مادرم از ترس موندنم تو خونه، منو به سمت ازدواج هل داد

پرتو خورشیدی

آدرس نظر
دوشنبه ۱۳ ارديبهشت ۹۵
۲۱:۵۳
گزارش تخلف

خب شما این حرفای خوبی که در مورد شوهرتون به ما گفتین به خودشم میگین؟

بهش میگین که فک میکردین بچه ننه نیست و ازین موضوع خوشتون اومد؟

بهش میگین که ازینکه هواتونو داره راضی و خوشحالین؟

بهش میگین که ...؟

ببینین نظر من اینه که شما باید از خوبیای شوهرتون بگین

اونم در راستای اهداف خودتون

مثلا یه بار که حالش خوب بود بگین:

روز اولی که دیدم انقد مستقل هستی خیلی ازت خوشم اومد بعدا هم که فهمیدم مهربون و فداکارم هستی خیلی بیشتر بهت علاقمند شدم ولی یه کاریت انقد خوب بود که برا همیشه تو دلم تحسینت میکنم!!!

اونوقت اون که حسابی قند تو دلش آب شده میگه کدووووم کار؟؟

شما میگی وقتی تونستی رو پای خودت بایستی و یه خونه ی مستقل برا خودمون جور کنی دیگه مطمئن شدم انتخابم درسته

الانم که بهتر از همیشه کنارمی و مواظب من و جوجومون هستی^_^

بهش بگو ازش ممنونی

بنظر من هر وقت کم آوردی ازین ترفند استفاده کن

ینی اگر انننننقد عصبانی هستی که میخوای به طلاق فک کنی فورا ویژگی های خوبشو تصور کن بعد اونارو به بهترین شکل ممکن به خودش انتقال بده

بذار دوباره خوبیاشو بهت اثبات کنه بذار امیدوارت کنه

اون نمیدونه چیا تو ذهن شماس

از طرفی غرور شما شاید اجازه ی این حرفارو نداده باشه و فقط عصبانیتاتونو بروز داده باشین وقتی این چیزارو بهش میگین باعث میشه اون روی سکه رو ببینه

انقد به خوبیاش بال و پر بدین که دیگه نتونه بدی کنه بذارین خوبیاشو تقویت کنه تشویقش کنین

آدم وقتی ازش قدردانی میشه تازه خودش برا خودش ارزش قائل میشه و باورش میشه کارش خوب بوده

شاید این احادیث کمکت کنن:

حضرت علی (ع) می فرمایند:

«ولا تکونن المحسن و المسی ء عندک بمنزلة سواء فان فی ذلک تزهیدا لاهل الاحسان فی الاحسان و تدریبا لاهل الاساءة علی الاساءة و الزم کلا منهم ما الزم نفسه;هرگز نباید افراد نیکوکار و بدکار در نظرت مساوی باشند، زیرا این کار سبب می شود که افراد نیکوکار در نیکی هایش بی رغبت شود و بدکاران در عمل بدشان تشویق گردند، هر کدام از این ها را مطابق کارشان پاداش بده. »

و نیز می فرماید: «ازجر المسی ء بثواب المحسن; خطاکاران را با پاداش دادن به نیکوکاران تنبیه کن.»

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

جام دل - {{{ حامد

آدرس نظر
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۹۵
۰۰:۳۶
گزارش تخلف

والا من فقط برام سوال ایجاد شده که این مشاور چه جوری بحث شهر و روستا رو پیش کشید؟ و اگه منظور ایشون این بود که شهریها بالاتر از روستائیها هستند پس این مشاور مشکل داره و اگه مشاوری بالعکس هم فکر کنه باز هم درست نیست.

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

خاله باران

آدرس نظر
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۹۵
۰۰:۵۸
گزارش تخلف

به سئوال کننده

عزیزم خودت داری میگی هر کسی یه جور بزرگ شده

پس شوهر شما هم تو هم چین خانواده ای بزرگ شده که به هم احترام نمیذارن

الان اکثر خانواده ها همین مشکلات دارن فکر میکنی طلاق بگیری کارت درست میشه

نه بدتر هم میشه تنها راهش این که با سیاست زنانه نری پیش مادر شوهرت

باور میکنی من خودم از این بدتر رو تحمل کردم اونقدر مادر شوهرم ازم بد میگفت

که همه فکر میکردن من چی هستم صبح تا شب کار میکردم فقط ایراد میگرفت

میگفت تو تنبلی اگه پسر من عقل داشت با فلان فامیل من ازدواج میکرد

خوشبخت میشد الان بعداز گذشت 26سال همه چی تموم شده

همه با من خوبن یکی از طرفدارانم مادر شوهرم است شما هم باید این زندگی

رو تحمل بکنی اروم اروم درست میشه فقط با درایت زنانه اصلا به فکر طلاق نباش

که باور کن اول دردسره من اگه بگم از بلاهایی که سرم اوردن شاخ در میاری

تمام دردسرهای که تو داری من هم داشتم ولی باید تحمل کرد فقط شوهرت با زبون

نگه دار که طرفت نگه داره از مادر ش بد گویی نکن همیشه از مادرش تعریف کن

م خودم شوهرم این جوری حفظ کردم که همیشه ازم طرفداری میکرد

میدونم من بچه نازپرورده بودم که از گل نازکتر به من نگفته بودن

نمیدونی چقدر اذیت شدم فقط از خدا کمک بخواه الان نباید به خاطر حاملگیت استرس

داشته باشی مراقب خودت باش

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

هر بار به یک نام

آدرس نظر
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۹۵
۰۲:۲۱
گزارش تخلف

سلام

ببین خواهر جان شما باید این نکته رو بدونی که شخصیت هیچ آدمی رو نمیتونی تغییر بدی ... خودتو با وضعیت موجود سازگار کن جوری که ضربه ای هم بهت نخوره

و من الله توفیق

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

به حامد

آدرس نظر
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۹۵
۱۷:۵۵
گزارش تخلف

به هر حال زندگی یه فرد روستایی با یه شهری زیاد توصیه نمیشه چون فرهنگ ها و اداب و رسومشون کاملا متفاوته حتما هم منظور این نیست که شهری ها بالاتر هستن نه همونطور که توصیه میشه دو تا ادم با قومیت های مختلف با هم ازدواج نکنن زندگی شهری و روستایی با هم خیلی متفاوته.

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

سوال کننده

آدرس نظر
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۹۵
۱۹:۳۵
گزارش تخلف

خیلی ممنونم ازراهنماییاتون... میدونید ازشوهرم تعریف میکنم ولی وقتی از یه سری مسایل ناراحت میشم دیگه دست خودم نیست حرف هامم کنترل کنم دقیقا از روی رفتارم میفهمه یه چیزیم هست

درمورد روستایی و شهری بودن من باتوجه به مسایلی که به مشاورگفتم ازم اینو پرسید...گفت بااین روحیاتی که تو داری سخته با ادمی که فرهنگش روستایی باشه کناربیای

من اصلا قصد توهین به روستاییان محترمو ندارم

مثلا این افراد ممکنه یهو بدون دعوت قبلی سر نهاریاشام برن خونه همدیگه ... من از اینکارخوشم نمیاد و باهمچین چیزی حاضرنیستم کناربیام...تموم

ولی خونواده ی شوهرم یه همچین اخلاقایی دارن تو خونوادشون...

خاله باران عزیز امیدوارم همیشه خوش باشی ممنون از حرفات.

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

نرگس جونی

آدرس نظر
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۹۵
۲۰:۳۲
گزارش تخلف

به نظرم چون حساس شدی زود اعصابت خرد میشه

کاش یکم شوهرتو به دین دعوت کنی

مثلا پشت سر یکی حرف میزنه بهش بگی : میدونی اینکارت غیبته؟ و غیبت بدتر از زناست؟

یا مثلا دقتی خشمگینی تو دلت برای خودت یه سوره بخون تا آروم بشی و حاضر جوابی نکنی

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

میلاد

آدرس نظر
چهارشنبه ۱۵ ارديبهشت ۹۵
۱۱:۵۸
گزارش تخلف

شما خانوم ها دست ما پسرا رو هم از پشت بستید...

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

سامان متاهل جنوب

آدرس نظر
چهارشنبه ۱۵ ارديبهشت ۹۵
۱۱:۵۸
گزارش تخلف

باسلام و احترام

ببخشید من متن شما رو به این شکلی تجزیه و تحلیل کرده ام.

سه سال از ازدواج من میگذره و به دلایلی که در ادامه میگم فکر میکنم اصلا من چرا با این اقا ازدواج کردم؟

همچین سوالی اصلا پرسیدنش صحیح نیست ، خواهر گرامی این آقا شوهر شماست ، سه سال ازدواج کردید ، الان باید از بیخ و بن همه چیز رو زیر سوال ببرید که چرا باهاش ازدواج کردید؟

مگه شما رو به زور نشوندن پای سفر عقد؟ مگه شما رو مجبور کردن؟ بله رو که به زور نمی گن ، تازه اگه بله رو گفتید ، چرا تا قبل از عروسی و تو عقد داستان رو تموم نکردی که الان باید با این لحن و نگرانی از خودتون همچین سوالی بپرسید؟

پدر من چند سال قبل از ازدواجم فوت کردن... فکر میکنم مادرم میترسید یه دختر جوون تو خونه داشته باشه منو به سمت ازدواج هل داد!!!

خدا پدر شما رو بیامرزه ، اما ازدواج برای هر پدر و مادری ، آرزو هست. همه دوست دارن دختر و پسرشون ، متاهل بشه ، پس خواهشا تفسیر بد نکنید از مادرتون

هر خواستگاری تو این مدت برام اومد .مادرم با استناد به معرفی کننده میگفت این ها ادم های خوبی هستند!!! که خوشبختانه چند مورد اول رفتن و نیامدن دیگه. اگر هم میامدن من جوابم منفی بود اصلا دلم نمیخواست ازدواج کنم...

خب حتما خوب بوده اند که می گفتن خوبه ، ضمن اینکه شما هم حق خوب و بد کردن اونها رو داشتید دیگه . فرض که بد بودن شما به نتیجه می رسیدید که خوبند یا بد که همه شون رو رد کردید و جای بحثی نیست.

تا اینکه یکی از اشنایان که خیلی دوست داشت منو ، و دلش میخواست زودتر هم ازدواج کنم و دو سه تا خواستگار معرفی کرده بود ،خانواده ای رو معرفی کرد که عیبی نمیشد روشون گذاشت تا مادرمو از اصرار هاش برای جواب مثبت منع کرد.

خب شما که می فرمائید نمیشه روشون عیب گذاشت، چرا الان به شک افتادید؟

ولی اون موقع یه مشاور بهم گفت شما شهری هستی... بین اخلاق و رفتار و طرز پوشش این خانواده چطوره!؟ روستایی ان؟ یا نه !! منم گفتم با لهجه که حرف نمیزدن و لباس مرتبی هم پوشیده بودن! در ضمن مادر من سعی نکرده بود از این موارد سر در بیاره از نظر ایشون همین که یه شخص مطمئن! این خانواده رو به ما معرفی کرده بس بود...

خب شما خودت چی؟ خودت حق نداشتی ، نمی خواستی بدونی که این خانواده بده یا خوب؟

مثلا خانواده شوهرم یه وقتایی در سال نذری میدن ... خب مادرم میبایست بهشون میگفت ما چند ماهی وقت میخوایم... تو این مدت میامد با خواهرم میرفت تو مراسماشون شرکت میکرد ببینه اخلاق و رفتارشون چجوریه؟

اما این کارو برای من نکرد. من هم طی صحبتایی که با اون اقا داشتم متوجه شدم شخصیت مستقلی داره وابسته پدرش نیست و بچه ننه هم نبود...

خب شما به نتایجی رسیدید و خودتون متوجه شدید ، ضمن اینکه بچه ننه واقعا چه واژه ای هست که می گید؟ خب همه ما بچه های ننه مون هستیم ، هم دخترها و هم پسرها ، همه ما وابسته به خانواده مون هستیم ، همه ما چه دختر و پسر ، باید احترام پدر و مادرمون رو نگه داریم و دوست شون داشته باشیم ، شما چرا تا زن میشید ، این انگ رو می بندید به شوهرتون که بچه ننه اید؟ واقعا خانم ها بچه ننه نیستند؟ ولا اگه قراره بچه ننه ای باشه ، تا جایی که من دیدم خانم ها بچه ننه ترن تا آقایون ،

یکی از خصوصیاتش هم که توسط خواهرش مطرح شده بود این بود که خیلی خانواده دوسته!!!

واقعا خانواده دوستی عیبه؟ اگه خواهرش می گفت داداشم ما رو حساب آدم نمی کنه خوب بود؟ اگه می گفت داداشم مثل حیوون با ما رفتار می کنه و حرمت ما رو نگه نمی داره و ما رو زیر باد کتک می گیره ، خوب بود؟

شما قبل از ازدواج ،؛ خوبی یه پسر رو ، و نگه داشتن حرمت خانواده اش رو جز ، در دوست داشتن والدینش ، حرمت اونها ، جور دیگه ای هم میشه تشخیص داد؟

واقعا خواند دوستی این همه علامت تعجب داره که شما گذاشتید خانم گرامی؟

بعدها من فهمیدم مثلا ایشون سربازی نرفته تا به خانواده اش رسیدگی کنه یعنی پدر و مادرش که در اون زمان مشکلی داشتن ولی این جزییاتو در زمان خواستگاری مطرح نکردن ها!

درسته که ایشون قصور کرده اند به شما نگفته اند ، اما به نظرم مسائلی که مربوط به قبل از عقد و ازدواج شما میشه ، مثل این مورد ، خیلی روش حساس نشید ، خب حتما دلایلی داشته اند که سربازی نرفته اند ، هرچند حق باشماست که بهتون نگفته اند مورد به این مهمی رو

بعد از عقد فهمیدم... بعد برادر بزرگترش در اون زمان به زن خودش میرسیده عوض اینکه بگه شما سربازیتو برو من هستم!!! خلاصه ... اینم معضلیه دیگه...

بله این که نرفته سربازی مقصره ، اینکه به شما نگفته مقصره ، اما اینکه برادر بزرگش به زن خودش می رسیده خب طبیعی هست که باید به زنش میرسیده ، بالاخره اقتضای سن شوهر شما اینجوری بوده که چون پیش پدر و مادرش بوده و بنا به مشکلاتی که داشته نره سربازی ، هرچند که کارش اشبتاه بوده.

هنوز که هنوزه مساله سربازی شوهرم حل نشده ... تازه برادرهاش هیچ به روشون نمیارن که در حقیقت شوهر من به خاطر انجام وظایف اون ها از سربازی رفتن جامونده!... این از این.

بله تو این مورد حق باشماست

یه مساله دیگه ما دو سال و خورده ای پیش خانواده شوهرم زندگی میکردیم و من با اینکه احترام خانوادشو نگه میداشتم اما خیلی حرف ها و طعنه ها رو تحمل کردم

خب تحمل نمی کردید ، جواب شون رو میدادید ، از حق خودت دفاع می کردی ، اما

اگه تحمل کردید ، نباید گله کنید الان ، نباید عقده بشه براتون.

از طرفی اگر مثلا شوهرم با خانواده اش سر موضوعی بحثش میشد بعد اون ها باهاش کار داشتن به من میگفت تو برو ببین چی میگن؟ و منو به نوعی رو در روی خانواده اش قرار میداد...

خب شما اینجا اشتباه می کردی خواهر من. چرا باید همچین کاری کنید که الان همه فشارهاو استرس ها رو بریزی رو خودت؟ شوهرت بگه ، شما بگو مسایل و مشکلات خانوادگی ات به من ربطی نداره

فعلا ازشون جدا شدیم ولی شوهرم میگه من باز دوست دارم بریم پیش مادرم این ها!!!_ اخه یعنی چی...

بله حق باشماست. بگو من نمی تونم بیام. نمیشه ، سخته برام. خب شما هم تو زندگی حق دارید ، چرا به شوهرت نمی گی من نمیام. البته اگه برای زندگی هست ها ، اگه برای دیدن حتما برید و به رو خودتون نیارید ، اما اگه برای زندگی کردن هست و قراره دوباره نقل مکان کنید خونه پدر شوهرتون ، هرگز اینکار رو نکنید

بخدا این دو سال و نیم اونقدر از دستشون حرص خوردم همه میگفتن تو چقدر لاغر شدی؟!!! اما از وقتی جدا شدیم ارامش بیشتری دارم و هیچ وقت هم در این مدت کدورتی بین شوهرم و خونوادش پیش نیامده اما در اون مدت گه گاهی سر یه موضوعی بحث میشد و من میموندم این وسط...

الان هم به هیچ وجه ، راضی نشید برای زندگی کردن پیش خانواده پدریشان

باید بد اخلاقی و غرغر شوهر از یه طرف تیکه های مامانشو از یه طرف دیگه تحمل میکردم...

بخشی از این غزغز ها و تیکه انداختن ها ، طبیعیه ، بین همه هست ، پس فکر نکن شما خودت تنهایی اینجوری تحمل می کنی. ایده آل ترین زندگی ها ، درش بحث و مجادله و درگیری و دعوا هست.

من چند تا جاری دارم که اگر یکی یه حرفی بهشون بزنه ده تا میذارن روش جواب میدن...

اونها کار خوبی نمی کنن ، آدم باید انسان باشه و شریف ، نه تند و خشن و زبودن دراز

اما من همیشه سعی میکردم هیچی نگم... و این بیشتر اعصابمو خورد میکرد...

اتفاقا نباید این تحمله اعصاب شما رو خورد کنه ، چون خیلی وقتها ، هیچی نگید ، هزاران بار بهتر از اینه که یه چیزی بگید که بعدش جمع کردنش سخت باشه ، کلا فکر نکن اگه تو کل کل ها ، تو دعواها ، تو بجث و مجادلات ، کسانی که سکوت می کنن ، فکر می کنن ترسیده ، فکر می کنن کم آورده ، فکر می کنن ترسیده ، اصلا اینجوری نیست. تحمل ، صبر و سکوت ، تو 90 درصد اوقات ، به نفع طرفین هست.

حالا که میترسم باز بریم پیش مامانش... فکر میکنم دوباره چطور اون محیط و تحمل کنم؟

خانم گرامی ، شما شریک زندگی ایشون هستید ، شما همسر ایشون هستید. شما تو زندگی حق دارید ، باهاش حرف بزن ، بگو من نمی تونم بیام ، اگه قبول کرد خب بهتر ، اگه نه جدی باهاش حرف بزن ، قبول نکرد ، داد بزن ، قبول نکرد فریاد بزن ، خب وقتی اون می بینه شما مقاومتی نمی کنی ، حرفی نمی زنی ، اعتراضی نمی کنی ، راضی هستی ، خب معلوم می گه بریم اونجا

بهش بگم طلاقم بده؟

ببخشید البته ، خیلی این حرف تون حرف زشتی هست واقعا ، از شما تعجب می کنم ، طلاق؟؟؟ طلاق واسه چی خانم محترم؟ ملت این همه سختی می کشن ، ضجر می کشن ، طلاق نمی گیرن ، اون وقت شما به خاطر یه سری مسایل ساده می گی ، طلاق بگیرم؟ زن هست شوهرش معتاده ، نمی گه طلاق ، زن هست شوهرش خرجی بهش نمیده ، خسیسه ، طلاق نمی گیره ، زن هست شوهرش دست بزن داره و زنش رو می زنه ، زنه طلاق نمی گیره ، زن هست شوهرش خانواده پدریش رو به باد فحش و اتهام می بنده و زنه طلاق نمی ده و الا آخر ، پس خواهشا حرف طلاق رو نزنید.

چون واقعا نمیتونم دوباره اون شرایطو بپذیرم..

بهتون گفتم ، خواهر گرامی ، شما زمین بیاد جای آسمون ، آسمون بیاد جای زمین ، برای زندگی نرو ،، نرو ، نرو والسلام

از طرفی باردارم .. نباید استرس داشته باشم...

خودت می دونی که بارداری ، چرا همچین خودت رو تو مخمصه قرار دادی؟

می دونی که این استرس ها ، رو بچه ات ، تاثیر بسیار مخربی داره ، می دونی که فرزند بی گناهت رو داغون می کنه ، شما می تونی یه بچه درست کنی که بشه پزشک ، بشه استاد دانشگاه ، بشه رئیس جمهور ، اما اگه بخواهی اینجوری ادامه بدی ، بچه ات یه بچه ای میشه که از لحاظ روحی و روانی ، دچار مشکلاتی خواهد شد. پس به خاطر بچه ات هم هست ، بی خیال فکرهای بی پایه بشو

در ضمن مادرم هیچ حمایتی از من نمیکنه در این مورد...خسته شدم...

مادرت چه کار کنه ؟ واقعا مشکل تون اینقدر ریشه ای نیست که مادرت بخواد کمکت کنه. خودت می تونی مشکلات رو با آرامش ، صبر و متانت و دلسوزی حلش کنی ، چرا باید پای مادرت رو بکشی وسط؟

نمیخوام دوباره برگردم پیش فامیل شوهر... از طرفی با یه بچه طلاق بگیرم؟

طلاق؟ نابود میشی واقعا

برو ببین اونهایی که بدون بچه طلاق گرفتند ، چندتاشون زندگی خوبی دارن ، چندتاشون روزگارشون خوبه که شما می خواهی با یه بچه این فکرها کنی

باور کن بری مشاوره ، با کمترین راه حل ها و راهنمایی ها ، مشکل شما حله حله و نیازی نیست این فکرهای بد کنی.

موندم بخدا... همه اش فکر میکنم حقته ، نباید به اصرارهای مادرت توجه میکردی..

هیچ نمون و به خدا توکل کن ، مادرت هم در حقت کوتاهی نکرده

باید بیشتر ته و توی مسایلشون رو در میاوردی ... خواهرتو که خوب میشناسه احساسات و علایقتو باید میفرستادی در مجالسشون شرکت کنه تا بهتر بشناستشون...

به نظرم شوهرت و خانواده شوهرت اینقدر بد نیست که شما می گید. اگه هم کمی بد باشن ، باور کن همه آدم های دور و برما همینن. باور کن خیلی از زوجین هستند مشکلات شون به مراتب بدتر و بیشتر از شما ، اما دارن به زیبایی هرچه تمام تر زندگی شون رو انجام می دن.

در ضمن مشاور هم گفت ببین اخلاقیاتشون به روستایی ها میخوره یا شهری ها...

خواهر من الان دیگه شهر و روستایی وجود نداره ، الان دیگه شمال و جنوبی و ایرانی و اروپایی وجود نداره ، دنیا شده یه دهکده جهانی ، ضمن اینکه همیشه تفاوت ها هست ، تو زندگی باید تفاهم باشه. تفاهم یعنی ،توانی ، تحمل تفاوت هاست. همه آدم ها باهم فرق می کنن ، روحیات ، خلق و خو ، پوشش ، آداب و رسوم ، فرهنگ ها ، تفاوت هست اما این تفاوت ها نباید زندگی ما رو به فنا بکشه

تفاهم یعنی درک متقابل از هم

خودت کردی که لعنت برخودت باد...

اصلا خودت رو لعن نکن. از نظر ما مشکل شما واقعا اساسی نیست ، تا اینجا هم خانم خوب و سازگاری بودید ، از این به بعد هم با درایت شما مشکل حل خواهد شد. انشاالله

تو وضع عجیبی گیر کردم... خداااااا.

خدا کمک تون کنه ، اما واقعا ما که بیرون گودیم ، داستان تون رو می بینیم چیز مهمی نیست و خیلی ساده حل میشه

در ضمن ما طوری بزرگ شدیم که به افراد حتی اگر مخالف ما باشن احترام میذاریم صرفا خودمونو نمیبینیم و فقط از خودمون تعریف نمیکنیم خانواده ی شوهرم برعکسن!!!

خیلی کار خوبی میکنید که با آدمها با احترام برخورد میکنید این نشانه شخصیت خانوادگی شماست. و خانواده شوهرتون هم انشاالله خوبند ، اگه هم مثل خانواده شما نیستند که باید تحمل شون کنید

فقط خودشونو قبول دارن ...هیچ فکر نمیکنن شاید ما اشتباه کرده باشیم .. فقط خودشونو قبول دارن . اینم یه مورد دیگه است که در موارد بسیاری باعث اختلاف من و شوهرم شده.

بالاخره اگه شوهرت حرمت شما رو نگه می داره براتون کافیه ، خانواده شوهرت به خودشون ربط داره

مثلا مادر شوهرم فقط از کارهای دخترهاش تعریف میکنه و همیشه از عروس هاش انتقاد... دیگه نمیگن که هر دختری با یه فرهنگ متفاوتی بزرگ شده... چیزی تو خانواده ی شما ناپسنده شاید در خانواده ی اونها یک موضوع معمولی پیش پا افتاده باشه... و این انتقادات رو پیش خواهر شوهرهاش و بچه هاشونم میگه یعنی عمه های شوهرم...

خب هر خانواده ای از دختر و پسرش راضیه ، اما اگه از بقیه عروس هاش هم انتقاد می کنه و نه تنها از شما ، پس نگران نباشید

خب در حالیکه در خانواده ی ما این کارها بده... مادرم همیشه از عروسامون تعریف میکنه هیچ وقت حتی به من که دخترشم بدیشونو نگفته... اونوقت منی که تو همچین خانواده ای بزرگ شدم گیرکردم بین این قوم شوهر و این اخلاقاشون... خداییش درسته یه مادر شوهری بره غیبت عروسشو پیش خواهر شوهرش بکنه؟؟؟

عرض شد شما نگرانی تون اینقدر نباید باشه که خودت رو عوض کنید. خواهر من ، آدم ها همینن ،خیلی از خانواده های ایرانی مادر شوهر با عروس ، رابطه خوبی ندارن. عروس دل خوشی از خانواده شوهر نداره ،این مسئله خیلی عمومی هست. پس اگه قرار بود حل می شد ، تا الان شده بود.

در ضمن شوهر من خودشو خیلی خوب میبینه... مدام از دامادمون... برادرهام ... مردای فامیلمون ایراد میگیره... در حالیکه اون ها همیشه بهش احترام میذارن و همیشه خوبیشو میگن چه پشت سرش چه روبروش... خب من یه وقتا میگم ولش کن بذار بگه تا خسته بشه...اما وقتی میبینم فامیل من با چه احترامی باهاش برخورد میکنن و ایشون پشت سر همین ادمها چه حرفا که نمیزنه دلم میسوزه عصبانی میشم منم ناچار یه وقتا از کارای بد فامیلش حرف میزنم و میگم از فلانی انتقاد میکنی داداش خودت که بدتره...

به شوهرت تذکر بده کسانی که دوستش دارن ، بهش احترام می ذارن و قبولش دارن ، بد نگه . شما نصحیتش کن

خب میدونم کارم اشتباهه ولی اون با حرفاش واقعا بعضی وقتا عصبانیم میکنه و چون خیلی هم به خودشو خونواده اش مینازه .

بارک الله ، همین که می دونی کارت اشتباهه ، سعی کن بری حلش کنی. با صبر کردن ، با حرف زدن باشوهرت ، با رفتن به مشاوره ، با توکل بر خدا و با مطالعه کتاب های تفاوت های زن و مرد ، مشکلات رو

هیچ وقت قبول نمیکنه که یه جاهایی کارش اشتباهه...ولی با همه ی اینها انصافا یه وقتایی جلوی فامیلاش هوای منو داشته... یا مثلا الان که باردارم بهم میرسه هوامو داره... خصوصیات خوب هم داره ولی خب این مورد پیش مادرش بودن منو کلافه کرده...

باز خدا رو شکر که هوات رو داره ، همین بخش رو تقویت کن

به هیچ وجه حاضر نیستم اون دوران مزخرفو باز تحمل کنم... در ضمن از اینکه فقط خودشو خونوادشو میبینه و فکر میکنه فقط کارهای خودش درسته بدم میاد ..بابا هر کسی یه جور بزرگ شده هر کسی یه رفتاری داره...

بله حق میدیم بهت. اونجا برای زندگی دیگه نرو ، به هیچ وجه

واقعا موندم چکار کنم... همه اش میگم کاش افراد فامیل من اهل مسخره کردن و تیکه پروندن و بی احترامی بودن تا ببینم بهش خوش میگذشت اون موقع!؟ این همه اخترامشو نگه میدارن اون وقت این اقا فکر میکنه فقط خودشه که خوبه.
در ادامه نظر شما رو به این نامه جلب می کنم

خانم گرامی سوال کننده و بقیه دوستان
اگه طولانی شد ببخشید ، اما این نامه رو بخونید
از کتاب 40 نامه کوتاه به همسرم ، زنده یاد نادر ابراهیمی ، نامه 34

خطاب به همسرشون
همسفر! در این راه طولانی – که ما بی خبریم و چون باد می گذرد – بگذار خرده اختلاف هایمان را با هم، باقی بماند. خواهش می کنم!

همسفر!

در این راه طولانی – که ما بی خبریم و چون باد می گذرد – بگذار خرده اختلاف هایمان با هم، باقی بماند. خواهش می کنم!
مخواه که یکی شویم؛ مطلقا یکی.
مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم و هرچه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد.
مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را، و یک شیوه نگاه کردن را.
مخواه که انتخاب مان یکی باشد، سلیقه مان یکی، و رویاهامان یکی.
همسفر بودن و هم هدف بودن، ابدا به معنای شبیه بودن و شیبه شدن نیست. و شبیه شدن، دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است.
شاید « اختلاف »، کلمه خوبی نباشد و مرا نگوید. شاید « تفاوت » بهتر از « اختلاف » باشد. اما به هر حال تک واژه مشکل ما را حل نمی کند.
پس بگذار اینطور بگویم:
عزیز من!
زندگی را تفاوت نظرهای ما می سازد و پیش می برد نه شباهت هایمان، نه از میان رفتن و محو شدن یکی در دیگری؛ نه تسلیم بودن، مطیع بودن، امر بر شدن و دربست پذیرفتن.

واجب نیست که هر دو، صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی، قله ی علم کوه، رنگ سرخ، بشقاب سفالی را دوست داشته باشند – به یک اندازه هم.
اگر چنین حالتی پیش بیاید – که البته نمی آید – باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق. یکی کافی ست. عشق، از خودخواهی ها و خودپرستی ها گذشتن است؛ اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.
من از عشق زمینی حرف می زنم که ارزش آن در « حضور » است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.
عزیز من!
اگر زاویه دیدمان، نسبت به چیزی، یکی نیست، بگذار یکی نباشد. بگذار فرق داشته باشیم. بگذار در عین وحدت، مستقل باشیم. بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.
تو نباید سایه کمرنگ من باشی
من نباید سایه کمرنگ تو باشم
این سخنی ست که در باب « دوستی » نیز گفته ام.
بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هر چیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم؛ اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه ی مطلقا واحدی برساند.
بحث باید ما را به اداراک متقابل برساند نه به فنای متقابل.
چه خاصیت که من، با همه تفردم، نباشم، و تو باشی، یا به عکس، تو با همه تفردت نباشی و همه من باشم؟
اینجا سخن از رابطه ی عارف با خدای عارف در میان نیست، سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیقت های عینی و جاری زندگی ست.
بیا درباره همه ی اینها به گفت و گو بنشینیم!
بیا بحث کنیم!
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم!
بیا کلنجار برویم!
اما سرانجام، نخواهیم که غلبه کنیم
و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز چون من بیندیشی یا به عکس.
مختصری نزدیک شدن بهتر از غرق شدن است.
تفاهم، بهتر از تسلیم شدن است.

عزیز من!
بیا، حتی، اختلاف های اساسی و اصولی مان را، در بسیاری زمینه ها، تا آنجا که حس می کنیم دوگانگی شور و حال و زندگی می بخشد، نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.
من و تو ، تو و من حق داریم در برابر هم قد علم کنیم.
و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید همدیگر را نپذیریم
بی آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.
گمان می کنم این جمله آخرین حقوقی ست که در جهان کنونی برای انسان ها باقی مانده است: این حق که در خانه ی خود، در اتاق خود، و در خلوت خود، در باب بسیاری از مسائل، منجمله سیاست و آرمان های سیاسی، اختلاف نظر داشته باشند.
عزیز من!
دو نیمه، زمانی به راستی یکی می شوند و از دو « تنها » یک « جمع کامل » می سازند که بتوانند کمبودهای هم را جبران کنند، نه آنکه عین مطلق هم شوند، چیزی بر هم مضاف نکنند و مسائل خاص و تازه ای را پیش نکشند...
پس بانو!
بیا تصمیم بگیریم که هر گز عین هم نشویم.
بیا تصمیم بگیریم که حرکات مان، رفتارمان، حرف زدن مان، و سلیقه مان، کاملا یکی نشود...
و فرصت بدهیم که خرده اختلاف ها، و حتی اختلاف های اساسی مان، باقی بماند.
و هرگز اختلاف نظر را وسیله ی تهاجم قرار ندهیم ...
عزیز من! بیا متفاوت باشیم

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

جام دل - {{{ حامد

آدرس نظر
چهارشنبه ۱۵ ارديبهشت ۹۵
۱۸:۳۹
گزارش تخلف

به «به حامد»

و به سوال کننده :

بله من هم شک کردم منظور اون مشاور یک همچین چیزیه به خاطر همین هم کلمه «اگه» رو گذاشتم.
در مورد روستایی و شهری بودن من خودم مازندرانی ام و تو مازندران این مسئله خیلی کم مطرح میشه چون شهرها و روستاها همشون نزدیک به همن . روستاها هم معمولا تعداد جمعیتش زیادن. به خاطر همین به هم عروس و داماد میدن و عروس و داماد می گیرن. فرهنگشون هم زیاد تفاوات آنچنانی نداره (در بیشتر مواقع).
ولی تو بعضی استانها که فاصله شهر و روستا زیادن این تفاواتها زیاد میشه.

_من حل کرده ام در آه , معمای نگاهت را ... (سیاوش انور)

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

پرتو خورشیدی

آدرس نظر
پنجشنبه ۱۶ ارديبهشت ۹۵
۰۱:۴۳
گزارش تخلف

خب عزیزم سکوت مال همین موقعاس

هر چیزی رو نگین

زندایی من حدود 70سالشه و خیلی مشکلات داشته

میگه من موقعی که به مشکل برمیخوردیم خونه تکونی میکردم(سرشو با این کار گرم میکرده و اینجوری خودشو آروم میکرده)

شمام یه راه حلی پیدا کن که کمتر بحثتون بشه

آدما خودشونم میدونن چه اشتباهاتی دارن لازم نیست همه ی اشتباهاتشونو به روشون بیاریم

خودشون شرمنده میشن

شما یکم صبوری کن

روند همیشگی رو از حالت خنثی(هم دعوا هم تعریف) به حالت مثبت (فقط تعریف) در بیار

ببین نتیجه عوض میشه یا نه؟

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

سوال کننده

آدرس نظر
شنبه ۱۸ ارديبهشت ۹۵
۱۱:۵۹
گزارش تخلف

سلامبنظرمن

از راهنماییهاتون

اقای سامان متاهل جنوب

ممنونم از نظرتون بخصوص چون شما ازنظریک مرد راهنمایی کردین خیلی کمکم کرد.

حق باشماست... منم اون وقتی این موورد رو نوشتم خیلی ناراحت بودم و اعصابم خورد شده بود... فکربرگشتن به اون شرایط کلا منطق رو ازمن گرفته بود کلا احساساتی حرف زدم...

درضمن اقای نجفی میخواستم یه مطلبی رو بگم خطاب به همه ی اقایون... اگر باخانوادتون مشکلی دارید یا ازموضوعی ناراحتید هرگز و بهیچ عنوان زنتون رو رودروری خانوادتون قرار ندید ... مثلا نگید من نمیرم به مامانم بگم تو عروسشی بهت گوش میده تو برو!!!آخه یعنی چی ... من به خاطر همین مسایل بدجوری ضربه خوردم... درضمن همونطور که زنهاتو زندگی باید سیاست داشته باشن مرد هم باید سیاست مدارباشه...

یه مثال... یکی از اقوام شوهرم بچه های فوق العاده شیطونی داره هروقت میامدن خونه مادرشوهرم خونه ماهم میامدن و شوهرم ناراحت میشد ... به من مگفت تو داد بزن دعواشون کن!!!یه باراینکاروکردم نه تنها کسی به من محل نذاشت تازه برگشتن گفتن خونه پسرفامیلمونه دلمون میخواد بچمون بیاد و بره !!!ولی چندباردیگه که همچین اتفاقی افتاد و من دیگه هیچی نگفتم شوهرم خودش شخصا تذکرداد دیگه اون شخص نذاشت بچش هی پاشه بیاد خونه ماروبهم بریزه.... واقعا بده یه مرد زنشو زودرروی خانوادش قراربده ... همینطورم یه خانم نباید شوهرشو رودرروی خانوادش قرار بده ... این خیلی مهمه بنظرمن...

متشکرم از همه دوستان.

جدیدترین نظرات - برو بالا - آخرین نظر - اولین نظر

خانواده برتر

مشورت در قالب پرسش و پاسخ در مورد ازدواج و مدیریت خانواده

مادرم از ترس موندنم تو خونه، منو به سمت ازدواج هل داد