سلام
راستش من یه مشکلی دارم، بارها تصمیم گرفتم برم پیش مشاور ولی روم نمیشه، میترسم راجع بهم بد فکر کنه . سنم بالای 25 هست و نامزد دارم ( 6 ماه صیغه محرمیت خوندیم برای شناخت بیشتر ) .
من تا حالا دوست پسر نداشتم، بخاطر اعتقاداتم تا حالا هر پسری برا دوستی بهم پیشنهاد داد رد کردم، ولی اردوی مختلط با بچه های دانشگاه زیاد میرفتم، اینطور نیستم که یه پسری ببینم معذب شم، متاسفانه روم تو روی پسرا باز شده و خیلی گرم و راحت باهاشون برخورد میکنم، میترسم این اخلاقم برام مشکل ساز شه .
البته این اخلاقو یادمه از بچگی داشتم، از 9 سالگی بابام منو از بین پسرا میاورد بیرون و هی میگفت دیگه داری بزرگ میشی و نباید با پسرای غریبه بازی کنی و انقدر باهاشون گرم بگیری چون اینا نامحرمن.
اصلا نمیدونم چیکار کنم که بتونم یه حریمی بین خودم و پسر یا مردی که باهاش صحبت میکنم احساس کنم، مثلا میرم پاساژ لباس بخرم انقدر گرم و صمیمی برخورد میکنم و با طرف میگم میخندم که آخرش طرف شماره میده بهم!!!
منم تا از مغازه میام بیرون هی عذاب وجدان میگیرم که این چه غلطی بود کردم و چرا با یه نفر که نمیشناسم انقدر حرف میزنم!!! با راننده تاکسی، با نونوا، با پزشک درمانگاه، با مامور راهنمایی رانندگی، با پارکبان، با پسرای دانشگاه و محل کار، با کارمند بانک ... خلاصه به همه لبخند تحویل میدم و خیلی راحت جذب میشم!!!
البته آدم بی اعتقادی نیستم، خیلی سعی کردم نمازامو به موقع بخونم شاید خدا کمکم کرد دیگه انقدر کــ نریزم (با عرض شرمندگی) ولی هنوز همونم که بودم .
چند روز پیش با نامزدم داشتیم تو خیابون قدم میزدیم و صحبت میکردیم، در یه خونه ای باز شد و یه آقای خوش تیپ اومد بیرون، یعنی تا دیدمش هوش از سرم رفت! داشتم با نامزدم حرف میزدم اصلا ادامه حرفم یادم رفت! نامزدم خیلی پسر پاک و ساده ایه، متاسفانه یکمم شوته، اصلا متوجه هیز بازی من نشد!!! ولی همیشه که همینطور نمیمونه، بالاخره یه روزی میفهمه، نمیدونم چه خاکی به سرم بریزم و چجوری آدم شم؟
یه کشش عجیبی به سمت پسرا دارم، اصلا لباس مردانه تو ویترین مغازه ها میبینم دلم میره چه برسه به خود مرد!!! (روم سیاه)
تنها راهش اینه که نامزدم متوجه این اخلاقم بشه و یه کشیده بزنه زیر گوشم تا از ترسش آدم شم و بچسبم به زندگیم، ولی این راهم به دردم نمیخوره چون اگه یه روزی بفهمه نه کشیده میزنه نه هیچی، فقط ازم سرد میشه، 100% مطمئنم اگه بفهمه ازم جدا میشه و نامزدیمون به ازدواج ختم نمیشه، چون همیشه گفته پاکی و معصومیت یه دختر خیلی براش مهمه و نمیتونه ازش بگذره و ملاک اصلیشه!!!
من تا حالا حتی به پسر نامحرم دست هم ندادم ولی نمیدونم چرا مثل خیلی از دخترا که تو این سایت میان و میگن خجالت میکشیم شب عروسی پیش شوهرمون لخت شیم نیستم! والا اصلا هیچ خجالتی تو وجودم حس نمیکنم، برعکس خیلی هم دلم میخواد لباس لختی بپوشم جلوش برقصم!!! نمیدونم چرا مث بقیه دخترا حیا ندارم، دلم میخواد منم خجالتی باشم، باحیا باشم، مرد غریبه میبینم لپام گل بندازه ولی زهی خیال باطل!!!
نمیخوام نامزدمو از دست بدم، خیلی دوسش دارم ولی نمیدونم چیکار کنم انقدر سر و گوشم نجنبه؟
میشه راهنمایی کنید لطفا؟
خیلی ممنون
مرتبط با حیای خانم ها در جامعه:
شوخی های متعارف دختر در جایی که نامحرم حضور داره، بر خلاف حیاست ؟
چطوری میشه یه دختر هم با حیا بود و هم اجتماعی ؟
آیا ارتباط چشمی دختر با مخاطبین خود در محیط کاری ، بی حیایی است ؟
سوال از خانم ها در مورد حیا و خودنمایی
به نطر شما حیا داشتن با شاد بودن در تضاد است؟
تعریف تون رو در مورد حیای خانم ها بنویسید
آدامس خوردن دختر تو خیابون یعنی بی حیایی؟
برای دختران باحیا موندن سخته ؟
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)
- ۱۰۵۴۹ بازدید توسط ۷۱۹۰ نفر
- جمعه ۱ ارديبهشت ۹۶ - ۲۱:۳۰