سلام
پسری *۲ ساله هستم و به هیچ وجه اهل رابطه با جنس مخالف در سطح دوستی نبوده ام.
سال پیش در اوج شرایط عاطفی به یکی از همکلاسی هام ابراز علاقه کردم. خیلی سعی کردم پنهان کنم اما دیگه شد آنچه نباید میشد.
بعدا هم پشیمون شدم که ای کاش مستقیم نمیگفتم. حدود ۴-۳ ماه سعی کردم با ارسال پیام های مناسبتی و رفتارهام به ایشون علاقه مو بفهمونم و ایشون هم گرفتند موضوع رو ولی در پی آن حرفی که نباید میزدمو زدم.
مشکل اینجاست که بعد از ابراز احساسات کردنم دیگه سست شدم و ادامه شو نگرفتم و پیگیر نشدم، چون شرایط مناسب نبود و نمیخواستم بیشتر ایشونو درگیر کنم.

الان بصورت جدی شرایط و قصد ازدواج رو دارم و هنوز به ایشون علاقه دارم و به ایشون فکر میکنم. فقط مشکل و ناراحتی که دارم این هست که فکر میکنم ایشون در مورد من فکر میکنند که قصد من قصد وقت گذرونی و رابطه در سطح دوستی بوده.
به هیچ وجه نمیتونم به خودم بقبولونم که ایشون در مورد من اینطور فکر میکنن، و حتی یه ذره شم قبول نمیکنم و بخاطر همینم هست که پشیمونم که ابراز علاقه کردم.
سوالی که دارم از خانمها و خصوصا افرادی هست که با شرایط امروزی بیشتر آشنا اند و اون هم اینکه:
شما جای ایشون بودید در مورد من چی فکر میکردید؟ آیا فکر میکردید اون مواقع من قصدم فقط دوستی بوده ؟


برای مطالعه نظرات کاربران در این مورد، کمی پایین تر بروید یا اینجا را (کلیک-لمس) کنید.
خوشحال خواهیم شد اگر اطلاعات یا تجربیاتی که دارید را با ما در میان بگذارید
↓ کپی لینک این صفحه برای ارسال به دیگران ↓
↓ مطالب مشابه بیشتر در دسته بندی(های) زیر ↓ :
ابراز علاقه برای ازدواج (۸۱ مطلب مشابه) رفتارشناسی دختران برای ازدواج (۶۰۴ مطلب مشابه)