با سلام دوستان
پسری هستم که قصد دارم تحصیلات بالایی داشته باشم و در آینده از شان و جایگاه اجتماعی بالایی برخوردار شوم ولی مشکلی که دارم اینه که بیشتر موارد بصورت یک انسان ساده لوح دیده می شوم و در برخوردهای اجتماعی در بیشتر مواقع اعتماد به نفس و قاطعیت ندارم و این باعث میشه که انسان جدی گرفته نشود.
گاهی نیز گمان می کنم به درد هیچ کاری نمی خورم و هیچ کاری رو درست نمی تونم انجام بدم و بهتر است که به جای ادامه تحصیل به کاری سطح پایین بسنده کنم چون اگر بخواهم در آینده در یک محیط حرفه ای و سطح بالا کار کنم مورد تمسخر واقع خواهم شد. ولی خوب این فکر ظلم بزرگی به خودم هست که به خاطر مردم خودم رو از پیشرفت محروم کنم.
به خودم میگم اگر به این خاطر خودم رو از پیشرفت محروم کنم علاوه بر حسرتی که خواهم خورد و بازخواستی که خدا به خاطر شکوفا نکردن توانایی هایم از من خواهد کرد همون مردم در آینده پول و شغل و جایگاهشان را به رخ خواهند کشید و انسان را ملامت خواهند کرد که هرکس به اندازه توانایی هایش توانسته جایگاه و منزلت کسب کند.
گاهی نیز به خودم می گویم در دنیای امروز پول و تحصیلات تعیین کننده احترام و توانایی و ... هست و متاسفانه حرف اول را می زند و اگر به جایگاه کم بسنده کنم مجبورم شاید تا آخر عمرم دست به گریبان با نیازمندی باشم.
تا الآن مدام با خودم جنگیدم تا به گونه عمل کنم که اینگونه به نظر نیام ولی شکست خوردم و پیوسته خودم رو سرزنش کردم که باعث شده اعتماد به نفسم کم بشه و اغلب به خودم شک کنم و از خودم متنفر باشم.
دیگه نمی خواهم با خودم بجنگم و می خواهم با خودم متحد بشم که حداقل از جبهه خودم مورد حمله واقع نشوم. یک دلگرمی ای که به خودم می دهم اینه که اگر تو این مسیر هر ناراحتی ای به خاطر قضاوت یا برخورد تمسخرآمیز برخی از مردم یا غیر جدی گرفته شدن داشته باشم بعد از این که به جایگاه بالا رسیدم من مافوق آنها خواهم بود و آنها از از من دستور خواهند گرفت و از نظر مادی از غیر خدا بی نیازتر خواهم شد ولی باز فکر اینکه شخصیتم اینگونه شکل گرفته و خیلی زیاد تغییر نخواهد کرد ته دلم رو خالی و نسبت به آینده نا امید می کنه.
من مانعی برای ادامه تحصیل ندارم و خودم و اطرافیانم من رو به آن تشویقم می کنند و نمی خواهم شرمنده پدر و مادرم که فقط خدا میدونه چقدر برام زحمت کشیدن تا ادامه تحصیل بدم بشم ولی گاهی فکر می کنم که با مدرک تحصیل پایین تر فرصت کاری بیشتر هست و انتظار از آدم کمتره و انتظار ندارن کسی عقل کل باشه ولی اگه تو یه محیط با آدم های حرفه ای با توانایی بالا باشم عیب هایم نمایان تر و واضح تر خواهد شد و بیشتر زیر ذره بین خواهم بود و مورد تمسخر واقع میشم و برای شخصیتم مشکل پیش بیاد و اینکه متاسفانه دیگران از برخورد ظاهری انسان سطح مهارتش رو قضاوت می کنند .
الان موندم بین انتخاب خودم یا مردم!!! دیگه می خوام از این به بعد خودم رو همینطور که هستم بپذیرم و از این بابت خودم رو سرزنش و ناراحت نکنم. واقعا نمیدونم چیکار باید بکنم و نمی خوام دیگه با خودم بجنگم ومی خوام با اعتماد به نفس پیش بروم.
خواهشمندم من رو راهنمایی بفرمایید و پیشاپیش از راهنمایی هاتون سپاسگزارم
سربلند باشید
← خودسازی در پسران (۲۳۱ مطلب مشابه)
- ۳۴۲۵ بازدید توسط ۲۱۹۵ نفر
- جمعه ۱۵ ارديبهشت ۹۶ - ۲۲:۰۹
