در دوران آشنایی قبل از عقد، چقدر باید ابراز عشق کنم ؟

سلام

خسته نباشید

من با یه بنده خدایی توی دوران اشنایی هستیم (دوست نیسیتم مشاوره میریم فعلا ) . به هم حس خوبی داریم و گاهی اوقاتم این حسه فوران میکنه و قربون صدقه هم میریم . جدیدا هم بیشتر شده این فوران ها . حالا سوالی که دارم اینه که من به عنوان اقای توی این رابطه چقدر باید ابراز عشق کنم ؟

اینو خیلی شنیدم که میگن هیچوقت زیاد نیست ولی واقعا ادم سیر نمیشه؟ تکراری نمیشه؟ شور قضیه در نمیاد؟ طرف براش مسخره نمیشه به مرور؟

بعد خیلی وقتا من چند برابر اون اینجور حرفا میزنم و یه مقدار نگران میشم نکنه دارم خسته اش میکنم که همراهی نمیکنه .

ازشم پرسیدم میگه نه خیلیم دوست دارم و حس خوبی بم دست میده . منتهی نمیدونم میگم شاید برای اینکه مشکلی پیش نیاد اینجوری گفته . حالا کلا میخواستم بدونم با تجربه ها چی میگین ؟ هم اقایون هم خانوما .  هر کدوم از نگاه خودشون میتونه مفید باشه . 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مشورت در ازدواج آقایان (۱۶۵۸ مطلب مشابه)

دلبستگی های دوران خواستگاری و دست خوردگی روح آدم ها

سلام به عزیزان دلم

طاعات و عبادات تون قبول و حال همه تون ان شاء الله که خوب باشه. کاربری هستم که تا حالا پست های پر بحثی را ازم شاهد بودید اما اسم مشخصی برای خودم انتخاب نمی کنم هیچ وقت. بگذریم و برم سر اصل مطلب.

من اخیراً به موضوعی فکر می‌کردم و نتیجه ش برای خودم جالب بود. اینکه به طور کلی دور از امکانه پسرها و دخترها بدون داشتن دلبستگی یا حتی دلبستگی های معمولی قبلی ازدواج کنن! برای این حرفم دلیل دارم‌. ببینید کسانی که راه دوستی را پیش گرفتن و به نتیجه نرسیدن و آخرش با یکی دیگه ازدواج کردن که خب بحثی روشون نداریم. می مونه مبحث کاملاً عقلانی خواستگاری رسمی و ازدواج‌. خب شما در نظر بگیرید یک دختر از وقتی که موقع ازدواجش میشه خواستگار هایی به هر تعدادی براش میان. درست؟ 

بالاخره این هم طبیعیه تا زمانی که مشکلی در پروسه ی آشنایی و ازدواج بین اون ها اتفاق نیفتاده تا حدی صمیمی بشن و احساس خوب به هم منتقل کنن. و این روند تا جایی تکرار میشه که در صورت مساعد بودن تمام موارد بالاخره به ازدواج با یکی از خواستگارها منجر بشه.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خواستگاری های بی سرانجام (۵۹ مطلب مشابه)

پسر مورد علاقه م میگه خیلی به من نزدیک نشو

سلام وقت ­تون بخیر باشه

با پسری 7 ماهه در ارتباطم که تو دو شهر مختلف زندگی می­کنیم و الان 3 ماهه که هم دیگه رو ندیدیم. زمانی که قرار بود بیان خواستگاری، دیگه همه­ جا قرنطینه شد. ایشون 7 سال از من بزرگترن. و 33 ساله­ هستن. 

مشکلی که دارم اینه که ما با اینکه خیلی همدیگه رو دوست داریم، ولی کمتر از اون چیزی که من انتظار دارم، در ارتباطیم. من انتظار دارم روزی حتی اگه هیچ پیامی ندیم یه بار تلفنی صحبت کنیم. واقعا دوست ندارم چند روز بی خبر باشم ازش. 

ولی اون براش مهم نیست. یعنی با خودش فکر میکنه حتما خوبم. و مشکلی هم نیست. خیلی نیازی نمیبینه که صحبت کنیم. و میدونم که کار خاصی هم نداره. شغلشم آزاده تایم کاریش دست خودشه. من به شخصه به حریم شخصی آدما خیلی احترام میذارم همون جوری که خودم یه وقت هایی دوست دارم تنها باشم به اونم این حق رو میدم. 

ولی بهش میگم این خودخواهیه تو فقط اون جوری که دلت میخواد رفتار کنی. من دلم تنگ میشه چرا هیچ خبری ازم نمیگیری. هر بار من پیش قدم میشم من حالت رو میپرسم حرف میزنم باهات، یه جایی به بعد حس بدی بهم دست میده. انگار زورکی دارم تحمیل میکنم بهت. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
رفتارشناسی پسران برای ازدواج (۶۲۶ مطلب مشابه)