دوستان سایت با عرض خسته نباشید
یه سوال
واقعیت اینه که من یه دختری رو دوسش دارم که از فامیله یعنی از بچگی با هم بزرگ شدیم تا یه سنی که دیگه به هم نامحرم شدیم و دیگه همو ندیدیم یعنی کمتر ولی من همیشه دوسش داشتم همیشه خاطرشو میخواستم و براش دعا میکردم که اون الان حدود 22 و من 27 یه مدته که از طریق های خاصی ازشون خواستگاری کردم
مادرمو فرستادم تو جمع بهشون گفته و حتی تلفنی ولی اونها نظرشون منفی بوده ولی من همیشه ارزو داشتم خانم ایندم اون باشه قلبا دوسش داشتم نه به خاطر خودم نه بیشتر به خاطر خودش چون نجیبو پاکو خوبه از هر نظر ولی خونوادهاش فکر کنم مخالفن و شاید نظر خودشم باشه نمیدونم چرا؟
ایا اون به من هیچ حسی نداره منو اون که از بچگی با هم بودم تا اینکه چند بار ازشون جواب رد شنیدیم همین جور موندم چی کار کنم فقط همیشه از خدا خواستم اگه قسمت منم نبود بهترین همسر نسیبش بشه که حتی هرگز به من اگه فکر میکنه فکر نکنه و براش دعا میکنم که خوش بخت برگشته بشه.
اگه منو نمیخواد ولی دست خودم نیست دلمه داغونه حسمه دوسش دارم نمیتونم به دختر دیگه ای جز اون توجه کنم به نظر شما چی کار کنم فکرم مشغوله تو رو خدا شما راهنماییم کنید
← مشورت در ازدواج آقایان (۱۶۹۶ مطلب مشابه)
- ۲۹۴۲ بازدید توسط ۱۸۲۱ نفر
- دوشنبه ۶ بهمن ۹۳ - ۱۳:۱۲
