خانواده برتر

سلام

من یه سوال در مورد کنترل خشم داشتم و از دوستان خواهش میکنم که نظراتشون رو بیان کنن چون مورد من یه خورده خاصه .

خب حالا بریم سراغ اصل قضیه ؛

من به پسر۲۱ ساله ام. درس من در تمام طول تحصیلم عالی بوده و همیشه جزو برترای کلاس و ناحیه بودم . اما سال چهارم دبیرستان به دلیل یه سری اتفاقات مثل خیانت پدرم، اختلافات خانوادگی و زمینه ی ارثی دچار افسردگی شدید شدم و نمیتونستم اون جور که باید درس بخونم تا اینکه موعد کنکور رسید و من در کنکور نتیجه ای رو که مد نظرم بود نگرفتم ( طوری که همه تعجب کردن ) و به خاطر همین یک سال دیگه هم پشت کنکور نشستم .

اما بدون یک صفحه درس خوندن فقط خیال پردازی تا اینکه قضیه رو برای یکی از آشناهامون که روانشناسه تعریف کردم و گفت تو مبتلا به افسردگی هستی و تا درمانش نکنی همین آش و همین کاسه است.  منم به اصرار مادرم برای درمان اقدام کردم و بعد از دوازده ماه دوره ی درمان من کامل شد.

بعد از اینکه افسردکی من خوب شد من با کمک یکی از افراد فامیل برای یک کشور خارجی واسه رشته ی دندانپزشکی اقدام کردم و انشا ءالله شهریور عازم هستم. ( سربازی رو هم وثیقه گذاشتم ) .

حالا بریم سراغ مشکل ؛

مشکل من اینه که من الان عصبانیم از یه طرف که چرا به اتفاقات اطراف توجه نشون دادم که باعث افسردگی من شد. چرا بیخیال نبودمو درسمو نخوندم و از یه طرف اینکه هم کلاسی های من که درسشون از من پایین تر بود دارن پزشکی میخونن ولی من نه ( من رشتم تجربی بوده) البته منم از شهریور وارد رشته دندانپزشکی میشم اما اینکه میتونستم توی سن هیجده سالگی وارد این رشته بشم و الان بیست و یک سالگی باعث خشمم شده. این خشم به اندازه ایه که کل ذهنمو درگیر کرده من رو از یه آدم آروم تبدیل کرده به یه آدم تهاجمی.

میدونین منظورم اینه که منی که میتونستم توی سن ۲۴ سالگی دندونپزشک بشم حالا باید توی سن بیست و هفت سالگی دندونپزشک بشم و این باعث به هم ریختن اعصابم شده و این خشم کم کم منو داره به یه آدم عقده ای ( چیزی که همیشه میترسیدم که بهش تبدیل بشم)تبدیل میکنه.

بعضی از دوستام آرومم میکنن میگن که تو اونجا طرح نداری پس دو سال جلو میافتی  و یا میگن هنوز سنی نداری و ... ولی من یکی از حسرتایی که برام مونده اینه که کوله پشتیم بندازم و برم دانشگاه و الان احساس پیری میکنم

از دوستان خواهش میکنم که با نظراتشون من رو راهنمایی کنن.