سلام
دچار تردید شدم که چی درسته و چی غلط! تا ۱۸ سالگی کلا با پسری هم کلام نشده بودم . البته یک عشق یک طرفه و هم دو طرفه رو تجربه کردم امّا هیچ کدوم به شروع ی رابطه منجر نشد مخصوصاً دومی که متأسفانه امکانش نبود!
بعد اون هم هر آقایی که پیشنهاد آشنایی میدادن چه برای دوستی یا ازدواج تا الانی که ۲۱ سالمه من با هیچ کدوم وارد رابطه نشدم یعنی ناخودآگاه اون ها رو با اون شخصی که بهش علاقه داشتم مقایسه می کردم !
در حال حاضر پذیرفتم که اون دیگه رفته! و من خودم مواردی که بودن رو رد کردم امّا واقعیت اینه مگه نباید کسی باشه که واقعاً دلت براش بلرزه و ذهن و قلبت تاییدش کنه؟ آیا این بدون شناخت اولیه امکان پذیره یا حتما باید وارد رابطه با اون شخص شد؟ بین دوستان خودم که می بینم جزء معدود کسانی که تا به حال دست یه پسر رو نگرفته منم! همه شون یا رابطه دارن و حالا با یه حد و حدود هایی با هم خوشحالن یا ازدواج کردن!
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
دوستی به قصد ازدواج (۱۲۵ مطلب مشابه) دوستی با جنس مخالف (۱۳۰ مطلب مشابه) عواقب ازدواج بر پایه دوستی (۲۴ مطلب مشابه) مضرات دوستی با جنس مخالف (۴۶ مطلب مشابه)