با سلام و احترام
راستش من اصلا از کیفیت نماز خوندنم راضی نیستم، نمیدونم چرا اونجوری که میخوام نمیتونم نماز بخونم.
از دوستان عزیزم خواهش میکنم چند تا راهکار بهم بدین تا بتونم نمازم رو با کیفیت بالاتری ادا کنم. خیلی دوس دارم نمازمو با حضور ذهن بیشتری بخونم.
خواهشا هر کی هر چی بلده بهم بگه
شما معنی نمازتو حفظ کن و وقتی نماز میخونی به معنی نمازت فکر کن
منم عین تو بودم ولی این کارو کردم جواب گرفتم
به احسان22
منم داستان این نماز حضرت علی رو تو کتابی خونده بودم اما مثل شما یادم رفته از کدوم کتاب بود! در مورد حضرت یوسف هم باید بگم کار ایشون نه گناه بود و نه اشتباه بلکه در فرهنگ دینی بهش میگن ترک اولی. معصوم گناه و اشتباه نداره اما ممکنه ترک اولی داشته باشه. ترک اولی به کاری میگن که بهتر بود انجام نمیشد و کار دیگه ایی باید بجاش انجام میشد(ترک اولی با مکروه فرق داره و معصومین حتی عمل مکروه هم انجام نمیدن). یه مثال دیگه از ترک اولی میشه به ترک کردن قوم خودش توسط حضرت یونس اشاره کرد که خدا به خاطر این ترک اولی به شکم ماهی گرفتارش کرد. حضرت یوسف هم بخاطر اون ترک اولی سالهای زندانش رو خدا اضافه کرد. البته 14 معصوم سطحشون بسیار بالاتر از حضرت یوسف و یونس علیهما السلام هست و حتی ترک اولی هم ندارن (یا من نشنیدم و نخوندم). ما مقام حضرت یوسف رو درک نمیکنیم چه برسه به مقامات 14 معصوم که عصاره خلقتن.
نماز اول وقت
لعنت فرستادن به شیطان
استفاده از ذکر صلوات در طول ظهر
من همینارو بلد بودم
دوم: در عظمت نماز و در روایاتی که درباره نماز وارد شده تأمّل نماید.
سوم: مانند کسی نماز بخواند که گویا با نماز وداع میکند و دیگر فرصت نماز خواندن را نخواهد یافت.
چهارم: وقتی روبه قبله می‌نماید سعی کند که دنیا و مافیها و خلق و آنچه به آن مشغولند را فراموش نماید و قلب خود را از آنها تهی کند.
پنجم: به معانی نماز توجه نموده و نماز را با تأنّی و آرامش بخواند.
ششم: اینکه بداند از آن هنگام که وارد نماز می‌شود، تا آن لحظه‌ای که از نماز خارج می شود، خدای تعالی به او رو کرده و نظر می کند و ملکی بالای سر او ایستاده و می‌گوید: ای نمازگزار اگر می‌دانستی چه کسی به تو نظر می‌نماید و با چه کسی مناجات میکنی هرگز از او روی بر نمی‌گرداندی و ابداً از جای خود بر نمی‌خاستی.
هفتم: بداند که در حال نماز از بالای سرش تا کرانه‌ی آسمان، رحمت خدا براو سایه انداخته و ملائکه الهی از اطراف او تا افق سماء او را در بر گرفته‌اند.
هشتم: آنچه در نماز مکروه است به جا نیاورید و به آنچه فضیلت نمازرا می افزاید اهتمام نمائید مثل انگشتر عقیق به دست نمودن و لباس پاکیزه پوشیدن و خود را خوشبو کردن و شانه و مسواک زدن.
ممنون از همه دوستانم (الی 23 و احسان و(...
فدایی دارید...
آیاتی که در ذیل آمده دلالت بر عصمت ائمه علیهم السلام دارد:
1 – آیه اولی الامر: قرآن کریم به نحو مطلق اطاعت از پیامبر خدا (ص) و ائمه (ع) را سفارش میکند (یَأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ أَطِیعُواْ اللَّهَ وَ أَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلیِ الْأَمْرِ مِنکمُْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فیِ شیَْءٍ فَرُدُّوهُ إِلیَ اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِن کُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الاَْخِرِ ذَالِکَ خَیرٌْ وَ أَحْسَنُ تَأْوِیلاً ) ای کسانی که ایمان آوردهاید! اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولو الأمر [اوصیای پیامبر] را! و هر گاه در چیزی نزاع داشتید، آن را به خدا و پیامبر بازگردانید (و از آنها داوری بطلبید) اگر به خدا و روز رستاخیز ایمان دارید! این (کار) برای شما بهتر، و عاقبت و پایانش نیکوتر است.[i][1] و این آیه دلالت دارد بر اینکه ائمه علیهم السلام مطلقا خلاف دستور خداوند عمل نخواهند کرد.
2 – آیه تطهیر: همچنین این آیه دلالت بر عصمت اهل بیت علیهم السلام دارد: «إِنَّما یریدُ اللّه ُ لِیذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکُمْ تَطْهیرا» جز این نیست که خداوند می خواهد پلیدی را فقط از شما اهل بیت دور کند و شما را به راستی پاک سازد.
[2]
صدها روایت شیعه و سنی، از دهها صحابه و تابعی به حد تواتر رسیده که آیه تطهیر فقط در شأن اهل کساء به ویژه حضرت فاطمه(س) نازل شده است. این آیه بر طهارت و عصمت اصحاب کساء دلالت کامل دارد، چنان که به دور بودن اصحاب کساء از هر گونه پلیدی، همچنین طهارت و عصمت آنان را به صراحت اعلام می کند. مطابق روایات فراوان که حدیث شناسان شیعه و سنی روایت کرده اند
اهل بیت علیهم السلام هرگز دچار اشتباه نمی شوند (زیرا با حقایق ثابت عالم در ارتباط بوده و بر آنان سیطره دارند) و چون باطن گناه را دیده و زشتی و قباحت و مهلک بودن آن را می فهمند، هرگز بدان آلوده نمی شوند؛ مثلا همه ما نسبت به یک سم کشنده که علم به آن داریم، معصوم هستیم، چون هرگز حتی هوس خوردن آن را نخواهیم کرد
"درباره گستره عصمت پیامبران و امامان(ع) باید دانست، از
گذشته دور دو نظریه وجود داشته و دارد. برخی معتقدند پیامبران و به دنبال آنها
امامان(ع) تنها در تلقی وحی و ابلاغ وحی معصوم هستند(اعتقادات شیخ صدوق)..
برخی معتقدند پیامبران و امامان علاوه بر تلقی و ابلاغ
وحی، حتی در تمام امور شخصی زندگی خود نیز معصوم می باشند(اعتقادات شیخ مفید).
بنابراین شما به هر کدام از دو نظریه معتقد باشید ضرری به
اعتقاد اسلامی شما وارد نمی شود. البته اعتقاد دوم نشانه معرفت بیشتر می باشد.
توضیح مطلب این که: باید دانست راز عصمت در «علم و تقوا»
نهفته است. به طوری که به هر مقدار علم به حقایق بیشتر باشد و تقوای آدمی مستحکم
تر باشد از خطا و گناه بیشتر به دور خواهد بود.
درباره پیامبران و امامان(ع) قدر متیقن آن است که در تلقی
و ابلاغ وحی و بیان احکام شرعی و هدایت مردم به علم الهی متصل می باشند و پاکی و
تقوای آنان به حدی می باشد که با حفظ امانت آنچه را که از سوی خداوند و یا پیامبر و
امام قبلی به آنها رسیده است بدون کاستی و فزونی به مردم منتقل می کنند. لذا در این باره به طور کامل معصوم می
باشند. چنان که در قرآن می خوانیم: «و ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی؛ از
سر هوس سخن نمی گوید این سخن او به جز وحی نیست» (نجم، آیه 3 و 4).
در امور شخصی و اداره جامعه و حل مشکلات روزمره باید دانست
از ظلم و گناه آشکار نیز به طور کامل به دور می باشند و معصوم هستند زیرا زشتی ظلم
و گناه به گونه ای آشکار است که آنان نسبت به آن هم علم دارند و هم تقوا دارند لذا
هیچ گاه با اختیار به آن نزدیک نمی شوند. و این از ویژگی های شخصی و شخصیتی آنان
است چنان که در قرآن می خوانیم: «قال لاینال عهدی الظالمین؛
خداوند فرمود پیمان من به بیدادگران نمی رسد»(بقره، آیه 124).
اما درباره امور شخصی و اداره جامعه آن جا که در حد ظلم و
گناه نباشد بلکه در حد خطا و اشتباه باشد احتمال دارد نسبت به برخی پیامبران خطا
اتفاق بیفتد که از آن به «ترک اولی» تعبیر می شود.
البته به هر میزان فضیلت پیامبر بیشتر باشد و از علم و
تقوای بیشتر بهره مند باشد ترک اولی او نیز به حداقل می رسد تا آنجا که حتی ترک
اولی نیز از آنان سر نمی زند که نسبت به پیامبر(ص) و امامان(ع) معتقد به چنین
مقامی برای ایشان هستیم به طوری که یا ترک اولی نداشتند و یا در حداقل ممکن بود (جوادی آملی، تفسیر موضوعی، ج
8، موضوع سهو النبی(ص)).
شیعه در بحث عصمت، حداکثری است یعنی معتقد است که پیامبران
علاوه بر دریافت، ابلاغ و عمل به وحی مصون از خطا هستند. در هیچ امر دیگر هم دچار گناه
و خطا نمی شوند، بنابراین عصمت گسترده وسیعی دارد از دریافت، ابلاغ و عمل به وحی
گرفته تا مقام اعتقاد و حتی در اعمال و رفتار از هر گونه خطا و حتی نسیان و سهو را
شامل می شود.
بر این اساس شیعه تمام شبهاتی که درباره عصمت پیامبران
مطرح می شوند پاسخ می دهد و کتاب تنزیه الانبیاء سید مرتضی رضوان ا... علیه کوششی
گرانقدر در این باره است.
از جمله این شبهات، سخنانی است که درباره حضرت آدم(ره)
مطرح می شود. که از جمله گفته می شود که خدای متعال حضرت آدم(ع) را از تناول شجره
ای نهی نمود و شیطان حضرت آدم(ع) را وسوسه کرد و حضرت نافرمانی خدا را نمود. از
بعضی آیات قرآن کریم هم استفاده می شود که حضرت آدم دچار عصیان شده بود و سپس استغفار
نمود. فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ(بقره، 27)
تعبیر عصیان و استغفار و حتی توبه در همه موارد با آن
عصمتی که شیعه معتقد است منافات ندارد. عصمتی که شیعه می گوید به این معنا است که
مرتکب حرام نمی شوند بنابراین عصیان حضرت آدم(ع) نسبت به نهی تحریمی نبوده است.
البته می گویند عالمی که داستان حضرت آدم(ع) در آن اتفاق
افتاده است عالم تکلیف نبوده است. در کتاب مجموعه پرسش های دانشجویی جلد 7 در این
باره مطالبی ذکر شده است که برای استفاده بیشتر عینا نقل می کنیم: «عصمت پیامبران،
همگانى است و حضرت آدم نیز فاقد آن نبوده است؛ لیکن باید دانست که اوامر و نواهى
الهى دو قسم است: الف. مولوى یا قانونى، ب. ارشادى.
قسم اول تکلیف است و خداوند به طور جدى، خواستار انجام آن
مىباشد و براى عمل به آن پاداش و در ترک آن عذاب قرار داده است. قسم دوم در حقیقت
تکلیفى از ناحیه پروردگار نیست؛ بلکه خداوند بدان وسیله آدمى را به حکم عقل یا واقعیتى
تکوینى - که نتیجه آن عمل است - ارشاد مىکند؛ مانند طبیبى که به مریض دستور
مىدهد: فلان غذا را نخور. این دستور یک تکلیف قانونى نیست که اگر خلاف کند، او را
به مجازات رسانند؛ بلکه به این معنا است که تخلّف از آن با بهبود یافتن او
ناسازگار است.
بهشتى که آدم در آن بوده، مرحله قبل از تکلیف و تشریع بوده
و نهى در آن، جنبه ارشادى داشته است؛ زیرا آن درخت، داراى ویژگى و اثر تکوینى خاصى
بوده که چون از آن خوردند، عورتهایشان آشکار شد: «فَبَدَتْ
لَهُما سَوْآتُهُما»؛ طه (20)، آیه 121. و به عبارت دیگر
غرایز حیوانى و شهوانى در آنها پدید آمد. از اینرو شرایط زیستى دیگرى، متناسب با
وضعیت پدید آمده براى آنان، لازم شد. بنابراین حضرت آدم مرتکب گناه تکلیفى نشد؛
ولى در عین حال عمل او متناسب با مقام منیع آموزگارى ملائک نیز نبود و به جهت
وضعیت پدید آمده، دیگر آن بهشت جاى مناسبى براى او نبود. از همین جا معناى آیاتى
مثل «وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى» طه (20)، آیه 121. و ...
روشن مىشود که این عصیان، به معناى گناه اصطلاحى نیست؛
بلکه سرپیچى در مقابل نهى ارشادى است که شایسته جایگاه رفیع حضرت آدم نبوده است.
در رابطه با اینکه عصیان حضرت آدم، در برابر نهى مولوى و
قانونى خداوند نبود، دلایل چندى وجود دارد؛ از جمله:
1. بعد از آیه «وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى» ، بلافاصله قرآن مجید مىفرماید: «ثُمَّ اجْتَباهُ رَبُّهُ فَتابَ عَلَیْهِ وَ هَدى»؛ طه (20)، آیه 122
و 123.
؛ «سپس پروردگارش او را برگزید و بر او
ببخشود و [ وى را] هدایت کرد».
برگزیدگى شخصیتى از سوى خداوند، نشانه مقام بلند او است و
اگر خطایى از او سر زده بود، در حد گناه و از بین رفتن عصمت نبوده است. در صورتى
که اگر نافرمانى در برابر دستور مولوى و قانونى بود، از ظلمهایى است که با مقام پیامبرى
سازگار نیست؛ چنان که درداستان حضرت ابراهیمعلیه السلام مىفرماید: «لا یَنالُ عَهْدِى الظَّالِمِینَ» ؛بقره (2)، آیه 24. «پیمان (امامت و
پیامبرى) من به بیدادگران نمىرسد».براى
آگاهى بیشتر ر.ک:
الف. طباطبایى، سید محمدحسین، تفسیر المیزان،
آیه 124 سوره بقره؛
ب. معرفت، محمد هادى، تنزیه انبیاء، (قم: نبوغ،
چاپ اول، 1374)، صص 226 - 256.
2. هیچگاه خداوند وعده عذاب در برابر آن نداده و تنها به
مشقّت و رنج دنیایى اشاره فرموده است: «فَلا یُخْرِجَنَّکُما مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقى»؛ طه (20)، آیه 117.؛ «[ شیطان] شما (آدم و حوا) را از بهشت
خارج نسازد که به رنج و سختى مىافتید».
3. قرآن نزول شریعت و هدایت را - که در بردارنده احکام مولوى
و تکلیفى است - متأخر از هبوط حضرت آدم معرفى کرده است: «قُلْنَا اهْبِطُوا
مِنْها جَمِیعاً فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّى هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ فَلا
خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ * وَ الَّذِینَ
کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ» ؛بقره (2)، آیه 37
و 38. «گفتیم
همگى از آنجا [ بر زمین ]فرود آیید، پس آن گاه که هدایتى از من به سوى شما آید،
کسانى که از هدایت من پیروى کنند، خوف و اندوهى بر ایشان نباشد و آنان که کفر
ورزیده و آیات ما را تکذیب کردند؛ آن گروه اصحاب آتشاند و در آن جاویدان».
بنابراین زمانى که حضرت آدمعلیه السلام در بهشت بود، هدایت تشریعى و دستورات واجب
از ناحیه الهى صادر نشده بود و این گونه امور مربوط به حیات زمینى انسان است.
توبه نیز به حسب حال انسانها متفاوت است و همه انبیا و
اولیا، پیوسته در درگاه الهى به توبه و استغفار مشغول بودهاند؛ زیرا:
الف. توبه و انابه از بهترین شیوههاى تواضع دربرابر
پروردگار است.
ب. اولیاى خدا حتى کارهاى نیکشان را در مقابل جلالت و عظمت
پروردگار ناچیز و مایه شرمندگى دانسته، توبه مىکردند.
ج. توبه مردم عادى از گناه است؛ ولى اولیا و اوصیا از
اینکه ذرهاى از خدا غافل شوند، توبه میکردند"
به احسان 22
خواهش میکنم قابلی نداشت!
فرزندان خدا؟؟؟؟!!!!! مگه خدا فرزند هم داره که دچار اشتباه بشه یا نشه؟؟؟
مقایسه معصومین با ما و رفتار ما انسان رو دچار اشتباه میکنه و از گناه و اشتباه نکردن اونا دچار حیرت میشیم. البته اونها هم انسانن و نباید در موردشون غلو کرد که اتفاقا غلو کنندگان لعن شدن. اما سطح اونها(بخصوص 14 معصوم) بسیار بالاست. اونها همیشه خودشون رو کاملا در محضر خدا میبینن و به هیچوجه غفلت ندارن. مثلا پیامبر در مورد خواب خودشون فرمودند: چشمان من به خواب میرود اما قلبم(روح و جانم) بیدار است. یعنی اونها حتی موقع خواب هم غافل نیستن. درکش برای ما سخته همونطور که درک حقیقت وحی و نزول قرآن به قلب پیامبر هم سخته و چگونگی اون هیچوقت برای ما روشن نمیشه چون ظرفیتش رو نداریم. وظیفه ما فقط اطاعت از دستورات اونهاست و این کار رو هم با خیال راحت انجام میدیم چون مطمئنیم که هیچوقت اشتباه نمیکنن.
در مورد زندگی اون دنیا و آخرت و ابدیت هم تا خودمون اونجا نریم کامل درک نمیکنیم اما فقط همینو بدون که اگه بهشت رفتیم هر لحظه واسمون تازه است چون علم و قدرت خدا بینهایته و بینهایت حالت و نعمت جدید میتونه واسمون فراهم کنه و همچنین ملاقات خدا در بهشت(ملاقات با چشم نیست و با عقل و دله) هیچوقت کهنه نمیشه و همیشه تازه است و هرچی از عظمت خدا درک کنیم باز هم هست و تموم نمیشه. و همچنین اگه خدای نکرده جهنم رفتیم اونجا هم تکراری نمیشه چون اگه تکراری میشد که دیگه مشکلی نبود! البته موحدین و محبین اهل بیت هر چقدر هم گناه داشته باشن(البته اگه با ایمان از دنیا برن چون بعضی از اوقات گناه زیاد باعث شک و کفر و انکار میشه) هیچوقت تا ابد تو جهنم نمیمونن و بعد از مدت زیادی عذاب و پاک شدن از جهنم خارج میشن و به بهشت میرن (البته معلومه که مراتب بالای بهشت نمیرن اما بهشت همه جاش عالیه). اما کسی نباید خودش رو به این دلخوش کنه چون جهنم یک لحظش هم قابل تحمل نیست.
مطالب پیشنهادی از بایگانی خانواده برتر برای آشنایی در مورد نحوه ی نظر دادن و تائید آن ها