سلام، وقت بخیر.
بنده تقریبا کاربر خاموش این وبلاگ هستم و بیشتر فقط
مطالب و نظرات رو میخونم و توی بحث ها به ندرت شرکت میکنم. چند وقتی که پستای
مربوط به ازدواج رو میخونم یه سوال برام پیش اومده؛
چقدر به آینده و کمک خدا امید داریم یا بهتر بگم چقدر توکل داریم به خدا؟
من یه
پسر 26 ساله ام و تو یکی از شهرستان های کوچک در یه استان تقریبا محروم
زندگی میکنیم، که البته از نظر اقتصادی اکثرا در حد متوسط هستن ( نسبت به
منطقه و استان مون ) و از نظر فرهنگی هم در بیشتر موارد فرهنگ اصیل و خوب
خودشون رو حفظ کردن گر چه یه سری مد گرایی و مدرنیته شدن در حال تحول فرهنگه
ولی هنوز جای شکرش باقیه که درصد زیادی از فرهنگ اصیل اسلام و ایرانی ها
پابرجاست.
تو 24 سالگی تو یکی از دانشگاه های دولتی تهران ارشد گرفتم، یعنی
هیچ زمانی رو از دست ندادم که پشت کنکور باشم یا بیکار، توی این 6 سال هم چه
تابستون چه گاهی بین درس ها کار میکردم تا یه حداقل مایحتاجی رو داشته باشم،
بعد ارشدم سرباز شدم و چیزی تا پایان سربازیم نمونده توی همین سربازی هم
بصورت پاره وقت کار میکنم و یه نیمچه درآمدی دارم ولی خرج میشه و هیچ پس
اندازی ندارم و خونوادم هم وضع مالیشون خوب نیست که بتونن پشتیبانم باشن.
حالا منم مثل بقیه جوون ها نیاز به ازدواج دارم و حتی اون رو تو این شرایط یه
جهاد میدونم و به شدت به آینده امیدوارم چون به خدا امیدوارم . اما
معلوم نیست کی وضع مالی و اقتصادیم خوب میشه، حالا سوالم اینه که خواستگاری
دختری برم آیا میتونه صبر کنه و به خدا توکل کنه تا زندگی رو به راه بشه
یا نه ؟
ببینید ؛
1-من هیچ وقتی برای جمع کردن پول سرمایه نداشتم.
2- حداقل به خودم نشون دادم که اهل کار هستم و از هیچ کاری ابا ندارم.
3-منهای بحث اقتصادی آمادگی ازدواج رو دارم بنظرم.
4- حالا نگیم مذهبی ولی آدم مقیدی هستم و اهل رابطه و دوستی نیستم.
خانم ها لطف کنید جواب بدین که از ملاک های دیگه صرف نظر کنیم تو بحث مالی چه نظری راجع من و امثال من دارن؟
آیا حاضرن سختی چند ساله رو تحمل کنن و در واقع یه معامله با خدا بکنن یا نه؟
یاحق
← مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه) ← رفتارشناسی دختران برای ازدواج (۶۰۴ مطلب مشابه)
- ۵۳۱۴ بازدید توسط ۳۷۵۴ نفر
- شنبه ۶ مرداد ۹۷ - ۱۹:۴۷
