خانواده برتر

سلام به همه. از لطف و دعای خیر همه دوستان هم خیلی ممنونم. وقتی این پست رو اینجا دیدم حقیقتش تعجب کردم. من اصلا با عنوان "زن داری" و این نوع نگرش مشکل دارم و هیچ وقت درصدد ارائه راهکار و توصیه و فلان نیستم و صرفا دیدگاه و تجربه خودم رو بیان کرده بودم ولی خب اگر تجربه زندگی من به کار دوستان اومده چرا که نه. هر موردی یا مساله ای اگر هست من خیلی خوشحال میشم بتونم پاسخ درخوری بدم.

خانم یا آقای "نارنجی" خوشحالم که شما نظر اول من رو به خاطر دارید. اون جا از شرایط خودم و مشکلات و تمام این ها یک کلیاتی گفته بودم.

”به دوستان" عزیز. حتما هر سوالی باشه و بتونم جواب بدم بپرسید. خوشحال میشم.

"کابوی تنها" ی گرامی. به هیچ وجه شرایط اوکی نبوده. حداقل برای من به هیچ عنوان. من همون موقع همون طور که "نارنجی" اشاره کردن شرایط و حتی تمایل به ازدواج رو نداشتم. حتی تصور این که بتونم 30-40 متر یک جای پرت اجاره کنم ممکن نبود با اون سطح درآمد.

ولی چون می پرسید این مسائلی رو که اشاره کردید جواب میدم.

من سربازی نرفتم و دهه پنجاهی هستم و جزو آخرین افرادی که تونستم با قانون اون دوره خرید خدمت انجام بدم. چون می خواستم سریع تر برم آمریکا پیش داییم. که البته مشکلاتی پیش امد و نشد.

من بعد از لیسانس جاهای مختلفی کار کردم. از جمله توی آژانس هواپیمایی و بانک دولتی و انتشارات و شرکت خصوصی. که وقتی به خاطر رفتن از ایران از بانک انصراف دادم کلی باعث تعجب مدیرم شد. آژانس و بانک رو با آزمون و مصاحبه و بی پارتی رفته بودم و خب اون دوره حداقل به نسبت الان مدرک دانشگاهی و سواد ارزش و برش بهتری داشت. وقتی کارخارج رفتنم به بن بست خورد با کارهای هنری و ترجمه امورم رو گذروندم و دو سالی هم تقریبا بیکار بودم و گاهی توی خونه برنامه نویسی می کردم فقط. نهایتا برای این که درآمدی داشته باشم توی واحد بازرگانی بین الملل یک شرکتی مشغول شدم. (اون جا هم با همسرم آشنا شدم که برای مدتی در کنار دانشجویی دوران ارشدش اون جا پاره وقت کار می کرد) شرکت خصوصی بود و دریافتی واحد من جالب نبود و گاهی دو یا سه ماه یک بار پرداخت میشد. ولی من یک طرف سودای رفتن رو هنوز داشتم و از طرف دیگه کمترین میلی به ازدواج نداشتم و لزوم پس انداز و خرید مسکن و غیره رو حتی احساس نمی کردم. بعد شما آدمی رو تصور کنید که با این شرایط در سی و چند سالگی عاشق کسی میشه که به مراتب از خودش بهتر و بالاتره. یک دوره ای به سرزنش خودش و اهمال کاری ها و بی ثباتی های گذشته اش سپری میشه و سعی می کنه فکرش رو از سر بیرون کنه. یک دوره ای حتی بی دلیل رفتار خشک و خشنی با این خانم پیش می گیره که مبادا دلش به اون سمت بره و با این حال با هر بار دیدنش از خدا اونو می خواد. و آخر کار خودش رو به خدا می سپره و همه جنمش رو جمع می کنه تا با توجه به شناختی که از اون آدم و توانایی های خودش داره گذشته به باد رفته ش رو بسازه. توی همین مدت من به جای در جا زدن کارم رو عوض کردم و به خاطر تجربه کاریم و نیازی که یک شرکت به تخصص های کامپیوتری من داشت و معرفی یکی از بستگان کار خیلی بهتری برام مهیا شد. همه فکرم رو متمرکز تهیه مسکن کردم و خب با کل پس انداز اندک این مدت شرایطی پیش اومد که تونستم آپارتمان پیش خرید بکنم و انقدر لطف خدا شاملم بود که یک سال بعدش تونستم یک واحد رو تبدیل به دو واحد کنم و در عرض دو سال صاحب دو واحد 60 متری و 70 متری شدم که البته هنوز تا چند سال آینده باید قسطشون رو پرداخت بکنم.

همسرم با درکی که از شرایط من داشت، با وجودی که خواستگارهای بسیار مرفهی داشت و می تونست بهترین و مجلل ترین عروسی ها رو بگیره و از نظر مالی خانواده خودش هم هیچ وقت چیزی برای تک دخترشون کم نذاشتن، با شرایط من کنار اومد و عروسی رو خیلی مختصر و خانوادگی برگزار کردیم. من مادرم چند بارعمل قلب شدن و پدرم بخشی از سلامتیشون رو در جریان یک تصادف از دست دادن و نگرانی های خودم رو در این زمینه دارم به هر حال. خواهر من 33 ساله و مجرد هست و البته کارگاه خودش رو داره و همچنین تدریس دانشگاه و از نظر مالی مستقله و نگرانی ای بابتش ندارم. خدا رو شکر هم پدر و مادرم و هم برادر متاهلم خونه از خودشون دارن. ولی خب آدم های کاملا متوسطی هستیم. کسی رو هم ندارم که بخوام از بچه هاش مراقبت کنم یا مریضیش به دوش من باشه.

من متوجه تندی ناخواسته لحن شما هستم برادر عزیزم  و شرایط خیلی سخت و تلخ جامعه رو درک می کنم خودم هم سختی های زیادی تحمل کردم. من هیچ وقت ادعای هنرمند بودن نکردم و زندگیم هم بی مشکل نبوده. توی یک پستی سوال و جوابی شد و من شرایط خودم رو مطرح کردم. نه قصدم هنرنمایی بود و نه خودنمایی. اگر از مشکلات بپرسید می تونم چند برابر این کامنت بنویسم

من زمانی که همسرم رو دوست داشتم و نمی دونست، شنیدم که چطور یکی از همکارانم برای یکی دیگه با آب و تاب از علاقه اش به همسرم می گفت و منو تصور کنید که چه حالی داشتم. یک طرف اون همکار بود که کم سن و سال تر از من بود، خوش بر و رو، نه از روی نیاز بلکه تفریحی کار می کرد و ماشین خوب و جیب پر پول داشت. همیشه به همسرم گفتم که اگر شرایط مالی من این همه بد نبود سه سال ترس و کابوس از دست دادنش رو تحمل نمی کردم و همون موقع جلو می رفتم و آرامش الانم رو چند سال زودتر به دست می آوردم.

ما دو واحدی رو که داریم اجاره دادیم (چون داخل تهران نیستن) و یه واحد نزدیک به محل کار هردومون اجاره کردیم و حساب و کتاب هامون بهمون میگن که تقریبا سال دیگه این موقع ها می تونیم با فروش دو واحدمون و وام و پس انداز یک واحد کوچک دو خوابه داخل تهران بخریم. پس ما خودمون هم یه جورایی مستاجریم. یه ماشین دست دوم معمولی داریم و در کنار کار سازمانی مون هر دو تدریس خصوصی هم انجام میدیم تا مخارج رو مدیریت کنیم. همسرم یک مشکلی داشتن که باعث سردردهای شدیدشون میشد و یک جراحی سنگین رو همون اوایل زندگی گذروندیم که خدا رو هزار بار شکر مشکل برطرف شد.

من یک آدم معمولی هستم که تا نزدیکی های سی و چهار-پنج سالگیم حتی نمی دونستم بالاخره کجا می خوام زندگی کنم و چه کاره باشم. مشکل مالی که چه عرض کنم تقریبا تهی از مال و منال بودم و از نظر انگیزه هم صفر. وقتی یک آدم سی و چند ساله در این شرایط تونسته خودش رو بدون حمایت مادی خانواده ش جایی برسونه حتما کسی کم سن و سال تر از من می تونه. این رو هم بگم که اگر همسرم خانه دار بود و شغل و درامد ایشون نبود الان اینجا نبودیم و بارها بهش گفتم اگر به خاطر شرایط بد مالی من، منو کنار بذاره با همه وجود احترام میذارم به جوابش. اما جز این که خدا رو شکر کنم و بخوام که سایه لطف و محبتش رو از سرمون دریغ نکنه و همین طور که بیش از لیاقتم بهم ارزونی کرده تا آخر پشتمون باشه چی می تونم بگم؟

به عنوان یک مرد میگم و امیدوارم خیلی شعاری به نظر نیاد که همین مشکلات و مدیریتشون و تلاش هست که داشته ها رو ارزشمند می کنه وگرنه مهیا بودن همه چیز از اول گمان نکنم لطفی داشته باشه یا باعث شه آدم ارزش داشته هاش رو بدونه.

به آقای کابوی تنها

سلام ، یه نکته ای رو دوستانه میخواستم بهت بگم ، چون دو سال ازت بزرگترم ، در واقع نقد منصفانه منظورم هست ، نظرات شما توی خیلی پست ها خوبه ولی درست نیست در مورد کسی قضاوت کنیم ، ما از زندگی خصوصی کسی خبر نداریم ، در مورد آقا کیان من نه دوستشم نه چیزی ولی بنظرم کاراش خیلی باارزشه به هر دلیلی که باشه ، دیگه در مورد آقا کیان حرف نمیزنم چون انسان زنده وکیل و وصی نمیخاد.

خب اما در مورد حرفای شما موارد زیادی دارم که حرف شما رو نقض میکنه ، این دلیل قانع کننده ای نیست که چون کسی سختی میکشه پس همچی خراب میشه ، درسته که تاثیر داره ولی آدم هایی رو میشناسم که با تمام سختی ها خیلی خوشبختن.

من به هیچ وجه خودم رو نمیگم چون منم ممکنه از اون دسته آدم ها باشم که شما میگی ، اعصابم بهم ریخته و زندگیم واقعا در آینده ممکنه مزخرف باشه بخاطر مشکلاتم(کلی گفتم در مورد همه نمیشه نظر داد).

خدا شاهده این مورد دقیقا تو اقوام ما وجود داره ، یک آقایی که چند سال از زندگی متاهلیش میگذره :

قبل از ازدواجش : پدر بالای سرش نبوده ، تو دوران مدرسه هم درس میخونده هم کار میکرده ، بنده خدا وقت تفریح نداشته ، مشکل مالی داشته بدجور، وقتی میرفته دانشگاه با اینکه شهر دیگه ای بوده میومده تو شهر خودش عملگی میکرده که خرج دانشگاهش رو در بیاره ،  سربازی جای بدی افتاده بوده با اینکه پدر نداشته ،  کارگری کرده عملگی با اینکه تحصیلات داشته ، ، کمک خرج خواهرش بوده ، متاسفانه یکی از افراد خانوادش رو از دست داده ، مادرش شکسته شد و بعدا هم متاسفانه بیمار شد ، کلی سرمایه که داشت رو برای مداوای مادرش خرج میکرد.

شرایط بعد از ازدواج : بنده خدا کلی کمبود مالی و... داشت ، اول زندگی توی خونه مستاجری ولی ماشین داشت ، قرض و هزار بدبختی ، هم به خانوادش کمک میکرد هم به همسرش ، واقعا یک جنتلمن واقعی خانومش همیشه ازش تعریف میکنه میگه واقعا مرد زندگیه(زندگی عاشقانه ای دارن) ، تازه خانومش اهل مهمونی رفتن و مهمونی گرفتنه (البته خانومش هم خیلی خوبی داره و اونم زیاد سختی کشیده) ، بهترین لباسا رو خانومش داره و همچنین بچه هاش ، تو مهمونی ها همیشه کمک همسرش میکنه ، خودش سر و تیپ همچین جالبی هم نداره ولی وقتی با خانومش هست همیشه به خودش میرسه ، همش در حال زحمت کشیدنه ، الان یه خونه گرفته برای اینکه همسرش رو شاد کنه ولی به هزار نفر بدهکاره یکیش هم منم(البته مبلغ ناچیزی) ، بخاطر مشکل مالی چند ماه پیش سکته خفیفی کرد یک هفته بیمارستان بود ، گفتم الان بریم خونشون دیگه همشون اعصاب ندارن و ناراحتن ، دعوتمون کردن رفتیم خونشون دیدیم با تمام بدبختیا انقد خوشحال و شادن کلا تعجب کردم.

این چیزایی که تعریف کردم نه رویا بود نه تخیل عین واقعیت بود ، کلا همیشه آدم با روحیه ای هستش ، خانم و آقا با اینکه چندین سال از زندگیشون میگذره با تمام گرفتاری ها عاشقانه دارن زندگی میکنن.

من که از زندگیشون درس گرفتم واقعا دمشون گرم ، حالا خیلی ها هستن اصلا یک هزارم این مشکلاتم ندارن ولی زندگیشون در حال ترکیدنه.

موفق و پیروز باشید.

سلام "به دوستان" عزیز. از لطف شما ممنونم. متاسفانه من اون جا سرنزدم و باقی سوالات رو ندیدم.

من خانواده همسرم رو خیلی دوست دارم چون آدم های بی آلایش و بسیار مهربونی هستند. تا الان فقط درباره برگزاری مراسم و به جا آوردن پاره ای آداب و رسوم نظرات متفاوتی داشتیم که جدی بود ولی به دلخوری یا بحثی منجر نشد شکر خدا. همسرم هر دو طرف رو راضی نگه داشت. مثلا توی آداب و رسوم اونها کادو بردن و گرفتن تو تقریبا تمام اعیاد و مناسبت ها وجود داره که من یا نمی دونستم یا خوشم نمی اومد همسرم هم اهمیت خاصی برای این مراسم دست و پاگیر قائل نبود و حق رو به من می داد. چون خانواده همسرم دور از ما بودن و ما هر دو تهران بودیم جوری مدیریت می کرد که مثلا امشب فلان مناسبته شام بریم بیرون. یک شامی می خوردیم و تلفنی با خانواده ش صحبت می کرد که آره به فلان مناسبت دوتایی اومدیم بیرون. این طوری دروغی هم گفته نمیشد اونها هم البته دخالتی نمی کردن که چی خریدید و کجا رفتید. گاهی هم که هدیه ای بی مناسبت براش می خریدم همونو بهم می داد که توی فلان مناسبت که دور هم هستیم و خانواده م هستن بهم بده. این جوری به اصطلاح خیال خانواده ش جمع میشد که این رسوم برای دخترشون اجرا میشه. من هم البته آدم سواستفاده نبودم و بزرگواریش رو به هر حال جبران می کردم. مواردی هم بود که حق رو کاملا به خانواده ش می داد و با دلیل و صحبت نظر منو جلب می کرد. مثل همون برگزاری مراسم عروسی. ولی در کل پیش نیومده تو این مدت که مقابل خانواده های هم قرار بگیریم چون خوشبختانه هیچ کدوم از طرفین اهل دخالت و اعمال نظر نیستن و به ما اعتماد دارن.

خانم من هم از نظر کاری خیلی پرمشغله هست و هم روحیات خودش جوریه که نمی تونه و دوست نداره مرتب توی مهمونی و جمع های خونوادگی باشه و از جمع های زنانه خاص و قر و فرهای زائد بیزاره. برعکس خانواده من هر چند روز یک بار جایی دورهم جمع میشن. همسرم با این مورد خیلی مشکل داشت. یا بهم می گفت چون همسربرادرم که خانه داره دائم خونه ما و کنار مادرمه، این طور نبودن و کم اومدن اون به خونه ما باعث مقایسه عروس ها و سوتفاهم و کدورت می تونه بشه. خانواده ام هم که از فردای نامزدی اصرار داشتن که همسرم هر روز خونه ما باشه. همسرم شرایطشو برام گفت و پرسید چطور مطرح کنه که خانواده م ناراحت نشن. تصمیم گرفتیم یک ماه اول یه کم تحمل کنه و اگه ادامه پیدا کرد با خانواده م صحبت کنیم. که خانواده م انقدر همسرم رو دوست دارن که اصلا کوتاه نمی اومدن و اوضاع وخیم تر میشد و ناچار شدیم بهشون بگیم که این خاله بازی ها به کار و درس همسرم صدمه می زنه و تونستیم این مهمونی های زورکی رو به دیدارهای آخر هفته محدود کنیم. اوایل یک کدورت نامحسوسی هم پیش اومد خصوصا از طرف خانم های پا به سن گذاشته خانه دار فامیل ما که تصور می کردن همسرم به نوعی داره خودشو می گیره یا رفت و آمد منو محدود می کنه و گاهی با طعنه یک "خانوم دکترگرفتار"ی بار همسرم می کردن. که همسرم اون رو هم تو همون دوره نامزدی با چند بار دعوت کردن اون ها به خونه مجردیش و تکریم و پذیرایی مفصل و آشنا کردن این بستگان گرامی با حجم کار و درسش برطرف کرد. حالا همین خانم بزرگ ها طرفدار دو آتیشه همسرم هستن و از اون خط می گیرن! البته یک مشکل جدی هم همسرم با مادرم داشت سر این که دوران نامزدی هر موقع همسرم خونه ما می اومد مادرم به اصرار و تهدید به قهر همسرمو شب نگه می داشت و توی اتاق من جاش می داد. همسرم هم کمرو و خجالتی و معذب. نه می تونست چیزی به مادرم بگه و نه از دست من خلاص شه! و نه خودش راحت باشه. خانواده ام هم بالاخره عاشق دختری بودن که پسر عاصی و ولشون رو رام کرده و مدام دعوتش می کردن. بارها سر این مطلب پیش من از خانواده ام شکایت کرد که البته منافع خود من! در این بود که نشنیده بگیرم و طرف مادرم باشم و بالاخره اونو به شرایط عادت دادم!

در مورد عروسی... رسم خانواده همسرم این بود که نامزدی برعهده خانواده عروس و عروسی برعهده داماد باشه. حنابندون و یک سری مراسم دیگه هم داشتن علاوه بر اون. موقع خواستگاری رسمی شرایط رو گفتم که از نظر مالی تازه دارم به ثباتی می رسم و قسط های خونه و غیره دست و بالم رو تنگ می کنه و نخواهم تونست عروسی آن چنانی بگیرم. از طرفی همسرم تک دختر خانواده و بین کلی نوه پسر، تنها نوه دختر بود و کل فامیل مادریش و خاله ها و دایی ها چه آرزوهایی برای عروسی داشتن. قرار شد مراسم نامزدی رو خانواده خودش با هر میل و سلیقه و اندازه ای که دوست دارن برگزار کنن چون مشکلی در این خصوص نداشتن. عروسی رو هم برعهده خودمون گذاشتن ولی مادر همسرم خواهش کرد که حتما یک عروسی هرچند کوچیک برای دخترشون بگیریم. خود این عروسی ماجرایی بود کجا گرفته بشه شهر ما یا شهر اونا و با چه هزینه ای. خود من هم اصلا از مراسم عروسی و این تجملات و تشریفات خوشم نمی اومد و از طرفی دلم نمی خواست همسرم رو ناراحت کنم. من از خر شیطون پایین اومدم و به شرط این که ریخت و پاش و تجمل و چند نوع غذا و کارای غیرضروری وجود نداشته باشه راضی به عروسی شدم. همسرم هم از یک سری چیزا گذشت و یک عروسی مختصر و صمیمی به هزینه هر دو طرف توی شهر اونا برگزار کردیم. یکی دو هفته بعدش هم یه دورهمی مختصری توی منزل ما و برای آشنایان ما که نمی تونستن این همه راه بیان ترتیب داده شد و همین.

با زهرا میم موافقم خیلی خوب نوشتین  

لذت بردم همیشه خوشبخت باشید 

خدا از این زندگی ها قسمت همه جوون ها کنه