سلام
دوستان من یک مشکلی دارم که خیلی اذیتم میکنه . من 19 سالمه و پسر هستم ، ظاهرم به نظر دیگران خوبه . تقریبا تا حالا تنهایی به شهر دیگه ایی نرفتم ، یا با دوستام ، امسال اگه خدا بخواد میرم دانشگاه.
با این که میدونم اینطور نیست ، ولی دیگران منو شخصیت مذهبی و قابل احترام میدونن ( گر چه خودم همیشه در تلاش هستم تا چنین شخصیتی داشته باشم ولی تظاهر نمیکنم ) . خب در خلوت یا بهتره بگم در خونه و در جاهایی که با ادم هاش راحت هستم و از حضور در اون مجلس خوشحالم ، اعتماد به نفسم گاهی خوبه ، و همینطور هوشم.
خودم فکر میکنم ادم باهوشی هستم ، بعضی ادمهایی هم که خودشون باهوش اند ، پشت سرم گفتند که باهوشه . از این لحاظ در خلوت و مجالسی که عرض کردم مشکل ندارم ، ولی جاهایی که یا با ادم هاش راحت نیستم یا از بودن در اونجا خوشحال نیستم ، هوشم به شدت افت پیدا میکنه ، به طوری که واقعا احساس کودن بودن بهم دست میده .
مطالبی رو که هر انسانی که معلولیت ذهنی نداشته باشه ، به راحتی متوجه میشه ، من متوجه نمیشم اکثرا ! اصلا اعصابم خورد میشه از این اتفاق ...
کلا تو همه امور اینجوری هستم ، با کسانی که راحت نیستم روابط عمومی خوبی ندارم . اینم بگم که در کل یکم خجالتی هستم ، ولی بیشتر وقت ها که اینجوری میشم ، عصبانی میشم و خجالت یادم میره ، با خجالت نکشیدن هم توانایی ذهنی من بالا نمیره. چه کنم دوستان؟ ایا شما هم اینجوری بودید؟
تقریبا من تازه به بلوغ جسمی رسیدم دیرتر از هم سن هام به بلوغ جسمی رسیدم ، بطوریکه تا سوم دبیرستان از بعضی معلم هامون که کوتاه تر بودن ، ازشون بلند تر شدم تو سال سوم دبیرستان ، ولی وقتی دبیر ها منو میدیدن ، میگفتن فلانی چقد بزرگ شده!
منتظر نظرات مهربانانه برادران و خواهران دلسوز هستم.
التماس دعا ے عاجزانه...
← مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه)
- ۲۰۸۶ بازدید توسط ۱۳۶۹ نفر
- چهارشنبه ۳ خرداد ۹۶ - ۲۲:۰۳
