سَـلآم ..
کمکم کنید دارم تو نظر بقیه حقیر و پست میشم ..
من یه دختر 20 سالم . که از میون دوستای نسبتاً صمیمی تنها مجرد منم .مشکلم از این جا شروع شد که تموم دوستام شروع کردن به فخر فروختن .. اونا از نظر ظاهری از من خیلی بهتر بودن ..
من اولش متوجه نبودم اما بعدش دیگه برام ملموس شُد که بله پُز دارن میدن ..
من خودم نخواستم که تو این سن ازدواج کنم .. اکثرا اونام باهام از قبل رفیق بودن .. منم اهل این دوستی ها حتی به بهانه ازدواج نیستم ..
وقتی میرم خیابون میبینمشون .. مثلا تا منو می بینن دست همو می گیرن و قربون صدقه هم میرن . بعد یه سلامیم از قصد به من میکنن که نتونم دیگه بی تفاوت رد شَم .. کُلا خیلی اهل تجملات و ظاهر و مد و اینان ..
منم یه یه سالیه عفونت معده گرفتمو نمیتونم غذا خوب بخورم .. همین استخونیم کرده و زشت ..اعتماد به نفسم میاد پایین تا اونا رو ی بینم ..
از این بیشتر حالم بد میشه که اونا یقین دارن که دارم بهشون حسودی می کنم .. ولی من تو خونه ی پدرمم حالم عالیه و به نظرم تا با دانش و علم سمت ازدواج نرم نمی تونم تجربه خوبی کنم ازش
اونا هر موقع براشون مشکلی پیش میومد میومدن پیش من و میگفتن و منم حلش میکردم و جالب اینجاس میگفتن تو چقد بلدی و منطقی عمل می کنی ..
من باید وقتی دیدمشون چه عکس و العملی نشون بدم که بفهمن من حسادت نمی کنن و به صورتی به اونا غبطه نمیخورم یا حسودی نمی کنم ؟؟
حتی تصورش برام هم خنده دار هم درد ناکه که فکر کنن به خاطر ازدواج و قربون صدقه و بغل و .. حسودی کنم ، در حالی ک خودم انتخاب کردم این مدلی زندگی کنم ...
← مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)
- ۲۵۱۱ بازدید توسط ۱۸۹۲ نفر
- چهارشنبه ۱ شهریور ۹۶ - ۲۱:۵۸
