سلام
من در شرف ازدواج هستم و دارم کتابها و مطالبی می خونم که کمک کنه به رابطه‌ای که می خوام بسازم.
اخیراً کتاب رازهایی در مورد مردان رو خوندم و یه نکته توجهم رو جلب کرد. نوشته بود که نباید بیشتر از اون حدی که طرف مقابل به ما عشق میده به اون عشق بدیم (به عنوان زن).
مثلاً همیشه ما برنامه ریزی نکنیم، همیشه ما موقعی که سکوت میشه گفتگو رو شروع نکنیم، همیشه ما سوال نپرسیم.
من حس میکنم گاهی بیش از طرف مقابل برای رابطه تلاش میکنم. مثلاً من سوالاتی می پرسم که اون رو بشناسم یا من وقتی سکوت میشه فکر میکنم چه حرفی بزنم چون از خلاء خوشم نمیاد.
الآن یه جورایی دچار تناقض شدم نمی دونم موقعی که خلاء پیش میاد چه کار کنم. مثلاً موقع سکوت یا وقتی که چند ساعت متوالی با هم صحبت نکردیم.
چطور این تعادل رو می تونم برقرار کنم که طرف مقابل هم اندازه‌ی من تلاش کنه، چطور این خلاء ها رو بتونم تحمل کنم تا وقتی که طرف مقابلم برای رفع شون اقدام کنه؟
← مسائل رفتاری دوران عقد (۴۷۲ مطلب مشابه) ← رفتارشناسی پسران برای ازدواج (۶۸۷ مطلب مشابه)
- ۱۲۰۴ بازدید توسط ۹۸۰ نفر
- پنجشنبه ۱۳ مرداد ۰۱ - ۰۰:۵۸
