سلام
من ۲۳ سالگی مدرک کارشناسی گرفتم و از ۲۲ سالگی تا امروز که ۲۸ سالمه مثل خیلی از جوون های دیگه صبح تا شب کار کردم (یعنی ۷۲ ماه) و از همه یه تفریحاتی که هم سن‌های من دارن دور موندم و برای ساختن آینده (حداقل داشتن خونه و ماشین) تلاش کردم ولی امروز با توجه به این وضعیت خراب اقتصادی هنوز نتونستم ماشین و خونه بخرم، البته توانایی خرید یک پراید دست دوم رو دارم ولی این به خاطر بالا رفتن هر روزه قیمت خونه و ماشینه که همیشه دستم دور مونده ازش، اگر تو این ۷۲ ماه هر ماه هم ۲ میلیون پس انداز می‌کردم الآن در حد خرید یک پراید نو پس انداز داشتم چه برسه به خونه.
جالب اینجاست که وقتی به خواستگاری می رم توقع ماشین و خونه دارند و منی که همه این سال ها تلاش و کار کردم توسط خانواده دختر رد میشم ولی پسر جوونی که پدر پولدار داره و عرضه و جربزه کار هم نداره مورد قبول واقع میشه و راحت ازدواج می کنه ولی ما به سختی.
خوب چاره به نظر شما چیه؟ کی این رسم غلط رو گذاشت که پسر برای ازدواج باید خونه و ماشین داشته باشه؟، یعنی وضعیت اقتصادی رو نمی بینن؟، جالبه که برخی از دخترهایی که خواستگاری شون میرم اگر شاغل هم باشن، ۱۰ میلیون هم پس انداز ندارن با اینکه اون ها هم کار کردن ولی از پسر توقع دارند یک میلیارد برای خرید خونه و ماشین پس انداز داشته باشه و همه چیز داشته باشه.
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۶۵ مطلب مشابه) رسم و رسومات (۵ مطلب مشابه)