خانواده برتر

تعادل داشتن توخنده یه چیزیه.اما من خودمم بعضی وقتا احساس میکنم لذت بردن از یه مسئله خود گناهه...

انقدر که توگوش ماها خوندن دختر باید این جوری باشه دختر باید اونجوری باشه...

بعضی وقتا فکر میکنم وقتی مثلا تودانشگاه یه اتفاق خنده داری میفته و من با لذت به این اتفاق میخندم و برای بقیه تعریف میکنم(با اینکه اتفاقه چیز بدی هم نیس) احساس میکنم دارم گناه میکنم...یه جوری بهم تلقین شده که لذت بردن رو مساوی با گناه کردن میبینم...

گفتنش آسونه که آره بابا این فکرا چیه.دخترام آدمن دیگه اما وقتی بهت تلقین کردن و با این تربیت بزرگ شدی و توجامعه اینو دیدی که دختر باید سنگین باشه وگرنه به چشم بد نگاهش میکنن ناخود آگاه خودمو از یه سری لذت ها دور میکنم.کمکی نتونستم بهت بکنم اما اگه به قشنگ حرف زدن و چیزی غیر از تجربه باشه میتونم بگم آدم باید خودش باشه و تعادل رو توجایگاهی که قرار داره حفظ کنه!!

برای هم دعا کنیم

کلاً خنده با صدای بلند شخصیت آدم رو پایین میاره حتی توی جمع همجنس ها.

 وقتی تو صورت نامحرم نگاه می کنی هم نباید بخندی که خوشش بیاد.

کلاً خنده با صدای بلند شخصیت آدم رو پایین میاره حتی توی جمع همجنس ها.

 وقتی تو صورت نامحرم نگاه می کنی هم نباید بخندی که خوشش بیاد.

منکه اصلا نمیتونم یواش حرف بزنم بخوام درگوشی هم حرف بزنم همه میفهمند خخخخ  اصلا عادت کردم .. گاهی دوستم میگه آروم بخند تعجب میکنم به نظر خودم که بلند نمیخندم ... خب چکار کنم بمب انرژی ام یکی فرکانس دقیق بلندی صدا رو بگه یعنی از چه حدی بالاتر نره و اگه دستگاهی برای کاهش صدا پیدا کردین یا اختراع شد بگین .... البته اینم بگم واقعا قصدم جلب توجه نیست. و اگه ببینم دخمل ها تو خیابون بلند میخندن میگم خوشبحالشون بهترین دوران زندگیشونه...

تجربه هم ثابت کرده مثلا بریم خونه مادر شوهرم و آروم حرف بزنم  یا بخندم همه میگن : چی شده انگار حالت خوب نیست،یا فکر میکنند ازشون ناراحتم یا با شوهرم دعوا کردم!!

 با حرف یکی از دوستان هم موافقم که شاید باعث تحریک آقایون بشه ...پس بلند خندیدن تو این محیط ها تا جای ممکن ممنوع

به (به سوال کننده) بفرمایید برو بمیر دیگه

من وقتی ترم اول دانشگاه بودم هنوز به محیط مختلط عادت نکرده بودم و تو جمع دوستان خیلی حواس مون به اطراف نبود و گاهی بلند می خندیدیم. بعد متوجه شدیم که اصلا کار قشنگی نیست صدای خنده ی دختر بلند بشه بعدها فقط تو جمع خودمون جایی که پسرا نبودن بلند می خندیدیم مثلا خونه  هامون که دور هم جمع می شدیم

اما لبخند برای من یه عادت ترک نکردنی شده و ناخودآگاه وقتی می خوام با کسی سلام علیک کنم لبخند می زنم البته در برابر خانم ها نه آقایون

به قول یکی از همکلاسی هام که می گفت تو همیشه رو سایلنت می خندی و هر وقت می بینمت لبخند به لب داری

دیگه به نظرم لبخند زدن مشکلی نداشته باشه