سلام وقت بخیر
دختری بیست و یک ساله و دانشجو هستم. حدوداً سه ساله که دارم کار پاره وقت انجام میدم در کنار درسم که خدا را شکر درآمدم کافیه.
امّا مساله‌ای که خودم و خانواده ام رو رنج میده خواسته‌های دو پهلو و مبهم منه من از طرفی دلم می خواد مستقل باشم, برای نیازهام خودم خرج کنم, رو پای خودم بایستم امّا از طرفیم وقتی در مقابل استقلال من خانواده مخالفت نمی کنن و همراهی می کنن سرشون منت می ذارم که شما برام خرج نمی کنید, من هر چی بخوام باید خودم بخرم و قضاوت‌های نادرست دیگه.
ببینید من خودم می دونم رفتارم متعادل نیست, نمی دونم با خودم چند چندم امّا می دونم که استقلال رو دوست دارم ولی مرزش رو نمی دونم, چه کار کنم خسته شدم از بس خانواده ام رو رنجوندم, خسته شدم از دعواهای الکی که داریم.
من دختریم که از وابسته بودن مخصوصاً وابستگی عملی متنفرم ولی وقتی می بینم کسی حواسش بهم نیست یا به نیازهام بی توجهی می کنه بهم می ریزم, از طرفی دلم می خواد یه کاری رو رو تنهایی انجام بدم و احساس افتخار میکنم که می تونم رو پای خودم بایستم از طرفیم دلم می خواد محبت ببینم و بهم توجه بشه.
توجه هم که بهم میشه فکر میکنم دارم محدود میشم یا منو دست کم میگیرن, می دونم برای اینکه تغییر کنم به جای انتظار از بقیه باید تکلیف خودم مشخص بشه امّا نمی دونم چه طور این نیاز رو بر طرف کنم که نه وابسته باشم نه از بی توجهی شاکی بشم.
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)
- ۱۳۴۴ بازدید توسط ۹۸۸ نفر
- شنبه ۱۲ شهریور ۰۱ - ۲۳:۲۱
