کل زندگیم عادت کردم به بدبختی هام هم بخندم 2!

سلام، این یه دل نوشته ست و صرفاً خواستم کمی درد و دل کرده باشم، پس به دنبال یه متن منسجم نباشید چون هرچیزی که به ذهنم اومده رو پشت سرهم نوشتم.

سعی کردم و می‌کنم که زیاد اطلاعاتی درباره یه خودم ندم، نیازی هم نیست که همه سختی های زندگی من رو بخونن و ناراحت بشن و بخوان برای من دلسوزی کنن.

از اینجا شروع کنم که یه پسر دانشجو تنها، دوران بچگی خیلی بدی داشتم یه چیزی بدتر از فیلم ها!!! خانواده‌ای که همه بیمار بودن و آسیب‌های زیادی رو تحمل کردم امّا باز هم هرچه قدر در حقم بدی کردند من نامرد نبودم و جواب شون رو با خوبی دادم.

طلاق توی فامیل ما یه چیز تابو بود و خب در نهایت داستان این خانواده با مرگ یکی از طرفین ازدواج تموم شد و به کلی همه چی تموم شد، یعنی دیگه مجبور نبودیم با تمام دشمنی‌های بین مون بود با هم زندگی کنیم. (البته من دشمنی با کسی نداشتم ولی اینجا من تصمیم گیرنده نبودم!!!)

خب عملاً تو چنین مواقعی فامیل‌ها هم کلاً رابطه شون رو باشما قطع می کنن، البته اگه کاری داشته باشن من در خدمتم چون هر چی باشه صله رحم واجبه بالاخره، ولی خب دیگه وقتی هیچ کسی حتی جواب تلفناتون رو هم نده حتی اگه صدبار زنگ بزنید متوجه میشید که چه خبره!!! 

بگذریم مشکلات زندگی من که این چهار تا دونه نیست که اگه بود که چه قدر خوب و خوش زندگی می‌کردم!!! صرفاً خواستم یه پس زمینه ای داشته باشین.

کل زندگیم عادت کردم به تمام بدبختی هام هم بخندم 1

اول از همه می خوام بی نهایت از شما تشکر کنم که با راه انداختن این بلاگ مشکلات زیادی رو در زندگی من حل کردید.

 سلام،یه پسر دانشجو، هستم، اول بگم که خب این متن طولانیه به خاطر اینکه نمی تونم اطلاعات ناقصی بدم به شما و از شما انتظار داشته باشم که بتونید شرایطم رو درست بفهمید.

نمی دونم از کجا شروع کنم، وجود عشق بین دو انسان چیز خیلی قشنگیه، محبت، دوست داشتن و...، امّا خب ممنوعه است، یه عده که مذهبی هستن میان و درباره یه معنویات حرف میزنن و این مورد رو از بی اهمیت ترین چیزها حتی از خاک هم پست تر می کنن و یه عده دیگه که کاملاً دین رو از زندگی شون جدا کردن هم میان و از بد بودن انسان‌ها و تقلبی بودن عشق حرف میزنن...

و یه عده هم وجود دارن مثل من و باید حرف های بقیه رو تایید کنن، و موقع تایید از درون خرد میشن و له میشن و به اندوه شون اضافه میشه، البته شاید این عده کمتر باشن.

فکر کنم از دانشگاه شروع کنم خوب باشه، سال اول که وارد دانشگاه شدم، خیلی خوش حال بودم، رشته‌ای که عاشقش بودم، فرقی نمی‌کرد چه ساعتی از شب بخوابم هر روزی که کلاس داشتم ساعت ۶ صبح می‌رفتم دانشگاه و با ۶ یا ۷ شب دانشگاه بودم و از زندگی تو دانشگاه و مطالعه و تحقیق و درس و ورزش و.... لذّت می‌بردم و دوباره لحظه شماری می‌کردم تا فردا صبح بشه و برم دانشگاه، شاید در روز حداقلش ۱۴ ساعت کار مفید می‌کردم بدون اینکه خسته بشم، حتی اگه شبی فقط ۲ ساعت می‌خوابیدم باز هم سرحال بودم، حتی اگه نمیخوابیدم! چون انگیزه داشتم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۸۵ مطلب مشابه)