سلام
۳۳ سالمه و نه ساله با فرزند اول خانواده ای ازدواج کردم و طبقه دوم خانه پدر شوهرم زندگی میکنم دو تا بچه دارم ، مشکلات خیلی زیادی رو تجربه کردم خیلی خیلی زیاد ، خیلی شب ها با گریه خوابیدم ، ولی الان دیگه عادت کردم ، هنوزم گاهی اشکم در میاد ولی خب عادت کردم ، یه سری مشکلات حل شدن ، یه سری مشکلات باهاشون کنار اومدم و یه سری هنوز عذابم میدن ، حالا صاحب آپارتمان شدیم که نصف خونه مونه .
آپارتمان نشینی سخت نیست؟ سر و کله زدن با همسایه ! مزاحمت همسایه مرد ! عشوه همسایه ی زن ! مساحت ! من به خونه ی بزرگ عادت کردم . در کل میترسم چند سال مشکلات اینجا رو تحمل کردم حالا که به آسایش تقریبا نسبی رسیدم برم اون جا و تازه با مشکلات اون جا شروع بشه و سرو کله بزنم ، پیر شدم رفت !
نکته :
خروجیه رفت و آمدمون جداست اما صداها واضحه و میفهمن کی میاد کی میره و اون ها هم فضول، تربیت بچه خیلی برام مهمه که اون ها تا الان بچه اول رو لوس کردن و وابسته به خودشون، شما باشین ترجیح تون اینه که بمونین یا برین؟
((لطفا عقلانی و بی طرف جواب بدین نه احساساتی))
مرتبط:
آپارتمان نشینی و روابط ضعیف همسایه ها
تجربیات شما از زندگی در آپارتمان اجاره ای
← تربیت رفتاری پسران (۱۲۳ مطلب مشابه) ← تربیت رفتاری دختران (۱۱۰ مطلب مشابه)
- ۲۶۷۰ بازدید توسط ۱۹۷۹ نفر
- شنبه ۱۹ آبان ۹۷ - ۱۹:۱۱
