سلام
من کارشناس ارشد یکی از رشته‌های مهندسی هستم که به تازگی دانش آموخته شدم و وارد بازار کار شدم. حقوق ماهیانه ام خیلی کم هست، یعنی حداقل حقوق ۷ میلیونی رو میگیرم که از خیلی از کارهای دیگه که نیاز به ۷ سال تحصیل و کسب دانش ندارند، کمتره.
از طرفی متاسفانه من در طول دوران تحصیلم به دنبال پیدا کردن همسر مورد دلبستگی ام نبودم. به علت مسائل مالی و یا حتی عدم دلبستگی به دخترها یا هر علت دیگه ای! و حالا دست به دامن مادرم شده ام. چون در شهری کوچک و ۲۰ هزار نفری زندگی می کنیم، مادرم دختری که فاکتورهای مد نظرم رو داشته باشه پیدا نمی کنه.
فاکتورهای دلخواه من این موارد هستند:
1- حداقل کارشناس ارشد یکی از رشته‌های مهندسی باشه
2- خانواده ای تحصیل کرده و هم سطح با خانواده خودم داشته باشه
3- به خانواده اش وابسته نباشه و امکان مهاجرت از ایران برای همیشه رو داشته باشه
4- شاغل باشه و کمک کنه در چند سال نخست زندگی و قبل از مهاجرت حداقل‌ها رو تامین کنیم
5- سازش داشته باشه، چون بلاخره همیشه حقوق من ۷ میلیون نمی مونه.
به نظر شما چکار کنم؟ انتظاراتم رو پایین بیارم؟ چون چند روز دیگه وارد ۲۶ سالگی می شم و اصلاً دوست ندارم تا ۳۰ سالگی صبر کنم تا مثلاً فلان ماشین رو بخرم و فلان خونه رو اجاره کنم و بعد زندگی تشکیل بدم. تنها هستم و نیاز به یک شریک برای زندگی ام دارم تا هدفمند تر تلاش کنم و انگیزه ام دو چندان بشه.
نظر شما دخترها درباره پسری مثل من چیه؟ لطفاً نوع نگاهتون رو درباره یک پسری که "در رشته تحصیلی خودش موفقه و قصد داره به زودی در مقطع دکتری این رشته اقدام کنه (مهاجرت کنه)، ولی فعلاً حقوقش فقط ۷ میلیونه که از خیلی از شغل های سطح پایین خیلی کمتره" واسم در بخش کامنت ها بنویسید.
پیدا کردن همسر، کسی که قراره ۷۰ سال شریک زندگی ام باشه و در سختی‌ها و آسونی ها کنارم باشه مثل یک غول بزرگ و ترسناکه! نمی دونم آخرش به اون چیزی که می خوام می‌رسم یا نه. از شما کمک می خوام، که اگر طرز فکرم درباره این مسئله اشتباهه اصلاح کنم خودم رو.
با سپاس.
← بررسی معیارهای ازدواج پسران (۷۱ مطلب مشابه)
- ۱۶۷۵ بازدید توسط ۱۳۴۷ نفر
- پنجشنبه ۲۸ ارديبهشت ۰۲ - ۲۳:۰۸
