سلام
من 22 سالمه . کاردانی نرم افزار از دانشگاه سراسری با رتبه کشوری 12 قبول شده بودم . سال 90 قبول شده بودم و سال 92 هم تموم کردم بعد از اون چون روزانه مقطع لیسانس تو شهر مانیس بابام گفت تا همین جا برات بسه .
من پولشو ندارم بدم دانشگاه دیگه بخونی ( واقعا هم نداره ) منم گفتم باشه پدرم مشکلی نیس روزانه شهر دیگه میخونم اونم قبول کرد .
سال 93 تو روزانه دانشگاه دخترانه دکتر شریعتی قبول شدم که فقط رتبه زیر 100 بر میدارن تا اینجا خوب بود بعدش نمیدونم چرا بابام نظرش عوض شد که نمیتونم بفرستم بری تهران .
نمیدونم حرفهای مثل اینکه حرف در میارن دختری تنها بره درس بخونه خلاصه قبول نکرد و نذاشت برم تمام زحماتم هدر رفت اونقدر التماس و زاری کردم اما نذاشت آخرش من 1 سال افسرده شدم خونه نشین اصلا یه بارم بیرون نرفتم .
بعدش یکم منطقی فکر کردم گفتم بذار برم یه کار پیدا کنم پول شهریه مو در بیارم همینجا بخونم .
همه دوستام چه اون درس خونها چه ضعیف ها همشون لیسانس گرفتن دارن برا ارشد آماده میشن تو فامیل از من کوچکترها کم مونده لیسانس بگیرن همشون پزمیدن و دل من کباب میکنن منم اینجا نشستم .با این احساس چیکار کنم؟ احساس میکنم از همه عقب افتادم استعدادم هدر رفته زندگی من خراب شده من خیلی دوست داشتم بخونم درسم.
تازگی ها دلش به رحم مونده یه دوره آموزش فتوشاپ حرفه ای است میگه میتونی بری پولشم از پس انداز خودمه .
به نظرتون من تو این وضعیت چیکار کنم؟ برا آینده م میتونم کاری پیدا کنم . خواهش میکنم منو خواهرخودتون بدونید بدون حرفای کلیشه ای واقعا چیکار میشه کرد و بگید.
← مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)
- ۱۳۶۳ بازدید توسط ۱۰۰۵ نفر
- سه شنبه ۱۷ آذر ۹۴ - ۰۹:۲۱
