خانواده برتر

سلام

دوست عزیز شما هزار درصد بااااااااید با شخصی مثل خودتوت ازدووج ونید وگرنه هر دو نفر خیلی اذیت میشن.

عزیزم منم مجردم و بسیار پرمشغله و مطمئنم بعد ها به هیچ وجه شغلمو رها نمیکنم پس ما ها باید چند تا کار انجام بدیم (من بعد فکر کردن به این نتیجه رسیدم)

اول اینکه رک وراست به خواستگارت شرایطت روتوضیح میدی،بدون تعارف بگومن میخام کارکنم وبراش زحمت کشیدم؛ثانیاباکسی ازدواج کن که بتونه باعث پیشرفتت بشه

نه متاسفانه باید بپذیریم 

اولین و موثر ترین گام ازدواج با فردی هست که پا به پای شما پیش بره و اینگونه فعالیت ها براش مهم باشه بعد می بینی چه قدر راحت می تونی هم کار کنی هم به زندگیت برسی

سلام به سوال کننده محترم
در ابتدا باید بگم هیچ چیزی در این دنیا بالاتر از زندگی کردن نیست!
پس شما باید ببنید که زندگیه شما چیست؟ کار یا همسر و بچه ها
ای رو هم باید بدونید هرچیزی در این دنیا قیمتی داره و رایگان به دست نمیاد و وقتی چیزی رو بدست میاری قطعا چیزی رو ازدست خواهی داد! شما نمیتونی همه چیز رو باهم داشته باشی!
شرط خوشبختی ایجاد تعادل در همه امور هستش شما باید ببنید هدفتون ازکار کردن و ازدواج چیه
 کار میکنید که درآمد داشته باشید و ارضای روحی روانی داشته باشید یا جبر روزگاره؟
و از طرفی ازدواج میکنید که زندگی کنید و با همسرتون به خوشخبتی برسید یا صرفا بخاطر اینکه تنها نباشید و تجربه بچه دار شدن رو داشته باشید
اساسا در ایران تامین مخارج زندگی به عهده مرد هستش پس کارکردن وظیفه شمانیست ! اگر شما میل به کارکردن دارید پس باید سختی های اون رو هم بپذیرید ولی باید بدونیداولویت شما زندگی با همسرتون هستش
باید درجلسه خواستگاری بحث کار کردنتون رو با خواستگارتون در میون بذارید و واقعیت زندگی رو بهشون بگید و بخواید که نظرش رو بهتون بگه پس در این مورد خیلی دقت کنید اصولا هم مردی که قبول میکنه هسرشون شاغل باشه باید با خیلی چیزها کنار بیاد
اما در مورد مدیریت انرژی
خستگی ناشی از کنار خصوصا در خانمها قدم به قدم جلو میره که شاید خودتون متوجه تغییراتش نشید!
سعی کنید بدنتون رو عادت بدین که بعداز کار و اومدن به منزل نیم یا یک ساعت بخوابید که برای ساعات بعدی اماده و سرحال باشین از مرخصی هاتون استفاده کنین کار کردن برای زندگی هستش و سلامتی یکی از شروط زندگی خوب کردن هستش. گاهی صبحها بیشتر بخوابین اگر حالتون خوب نیست خصوصا در مواقع عادت ماهیانه یک یا دو روز مرخصی بگیرین که بهتون فشار نیاد روز قبل تعطیلی ها مرخصی بگیرین که هم به زندگیتون برسین و کارهای عقب افتاده خونتون رو انجام بدین و هم استراحت کافی رو داشته باشین که بتونین هنگام رابطه جنسیتون سرحال باشین از این قانون میتونین در طی هفته هم استفاده کنین حتما لازم نیست یک روز کامل رو مرخصی بگیرین نصف روز هم کافیه واما در مورد مادر شدن قضیه یکم پیچیده تر هستش من فکر نمیکنم چیزی بالاتر از تربیت صحیح فرزندانتون باشه ایا ببنید وقتی بالاسر بچه هاتون نیستین اونها درست تربیت میشن یا خیر سعی کنید بعد از بچه دار شدن کارکردن رو فراموش کنید و یا حتی المقدور وارد فاز تدریس بشین که کمتر بخواین بیرون از منزل باشین

سلام 

خیلی ازدخترهاکه دانشجومیشن یاشاغل نمیدونم چرایه جوری برخوردمیکنندکه شک میکنی آیا من دارم اشتباه میکنم؟اینامریخی ان؟

گفتید که دلیل از کار کردن و درس خوندنتون چی هست .

پیشنهاد می دم کتاب "تغییر مسیر" از شریل سندبرگ (بانوی اول فیس بوک) رو بخونید.

به سایت گیس گلابتون یه سر بزن 

شدن که می شه 

من خودم اگه مرد بودم هیچوقت اجازه نمیدادم که همسرم بیرون از خونه کار کنه، چون زنی که بیرون کار میکنه نه شادابی و نه حوصله براش میمونه، چون علاوه بر کار در خونه و بیرون باید به همسر و بچه هاش هم رسیدگی کنه، من خودم یروز مامانم خونه نباشه کلافه میشم، بخاطر همین حس میکنم همیشه یه زن باید خونه باشه که محیط خونه رو گرم و با آرامش نگه داره، زن اگه واقعا بخواد به خودش برسه و خونه رو تمیز کنه و غذا بپزه، از صبح تا شب درگیره، 

از همه دوستانی که نظر دادند ممنونم. 

به نظرم این تفکر که زن همش خونه باشه و کار کنه برا همسر ، مال کسایی هست که خودشون تفکرشون در همین حد هست و آرزوشون یه شوهر کردن بوده. و مردایی هم اینو میگن که خودشون کسی نشدن.. وگرنه داشتن استقلال کاری و مالی هیچ منافاتی با ازدواج و اینا نداره. چرا زن باید از همه خواسته هاش بزنه برای یه شوهر.

امیدوارم دچار ناامیدی نشده باشید

ببین کسایی هستن خانه دارن ولی نمیتونن زندگی کنن یعنی اونچنان شور و اشتیاق ندارن واسه زندگی 

دوست عزیز
سلام

تبریک میگم بهت بابت موفقیت هات.

منم یه چند سالی بعد از تحصیلم شاغل بودم. اوایل حس خوبی داشتم. خب فعالیت و درآمدو و روابط اجتماعی و پست و ... اما بعد از چند سال مخصوصا با بیکار شدن چنتا از همکارای آقا حس بدی بهم دست داد. با وجود اینکه کارمو دوست داشتم احساس کردم که در جای خودم نیستم. کم کم که بیشتر حواسمم جمع کردم دیدم آره من اگه یه چیزایی رو بدست آوردم ولی یه چیزای ارزشمندتری رو بابتش هزینه کردم. چیزایی مثله شور و نشاط و شادابی و شاید ظرافت و نجابت زنونه و روحیه لطیف و فعالیتای دلخواهم و ارتباط با خونواده و فامی و یکم سلامتیمو و ... حس یه روبوتو داشتم. انگار کوکم کرده بودن و اختیار زیادی از خودم نداشتم. حتی یه حس بده دیگه اینکه هیچ مردی رو نمیتونستم بعنوان مرد زندگیم روش فکر کنم چون اصلا خودم یه پا مرد شده بودم...

خلاصه نمیدونم سلیقه بود یا عقیده ولی یه تحول بود تو زندگیم و یه تصمیم خاص و یه دفعگی که کار رو مخصوصا به اون شکل گذاشتم کنار. یکم استرس داشتم ولی 80 درصد به تصمیمم اطمینان داشتم.
الان نزدیک به دوسال ازون موضوع میگذره و کاملا راضیم و حس خوبی دارم. البته ناگفته نماند که بصورت پروژه ای اما خیلی محدود فعالیت میکنم و در کنارش بیشتر کارای هنری و فعالیتای دوست داشتنیم و ارتباط با خونواده و فامیل دارم. احساس میکنم تازه الان دارم زندگی و خانمی میکنم.
من به این رسیدم که زندگی یه خانم با یه آقا متفاوته. این دوتا باید برای زیبایی و جذابیت زندگی مکمل هم باشن نه مشابه هم.
امیدوارم شما هم موفق باشی.


در پناه خدای مهربون
شاد و سربلند و خوشبخت باشید.

سلام
کار کردن (البته کار مفید) هم برای فرد و هم برای جامعه خوب هست. اما به گونه ای که روزانه ۳-۴ ساعت برای کار و مدیر و همکار باشه و ۷-۸ ساعت برای بچه و شوهر و خانه، نه بالعکس!

سلام 

به به زهراا

سلام

من میخوام چند تا کامنت بذارم یکی به صورت کلی و دیگری تجربه مشابهم که شاید به درد شما بخوره

اول این که "به نظر من" دیگه واقعا زمان اون هست که از دادن حکم های کلی مثل این که زن اصلا نباید کار کنه یا زن حتما باید کار کنه دست برداریم. گاهی حقیقتا باعث تعجبم میشه وقتی تمام دغدغه برخی افراد اینه که طرف رو مجاب کنن که یک خانوم نبایستی کار کنه و با وظایفی که از ازل براش تعریف شده یعنی رسیدگی به همسر و بچه و خونه داری منافات داره و یکجا ممکن نیستن و حتما قصوراتی پیش میاد و برخی دیگه هم میخوان با تمام قوا ثابت کنن که زن حتما و قطعا باید فعالیت اجتماعی داشته باشه. بهتره بپذیریم که این هم نوعی انتخاب شخصی و سبک زندگی برای افراد هست و دیکته کردن نظر ما به هیچ عنوان شایسته نیست. روحیات و توانایی های افراد با هم تفاوت داره و در هر دو دسته (خانه دار و شاغل) نمونه های موفق و ناموفق وجود داره و همه ما قطعا سراغ داریم.

 دوم این که من شرایط مشابهی رو تجربه کردم

وقتی دانشجوی ترم دوم دکتری بودم و درسم سنگین بود و در عین حال شاغل هم بودم ازدواج کردم. علاوه بر اون همسرم شهر دیگه ای (شهر محل تحصیل من) زندگی می کرد و من ناچار به دوری از خانواده بودم. نگران مدیریت همه اینها هم بودم.
توانایی و اولویت بندی های شما و همین طور نوع شخصیتی و رفتار همسر شما خیلی این میون میتونن کمک بکنن. من با توجه به این که مشغله کاریم زیاد بود تردید داشتم برای شرکت توی آزمون دکتری. فکر می کردم نمی تونم از عهده ش بربیام. همون موقع با همسرم آشنا شدم و به شدت منو تشویق کرد به ادامه تحصیل. ما هم رشته بودیم و هر دو زبان انگلیسی خونده بودیم ولی گرایش های مختلف. اون کارمند بود ولی من تدریس می کردم. برخلاف بعضی ها بالا بودن مدرک تحصیلی منو ضعف خودش قلمداد نمیکرد و به واسطه تشویق اون من زمان گذاشتم و مطالعه کردم و آزمون دکتری دادم و پذیرفته شدم. ترم دوم که بودیم عقد کردیم و باز رعایت حال من و سنگینی درسم رو می کرد و تشویق هاش ادامه داشت و حتی برای هر یک نمره خوبم مثل بچه ها برای من هدیه کوچیکی به عنوان جایزه میخرید. عروسی رو هم با نظر خودش موکول کردیم به بعد از آزمون جامع من که اون دوره درس و امتحان سپری بشه و خیالمون راحت باشه. یعنی هیچ وقت در مورد تحصیلاتم مشکلی پیش نیاورد و حامی بود و من هم البته سعی می کردم سوءاستفاده نکنم و هیچ وقت احساس نکنه دراولویت های بعدی زندگی من قرار داره. من از وقتی دانشجوی لیسانس بودم تدریس می کردم و وقتی هم که دانشجوی دکتری بودم توی 3تا دانشگاه مختلف درس داشتم به اضافه تدریس آموزشگاه و کلاس های خصوصی. به عقیده من کار خیلی درستی بود که زندگی زیر یک سقف رو تا سبک شدن برنامه دانشجویی من به تعویق انداختیم. چون حجم سنگین درس ها و تکالیف، کار بیرون و اداره امور خونه با هم قطعا برام سخت میشد اما بعد از آزمون جامع بحث رساله دیگه نیازی به حضور در کلاس نداره و راحت تر میشه براش توی زندگی زمان ساخت. گرچه اون هم به هیچ وقت بخش آسون ماجرا نیست.

من 4روز هفته از 7 صبح تا 7 عصر بیرون سرکارم. یک روز هفته فقط تا ظهر کلاس دارم و دو روز آخر هفته به هیچ عنوان برنامه نمیذارم (علیرغم اینکه می تونم کلاس خصوصی قبول کنم و از نظر درآمد خیلی به نفعم باشه) چون همسرم هم این دو روز خونه س ترجیح میدم پیشش باشم. اگر کار نمی کردم هم از 6 صبح که همسرم از منزل خارج میشه تا هفت و نیم که میرسه خونه من تنها می موندم و تصور اینم برای من خیلی سخته. ولی اغلب اون بعد از کارش میاد دنبالم و با هم میریم خونه و تو راه فرصت داریم روزمون رو با هم مرور کنیم و وقتی می رسیم یه استراحت کوتاه و چایی و گپی هست. با هم یه چیزی برای شام درست می کنیم بعدش چون هر دو اهل مطالعه هستیم کمی مطالعه میکنیم و گاهی چیزی بازی می کنیم یا فیلمی می بینیم و روز تموم میشه. گاهی هم دوتایی یه چیزی برای ناهار فردامون درست می کنیم. آخر هفته ها هم برنامه گردش و موزه و گالری و تئاتر و این داستان ها داریم و سر زدن به خانواده و باقی ماجرا. گاهی که به همسرم میگم دوست داشتی همسرت همیشه خونه بود و همه چی آماده بود همیشه و لازم نبود بیایی کمک من تو کارها؟ اخم می کنه و میگه به هیچ وجه. من اصلا دوست نداشتم با یک خانوم خانه دار ازدواج کنم و زن زندگی بودن آشپزی و شست و شو نظافت و سرویس جنسی نیست.

میخوام بگم من تمام سعی ام رو برای زندگی مون می کنم اما اگر اون درک نمی کرد مسلما من نمیتونستم ادعا کنم زندگی مشترک موفقی دارم. چون هنوز بچه نداریم نمی تونم بگم توی اون قسمت هم میتونم موفق باشم ولی خدا رو شکر تا اینجا مشکلات جدی نداشتیم. البته مشکلاتی هم بوده مثل این که خانواده همسرم به شدت اهل رفت و آمد و دور هم جمع شدن هستن و چون مادرهمسرم و جاری هام همگی خانه دار هستن وقت آزاد بیشتری دارن برای این چیزها و دغدغه صبح زود بیدار شدن یا آماده کردن غذا ندارن اوایل مدام اصرار داشتن بیایید پیشمون... حالا کجا به این زودی... و این حرفا که خوشبختانه خیلی زود و راحت تونستن کنار بیان و به خاطر سبک و شرایط زندگی ما از دعوت های وسط هفته تا حد امکان پرهیز کنن.

 

یکی دیگه از دوستان من که رشته تحصیلیش مهندسی بود بعد از آزمون جامعش با یک همسر لیسانس کارمند (که از نظر موقعیت کاری از همسر من شرایط خیلی بهتر و پردآمدتری داشت) ازدواج کرد. از همون اوایل این مساله اختلاف مدرک تحصیلی براشون دردسرساز شد. آقا خیلی به تماس ها و ارتباطات خانوم با استاد راهنماش که یک آقا بود حساس و بدبین بود و بحران هایی درست می کرد گاهی (در حالی که همسر من به خاطر این که سابقا مدرس زبان بوده خودش می دونه جو کاری ما تو کلاس های بیرون طوریه که شاگردا رو با اسم کوچیک صدا می زنیم و یا وقتی من از همکلاسی هام با ذکر اسم کوچیک صحبت می کنم مامانم میگه وای زشته جلوی همسرت ولی اون میخنده و میگه این حرفا چیه کجاش زشته. توی دوره  تحصیل هم گاهی که با همکلاسیا بیرون می رفتیم اونم دعوت می کردن و میومد و همه دوستش داشتن و اونم حساسیت و بدبینی نابه جا نداشته تو این سال ها). در مورد این دوستم خانواده هر دو طرف هم اصرار خیلی زیاد داشتن به بچه دار شدنشون و بعد از تولد بچه هم مادراین دوستم ناچار شد بره پیشش بمونه (چون اون هم هیات علمی دانشگاهی تو یه شهر دیگه بود) و همسرش که خیالش راحت بود مادرخانومش هست ماموریت های طولانی می رفت و خیلی به این دوستم سخت گذشت. خصوصا رشته ش فنی بود و فشار روش واقعا سنگین بود و فارغ التحصیل شدنش خیلی طول کشید و تازه زندگیشون داره به یک ثباتی میرسه اون هم با فداکاری های یک طرفه متاسفانه. دیگه نمی خوام بیشتر توضیح بدم و زندگی خودم رو خیلی عالی و یا زندگی اونو خیلی سیاه جلوه بدم چون این طور نیست. فقط میخوام مجددا تاکید کنم که موفقیت توی زندگی مشترکی که خانوم توش قراره هم همسر و هم شاغل و هم محصل باشه تا حدی سخته و منحصر به توانایی های شما نیست و با توجه به این که هنوز دیدگاه های خیلی سنتی و محافظه کارانه در بطن خانواده هامون وجود دارن بستگی زیادی هم به همسر آینده شما دارن. وقتی در مورد این مسائل با دوستان خارجی مون صحبت می کنیم با تعجب میگن این که دغدغه نیست اصلا و فلان وزیرشون یا حتی ورزشکار حرفه ای رو مثال میارن که مادر چندین بچه ست و توی کارش خیلی موفقه و غیره. اما خب سبک زندگی و جنس تفکرات و انتظارات جامعه ما متفاوته و این دقت بیشتری می طلبه برای انتخاب همسرتون و صد البته حفظ همه این چیزهایی که دوست داریم با هم داشته باشیمشون انرژی و از خودگذشتگی بیشتری میطلبه.

 

امیدوارم در هر زمینه ای موفق باشید

من که چیز عجیب غریبی ندیدم.. خیلی ها شرایط مشابه شما یا شرایط سخت دارن.. شرایط شما جزو سخت هاش نیس.. تمام کارمندا 8 ساعت سر کارن تقریبا..
من م از 7 ونیم تا4 ونیم سر کارم البته مجردم.. دکترا قبول بشم ارتقا میگیرم ساعت کاریم میشه تا 5 یعنی بیشتر میشه.. بالطبع حقوقمم بیشتر میشه..
تنها راهش نظم شخصی هست..
وایتکه سرکار کار کنی تو خونه خونه داری ..
بقیه تایم هام تقسیم میکنی مثلا فیلم دیدن .. مهمونی رفتن..کنسرت رفتن.. سینما رفتن..سفرخارجی.. با بچه بازی کردن..با خانواده همسربودن.. والا دور و بر ما پر از دکتره همه استاد دانشگاه تمام وقت اند تا برن خونه 6 غروبه چه زن چه مرد.. بهترین زندگی و تفزیحاتم دارن..
6 غروب میری خونه فرض کن لباس عوض میکنی حموم میری میری ارایشگاه میری باهمسر بیرون میگردی شامم بیرون میخوری میای.. فرداش میای خونه یه شام حاضری اماده میکنی یا میزنگی سیب زمینی بیارن با سس میشینی باهمسر فیلم میبینی.. یا میرین خونه پدرش شام میخورین میگین میخندین.. یا اخر هفته زنگ میزنی کلی از این دفاتر خدماتی هست میان کمکتون خونه رو برق میندازن 3 ساعته میرن.. چهارتا بشقاب میشوری تو طول هفته که سخت نیست.. امروز صبح میتونی نیم ساعت زودتر پاشی مطالعه کنی عوضش شب اومدی شام خوشمزه بپزی..یا فرداش میای خسنه ای مستقیم میری تو اتاق دوساعت میخوابی پا میشی یه کم با شوهر گرام سر یه چیز بیخود دعوا میکنی بعدم یه اشتی کنون راه میندازی فردام میری سر کار.. پس فردام همین.. زندگی همینه دیگه..
والا ماری کوری هم مادر بود.. شما زیاد جو علم نگیر عزیزم.. فقط یه کم منظم باشی و یه کم پول خرج کنی حله... خوش باشی.. 
 

ضمنا من الانم تنها زندگی میکنم جز تنهایی مشکل دیگه ای نیست..:)
اشپزخونه هام غذای ارزون خوب زیاده.. وقت اضافه ام میاری که بیای اینجا...

به یک خانم شاغل با شرایط مشابه 

سلام مجدد به همه دوستان
کامنت ذومی هست که برای این پست میذارم
تقریبا نظرات همه دوستان رو خوندم علی الخصوص نظرات خانم شاغل با شرایط مشابه رو
در کامنت قبلی هم گفتم به نظر من چطور زندگی کردن مهمه نه فقط رندگی کردن به نویسنده پست هم این نکته رو یاد آور میشم که نمیخوام با حرفام جلوی پیشرفت شما رو بگیرم و یا شکو ناامیدی رو بهتون القا کنم فقط میخوام چیزهایی رو که دیدم بازگو کنم و بگمکه حواستون جمع باشه که در چه راهی قدم برمیدارین و بهترین تصمیم رو بگیرین
درسته که باید در زندگی از تجربه دیگران استفاده کرده اما این رو هم باید در نظر داشته باشین انسانها فقط یکبار زندگی میکنن پس در تمامی مراحل زندگیشونن بار اول هست که با اون مورد مواجه میشن امروز رو در نظر بگیرین امروز باهمه شرایطش فقط یکبار در زندگی شما تکرار میشه پس یکبار فرصت دارین امروز رو به بهترین نحو بگذرونین یکبار ازدواجم میکنین و دست کم دوتا بچه میارین پس باید حواستون جمع باشه چی میدین و چی میگیرین و ایا اون چیزی که بدست میارین ارزشش رو داره یا نه من توی زندگیم گاها با افراد مسن صحبت میکنم و ازتجربیاتشون استفاده میکنم ازشون میپرسم که ایا راهی که توی زندگیشون اومدن ارزشش رو داشته یانه بیشترشون که ادمهایبه ظاهر موفقی هم بودند میگفتند اگر به گذشته برگردند این راه رو انتخاب نمیکردند! بله درسته مثلا در 25 سالگی که قدم به این راه گذاشتند فکر میکردند که کار درست رو میکنند اما امروز در 60 سالگی باتوجه به رشد عقلی وتجربه ای که دارند جور دیگه ای فکر میکنند بقول خودشون میگند اون موقع که اینجوری فکر نمیکردم ! یادمه بایکی از همکاران سابقم که اکثرا رئیس کارگاه پروژه های شرکتمون بود حرف میزدم کسی که حداقل سی سال از زندگیش رو در شهر های مختلف وبه صورت 23 روز کار و 7 روز مرخصیگذرونده بوده و حتی گاهی در اوج کار 2 ماه خونه نیومده بود! بهش گفتم از راهی که اومدی راضی هستی گفته نه! بهم گقت 30 سال پیشرفت داشتم در کار خودم ، 30 سال احترام رئیس کارگاه بودن رو داشتم الان هم وضع مالی خوبی دارم اما در مجموع 3 سال با همسر و بچه هام زندگی کردم! خیلی روزها رو پیش همسرم  و بچه هام نبودم  خیلی از لذت هایی که کارمندایی که در شهر خودشون بودند و بردند و رو من نچشیدم به همسر و فرزندهام خیلی چیزا بدهکارم حرفم اینه گیریم که این مرد بدهی هاشو رو داد ولی ایا همسر و فرزندانش هنوز نیازهای اون موقعشون رو دارند؟! حالا کاری نداریمکه این مرد خودش نماز خون هست و سه ماه از سال رو روزه میگیره اما پسرش نه نماز میخونه نه روزه میگیره!پدر در روز عاشورا هیئت میره پسر میره ارمنستان!بگذریم ولی ایا اگه ایشون کنار فرزندش بود اینجوری میشد؟ همکاری داشتم اون هم رئیس کارگاه بود حداقل حقوقش 15 میلیون تومن بود بعد یه مدت برگشت تهران و باحقوق 4 تومن میگذروند و صدالبته جایگاه پایین تر ازش پرسیدم که چرا برگشتی گفت بچه هام بزرگ شدند و نیاز هست بیشتر کنارشون باشم همه چیز پول پیشرفت نیست خب البته نتیجه اش رو هم دید سه سال بعد جفت بچه هاش با رتبه یک رقمی پزشکی قبول شدند بله اون همکارم فهمیده بود که همه چیز پول و پیشرفت و کار نیست! زنی رو میشناسم که به دلیل اینکه همسرشون دارند برای اقامت کانادا اقدام میکنند همسر و فرزندشون رو سالی یکبار میبینند!! در اخرین بار ایشون باردار میشن و صدالبته بخاطر مهاجرتشون فرزندشون رو سقط میکنند!این زن در دوران سقطشون و  وقتی که بیش از همه وقت به همسرشون نیاز داشتند ازشون دور بودند!فرزند پسرشون چه گناهی داره که الان چهارساله که فقط پدرش رو سالی یکبار میبینه ؟! ایا همچین فرزندی که خود بعدا پدر خواهد شد درست تربیت میشه؟! اونم وقتی خودش درست طعم داشتن پدر رو نچشیده باشه ایا این زن که یاد گرفته در سخت ترین شرایط زندگیش تنها باشه بعدا میتونه کامل به مردش تکیه کنه؟ و چه چیز بالاتر از لذت داشتن یک تکیه گاه محکم! حتما الان میگید اینقدر خودم محکم میشم که احتیاج به تکیه گاه نداشته باشم اما باید بهتون بگم که شما دیگه زن نیستید بلکه به یک مرد تبدیل شدید ! و صد البته این دوگانگی جایی گلوی شما رو خواهد گرفت!

همین خانواده حداقل ده سال از زندگیشون رو صرف مهاجرت و به اصطلاح رسیدن به ارزوها و علایقشون کردن! در صورتی که این دوره از سنشون هیچ وقت برنمیگرده زن و فرزندی که یاد گرفته چطور نبود مرد رو تحمل کنه و صدالبته مردی که نبود همسر و فرزندش رو تحمل میکنه ایا بعدا میتونه توی زندگیش راهشون بده؟! متاسفانه علایق و طرز فکر نیازها و خلق و خوی ادم بطور نامحسوس عوض میشه و وقتی درون شخصیت ادم نشست برگشتش به جالت اول خیلی سخت و گاهی نشدنیه نمیخوام وارد فازبدگمانی بشم ولی یک زن / مرد سی و چند ساله نیازهایی داره که در چهل و پنج سالگی اون نیازها یا کم رنگ شدند یا ازبین رفتند! وقتی این فرد در اوج نیازش بدلیل همین جدایی یادگرفته که چجور نیازش رو رفع کنه بعدا دیگه همسر به چه دردش میخوره! تازه اگه وارد بحث انحراف نشه!
این همه زن و مرد خیانتکار که در این شهر هستند از کجا بوجود اومدن؟!زن ها و مردهایی که اکثرا دکتر ومهندس و مدیر و وکیل ووووهستند! زنها و مردهایی که در شغل خودشون موفقند ولی در زندگیه خوشون ناموفق!شما نمیتونید واقعیت رو از دل همسرتون بشنوید ولی دوستان نزدیکشون واقعیت رو بهتراز شما میدونند چرا که همسرشما به هزار و یک دلیل نمیتونه واقعیت رو به شما بگه یهه دلیلش میشه عمری که در رابطه باشما تلف کرده و یا ترس از طلاق! و... خیلی از مرد/ زنها هستند که به زندگی خود ادامه میدند ولی مخفیانه زندگیه خودشون رو دارند! به شما پیشنهاد میکنم حتما فیلمهای دوران عاشقی ، زیرسقف دودی و گس رو ببنید درسته که فیلم هستند و متاسفانه بدلیل محدودیت قوانین در ایران در این سه فیلم مرد رو خیانکار نشون دادند ولی همچین بی ربط هم نمیگن! خیلی از مردها / زنها هستند که وقتی باهات درد و دل میکنند میگن کاش هرگز باهمسرشون ازدواج نمیکردند ولی دیگه الان چکارش میتونند بکنن؟!بغیر از کنار اومدن. خانمی رو میشناسم که با دیپلم ازدواج کرد بعد ادامه تحصیل داد و الان دکترا داره ویکی از مدیران اداره ای شده ولی ایشون حالا یا خبر داره یا نداره همسرشون بهشون خیانت کرده و میکنه یکی از فرزندانشون به دلیل تنهایی که بموجب کار کردن مادرشون گرفتارشون بودند در دام یه دختری افتادن که به هیچ وجه با فرهنگ خانوادشون سازگار نیست! از ترسشون که فرزند دومشون گرفتار همچنین دامی نشن فرستادنش خارج از کشور واین زوج در 45 سالگی تنهای تنها شدند! که حتی در بیشتر اوقات جدا از هم میخوابند! به نظرشما این اسمش زندگیه؟! ایا پیشرفت و کار و تحصیل ارزشش رو داره که همچین زندگیی داشته باشید؟ این رو هم باید اضافه کنم که خیلی از مردها بدشون نمیاد که همسرشون درامد داشته که بتونن با درامد همسرشون به ارزوهاشون برسند پس به ظاهر حتی از پیشرفت همسرشون حمایت هم میکنن! مثلا اگر قرار باشه خودش شاغل باشن باید سالها کار کنند که بتونن یه خونه صد متری توی یجای خوب بخرن ، ولی با شاغل بودن زنشون راحتتر اون خونه رو میگیرن به استراتژیشون این هستش که بزار خانم درامدش رو بیاره و خوش باشه برای خودش منم برای خودم خوش میگذرونم! نمونه اش یکی از اشنایان دخترخانم تکنسین اتاق عمل بود ازدواج کردن و ادامه تحصیل هم دادند و پیشرفت خوبی در کار داشتند حتی بیشتر پولی که بابت خرید خونه داده بودند رو دختر خانم داده بود ولی خب کار شیفتی و نبودشون به خاطر تحصیل کار داددستشون و همسرشون بهشون خیانت کرد و ایشون در استانه سی سالگی طلاق گرفتند ایا واقعا ارزشش رو داشت؟ من به هیچ وجه نمیخوام طرف مردها رو بگیریم! و گناهش رو رفع و روجوع کنم!! همچین مردی اصلا از نطر من مرد نیست یه مذکر هستش ولی خب این رو هم بدونین که هر ادمی استانه تحملی داره مردانی رودیدم که با همسرشون در حال برگشت از محل کارشون هستند و ایضاً در خودروی گران قیمت خودشون ولی زن از فرط خستگی خواب هستش و من به هی وجه در چهره اون مرد رضایت رو ندیدم! اگر گاهی مردان در برابر این سوال که ایا راضی هستند از کار کردن شما پاسخ مثبتی میدند در بیشتر مواقع دارن پاسخی میدند که از جنگ و دعوا و اعصاب خوردی جلوگیری کنند!!!! جنگ و دعوایی که اخرش به این جمله ختم میشه تو وقتی اومدی خواستگاریم من شاغل بودم و با شاغل بودن من گفتی که مشکلی نداری! میخواستی انتخاب نکنیم!!
کم ندیدم بچه هایی که صبح زود  با زور به مهدکودک فرستاده میشند و عصر باگریه و کتک از مهد جدا میشند چرا که بیشتر بهشون خوش میگذره و یا بچه هایی که بعد از مدرسه دوباره باید به مهد برگردند تا ساعت 5 که پدر یا مادرشون بیاد دنبالشون ایا اینها زندگی میکنند؟ایا اینها ازمهر پدرو مادری چیزی میفهمند فرض کنید شما یه روز کاری سخت واعصاب خورد کن داشتید! با تمام خستگی و اعصاب خوردی خودتون تازه باید بیاد ناز بچتون رو بکشید و از مهد جداشون کنید! به نظرتون شدنیه؟ اگر بکنید فقط ظاهر سازی هستش و تحمل وروزی خواهد رسید که تحمل شما تموم شده و نقاب از چهرتون برمیدارید اون روز میفهمید که زندگی نکردید!برید از بچه هایی که مادرشان شاغل بودند بودند بپرسین ایا حاضرند زن شاغل داشته باشند تا موجه بشید چی میگم در آخر حرفم بگم من مخالف کارکردن خانمها نیستم وحتی الان یکی از معیار هام برای ازدواج شاغل بودن دختر هستش اما معقتدم هیچ چیزی بالاتر از خوب زندگی کردن وجود نداره به شخصه حاضرم در خونه ای کوچیک و ماشینی ارزون زندگی کنم ولی دائما در حال تفریح و زندگی کردن باشم و لحظات بیشتری رو با همسر و فرزندانم بگذرونم تا در یک خونه بزرگ ولی بی روح هر چیزی رو باید به قیمتش خرید نه ارزون و نه گرون
ایا ارزشش رو داره اینقدر فشرده زندگی کرد که توی راه و توی ماشین و ترافیک ووو روز رو مرور کرد؟! ایا اونموقع حواس جمع هستش؟ شرایط مناسب هست؟

به ice man