سلام
من تقریبا 20 سالمه. تا الان روابطم با پسر ها به مکان های آموزشی خلاصه میشده. اما من یه مشکل خیلی خیلی خیلی بزرگ دارم که دیگه کلافم کرده از دست خودم خسته شدم.
اونم اینه مرد های بالای 30 بدجور ذهنم و درگیر میکنن. یعنی هر استاد بالای سی داریم بدجور ذهن منو درگیر میکنه.
طوری که کل روز دارم بهش فکر میکنم نمیدونم حسنم چیه ولی میدونم علاقه نیست. البته وقتی سر کلاسیم یا کلا با طرف حرف میزنم میبینم هیچ چیز خاصی نداره و رفتاراشون برام عادیه و مث بقیه دخترا نیستم که تا استاد چیزی میگه از خنده غش کنم حتی از شخصیت بعضیاشون خوشم نمیاد اصلا هم بهشون محل نمیدم و خیلی مغرورم اما وقتی تنهام نمیدونم چرا طرف برام یه اسطوره میشه که کل روز بهش فکر میکنم.
وقتی هم می بینمش میگم این همون بود که من یه هفته بهش فکر میکردم؟ اینطور نیست که عاشقشون بشم فقط نمیدونم چرا از ذهنم بیرون نمیرن.
در برابر این اصلا از پسرای زیر 30 خوشم نمیاد و اصلا تحویل شون نمی گیرم. به نظرتون چرا اینطورم ؟ فقط کافیه طرف یکم منطقی باشه و آروم صحبت کنه دیگه من ذهنم درگیرشه. از بچگی همین مشکل و داشتم یادمه دبستان بودم یه فامیل جانباز داشتیم این شده بود اسطوره ی من انگار یه گوشه ی بزرگ از ذهنمو در بر میگیرن. وقتی دوستانم به پسرهای دبیرستانی دوست میشدن من اصلا نمی تونستم درک شون کنم.
اصلا از زیر 30 خوشم نمیاد. این چند سال خیلی اذیت شدم به خاطر این موضوع انقدر سعی کردم عقل و قلبمو سرکوب کنم که سرکشی نکنن..
پدرم خیلی آدم خوبیه ولی خیلی زود دادش بلند میشه. منطقیم نیست اما خدا وکیلی خیلی از خود گذشته و مهربونه. ممکنه من چون بابام اینطوره عقده ای محبت شده باشم؟
به نظرتون دلیلش چیه که اینطورم !
← مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)
- ۲۵۲۱ بازدید توسط ۱۹۴۱ نفر
- يكشنبه ۲۴ آبان ۹۴ - ۱۸:۲۰
