سلام
یه دختر 20 ساله هستم.
شاید به نظرتون خیلی بچگانه باشه. ولی من از طرف خانواده م کمبود محبت دارم!!
خودم خیلی احساساتی و حساسم ولی پدر مادرم نه ...
از بچگی این حسو داشتم گاهی کمتر گاهی بیشتر
به نظرم پدر مادرم فقط محبت کردن به خودشون رو بلدن و بچه های کوچیک
وقتی بچشون بزرگتر میشه دیگه فکر میکنن محبت و توجه نیاز نداره
متاسفانه مادرم اصلا درکم نمی کنه, با اینکه اختلاف سنیمون 24 ساله ولی انگاری دو سه نسل فاصله داریم
خودم خیلی تلاش میکنم رابطم با مادرم صمیمی صمیمی مثل دو تا دوست شه ولی اون اصلا به این چیزا فکر هم نمیکنه
توجه بیشتر اونا به داداشمه, از غذا خوردن بگیر تا ....
ببخشید که اینو میگم , وقتی نزدیک سیکل ماهیانم میشه شدیدا نیاز های روحیم بالا میره و خیلی احتیاج به محبت و لااقل کمی توجه دارم...:'(
ولی از طرف پدر مادرم اصلا ساپورت نمیشم
نمیدونم این چیزی که میگم طبیعیه یا نه! اما مامانم تا حالا یه بار تو زندگیم بهم نگفته چقد خوشگل شدی, چقد فلان لباس بهت میاد و خیلی چیزای ساده دیگه
فقط وقتی یکم به خودم میرسم میگه کمتر آرایش کن, این چیه, اصلا بهت نمیاد, قیافت یه جوری میشه وقتی سرمه میزنی و ...که میدونم این حرفاش به خاطر اینه که این یه ذره آرایش رو هم حذف کنم به خاطر مذهبی بودنشون
(قیافمم معمولیه.)
نمیدونم چکار کنم؟
اصلا راه حلی داره یا من زیادی احساساتیم؟ اصلا کسی هست شرایطش مثل من باشه؟
با اینکه دوستا و آشناهام منو شوخ طبع و شاد و شنگول می بینن اما حداقل هفته ای یه بار سر این قضیه حالم داغون میشه.
← مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)
- ۱۲۲۰ بازدید توسط ۹۸۷ نفر
- شنبه ۱۳ تیر ۹۴ - ۲۲:۲۷
