26 سالمه و شرایطم برای ازدواج نسبتا بد نیست.... همیشه اعتقادم در مورد ازدواج این بوده که وقتی از یک نفر خواستگاری میکنم حرف دلم رو صاف و ساده بزنم... عقایدم و طرز فکرمو همون جوری که واقعا هست بگم، فیلم بازی نکنم و از همه مهمتر اینکه بذارم طرف مقابلم تو یه شرایط غیر احساسی و بدون فشار برای زندگیش تصمیم بگیره و به من جواب بده....
اما الان کم کم دارم از این نوع فکرم پشیمون میشم.... دارم به این نتیجه می رسم که تا وقتی که مخ دختر رو نزنی، تا وقتی که وابستش نکنی، تا کم کم تو یه شرایطی نذاریش که راه برگشت نداشته باشه، تا وقتی که با حرفای احساسی کاری نکنی که دیگه به هر چیزی گیر نده، تا وقتی که بخای همه چیز برای خودت و اون دختر منطقی پیش بره .... نمی تونی ازدواج کنی. وقتی مثل من فکر کنی یا با بهانه های مختلف دختر و خانوادش روبرو میشی یا متهم میشی به اینکه آدم با محبتی نیستی (چون تو دوران آشنایی رعایت می کردی و دور احساسات رو خط کشیدی)
یه نگاه به دور و برتون بندازین. پسرایی که چند سال با یه دختر حسابی گشتن و وابستش کردن و دل دادن و قلوه گرفتن چقدر راحت تر ازدواج کردن، چقدر کم تر اذیت شدن.
تو این جور رابطه ها اگرم خانواده دختر مخالف باشه، خود دختر موضوع رو پیش می بره و جلوی مخالفت ها می ایسته.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مشورت در ازدواج آقایان (۱۶۹۶ مطلب مشابه)