خانواده برتر

بهترین راهنمایی اینه که سعی کن اول خودت و خواسته هات رو بشناسی و ببینی از زندگی چی میخوای دقیقا. تو ایده آلترین حالت شما چه شرایطی داری که دیگه کاملا راضی هستی؟ این بخش ایده آلگرای ماجراست.

دوم سعی کن نسبت به شرایط جامعه یه دید واقع نگرانه پیدا کنی. یه نگاه به دور و برت کن و شرایط افرادی با موقعیت خانوادگی و اجتماعی و تحصیلی مشابه خودت رو نگاه کن و ببین نسبت به اونا تو چه مرحله ای هستی. اوضاعت بهتره یا بدتر. بازار کار رو ببین. وضعیت کشور و آمار تحصیلکرده ها رو ببین. تعداد خروجی رشته های خوب و دانشگاهای خوب رو ببین و سعی کن سطح توقعت رو به عرف رایج جامعه تعدیل کنی.

بعدش سعی و برنامه ریزیت رو بذار روی رسیدن به اون ایده آلهایی که میخوای اما اگه با توجه به شرایطت در حد نرمال جامعه هستی از اینکه تا نقطه ایده آل فاصله داری خودت رو عذاب نده و فرصت های پیش روت رو هم از بین نبر مگر اینکه همین الان فرصت بهتری برابرت قرار گرفته باشه که به جهت ارتقا وضعیت موقعیت قبلی رو ترک کنی

دلیلش اینه که خودت هم نمیدونی از زندگی چی میخوای، چه چیزی واقعا خوشحالت میکنه، استعدادت چیه و چه تمایلاتی داری. اول ببین 10 سال دیگه چطوری باشی و چه شغلی داشته باشی، خیلی به این فکر کن و تصورش کن و روی کاغذ بنویس، این میشه خواسته هایی که همیشه سرکوب کردی و یا توسط والدین سرکوب شدن، شاید زمانی دوست داشتی تو کار هنری و موسیقی باشی ولی بهت گفتن این چیزا کار نمیشه واسه تو، در واقع اگه واقعا همه دنبال کاری برن که عاشقش هستند خیلی زود پیشرفت میکنند. احساس کمال گرایی یه نوع وسواسی فکری محسوب میشه و همیشه این فکر میاد تو ذهنت که اگه شکست بخورم چی، اگه نتونم، و یا اگه کار دیگه ای میکردم موفق تر بودم. این وسواسی فکری میتونه در فرد خودش رو به صورت شستن بیش از حد دست و صورت، لباس و کارهای روزانه نشون بده. 

سلام دوست عزیز تسلیم شدن خیلی زود در برابر ناملایمات به علت سست عنصری  و ضعف میباشد باید خود باوری داشته باشین و همینطور واقع بین باشین درسته هر ادمی تو زندگیش لیاقت رسیدن به بهترین ها رو داره اما دلیل بر این نمیشه که بخاطر رسیدن به خواسته هاش به خودش فشار بیاره و زندگیش رو برای خودش سخت و دشوار کنه.من اعتقاد دارم که نباید تسلیم شد در برابر هیچ چیزی به جز خدا.البته خودم هم یکبار تسلیم شدم که اون هم به علت ناامیدی زیاد بود و خیلی پشیمون شدم.و به این نتیجه رسیدم که تسلیم شدن=نابود کردن باور و اراده هست .برای همین هر چقدر زمین بخورم بلند میشم و سعی میکنم امید داشته باشم حتی اگرهم که شده یه ذره باشه.(با کمال گرایی فرق داره ادم های کمال گرا نمی خوان شکست بخورند چون هدفشون بهترین بودن هست ) شما گفتین که تا حدی کمال گرا هستین این خوب نیست می دونین چرا؟چون این دسته از آدم ها همیشه از خودشون انتظار بهترین ها رو دارن این خوبه اما هیچ وقت قانع نمیشن برای مثال من نمره 19/75 رو در امتحانم کسب کردم این عالیه یعنی 20 هیچ فرقی نداره اما ناراحتم که چرا یکی 20 شده و من نشدم خب تمام سعیم رو کردم چرا نباید20 باشم چرا حقم این باشه مقایسه کردن هم باعث میشه که هیچ وقت قانع نباشین. حالا حتما نباید نزدیک به 20 باشه نمره ای به اندازه بیشترین حد تلاش مد نظره.خب تو امتحان بعدی من 20 شدم بازم قانع نیستم احساس میکنم تو محیط خوبی نیستم که بتونم رقابت کنم خیلیا هستن که بهتر از منن میخوام از 20 بالاتر باشم در واقع بهترین باشم.کمال گرایی یه ویژگی شخصیتی هست هم خوب هست هم بد نوعی که من در بالا گفتم کمال گرایی بد هست  نوع خوبش هم هست که شخص از تلاش دست نمیکشه یا از کار و تلاش زیاد لذت میبره و رنجورش نمیکنه این کمال گرایی باعث رسیدن به خواسته های شخص میشه هنگامی که به خواسته هاش میرسه رضایت شخصی از خودش داره 3 نوع کمال گرایی وجود داره نوع 1:که خود شخص از خودش انتظار بهترین ها رو داره یعنی مثال بالاترین نمره .نوع2:اطرافیان از شما انتظار بهترین ها رو دارند.نوع 3:جامعه انتظار بهترین ها رو از فرد دارد.نوع 2 به سببی باعث به وجود اومدن نوع 1 میشه. مثلا اگر توی زندگی والدینتون همیشه انتظار بهترین ها رو از شما دارند این باعث کمال گرایی تون میشه یا اگر در اطراف شما اشخاص قدرت طلب باشند باعث میشه؛ بعضی وقت ها هم خود شخص چون میخواد تایید بشه و تایید بقیه رو بدست بیاره کمال گرا میشه.

ممنون از پاسختون

 ولی الان حساسیت ذهنی که پیدا کردم اینه که آیا تماس بگیرم با مسولم برای فرصت دادن دوباره...؟ نمیدونم کار درست چیه؟ کاش میرفتم شروع میکردم اگه تحملش برام سخت بود میومدم بیرون :(((
وقت واسه نه گفتن زیاد بود.... تا شنیدم که بهم گفت فعلا باید واسه شیفت عصر و شب اعلام امادگی کنی... گفتم نه نمیام :((((
 الان اگه بفرض برگردم سر کار باز شرایط واسم سخت بود چی؟.... بچه بازی که نیست هی بگم میخوام نمیخوام...
چیکار کنم؟
بعضی وقتا خیلی نسنجیده تصمیم میگیرم.... اوووووووووف

مردم کار گیرشون نمیاد شما استعفا میدین؟

به نام الله 

یه نکته ی دیگه کسانی که کمال گرا هستن به شدت دقیق و حساسن و این اصلا خوب نیست .

سلام عزیزم  بنظرم  صحبت کن و برگرد

ممنوم از پاسخ همه دوستان....
 
گفتنه این جمله که " خودم رو بشناسم و ایده آلهامو" خیلی راحته.... ولی من الان 31 سالمه و این جمله واقعا برام استرس زاس... الان بشینم و فک کنم که چی میخوام؟
حدود 5 سال پیش  یه دفتری داشتم که توش همین کارو انجام دادم... ذهنم رو رها کردم و بدون توجه به محدودیت زمانی مکانی و مالی تمام خواسته ها و یا به قولی رویاهامو نوشتم...
واسه اونایی که با در نظر گرفتن شرایط دست یافتنی بود برنامه اجرایی نوشتم و واقعا هم داشتم خوب پیش میرفتم... اصلیترین هدفم پیدا کردن شغل مناسب با یه سمت خوب و کسب درآمد بود... که بهشم رسیدم ولی انگار خودم رو برای سختیاش آماده نکرده بودم ...
از اونجا بود که افتادم تو سرازیری.... احساس کردم واقعا نمیدونم چی میخوام ...

اینکه خواستت رو بنویسی و بهشم برسی ولی بعد، اون چیزی نباشه که تو تصورش کردی ... کاملا زد تو ذوقم... به این حساسیت رسیدم که شاید تمام هدف هایی که تو زندگیم تعیین کردم همین نتیجه رو بده... و اون دفترو رهاش کردم...  :(

الان تنها چیزی که خوشحالم میکنه کارای هنریه و آشپزی البته.... خودم رو توشون میبینم ... حس میکنم مفیدم و اینکه وقتی دیگرانو میبینم که از دیدن کارام لذت میبرن... خوشحالم میکنه و بهم انرژی میده
 
یکی از دوستان اشاره خوبی به خانوادم داشتن...
اون ها هم توقعشون از من بالا بوده ...مخصوصا پدرم ... خب اون زمان یعنی اوایل دهه 80 تمرکز خیلی ها رو درسو کنکور بود و تنها راه موفقیت به دانشگاه رفتن خلاصه میشد...
 با وجودیکه لذت میبرم از کارایه هنری .... ولی همیشه یه عذاب وجدانی درونم بوده که این اون چیزی نیست که من توقعش رو داشتم یا باعث رضایت پدرو مادرم نیست.

حتی زمانی که تو اتاقم هستم و بر فرض کوزه ی سفالی دستمه و مشغول رنگ کردنش میشم... با ورود پدرو مادرم به اتاق این عذاب وجدانم و  ناراحتیم  بیشتر میشه...با خودم میگم الان پدرو مادرم تو دلشون میگن دختر تحصیلکردشون نشسته تو خونه و سفال رنگ میکنه.... :(((هرچند ممکنه واقعا نگن این جمله رو ولی من اینطوری فک میکنم

 حتی سر همین کاری هم که برام پیش اومد ...پدرم مستقیما گفت که این کار برات کار نمیشه در شان تو نیست تو فارغ التحصیل امیرکبیری اونوقت بری شیفت شب ....

از یه طرفم مادرم چند روز پیش گفت که اشتباه کردی نه گفتی ... وقتی موقعیت بزرگی که دلت میخواد نیست باید به داشته های کوچیکت قانع باشی... این حرفش واقعا دلم رو درد آورد و شاید دلیل اینکه به تکاپو افتادم واسه بدست اوردن این شغل همین جمله مادرم باشه... :((((

الان واقعا سردرگمم...

وقتی بچه ای والدینش و یا یک والدش دچار کمالگرایی هستن ،تمام فکر ،ذهن ، دغدغه و هدفش می شه کسب رضایت پدر و مادر و اطرافیان . در حالی که اصلا  توانایی ها  و علایقه خودش براش مهم نیستن و کم کم با گذشت زمان اصلا نمی دونه چی رو دوست داره چه کاری رو دوست نداره .....اگه در کاری با تشویق یا به قول معروف به به و چه چه روبه رو بشه ،به سمت انجام اون کار گرایش پیدا می کنه ،اگر با انتقاد و ایراد مواجه بشه دچار رخوت وسستی میشی و دیگه انگیزه ای برای ادامه ی کار پیدا نمی کنه.

سلام مجدد به دوستانی که نظرات خودشون رو مطرح کردند

من با راهنمایی یک مشاور مجدد درخواست بازگشت به کارم رو برای کارفرمام فرستادم خودم رو برای نه شنیدن هم آماده کرده بودم البته ... ایشونم لطف کردن پاسخ درخواست من رو دادن و تشکر کردن از اعلام آمادگیه من برای شروع به کار و اینکه فعلا درخواست نیرو دادن و 2 نفرو بصورت آموزشی تو گروهشون دعوت کردن...
نمیدونم این جوابشونو بعنوان رد تقاضام درنظر بگیرم یا نه...فعلا تکلیفم مشخص نیست ...

به هر حال خوشحالم که این درخواستو دادم... و دوفردای دیگه پشیمون نمیشم از اینکه چرا این راهو امتحان نکردم...

بعضی وقتا آدم یه کاری میکنه خودشم توش میمونه... خب از اول که راه برات باز بود میرفتی دیگه منتیم روت نبود...

حالا هر چی خیر باشه دیگه.... چی بگم...؟

واقعا باید رو خودم کار کنم .... خیلی ضعیفم از نظر احساسی و قدرت تحمل... شتابزده عمل میکنم بعضی وقتا.... جالبه که اطرافیان منو به منطقی بودن میشناسن و اینکه خوب راهنماییشون میکنم... ولی نوبت خودم که میرسه اینجوری عمل میکنم...

چ کنم دیگه...

مشاور محترم هم فرمودن بهتر دیدت رو عوض کنی... جامعه امروزیه ما یه جامعه مریضه... اگه خارج کشور بودی با این مشخصات...الان راحت رشد میکردی :((((
 دلم میخواد خودمو خفه کنم وقتی یکی اینجوری حرف میزنه... کاش تحصیلات نداشتم کاش خنگ بودم.. حداقل میگفتم استعدادم همینه دیگه... عذاب نمیکشیدم

خیلی سخته.... کنار اومدن با اوضاع فعلی و اینکه توقعاتت رو با واقعیت جامعه مطابقت بدی ....مثل این میمونه که بخوای خودتو تو یه تنگه کوچیک جا بدی...

کاش بیسواد بودمو میگفتم حقته درس که نخوندی ....زحمت که نکشیدی.... همینه که هست.... برو کارگری کن

ولی من از پسش بر میام ....من ناااااا امیییییییید نمییییشم.... من رشد میکنم.... حالا جامعه هر وضعیتی که میخواد داشته باشه .... من ظرفیتامو پرورش میدممممممم

ممنون از همگی.... خوشحال میشم بازم حرفا و راهنماییتانو ببینم و بخونم...