیمٌ 

یا علی

ی خاطره یادم اومد در راستای نگرانیهایی که مطرح کردی،

با مامان تو خیابون جلال بودیم پل گیشا رو ورداشته بودن و ی دوربرگردون قبلش وا کرده بودن برا ماشینا ماهم مجبور بودیم دور بزنیم اونجا، ساعت شلوغی، کیپ به کیپ ماشین فک کنم سه صف کنار هم برای دور زدن، منم لاین کنار جدول بودم

از ساعتها پیشش بیرون، خلاصه رسیدیم به مرحله دور ورداشتن فرمون سر جدولی، از بس ماشینا کیپ بودن ترس از مزاحمت و تو مسیر بقیه رفتن ...خلاصه ماشین فضا نداشت دور بگیره (باید از قبل سمت راست میگرفتم بعد دور میزدم) از بقل مالیدم به جدول اصلا دید نداشتم الان ماشین گیر کرده، مالیده، کجام، هول کرده بودم نمیدونستم چجوری از این موقعیت آزاد شم، چپ بدم فرمون و راست بدم عقب بیام...خدا....پشت ماشین، کنار ماشین، جلو ماشین همه بوق، یواش یواش فحش، .... خیلی شرایط بدی بود، مامانم هم بنده خدا راننده نبود، تو این شرایط سیاه و منی که هنگ کرده بودم یهو.... خدا به دادم رسید

ی آقای راننده با شخصیت رسید به صف کناری مون، و بین اون همه شلوغی، همهمه بد و بیراه، شیشه ش پایین بود و شروع کرد به فرمون دادن، و من رها شدم...

دور زدم و 200 متر جلوتر نگه داشتم و اروم شدم... و دعاش کردم و ادامه دادم

الانم دعاگوش هستم... خدا خیرش بده ایششششالا :-دی وقتم نشد تشکر کنم اون موقع ولی هر وقت یاد خاطره میفتم دعاش میکنم

ایشالا در حق هم همیشه دعاهای خوب کنیم به داد هم برسیم خوبی کنیم و خوبی ببینیم