سلام و عرض ادب
تو همین وبلاگ خودمون اگر نگاه کنیم انبوهی از شعارهای خوشگل و تر و تمیز رو میبینیم، کافیه فقط یه کسی بیاد از مشکل خودش حرف بزنه، اون وقته که با آماجی از حرفای امیدوار کننده مواجه میشه، همه میشیم علامه دهر و شروع میکنیم به دلداری دادن و ارائه راهکارهای مفید.
به به، چه جامعه خوبی داریم، خوش به حالمون واقعا... چه چیزی از این بهتر
ماشاءالله بزنم به تخته ما ایرانیا کلی تو موعظه و پند اندرز اوستاییم، کلی هم بلدیم تو بحثامون آسمون رو با ریسمون به زمین ببندیم تا اون نتیجه دلخواه را بقبولونیم...
اما مگه نه اینکه افرادی که تو این وبلاگ نظر میدن یه نمونه آماری هستن از کل جامعه ایران؟ پس چرا اثر و نمود اینا رو تو فضای واقعی و تو اجتماع نمیبینیم؟؟؟ پس اینا کوشن؟؟؟ چرا ما با این همه شعار نتونستیم آمار طلاق رو بیاریم پایین. اینهمه دخترکان طفل معصوم دهه شصتی رو دستمون موندن (که انصافا خودشونم خیلی مقصر نیستن) و ما همچنان شعارامون گوش فلک رو کر کرده.
یه سوال دیگه انصافا چند درصدمون شخصیتهای وبلاگی هستیم؟؟؟ و چون خارج از وبلاگ شویم آن کار دیگر میکنیم. حرفای خوشگلمون رو تو وبلاگ میزنیم ولی تو اجتماع... خدایی چند درصدمون با ماسک وارد وبلاگ میشیم؟؟
دل اگر طبیب هستیم، پس آخر چرا سر خود را دوا نمی نمایانیم؟؟؟
تکلیف اینهمه شعاری که تو کشورمون زده میشه چیه؟ کو اثرش؟
یه وقت فکر نکنید همه جای دنیا مث ما فقط شعار میدنا، اصلا از این خبرا نیست. بابا جاهای دیگه طرف میاد میگه این کار خوب نیست، این کارو نکن، والسلام، اتفاقا خیلی بیشتر از ما نتیجه میگیرن. اشکال ما کجاست؟ ما که خوب شعار میدیم که. اینقد هم بلدیم حرفای خوشگل موشکل بزنیم. (حالا لابد باز بعضی از دوستان میان و میگن باز فلانی داره تبلیغ فلان فرهنگ و فلان کشور رو میکنه، اما واقعیتش اینه که نه، من فقط چیزی که خودم به عینه دیدم رو دارم میگم، انصافا شعار از خصوصیات منحصر به فرد ما ایرانیاست، جاهای دیگه از این حرفا نیست به خدا)
چرا ما با وجود این همه شعار و موعظه باز هم به نتیجه دلخواه نمیرسیم؟؟؟؟ اشکال از نوع شعارامون هست یا اصل شعار دادن اشکال داره؟
با تشکر
"فلانی"
تو همین وبلاگ خودمون اگر نگاه کنیم انبوهی از شعارهای خوشگل و تر و تمیز رو میبینیم، کافیه فقط یه کسی بیاد از مشکل خودش حرف بزنه، اون وقته که با آماجی از حرفای امیدوار کننده مواجه میشه، همه میشیم علامه دهر و شروع میکنیم به دلداری دادن و ارائه راهکارهای مفید.
به به، چه جامعه خوبی داریم، خوش به حالمون واقعا... چه چیزی از این بهتر
ماشاءالله بزنم به تخته ما ایرانیا کلی تو موعظه و پند اندرز اوستاییم، کلی هم بلدیم تو بحثامون آسمون رو با ریسمون به زمین ببندیم تا اون نتیجه دلخواه را بقبولونیم...
اما مگه نه اینکه افرادی که تو این وبلاگ نظر میدن یه نمونه آماری هستن از کل جامعه ایران؟ پس چرا اثر و نمود اینا رو تو فضای واقعی و تو اجتماع نمیبینیم؟؟؟ پس اینا کوشن؟؟؟ چرا ما با این همه شعار نتونستیم آمار طلاق رو بیاریم پایین. اینهمه دخترکان طفل معصوم دهه شصتی رو دستمون موندن (که انصافا خودشونم خیلی مقصر نیستن) و ما همچنان شعارامون گوش فلک رو کر کرده.
یه سوال دیگه انصافا چند درصدمون شخصیتهای وبلاگی هستیم؟؟؟ و چون خارج از وبلاگ شویم آن کار دیگر میکنیم. حرفای خوشگلمون رو تو وبلاگ میزنیم ولی تو اجتماع... خدایی چند درصدمون با ماسک وارد وبلاگ میشیم؟؟
دل اگر طبیب هستیم، پس آخر چرا سر خود را دوا نمی نمایانیم؟؟؟
تکلیف اینهمه شعاری که تو کشورمون زده میشه چیه؟ کو اثرش؟
یه وقت فکر نکنید همه جای دنیا مث ما فقط شعار میدنا، اصلا از این خبرا نیست. بابا جاهای دیگه طرف میاد میگه این کار خوب نیست، این کارو نکن، والسلام، اتفاقا خیلی بیشتر از ما نتیجه میگیرن. اشکال ما کجاست؟ ما که خوب شعار میدیم که. اینقد هم بلدیم حرفای خوشگل موشکل بزنیم. (حالا لابد باز بعضی از دوستان میان و میگن باز فلانی داره تبلیغ فلان فرهنگ و فلان کشور رو میکنه، اما واقعیتش اینه که نه، من فقط چیزی که خودم به عینه دیدم رو دارم میگم، انصافا شعار از خصوصیات منحصر به فرد ما ایرانیاست، جاهای دیگه از این حرفا نیست به خدا)
چرا ما با وجود این همه شعار و موعظه باز هم به نتیجه دلخواه نمیرسیم؟؟؟؟ اشکال از نوع شعارامون هست یا اصل شعار دادن اشکال داره؟
با تشکر
"فلانی"
← مسائل اعتقادی (۱۲۲۸ مطلب مشابه)
- ۱۷۳۷ بازدید توسط ۱۲۶۴ نفر
- شنبه ۲۳ آبان ۹۴ - ۱۹:۱۱
