از دعای امام سجاد :
در اعتراف به گناه و طلب توبه از خدایتعالی
خدایا
سه چیز مرا از سوال تو باز میدارد و یک چیز مرا در ان ترغیب میکند
باز میدارد فرمانی که تو دادی و من در اطاعت کندی نمودم
و آن که نهی کردی و من سوی نهی تو شتافتم
و نعمت بخشیدی و من در سپاس گزاری آن کوتاهی کردم
و مرا در مسئلت تو ترغیب میکند، تفضل تو بر کسی که روی به تو آورد و به گمان نیکو سوی تو آمد .
چون هر احسانی که از تو رسد افزون از استحقاق بندگان است و همه نعمت های تو بی علت وسبب
اینک من به درگاه عزت تو، به مانند بنده فرمانبردار و ذلیل ایستاده
و مانند مردم مستمند و بی چیز با شرمساری از تو مسئلت میکنم
اقرار دارم در هیچ حال از نعمت تو خالی نبوده ام و با احسان فراوان تو هر گز از نافرمانی سالم نمانده
ایا اقرار ِمن به بدی ِعمل مرا سود خواهد داد؟
و اعتراف من به زشتی کردار مرا نجات خواهد بخشید؟
ایا در این مقام، شایسته است خشم خود را بر من واجب شمری؟
و در هنگام دعای من غضب تو مرا فروگیرد؟
ای خداوند پاک
چون که درِ توبه را بر من گشوده ای از تو نوامید نشوم؛
بلکه مانند بنده خوار ِستمکار برخود که حرمت خداوند و مالک را نگاه نداشته
و گناهانش بسیار بزرگ است
و روزگار عمرش گذشته و سپری شده؛ چندان که نگاه میکند هنگام کار کردن به سر امده است و مدت زندگی به اخر رسیده است
و یقین داند که از عقاب تو راه نجات نیست
و از خشم تو گریز گاه ندارد
سوی تو بازگشته ، روی به تو اورده است
و به اخلاص توبه کرده است
با دلی پاک در خدمت تو ایستاده
و به صدای گرفته و اهسته تو را میخواند
به فروتنی پیش تو خم گشته و سر به زیر افکنده
پشت دو تا کرده
ترس پاهای او را به لرزه اورده است
و اشک چشم دو گونه ی او را فرا گرفته است و میگوید:
که ای مهربان ترین مهربانان
ای بخشنده تر کسی که خواهندگان پیوسته قصد تو میکنند
ای مهربان تر کسی که امرزش طلبان گرد خانه تو میگردند
ای کسی که مهر تو از کین تو بزرگتر است و خشنودی تو از خشمت بیشتر
ای کسی که با در گذشتن از گناهان خلق ،حق شکر خود را بران ها ثابت گردانیدی
و ای کسی که بندگان را به پذیرفتن توبه عادت داده ای
ای کسی که عمل زشت و فاسد انان را به سبب پشیمانی به صلاح اوردی
ای کسی که به اندک عمل از ایشان خرسندی و نیکی کم را به ثواب بسیار پاداش میدهی
ای کسی که اجابت دعای انان را بر خود حتم کردی
و انان را به پاداش نیک به فضل خود نوید دادی
گناه کار ترین کس نیستم که نافرمانی کرده و تو امرزیده ای
و سزاوارترین مردم به سرزنش نیستم که از کردار خود عذر خواسته و تو پذیرفتی
و ظالم ترین کس نیستم که توبه کرده و تو سوی او بازگشتی
اینک از گذشته ها پشیمانم
و از بار گرانی که بر دوش من فراهم امده ترسان
و از انچه گرفتار ان شده ام سخت شرمسار
میدانم که درگذشت از گناه بزرگ ،پیش تو بزرگ نیست
و بخشیدن گناه عظیم را دشوار نمی شمری
و مسامحت در جرم های سنگین بر تو گران نیست
و دوست ترین بندگان پیش تو کسی است که سرکشی نکند و بر گناه اصرار نورزد و پیوسته امرزش خواهد.
و من بیزام از سرکشی بر تو
و پناه میبرم به تو از اصرار
و از تو امرزش میخواهم برای هر تقصیر که کرده
و از تو یاری میطلبم برای هرانچه از ان فرومانده ام
خدایا درود فرست بر محمد و ال او
و از هر حقی که بر من داری بگذر
و از انچه مستوجبم از تو، مرا حفظ کن
و از انچه گناهکاران میترسند در پناه خود گیر
که تو بر عفو کردن قادری و امید امرزش به توست و تو را به عفو و گذشت شناخته ایم
حاجت مرا از غیر تو نتوان خواست
و گناه مرا غیر تو نخواهد امرزید و حاشا و کلا
و من بر خود نمیترسم؛ مگر از عذاب تو
تویی سزاوار انکه از عذاب تو بترسند و هم شایسته انکه امرزش را از چشم تو دارند
درود بر محمد و ال او فرست
و حاجت مرا روا کن
و مطلوب مرا براور
و گناه مرا بیامرز
و از ترسم ایمنی ده
که بر هر چیز توانایی
و این همه بر تو اسان است
امین یا رب العامین
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اندکی برای تامل
امیرمومنان حضرت علی (ع) میفرمایند:
(علامت و نشانه های ایمان)
ایمان بر روی چهار ستون استوار است :
صبر و شکیبایی
یقین و باور
عدل و داد
جهاد و کوشش در راه دین
صبر از ان ها چهارگونه است :
علاقه مندی ،ترس ،پارسایی ،انتظار داشتن
پس هر که به بهشت علاقه داشت، خواهش های نفس را فراموش میکند و از ان ها چشم میپوشد
و هر که از اتش ترسید، از حرام و ناروا دوری می گزیند
و هر که در دنیا پارسا شد اندوه ها را سبک می شمارد
و هر که منتظر مرگ باشد به نیکوکاری شتاب می نماید .
یقین از ان ها چهار گونه است :
بینا شدن در زیرکی ،رسیدن به حقایق ،عبرت گرفتن از دیگران ،روش پیشینیان
پس هر که زیرکی بینا شد ، راه علم و عمل برای او هویدا گشت
و هرکه حکمت و راه راست برای او اشکار گردید ؛
به پند گرفتن از احوال اشنا شد
و هر که به پند گرفتن از احوال اشنا شد به ان ماند که در پیشینیان بوده و حال ان ها را دیده و نتایج کردارشان را ازموده پس ؛
در کار مبدا و معاد بر یقین و باور است.
عدل از ان ها چهار گونه است :
دقت در فهمیدن درست ،رسیدن به حقیقت و دانایی ،حکم نیکو،استوار داشتن بردباری
پس هر که دقت کرد و درست بفهمد، حقیقت دانایی را دریافت
و هر که حقیقت دانایی را یافت از روی قواعد دین ،حکم نیکو صادر کرد
و هر که بردبار بود در کار خود کوتاهی نکرده است و در بین مردم خوشنام زندگی کند.
و جهاد از ان ها بر چهار گونه است :
امر به معروف ، نهی از منکر ،راستی در گفتار ،دشمنی با بدکاران
هر که امر به معروف (کار شایسته )کند مومنین را همراهی کرده و ایشان را توانا گرداند
وهر که نهی از منکر (نا پسندیده ) نماید ، بینی منافقین و دو رو ها را به خاک مالیده
و هر که در گفتار راستگو باشد انچه بر او بوده به جا اورده
و هر که با بد کاران دشمنی نمود و برای خدا خشمناک گردید خدا برای او ،بر ان ها به خشم اید و در روز رستاخیز او را خشنود و از رحمتش بهره مند میگرداند.
← مسائل اعتقادی (۱۲۲۸ مطلب مشابه)
- ۹۵۹ بازدید توسط ۷۲۷ نفر
- سه شنبه ۱۹ بهمن ۹۵ - ۲۲:۲۰
