ارواح در برزخ چگونه زندگی می کنند ؟
در زندگی آخرت بعد از مرگ ، هر کسی میهمان اخلاق ، اعمال ، ملکات و عقاید خودش است . این جور امور به لذت هایش تبدیل می شوند اگر به لذت تبدیل بشود و به عذاب تبدیل نشود . در عین اینکه نظام آخرت نظامی فردی است و در تامین نیاز به دیگران وابستگی ندارد ، اما در عین حال می توانند با هم جمع بشوند و همدیگر را ببینند .
یکی از لذت های خوب در بهشت ، ملاقات هایی است که مومنین با هم دارند . روایتی در کتاب کافی از امام صادق (ع) داریم که ارواح که به شکل جسم هستند یعنی صورت های مثالی دارند ، در بوستانها و باغ های بهشت هستند ، همدیگر را می شناسند و با هم سوال و پرسش دارند .
وقتی یک نفر از دنیا می رود و به عالم روح می پیوندد ، برزخیان می گویند که او را رها کنید زیرا خسته است. او از وحشت بزرگی خلاص شده است و بعد از مدتی ، از احوالات قوم و خویش خودشان در دنیا از او سوال می کنند .
اگر بگوید که وقتی من در دنیا بودم او زنده بود ، بهشتیان امید دارند که او در بهشت به آنها می پیوندد . اگر بگوید که او قبل از من مُرد ، بهشتیان می گویند ، ای وای حتما او به برزخ سقوط کرده است . چون اگر بهشتی بود پیش ما می آمد .
این نشان می دهد که بهشتیان در برزخ با هم ملاقات دارند . ملاقات بهشتیان با هم صرفا یک برخورد معمولی نیست که از تنهایی در بیاند و لذتی ببرند ، نیست و خیلی بالاتر از این حرفهاست .
بهشتیان وقتی با هم ملاقات می کنند ، صفا و نورانیت شان بهم منتقل می شود چون آنها بهشتی هستند . وقتی دو نفر مومن در دنیا همدیگر را ملاقات می کنند به یکدیگر ثواب و معرفت می رسانند .
سلامی که می کنند به یکدیگر ثواب می دهند ، وقتی با هم دست می دهند ، به یکدیگر نورانیت منتقل می کنند و محبت می ورزند . در آخرت هم ملاقات بهشتیان صرف یک ملاقات معمولی نیست . در این ملاقات به یکدیگر صفا و نورانیت می دهند و رشد می کنند .
در قرآن ملاقات بهشتیان را طرح می کند که بهشتیان از هم سوال می کنند و در تفسیر می گویند که از معارف اهل بیت سوال می کنند . در آنجا ملاقات دائم در معرفت و رشد است و لحظه ای هدر ندارند که به بطلان بگذرد .
بنابراین خود این ملاقات برای آنها یک رشد است . ملاقات بهشتیان با یکدیگر قانونی دارد . این قانون همیشه برقرار است .
قانون آنها این است که فردی که درجه ی بالاتری دارد می تواند به پایین بیاید و پایینی ها را ملاقات بکند ولی کسی که درجه ی پایینی دارد نمی تواند به درجه ی بالا برود . این یک قانون کلی همیشه ی بهشت است .
کسی که درجه ی پایین بهشت را دارد ، استحقاق این را ندارد که بالا برود . او باید در دنیا استحقاق کسب می کرد . دیگر اینکه آن کسی که پایین است و به درجه ی بالاتر برود ، در آنجا احساس حقارت می کند و غصه می خورد . ولی در بهشت غصه نیست .
کفار هم با یکدیگر ملاقات دارند و همدیگر را می شناسند ولی دین آنها عذاب است . کسانی که اهل فحش و کینه و عداوت هستند ، در همین دنیا وقتی همدیگر را می بینند ، در عذاب و فشار روحی هستند .
روایتی از ابوبصیر است که از امام صادق (ع) سوال می کند که ارواح مومنین کجا می روند ؟ امام فرمود : ارواح مومنین در جایگاههای بهشتی خودشان هستند ، می خورند ، می آشامند و همدیگر را ملاقات می کنند . خوردن و آشامیدن در بهشت رشد است ، صرفا یک لذت طعام یا نوشیدنی نیست .
بهشتیان وقتی یک طعام را می خورند علاوه بر لذت خوردن که می برند ، مهم بر ایشان دست حق است که این را به آنها می دهد . اگر شما در این دنیا یک هدیه از بزرگی بگیرید که خیلی ارزش مادی ندارد ولی لذت بالایی می برید زیرا لذت بخاطر اهداء است ، بخاطر آن دستی است که آنرا به شما داده است .
در این دنیا هم هستند کسانی که لذتشان بیش از آنکه از خوردن ها و آشامیدن ها باشد از اطعام است . یعنی از آن دستی که داده و این لذت بخش است . لذا غذا خوردن برای آنها قرب ، رشد و معرفت جدیدی است .
امام سجاد (ع) در مناجات الذاکرین ( یعنی کسانی که حواسشان جمع است ) به خدا می فرماید که خدایا هر لذتی که در این دنیا بردم و ذکر تو در آن نبود استغفرالله .
یک مومن هیچ کارش غافلانه نیست حتی خوردنش هم همینطور است . چنین کسی در کارهای دنیایی اش هم به یاد خداست یعنی هیچ موقع غافل نیست . این افراد وقتی طعام را می بینند چون از دست حق است ، از خدا تشکر می کنند و دیگر اینکه اسراف نمی کنند زیرا اسراف را بی احترامی به هدیه می دانند .
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مباحث یاد مرگ (۷۹ مطلب مشابه)