برای برگزاری سالگرد ازدواج چه ایده هایی دارید؟
لطفا ایده های خودتون رو با دیگران به اشتراک بذارید، طبیعتا شادی و حال خوبی که به دیگران می بخشید به زندگی خودتون بر خواهد گشت.
ایده ها می تونه مربوط به سالگرد ازدواج والدین، خواهر، برادر، دوست و ... هم باشه.
سلام
من پسری 24 ساله هستم و نامزدم 18 سال داره. من الآن سربازم و روزهام تکراری شده و حرف جدیدی برای گفتن ندارم.
نامزدم هم درس می خونه به صورت آنلاین و همه ش خونه است و قرنطینه اند و اون هم حرفی جدید برای گفتن نداره. تماس که می گیرم هم خودم و هم اون حرف کم میاریم و دنبال موضوع خوب برای صحبت می گردیم.
تماس مون همه ش شده سلام خوبی چه خبر خداحافظ. به نظرتون چه کار کنم بهتر شیم و رابطه مون صمیمی تر بشه؟، شما درباره چه مواردی صحبت می کنید؟، چه حرف هایی در این دوران پیشنهاد می کنید که واقعاً مهم باشن.
سلام
یه سوال برام پیش اومده در بحث بین عشق و رابطه جنسی با توجه به چیزهایی که در جامعه میگن. یعنی اگر پسری تو رو دوست داشته باشه ولی رفتار یا خواسته جنسی نداشته باشه یعنی عشقش واقعی نیست و بهت تمایل نداره؟!
مثلاً در بحث نامزدی هم دیدم که فلان خانوم گفته همسرم خیلی مرد خوبی هست و هم دیگه رو دوست داریم ولی نسبت بهم سرده. این دوگانگی رو متوجه نمی شم چون همیشه فکر میکنم در یک عشق آرمانی میل جنسی یک ضلع مهم محسوب می شه.
و اینکه دختر در رابطه خودش رو مشتاق به طرفش نشون بده باعث گمان بد طرف می شه یا در واقع همون حجب و حیا نشان دهنده امتناع از رفتارهای جنسی هست با وجود عشق در خانوم ها و آقایون یا چیز دیگری؟
ممنون
سلام دوستان
بنده چند ماهی هست که نامزد کردم، خودم ۲۱ و ایشون ۲۶ ساله هستن. ایشون به واسطه کارشون شهر دیگه ای هستن و ما اکثراً از هم دور هستیم و این باعث شده بیشتر ارتباط مون مجازی بشه تو این مدت.
موضوع این هست هر وقت با هم صحبت میکنیم ایشون از من عکس می خوان، منم همه ش مجبورم هی عکس بگیرم و به خودم برسم در حالی که بر خلاف دختران دیگه اصلاً از این کار خوشم نمیاد.
چند بار بهش گفتم که خب مگه عکس منو نداری میگه نه دوست دارم هر روز ببینمت و بهم انرژی میده! و موضوع اینه تکراری هم قبول نمی کنه، یا از نور و چه می دونم زاویه عکس رو و اینها ایراد می گیره، می دونم شاید به نظرتون خنده دار بیاد ولی این برام شده ی معضل.
نمی دونم راستش من دوست دارم منو آراسته ببینه، واسه همین زیاد راحت نیستم. باور کنید از دوست نداشتن نیست ولی خب خسته می شم، گاهی و یکی دوبار هم که گفتم یه جورایی بحث رو می بنده و میره و منم نمی دونم چه کار کنم.
سلام پسر هستم
من ۲ ماهی میشه نامزد کردم، توی این مدت با نامزدم رفت و آمد داشتیم و البته بیشتر تلفنی بوده و از طریق تلگرام و چت، ولی یک مساله ای که باهاش مواجه شدم و ازتون کمک میخوام اینه؛
توی این رابطه نامزدی کلا همیشه اون ابراز علاقه زیاد، تمایل به تلفن حرف زدن، چت کردن و ... از سوی من بوده، یعنی اگه من نگم زنگ بزنیم حرف بزنیم یا پیام ندم شاید پیامی نده.
احساس میکنم این ابراز علاقه شدید و زیاد و این که همه ش درخواست تماس و حرف زدن از سوی من بوده فکر میکنم نامزدم یک مقدار خودش رو گم کرده، یه حالت خاصی که مثلا احساس میکنه اگه یه کم به سختی اوکی بده و منم هی ازش بخوام و خودش رو دست نیافتنی تر نشون بده مثلا احساس خوبی داره به این قضیه.
نمیدونم چطوری بیانش کنم، یعنی خوشش میاد من هی ازش بخوام که چند دقیقه ای زنگ بزنیم حرف بزنیم و ...، از امشب تصمیم گرفتم از فردا دیگه یک مقدار رفتارم رو به سمت سرد بودنه ببرم یعنی خیلی کوتاه تر از قبل جوابش رو بدم، چند وقت اصلا مثلا ازش نخوام که تلفنی حرف بزنیم یا بریم بیرون و ...، شاید متوجه رفتارش بشه.
سلام
من یه سوالی برام پیش اومده که واقعا ذهنم رو درگیر کرده و دارم کتاب میخونم، ولی دوست داشتم نظرات شما رو هم بدونم. من یه دخترم و مثل خیلی از دخترها، نیاز به توجه و محبت بیشتری از طرف همسرم دارم.
نامزد من با وجود این که پسر خوبیه و علاقه ش رو بارها بهم نشون داده ولی هنوز هم منو به لحاظ عاطفی ارضا نمیکنه. سوال من اینه که در برخورد با تفاوت های این چنینی بین زن و مرد باید منه دختر چطور رفتار کنم تا هم من ارضا بشم و هم نامزدم راضی باشه.
آقایون ما دخترها چیکار کنیم که شما با میل خودتون و رغبت بیشتری محبت و توجه تون رو با زبون نشون بدین. آیا همیشه توجه و محبت از طرف ما واسه شما نتیجه مستقیم میده؟، لطفا راهکار بدین که چطور یه پسر که بسیار کم تجربه هست رو با رفتار متوجه کنم که باید محبت زبونیش رو بیشتر کنه.
ممنونم
سلام به همه عزیزان حاضر در خانواده برتر
امیدوارم بتونید من رو از تردیدی که دچارش شدم در بیارید؛
من مدتی هست به شکل سنتی با دختر خانمی برای امر خیر آشنا شدم. البته هنوز شناخت کامل ایجاد نشده طبیعتا و نیاز به زمان بیشتری هست. به هر حال بعد از مدتی در حین صحبت هامون ایشون به موضوعی اشاره کرد که کمی فکر من را مکدر کرد و صادقانه بگم حس بدی بهم داد. ایشون میگفت در جریان هستید تامین شدن به لحاظ عاطفی برای خانم ها خیلی مهمه و چنانچه تامین نشن ممکنه اگر کسی غیر از شوهر خودش بهش محبت کرد ناخودآگاه کمی به سمت اون فرد گرایش پیدا کنن!
دوستان از نظر من ایشون بحث تعهد در ازدواج را زیاد جدی نگرفتن نظر شما چیه؟
با اینکه اصل این حرف کاملا درسته که زن و شوهر در زندگی مشترک شون باید تامین احساسی و ... بشن. اما بیانش به این شکل قبول دارید یکم عجیبه؟، همین موضوع من رو برای ادامه یه کم داره مردد میکنه. با خودم میگم نکنه یه روز با این که اگر من تمام تلاشم را کرده باشم که اون راضی باشه اما باز به سمت دیگری تمایل پیدا کنه؟
سلام وقت بخیر
آیا واقعا پسرها یا دخترها بعد ازدواج تغییر میکنن، چه از لحاظ ظاهری و چه اخلاقی و رفتاری، شنیدم یا دیدم بعضی ها مثلا ازدواج میکنن چاق تر و خوشگل تر میشن از لحاظ ظاهری مثلا بهشون میگن ازدواج باهات سازگاری داشته رنگ و رو اومدی!
یا بعضی ها ازدواج میکنن از لحاظ برخوردی با آدم سنگین تا میکنن .خودم نامزد کردم به خانومم میگم لاغری میگن شما خودتم لاغری اگه پر بشی منم پر میشم، تو یه خونواده ای بزرگ شدم که پدر و مادرم و خواهرام و داداشم از لحاظ برخورد اجتماعی آدم های گرمی هستن و خیلی زود همه باهاشون خوب میشن و دوست شون دارن، ولی من کاملا برعکسم، حتی خواهرم بهم میگفت آدم سردی هستم.
یه بار دختر خاله م بهم گفت کسل کننده هستم! من وقتی تو جمع فامیل ها هستم چه پدری چه مادری اصلا حرف نمیزنم، یا خیلی کم حرفم میبینم پسر یا دخترهایی که از من خیلی کوچیکترن ولی صحبت میکنن و نظر میدن زرنگن ولی وقتی من میخوام صحبت کنم صدام در نمیاد.
تو خونوادم با پدر و مادرم و خواهرهام تند صحبت میکردم وقتی خونه مون تلفنش زنگ می خورد زورم می اومد جواب بدم، همیشه فرار میکردم، حوصله نداشتم سوال جواب بشم. الان وقتی ازدواج دارم میکنم نامزدم زنگ میزنه احساس میکنم سردم میخوام تغییر کنم میخوام کنارم احساس نکنه من کسل کننده هستم.
سلام
من یه دختری هستم که کمتر پیش میاد مسائل مهمی مثل سالگرد ازدواج و تولد و ...، یادم بره. حالا با پسری در آستانه ازدواج قرار گرفتم که برعکس من یه خرده در به خاطر سپردن تاریخ های خاص یا برخی صحبت هایی که از نظر من مهمه ضعیف هستن و این رو هم خودشون اقرار کردن.
حالا خانوم ها و آقایون با تجربه به من بگین در برخورد با همچین مواقعی که ایشون یادش میره من چه برخوردی بکنم؟، قطعا برخورد بد منظورم نیست چون خودم این رو پذیرفتم، منظورم یه راهکاره که هم ایشون شرمنده نشه از فراموش کاریش، هم من آسیبی به لحاظ عاطفی نخورم!
ممنونم
برنامه ریزی شوهرم به هم خورده، احساس می کنم منو مقصر میدونه
چکار کنم شوهرم دوستم داشته باشه ؟
سلام
من یه دختر ۲۱ ساله هستم که از سن ۱۶ سالگی نامزد کردم و به تازگی عقد، چند وقت دیگه هم میخوایم عروسی کنیم. مشکل من اینه که همسر من اصلا در طول روز و حتی طول هفته بهم زنگ نمیزنه و حتی پیامک هم نمیده، مگر اینکه من پیام بدم و اون جواب بده، من در یه شهر بزرگ درس میخونم و آخر هفته ها میرم خونه. اون حتی منو هیچ جا نبرده تو این چهار سال، نه سینما، نه کافه، هیچ جا. باید چیکار کنم؟
خانواده ی من مشکلی با بیرون رفتن ما نداشتند، خانواده ی اون هم مشکلی نداشتن و اون حداقل تو طول این چند سال میتونست یه دفعه رو بیاد تو شهر محل تحصیل من که نزدیکه محل زندگیمونه و منو ببره بیرون.
ازش هم پرسیدم و گفته بزار به وقتش، بعد از عروسی و فلان. حتی بهش گفتم چرا بهم زنگ نمیزنه و اون نتوانسته جواب درستی بده. رسم های خانوادگی مون چیزهای عجیبی نیست، اطرافیانم که مثل من هستند در این شرایط نیستند.
سلام دوستان
میخوام در مورد یه موضوع سیاست زنانه در نسل های مختلف باهاتون صحبت کنم.
اول چند تا مثال براتون بزنم:
رابطه مادر بزرگ و پدربزرگ مادریم:
مادر بزرگ پدر بزرگم که اصلا کنار هم نمیخوابیدن و هر کس جداگانه یکی کنار دخترهاش میخوابید یکی کنار پسرهاش.
رابطه عاطفی محبت کلامی هم وجود نداشت، پدربزرگم هم گوشه گیر، فقط صبح به صبح به مادر بزرگم میگفت برای خونه چی میخوای همین.
بعد از مرگ پدربزرگم هم مادربزرگم اصلا براش مهم نبود و محبت رو از پسر و برادرهاش دوست داشت دریافت کنه نه از شوهرش
رابطه مادر بزرگ و پدر بزرگ پدریم:
سلام
من مردی حدود 30 ساله هستم، با همسرم حدود 5 سال اختلاف سنی دارم.
از ابتدای نامزدی و دوران عقد علاقه چندانی به من نشان نمی داد، ولی من خیلی دوستش دارم، حدود سه ماه پیش که بی توجهی هاش به من شدت گرفته بود وقتی ازش علت رو جویا شدم گفت من از اول هم علاقه ای به تو نداشتم و بخاطر فرار از یه خواستگاری که ازش متنفر بوده تن به ازدواج به من داده (من بهترین کیس بودم اون موقع) و امیدوار بودم که علاقمند میشم ولی نشدم و حالا طلاق می خوام، با مخالفت من روبرو شد و حالا هم داریم میریم مشاوره، دوستان اگه تجربه ای مشابه دارن راهنمایی کنن.
سلام
یه جمله ای هست که میگه هیچ وقت 100 درصد رازهات رو به صمیمی ترین دوستت هم نگو، چون ممکنه روزی دشمنت بشه و از همون ها بر علیه ت استفاده کنه!
اگر ما فرض کنیم همسر آدم شاید صمیمی ترین دوست آدم باشه، یعنی باید در رابطه با همسر هم حد نگه داشت و همه حرف ها رو باهاش نزد؟
من همیشه فکر میکردم اگر یه دوست صمیمی و قابل اعتماد داشته باشم که هر چی توی دلم هست رو بهش بگم، اون همسر آینده ام باشه، ولی بعضی وقت ها حس میکنم با همسر هم نمیشه همه ی حرف ها رو زد. انگار آدم یک سری حرف ها رو فقط باید توی دلش چال کنه. و یا بیاد به صورت ناشناس توی این طور فضاهای مجازی بپرسه و بگه. ولی خب هیچ وقت شبیه این نمیشه که با یه نفر که واقعا بهش اعتماد داری صحبت کنی.
البته یک چیز دیگه هم وجود داره. بعضی حرف ها از جنس ضعف هست. بالاخره هر آدمی یک سری نقاط ضعف داره و یا یک جاهایی بالاخره کم میاره و میخواد وا بده. و دلش میخواد این طور مواقع با یکی حرف بزنه. اما همیشه این ترس وجود داره که من اگر جلوی همسرم ضعف نشون بدم، در آینده دیگه مثل سابق به من اعتماد نمیکنه.
سلام میکنم به همه کاربران عزیز
من به تازگی بدترین دعوایی که فکرش رو هم نمیکردم با همسرم داشتم. جوری که داد و بیداد راه انداختیم و همسایه ها جمع شدن. (داخل آپارتمان زندگی میکنیم) .
همسرم آدم عصبی و پرخاشگری هستش و تقریبا هر روز سر مسائل حتی بی اهمیت عصبی میشه. تا حالا زیاد با هم بحث و دعوا داشتیم ولی این بار به شدت عصبی بود سرم داد میزد و فحش میداد. هر چی دم دستش بود پرت میکرد. انقدر منو هل داد و بازوم رو فشار داد که حسابی کبود شد!
شاید فکر کنید اتفاق خیلی مهمی افتاده، اما واقعا انقدر مهم نبود. من فقط یه جمله رو بهش نگفته بودم و بعدا از زبون کسی دیگه شنید.
حتی اون جمله هم مهم نبود، اما همسرم نسبت به اینکه چیزی ازش پنهون بمونه خیلی حساسه، منم تلاشم رو میکنم که هیچ چیزی پنهان نباشه و کاملا در جریان همه چی باشه اما گاهی از عصبی بودنش و پرخاشگری هاش میترسم و از ترس ممکنه چیزی رو نگم.
حالا یک هفته از اون اتفاق گذشته و آشتی کردیم. اما مشکل اینجاست که هر کار میکنم اون صحنه ها از جلو چشم هام نمیره!
دیروز داشتم یک فیلم مستند میدیدم که خیلی برام جالب بود؛
داستان اینه که قبل از اینکه پنگوئن ها بچه دار بشن، پدر میره توی دریا سینه شو پر ماهی میکنه و میاره برای زنش و زنش هم همین کار رو میکنه و وقتی که بچه به دنیا میاد و تخم گذاشته میشه مادر از بچه نگه داری نمیکنه، بلکه پدر میشینه روی تخم تا اون رو گرم نگه داره.
در این حالت مادر میره توی دریا و به مدت چند هفته فکر کنم گفته بود برای شکار ماهی و پر کردن خودش و چندین بار این کار رو تکرار میکنه و پدر همچنان روی ختم نشسته و از روش تکون نمیخوره ، اونقدر این ادامه پیدا میکنه و مادر میره شکار و ... تا بچه به دنیا میاد وقتی بچه به دنیا اومد بازم با هم کار میکنن!
جالب اینجاست که یک همکاری مسالمت آمیز و قشنگ با هم دارن، نه زن سر مرد و نه مرد سر زن منت میذاره و ... !
تازه خواستگاری کردن شون خیلی قشنگ بود، نرها از دور داخل جمعیت پنگوئن ها میبینن که مثلا یک ماده داره چراغ سبز نشون میده، بعد جالب اینجاست که ماده با دست اشاره میکنه (دست هاش رو میاره بالا) به نر میگه بیا، بعد نر هم از دور یه صدایی در میاره یه چیزی میگه که زبونش رو ما نمیفهمیم!