خانواده برتر

برادر من!
قبل از این که از تجربیات خودم به عنوان یک مرد متاهل بگم چند تا نکته رو یادآور میشم. زندگی زناشویی غیرکلیشه ای، نسخه نیست ونمیشه پیچید. اما یه سری کلیشه های رایج هستن که زندگی رو بده-بستونی می کنن و در "انتظارات من از زنم-انتظارات من از شوهرم" و تعهد به اونها قابل دسترسی هستن اینا رو تو هر مقاله و تو دفتر هر مشاوری میشه به راحتی پیدا کرد اما یک زندگی منحصر به فرد با صبر و حوصله و شناخت و رشد هم پای طرفین موندگار میشه. موقع ازدواج باید در خاطر داشته باشیم که همسرمون قرار نیست یک انسان بی نقص یا یک ربات سرویس دهنده باشه. انسانه و با تمام به قول شما سرکشی هاش باید بپذیریمش کما این که ما مردها خودمون هم نه اسوه اخلاق و منش هستیم و نه غول چراغ جادو.

تا پنج سال پیش با وجودی که سی سال رو رد کرده بودم و برادر کوچکترم ازدواج کرده بود، هر بار صحبت از ازدواج من میشد با جدیت تمام همه بحث ها رو با این پاسخ که من تنها آسوده ترم و نیازی به کسی نمی بینم خاتمه می دادم. لیسانس، کارمند یک شرکت معمولی، با حقوق معمولی، و بی هیچ پس انداز چشمگیری بودم. با دختری آشنا شدم که بی این که بدونه منو از اون سستی و زندگی روزمره بیرون کشید. اون حتی نمی دونست من مجردم چه برسه به این که از علاقه من خبرداشته باشه. و من ناچار بودم خواستگارهای بسیاری رو که توی محل کار داشت یا در و همسایه و آشنا و غریبه که برای دیدنش و خواستگاری و تحقیق به محل کار می اومدن تحمل کنم. نجیب و سرسنگین و مهربون و زیبا و مودب و تحصیلکرده و پرانرژی و هنرمند بود و من؟ هیچی نبودم! بعد از ده ها دختری که بهم پیشنهاد شده بود تا حصر تجرد من شکسته بشه و من حتی فکر هم بهشون نکرده بودم (چون تنهایی خوش بودم و مسئولیتی در قبال کسی نداشتم)، این دختر منو به اون جا رسوند که جز اون نبینم و جز اون نخوام. به خاطرش افتادم روی دور تلاش. کارم رو عوض کردم. یک شرکت بهتر با حقوق بالاتر. روی حساب و کتاب و پس اندازم دقیق تر شدم. منی که به خواب هم نمی دیدم با اون درآمد بتونم جایی اجاره کنم تونستم قسطی یک واحد آپارتمان کوچک بخرم. اون هم مدام پیشرفت می کرد و دانشجوی دکتری شده بود و توی دانشگاه تدریس می کرد. بالاخره وقتی جاپام محکم شد ازش خواستگاری کردم و بعد از چندماه گفت و گو بالاخره بهش رسیدم.
پاسخ سوالات شما:

یک. اعتقادی ندارم به این کلیشه ها و نخوندم اون مباحث رو!

دو. بیش از صد در صد! همیشه میگم کاش خدا اونو زودتر سر راهم قرار می داد.

سه. قطعا. و زودتر.

چهار. نه. همسرم تا به حال نشده چنین چیزی بگه. قبل از ازدواج چند تا خواهش کرد: لطفا لباس هات رو خودت بشور. لطفا کمی آشپزی یاد بگیر. من اولی رو قبول کردم و دومی رو از خودش یاد گرفتم. اما هم لباس هامو گاهی می شوره و هم هیچ وقت نشده با وجود مشغله زیادش از تدارک غذاسرباز بزنه. به ویژه که از یک خانواده آذریه و به شدت روی خونه داری و کدبانوگری حساسه.

پنج. نه. اگر منظور از بابت پولیه که من در میارم، که اون خودش شاغله و نصف زندگی رو می گردونه. اگر بابت کارها و محبت های دیگه ایه که بهش می کنم، کلامی که حتما تشکر می کنه و سعی می کنه به هر روش دیگه ای مثل درست کردن غذایی که دوست دارم یا تدارک یک پیک نیک آخر هفته قدرشناسیشو نشون بده.

شش.1. داشتن همسرم. 2.داشتن آرامشی که می دونستم فقط اون می تونه بهم بده. 3.غرق کردن خودم توی مهربونی بی حدش.

هفت. نود میدم. ده نمره کم می کنم چون زیادی به همه محبت می کنه و زیادی از خودگذشته و فروتنه و انقدر محجوبه که گاهی حسابی از دستش دلخور میشم که چرا جواب فلان کس رو ندادی!

هشت. محبت با منت دیگه چه نوع محبتی هست! همسر من در تمام این سال ها همیشه پیش از من بیدار شده و صبحونه کامل آماده کرده و عصرهایی که قبل از من رسیده درست دم در ورودی منتظرم ایستاده و منو در آغوش کشیده و هر بار گفتم که کاش منم می تونستم تو رو بدرقه کنم یا به استقبالت بیام جواب داده که مگه به تلافیه!؟ دلم می خواد این کارا رو برات انجام بدم.

نه. آرامش. آرامش. آرامش. همسرم حتی وقتی که با من مخالفه هم بهم گوش میده. خلقیات منو چنان خوب شناخته که خوب می دونه کی به سکوت کی به حرف کی به نوازش کی به رابطه کی به قدم نیاز دارم. هیچ وقت نیاز نبوده حس و حالم رو براش توضیح بدم و بخوام درک کنه. هربار همکارانم از زنشون شاکی میشن من متحیر می مونم که پس چرا همسر من این طور نیست. خونه برای من جاییه که برای رسیدن بهش عجله دارم. پایان ساعت کاری برای من یعنی رسیدن به خونه، دیدن همسری که همیشه آراسته است و لبخند روی لبش نشسته. مردهای متاهل خوب می دونن که تفاوت بین خونه ای که پات نمی کشه سمتش بری و خونه ای که شتاب می کنی که بهش برسی چقدر زیاده.

امیدوارم به توصیه خاله خانباجی خودتون رو ملزم به ازدواج نکنید. بعدها مثل خیلی از دوستان من که مدعی شدن عجب اشتباهی کردن خودشون رو تو هچل انداختن پشیمون نشید. امیدوارم به نیازش و به فردمطلوبش برسید.

سلام

گرچه نظرات منو چاپ نمیکنن ولی من نظرم رو میدم.

برادر من، ازدواج برای ما پسرا در این روزگار، فقط نقش سرعت گیر رو داره در اتئبان زندگی.

مجرد باشی راحتری.مزایای زن داشتن در مقابل مسئولیت آن، انسان رو به مجرد بودن تشویق میکنه

والا برنامه ما هم همون برنامه آقایونه، مگه خانمها از فضا اومدن که تفاوتهای اساسی با آقایون داشته باشن؟ همه ما فارغ از جنسیت انسانیم و هدفمون هم کم و بیش یکسانه، پس برای رسیدن به اهداف مشابه برنامه های مشابه هم داریم، قرار نیست  یه نفر شخص دیگه ای رو خوشبخت یا بدبخت کنه، قراره دو نفر با ازدواج با هم در کنار هم و در تعامل با هم زندگی بسازن، اگرم انتظار داری کسی بی هیچ چشم داشتی بهت محبت کنه، روی زمین دنبال چنین فردی نباش، زندگی بده بستونه، با هر دست بدی با همون میگیری، میتونم با اطمینان 100 درصد بگم که محبت بدون چشم داشت رو از مادر هم نمیشه انتظار داشت، حتی اگر مادر به فرزندش محبت کنه به خاطر اینه که خودش آرامش میگیره، پس یه چیزی داده و یه چیزی گرفته، تو این دنیا همه چیز همینطوره!

عالی بود

خیلی نوشتتون خوب بود و همیشه تصورات من برای زندگی با یک مرد مثل همسر شما بوده .

برای شما ارزوی خوشبختی و سلامتی برای خودتون و همسر خوبتون رو دارم

کاش همه ی ما پسرا و دخترا قبل شروع زندگی روی اینگونه روابط فکر کنیم تا همه زندگی خوب و شیرینی رو تجربه کنیم

عقاید و برنامه های من در زندگی مشترک:

1. شادم شادی هامو باهاش قسمت میکنم.

2. نگران و ضعیفم, توی قدرت و امنیتش شریکش میشم.

3.تن مادی و تن معنوی مون رو با هم به آرامش میرسونیم.

3. بهم محبت میکنم .

4. دو تا بال میشیم برای به اوج رسیدن.

5. توی غم ها و سختی ها پشت و پناه هم خواهیم بود.

6. یه لونه درست میکنیم و چند روز دنیا رو توی آغوش هم سپری میکنیم. راستی باید به جوجه هامون هم پرواز یاد بدیم  ؛)

مرسی از خانم دختر تنها. و آرزوی خوشبختی برای شما.

پاسخ به "به دوستان":

1. بلافاصله با یه لحن معترض مخالفتش رو ابراز نمی کنه که طرف مقابلشو در حالت تدافعی قرار بده. خیلی باحوصله و در نهایت شکیبایی و احترام. نشده نظر منو مسخره کنه یا مخالفت آشکاری کنه اما نظر واقعیش رو هم کتمان نکرده. چند روز پیش در مهمانی ای بحثی مطرح شد و من نظری دادم و دوستی از همسرم پرسید شما هم مثل کیان فکر می کنید؟ همسرم لبخند زد و گفت راستش نه. قطعا کیان برای این حرفش دلیل قاطعی داره ولی خب من نظرم کاملا عکس کیان هست و نظرشو در مورد موضوع گفت. بعد به من نگاه کرد و با لبخند گفت البته درنهایت احترام برای همسر عزیزم. من نه تنها حس بدی نداشتم که حس کردم صدبارعاشق ترم و اگر ممکن بود وسط مهمانی بغلش می کردم. در حالت های خصوصی هم در مورد نظرات موافق و مخالف صحبت می کنیم و واقعا منجر به بحث نمیشه. گاهی اون تسلیم نظر منه و گاهی من تسلیم نظر اون. جز چند بار لجبازی و یکدنگی بی معنی که در اوایل زندگی داشتیم و بعدش پشیمون شدیم دیگه تلاش نکردیم طرفمون رو مجاب کنیم. چه بسا گاهی کوتاه اومدن به خاطر کسی که دوستش داری و دیدن خوشحالیش خوشحال ترت می کنه تا به کرسی نشوندن نظرت و به اصطلاح در موضع اقتدار موندن.

2. طبیعیه و مخالفت توی این زمینه ها خیلی پیش میاد. مثال: من اصلا دوست ندارم لباس مشکی بپوشه برعکس رنگایی که بهش میاد مثل سفید و قرمزو آبی  رو دوست دارم بپوشه. گاهی موقع خرید لباسی که انتخاب می کنه مشکیه و میگه که دوستش داره و می خواد. اوایل نمی تونستیم همو قانع کنیم ولی بعدا به این ترتیب پیش رفت که گفتم پس به ازای هر یه مشکی که می خری یکی از رنگ هایی که من دوست دارم بپوشی هم بردار! اون هم گفت پس وقتی که با منه رنگایی رو که من دوست دارم می پوشه و مشکی یا تیره تر رو برای مجالسی که من نیستم. که هر دو این طوری راضی بودیم. یا اون چون چهره خیلی معصوم و کودکانه ای داره و رنگ طبیعی تیره موهاش رو حفظ کرده بود از روشن کردنشون به شدت می ترسید و می گفت ممکنه زشت یا زیادی غیرطبیعی بشه و من دوست داشتم ببینم با موهای روشن چطوری میشه ولی اون دوست نداشت و من دیگه اصراری نکردم. اون هم یک سال بعد از این که بهش گفته بودم خیلی غافلگیرانه به خاطر من یک بار موهاشو روشن تر کرد.

(هر چی بیشتر توضیح بدم میشه تکرار مکررات. آدم ها هر قدر عاشق هم باشن خیلی جاها مخالف نظر همو دارن و مدیریت این مخالفت ها خودش یه هنره که حتی زندگی رو دلچسب می کنه. این که اون چه طور مخالفتشو ابراز کنه یا من چطور که موقعیت کسی خدشه دار نشه... همینو می تونم بگم نظری که با احترام و بدون لجبازی مطرح بشه و بی جانبداری و با حوصله شنیده بشه یا پذیرفته میشه یا اگر رد میشه حتما جاشو به نظر بهتری میده. اسیر این شدن که "کی حرف اول و آخرو تو خونه می زنه" رقابت بی معنی ای هست که تعادل و لطافت زندگی رو به باد میده)

3. ویژگی اولی که منو شیفته اش کرد: خیلی مهربون و "شاداب" و پرانرژی و پرتلاش بود. تو یه شهر کوچیک به دنیا اومده بود و با وجود اون همه محرومیت شهرشون این همه ترقی کرده بود و به اون جا رسیده بود و هم چنان هم رو به پیشرفت بود و هرگز ندیدم راکد باشه. از 20 سالگی هم زمان با دانشجوییش کار کرده بود و از کار تو یک محل کوچک تو شهرستان پله پله رسیده بود به دکترا و کار توی دانشگاه و یه وزارتخونه. بودنش توی محیط کار یعنی کلی گل و گلدون و نور و انرژی و میزهای مرتب و لبخند و آرامش و دوستی بین همکاران. رفتنش از اون جا به یک جای بهتر هم شده بود حسرت نبودنش و ذکر خیر مداومش. انرژی ای که فقط دیدنش بهم می داد کافی بود که صبح ها به جای موندن توی رختخوابم سریع بیدار بشم و بخوام مثل اون باشم. غیر از اون خیلی چیزها منو عاشقش کرد. مثل سادگی و نجابتش و رنگ به رنگ شدنش از شرمندگی و معصومیت فوق العاده چهره و رفتارش. مثل تربیت خانوادگیش که در نتیجه اون هرگز در تمام این 5سال یک کلمه حرف زشت ازش نشنیدم. اوایل زندگی بهش میگفتم تو چقدر پاستوریزه ای! خودم فحش یادت میدم! ولی نتیجه این شده که الان منم دیگه از اون خجالت می کشم تصادفا فحشی به کسی بدم! فقط من نبودم که عاشقش بودم. از دوستان و همکارانم و بستگانشون هم کلی آدم رو می شناسم که سال ها خواستگار پیگیرش بودند. همیشه میگم همسرم فراتر از لیاقت من و محبت خدا و پاداش زندگی سالمی هست که در جوونی داشتم. من اول عاشق اخلاق و رفتارش شدم و بعدها انگار متوجه زیباییش شدم. حتی تا یه مدتی این توهم رو داشتم که نکنه چون عاشقشم به نظرم همسرم این همه زیباست و هرچی مدت بیشتری از آشنایی باهاش می گذره زیباتر در نظرم میاد. بعدا وقتی خانواده م دیدنش و بعدتر که ازدواج کردیم و همه از زیباییش گفتن نگران این شدم که مبادا همسرم فکر کنه من به خاطر زیباییش عاشقش شدم!

آخرین قسمت این سوالتون: در مورد من که بله. بعد از ازدواج جنبه هایی از شخصیت همسرم برای من آشکار شد که پیش از ازدواج در قالب یک رابطه رسمی کاری یا حتی در دوران نامزدی هم ازشون اطلاع نداشتم و بعد از زندگی مشترک عاشق تر هم شدم. بارها از سر کار اومدم و همون جوری که روی کاناپه نشسته بوده سرمو گذاشتم روی پاش و از فرط خستگی خوابم برده و بیدار شدم و دیدم دو ساعت خوابیدم و اون با مهربونی تمام جم نخورده تا بیدار نشم و پاش خواب رفته یا از کاراش مونده و ناچار شده شب دیرتر بخوابه تا تمومشون کنه. گاهی که دارم پشت لپ تاپم کار می کنم ناگهان یک چیزی از درون به من میگه فقط باید ببینمش تا انرژی بگیرم. بلند میشم و می بینمش که توی آشپزخونه داره چیزی درست می کنه و هم زمان چیزی زمزمه می کنه یا گوشه ای در آرامش نشسته و غرق شده و داره چیزی می خونه و بی این که متوجه باشه نگاهش می کنم و خدا رو شکر می کنم. وقتی میره شهرستان به دیدار خانواده اش و من نمی تونم باهاش برم همه خانواده برام دست می گیرن که کیان الان دیوونه میشه باز. هر روزنبودنش مثل یک سال می گذره.

4. خودش باشه. همینی که هست. و همین صداقتی رو که همیشه با من داشته ادامه بده. غیر از این توقعی ازش ندارم چون خودش آدم خوش روحیه ای هست و همیشه با کارهای غیرمنتظره اش تنوع و رنگ میده به زندگی مون نیازی حس نمی کنم که رفتار یاتغییر خاصی داشته باشه.

من اگر راجع به همسرم برم بالای منبر به این زودی ها پایین بیا نیستم! برای همین شرمنده که فراتر از یه کامنت ساده شد.

با سلام

زنها فقط برای بدبختی مردها برنامه دارند

چقدر لذت بردم از کامنت های آقای کیان.

واقعا دلم همچین زندگی خواست😍

ان شاءالله خوشبختیشون پایدار باشه

و ان شاءالله همچین زندگی نصیب همه ی جوونا بشه