سلام
سوال من راجع به خودم و دوس پسرمه.
من زیر بیست سالم. ولی از این دخترای چشم و گوش بسته نیستم. در واقع حس میکنم خیلی وقته که دیگه نوجوون نیستم. برعکس خیلی از دخترهایی که اینجا سوال میپرسن چادری و محجبه هم نیستم. یه دختر مانتویی ساده ام و قیافمم قشنگه.
من یکساله با یه پسر 22 ساله دوستم. پسر خیلی خوبیه. اوایل آشناییمون تا سه ماه نهایت نزدیک شدنمون این بود دست همو بگیریم. بعدشم فقط بوس و گاز و از این خل بازیا. معاشقه و اینکارا نداشتیم.
شاید باورتون نشه ولی تو این یکسال هیچ وقت تو اس حرفای جنسی و بغلت کنم و اینا نزد. یه چند بارم خواستم خودم امتحانش کنم گفتم کاش پیشم بودی! فقط گفت کاش. بعد بحثو عوض کرد.
خیلی منطقیه و اونجورم عاشق و دلباخته نیس. اگه کار اشتباهی کنم بهم میگه و منم قبول میکنم. تقریبا معتقده. مثلا تا حالا ندیدم پیراهن آستین کوتاه بپوشه.
دوست داشتن منم بهش بعد یکسال یه جور معمولیه. یعنی وقتی باهاشم حسم خوبه ولی اینجوری نیس شبانه روز بهش فکر کنم یا عیباشو نبینم. بیشتر چون رفتارای خوبشو دیدم بهش علاقه مند شدم. چون قیافش معمولیه تقریبا. کار میکنه و خونه و ماشینم داره. البته اونارو از باباش داره.
از لحاظ اعتقادی تفاهم داریم. نظرتون چیه؟ باهاش ازدواج کنم؟
لطفا نگید سنتی ازدواج کن و اینا. با تناسب شرایطم بگین. اینکه تو دوستی سوءظن وجود داره . اینارو همه رو خودم میدونم. ولی خیلی هام بودن که سنتی ازدواج کردن. شب زفاف به خاطر اینکه ازشون خون نیومد شوهرشون بهشون شک کرد و تهمت زد.
من میخوام با کسی ازدواج کنم که انقد دوسم داشته باشه که بدونه روح بزرگ داشتن یعنی چی. کسی که منو به خاطر قیافم نخواد که دو روز دیگه خوشگل ترشو دید ازم زده بشه. البته من اعتماد بنفسم خییلی بالاس!
خب نظرتون چیه دوستان؟ به نظرتون پسرخوبیه؟
لطفا پست کنید.
سوال من راجع به خودم و دوس پسرمه.
من زیر بیست سالم. ولی از این دخترای چشم و گوش بسته نیستم. در واقع حس میکنم خیلی وقته که دیگه نوجوون نیستم. برعکس خیلی از دخترهایی که اینجا سوال میپرسن چادری و محجبه هم نیستم. یه دختر مانتویی ساده ام و قیافمم قشنگه.
من یکساله با یه پسر 22 ساله دوستم. پسر خیلی خوبیه. اوایل آشناییمون تا سه ماه نهایت نزدیک شدنمون این بود دست همو بگیریم. بعدشم فقط بوس و گاز و از این خل بازیا. معاشقه و اینکارا نداشتیم.
شاید باورتون نشه ولی تو این یکسال هیچ وقت تو اس حرفای جنسی و بغلت کنم و اینا نزد. یه چند بارم خواستم خودم امتحانش کنم گفتم کاش پیشم بودی! فقط گفت کاش. بعد بحثو عوض کرد.
خیلی منطقیه و اونجورم عاشق و دلباخته نیس. اگه کار اشتباهی کنم بهم میگه و منم قبول میکنم. تقریبا معتقده. مثلا تا حالا ندیدم پیراهن آستین کوتاه بپوشه.
دوست داشتن منم بهش بعد یکسال یه جور معمولیه. یعنی وقتی باهاشم حسم خوبه ولی اینجوری نیس شبانه روز بهش فکر کنم یا عیباشو نبینم. بیشتر چون رفتارای خوبشو دیدم بهش علاقه مند شدم. چون قیافش معمولیه تقریبا. کار میکنه و خونه و ماشینم داره. البته اونارو از باباش داره.
از لحاظ اعتقادی تفاهم داریم. نظرتون چیه؟ باهاش ازدواج کنم؟
لطفا نگید سنتی ازدواج کن و اینا. با تناسب شرایطم بگین. اینکه تو دوستی سوءظن وجود داره . اینارو همه رو خودم میدونم. ولی خیلی هام بودن که سنتی ازدواج کردن. شب زفاف به خاطر اینکه ازشون خون نیومد شوهرشون بهشون شک کرد و تهمت زد.
من میخوام با کسی ازدواج کنم که انقد دوسم داشته باشه که بدونه روح بزرگ داشتن یعنی چی. کسی که منو به خاطر قیافم نخواد که دو روز دیگه خوشگل ترشو دید ازم زده بشه. البته من اعتماد بنفسم خییلی بالاس!
خب نظرتون چیه دوستان؟ به نظرتون پسرخوبیه؟
لطفا پست کنید.
← مشورت در ازدواج خانم ها (۲۳۰۴ مطلب مشابه)
- ۱۴۸۰ بازدید توسط ۱۱۶۹ نفر
- يكشنبه ۱۸ مرداد ۹۴ - ۰۹:۲۲
