من 22 سالمه و تازه فارغ التحصیل شدم واقعا دیگه دارم دیوونه میشم از تنهایی و از بیکاری .
چون این 4 سال با هم اتاقی و هم سن و سالام زندگی کردم اما حالا کاملا تنها شدم ... دوس دخترم ندارم چه برسه به دوست پسر ( البته ازین لحاظ راضیم که حداقل کناهی نمیکنم ) اهل این چیزا دوس گرفتن و چی میدونم همین کارایی که بهش میگن خود ارضایی و خلاصه اهل برنامه خاصی هم نیستم. و هیچ سرگرمی هم جز اینکه بیام سراغ وبلاگ شما و از این طریق با بچه های دیگه آشنا شم ندارم.....
ولی دارم ازین کارم خسته میشم چون خسته شدم از بس همه ی مطالبو دوره کردم . تو خونواده های ما دخترا رو زود شوهر میدن هم سن و سال ندارم... دوستامم از هم جدا شدیم و زیاد نمیشه باهاشون ارتباط بگیرم چون مشغول ارشد و زندگی مشترکن مزاحمشون نشم بهتره
محله ما کوچیکه دختر مجرد پاشو از در بذاره بیرون 100 تا حرف پشت سرش میزنن . هر چی کتاب بوده مذهبی رمان و ... هم خوندم باز فایده نداشته .
فقط این اینترنتو دارم که حتی ممکنه دیگه نداشته باشمش ... تازه اینم شده معضلی واسه خودش یه سرچ که میکنی هزار جور مطالب زشت بالا میاره که آدم از رو کنجکاوی وسوسه میشه بخونه همین چیزا باعث شد پی به مسائلی ببرم که آدم مجرد نباید بدونه نه اینکه بی ادب باشم چون اصلا راجبش اطلاع نداشتم و بچه ها تو خوابگاه دستم مینداختن که تو 20-22 سالته هنوز نمیدونی فرق دختر و زن چیه ؟
یا یه سری مسائل دیگه که روم نمیشه بگم البته خدا رو شکر تو سنی هستم که جنبه این چیزا رو دارم و اتفاقا اطلاعاتم رفت بالا فقط ذهنم گاهی میره سمت این چیزا که خدا رو شکر اهل نماز و قران و معنویاتم سریع خودمو جمع میکنم و مشغول میشم .
تا من رفتم دانشگاه 2 خواهر بزرگم ازدواج کردن و رفتن داداشم هم تربیت معلم میخونه و شهر دیگس 2 آبجی کوچیک دارم ابتدایین اختلاف سنیم هم باهاشون به 10 تا 13 سال میرسه.
بابا و مامانم هم زیاد باهاشون نمیتونم حرف بزنم چون منو درک نمیکنن البته از لحاظ بحثای علمی و دانشگاه و درس و این چیزا چون اونا سوادشون در حد 1 و 2 نهضته ( البته من دست بوسشونم و قصد بی احترامی بهشون ندارم و هر چی دارم از فداکاری اوناست من خاک پاشونم ) منظورم اینه نمیتونم مثه دوستام باهاشون رفتار کنم و راجب موضوعات مشترک باهاشون بحرفم .
لطفا از کارو این چیزا نگید که دلم خونه ... بابام میگه هر چند بهت اعتماد دارم اما به دوره زمونه و ادماش اعتماد ندارم که بهت اجازه بدم بری بیرون و شهر دیگه کار کنی تا وقتی مجردی زیر سایه خودمی .
اما من میدونم داره به پدرم فشار میاد واقعا خرج زندگی زیاده وقتی می بینم داره واسه نونه حلال و به خاطر ما داره بیمار میشه دوس دارم بمیرم .
دوس داشتم پسر بودم میرفتم حداقل کارگری اما دختر نباشمو دست رو دست بذارم ای خداااااااه
خلاصه وسواس گرفتم...
واقعا سخته این دوره زمونه هم تنها باشی هم پاک بمونی هم بیکار باشی هم ....
لطفا بگید چکار کنم واقعا مثه یه زندانی ام خوشبحال زندانی که به اجبار زندانه من به اختیار کاری از دستم بر نمیاد به شدت تنها و بیکارم
از تنهایی همه فکری میاد سراغم ...
امام علی ع: اگر نفس خود را مشغول نکنی او تو را به کاری مشغول میسازد.
کتاب ،رمان، فیلم و لپتاپ اخه تا کی خسته شدم.....
الی22
← درد دل های دختران و پسران (۲۰۹ مطلب مشابه)
- ۳۱۹۵ بازدید توسط ۲۴۸۳ نفر
- چهارشنبه ۱۳ اسفند ۹۳ - ۱۹:۵۱
