خانواده برتر

این که چیزی نیست. وقتی من کوچیک بودم یکی از دخترهای محله مون به زور که شوهرش دادن خودش رو آتیش زد. متأسفانه این چیزا هنوز هست. البته خیلی خیلی کمتر شده نسبت به قدیم ولی هنوزم هست.

نظر خاصی ندارم. فقط برای بعضی ایرانیها که هنوز توی تفکر سنتی شون موندن که دختر باید تحت هر شرایطی ازدواج کنه متأسفم. امیدوارم یه روزی عاقل بشن اینجور افراد.

خودم توی چنین شرایطی نیستم و نبودم ولی اگر بخوام خودمو جای دختری فرض کنم که بخوان به زور شوهرش بدن و مثلا خانواده ی زورگو و یکدنده ای داشته باشم تنها راهی که به ذهنم میرسه اینه که به خود خواستگار یه جوری دور از چشم اونا میرسونم که به هیچ عنوان نمیتونم برای تو همسر باشم و این ازدواج اجباری و با حس تنفره. بهش میگم بهتره یه جوری پا پس بکشه که هیچ کس نفهمه این موضوع رو و همه فکر کنن خودش پشیمون شده و به هیچ وجهم مصلحتی رو که خانواده بخوان در نظر بگیرن در نظر نمیگیرم حتی اگه خوشبختیم توی همون ازدواج باشه راضی نمیشم. وقتی حسی ندارم نمیتونم. به درک که مجرد میمونم یا خوشبخت نمیشم. واقعا سخته و با اینکه چنین دردی رو نکشیدم اما میتونم بگم عمیقا میتونم با چنین افرادی همدردی کنم. خیلی سخته مردی رو نخوای و شریک زندگی و جنسی و عاطفیش بشی.

عزیزم

بهتره با اوضاع موجود راه بیای و راههایی هست که بتونی عشق رو توی زندگیت به جریان بندازی. این نمونه رو دیدم. طرف اول عاشق نبوده و حسی نداشته اما بعدا ایجاد شده. خودت باید بخوای. غصه نخور خیلی. ازدواج کلا همینه. خودم مجردم. اما فکر میکنم با عشق هم ازدواج کنی درنهایت عادی میشه و همیشه همون شور و شوق نیست. پس توم غصه نخور که اون شور و شوق خیلی وجود نداره. خودت میتونی ایجادش کنی. باید نگاهت رو عوض کنی.

ضمنا من با خوندن متن شما احساس کردم مورد شما بی احساسی نیست و فقط باید یه کم تلاش کنی که به جریان بیفته احساس بینتون. ببیندر این زمینه مطالعه کن و از بچه های متاهلاینجا و سایتای دیگه هم کمک بگیر.

بابا بخدا این دوره زمونه شوهر کیمیاست. گیر نمیاد که. خوشحال باش متاهلی.

ضمنا نظر بالایی من در مورد این پست یه موضوع اجتماعیه و اصلا با این کامنتم به شما منافاتی نداره. فکر نکنید که تناقض گویی کردم.

عزیزم احتمالا دختر هستی و پسره بهت پا زده رفته با یکی دیگه ازدواج کرده. چون خودشو توجیه کنه ابروش جلو تو نره الکی گفته مجبور شدم.

این ترفند پسرا برای پیچوندن دوس دخترای مجردیشون حین ازدواجه. 

در کل بگم ازدواج اجباری(یا درست ترش؛ از روی اکراه و مجبوری) هم بین پسرا هم خصوصا دخترا هنوز وجود داره. 

ربطی به بی عرضگی نداره. تا در شرایطشون قرار نگیری درکشون نمیکنی. 

اونا ایقد اعتماد بنفسشون اومده پایین و ناامید از پیدا کردن جفت مورد علاقشون شدن که تبدیل شدن به مرده ی متحرک. و راضی کردنشون به ازدواج با شخصی نامناسب راحته. 

بخصوص ک دخترپسرای جامعه ی بی پول ما، راهی هم غیر ازدواج برای تغییر زندگی ندارن. 

اگر اون لحظه دوس دختر یا دوس پسر مورد علاقه ای داشتند که حاضر بود باهاشون ازدواج کنه قطعا با عرضه میشدن و حتی از سر سفره عقد بلند میشدن. فرار میکردن.شجاعانه.

ولی وقتی کسیو ندارن، فرار کنن به چه امیدی؟ باید یه امید داشته باشن که مثل اهرم انگیزه بده بهشون.

اکثر کسانی که تن ب ازدواج مجبوری میدن؛ امیدشون قطع بوده. (تا اینجا شد اجبار از درون.)

میگن اگه میخای کسیو زیر سلطه خودت بگیری اعتماد بنفسشو ببر پایین. تا ناامید باشه از آینده و تابع تو باشه.

ناامید شدن اعتمادبنفس رو میاره پایین. و این میشه اجبار از درون . اجبار به ازدواجی که میدونی مناسب نیس. اما احساس میکنی راه دیگه ای هم نداری. 

خانواده هم تحت فشار میزارنت و میشه اجبار از بیرون. این دوباهم چ شود...

ولی این نظریاتم بیشتر برای کسانی بود که هم اجبار لز بیرون هم بخصووص اجبار از درون دارند. ینی کسیو ندارن.امیدی به کسی ندارن که اگر این عقدو بهم بزنن کسی دیگه باشه ک باهاشون ازدواج کنه. 

درمورد کسانی که عشقشون حاضره باهاشون ازدواج کنه اما میگن خانوادمون گفتن نه و مجبورم کردن با یکی دیگه ازدواج کنم نظری ندارم چون تجربه ندارم واقعا. چی بگم..... ولی این مدلیش یه کم مشکوکه. و به نظر میرسه حرفشون خیلی واقعی نباشه.