29 ساله ام و در شرف ازدواج . ولی واقعا از زن بودن خودم ناراحتم نه اینکه تمایلات مردانه داشته باشم ها ولی کلا خیلی ناراحتم که جنس ماده آفریده شدم میگید چرا؟؟ به هزاران دلیل مهمترین دلیلشم اینه که حس میکنم خدا از زنها نفرت داره .
ما زنا تازه اول نوجونیمون که میشه با پدیده چندش اور دوره ماهیانه روبرو میشیم که شدنش یه درده و نشدنش هزار درد. چون باید هی پیش خودت بگی باز چت شده که این لعنتی عقب جلو شده. تازه بعد این پدیده نامیمونه که میگن خانم شدی و از خیلی تفریحاتم محروم میشی. آخ که نمیدونید چقد تو اون سن و سال دلم دوچرخه سواری و فوتبال میخواست ولی به جرم زن بودن منع ام میکردن و میگفتن زشته دختر بره دوچرخه سواری کنه تو دیگه خانم شدی.
توی جوونی حق نداری عاشق شی. چون نمیتونی کاری کنی. باید منتظر شی یکی بیاد خواستگاری . اگه نیاد که هیچی و اگه بیاد مجبوری زود انتخاب کنی چون دخترا تاریخ انقضا دارن و از یه سنی که بگذرن دیگه نگاشونم نمیکنن .
بعد ازدواج تازه چالشها و بدبختی هامون شروع میشه مردا توی روابط لذت میبرن در حالی که سهم ما درده . ماها باید نه ماه حامله باشیم و زجر بکشیم و درد طاقت فرسای زایمان رو تحمل کنیم و ماهها به بچه شیر بدیم در حالیکه از نظر قانون و شرع بچه متعلق به پدرشه.
توی تقسیم ارث هم که سهم ما نصفه و سهم مردا دوبله. ما زنها کلی درد و مرض داریم که فقط مختص به زناست که اونم یه هدیه از خداست که بهمون تقدیم کرده . کلا زن بودن بدترین اتفاق زندگیمه. نمیدونم بقیه خانمها چنین حسی دارن یا نه.
← مسائل اعتقادی (۱۲۲۸ مطلب مشابه)
- ۶۸۷۲ بازدید توسط ۴۹۰۵ نفر
- يكشنبه ۱۱ بهمن ۹۴ - ۲۲:۳۱