سلام
پسری هستم بیست و دو ساله، راسش خجالت میکشم این متن ها رو بنویسم، مشکلی که من دارم اینه که برای خودم ارزش و شخصیتی قایل نیستم، شدیدا نظر دیگران برایم اهمیت دارند تا نظر خودم و همین ها فکر کنم بخاطر کمبود محبت و توجه در خانواده هست که باعث شده دنبال محبت و توجه بقیه برم به طوری که با انجام کارهایی بسیار بسیار ضایع لو بروم و پیش بقیه (فک و فامیل و آشنا) شان و ارزشی نداشته باشم و به کمک های من به آنها در هر کار یا مجلسی را بعنوان وظیفه ببینند.
همه ی این ها بخاطر خانوادهم هست، متاسفانه فرزند خانواده ای پر از مشکل و دغدغه هستم که هیچ محبت و توجهی نشده و از همه مهم تر نبود پدر که شاید اگر پدرم بیشتر پیشم می بود شاید تا الان یه شخصیت خوب و با قدرتی درونم شکل میگرفت تا اینکه خودم با نداشتن تجربه در نحوه رفتار با آشنا و فک فامیل باعث بشم یه شخصیت بی ارزش و بی شاَن و گاها اوسکل داشته باشم و این باعث افسردگیم بشه.
اینم بگم به دلایلی بنده چند سالی به تنهایی رفت و آمد دارم با فامیل (فامیل های نه چندان نزدیک)، یعنی بدون وجود پدر در کنار خودم، تنهایی در مجالس شرکت میکردم و هیچی هم از نحوه رفتار و بشین برخاست ها در این مجالس نمیدونستم و هیچ مردی هم نبود بهم یاد بده و این باعث شده مثل لوده ها یا ... رفتار کنم.
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تربیت رفتاری پسران (۱۱۵ مطلب مشابه) تعامل با خانواده (۴۹۴ مطلب مشابه) روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۳ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۲ مطلب مشابه)