خانواده برتر

منم همسن شمام و به این نتیجه رسیدم من با توجه به خصوصیاتی که دارم بهتره تا اخر عمرم مجرد بمونم برا همین خواستگارامو تند تند رد می کنم تا اونجایی که حتی صدای مامانمم در اومده که چه میدونم سنت میره بالا ، ما میمیریم تنها میمونی تو تنهایی میپوسی تا اخر پیشت نیستیم خواهر و برادرت سر و سامون میگیرن و میرن کسی دیگه بهت نگاه نمیکنه پشیمون میشی ،نمیتونی بچه دار بشی دوستاتو میبینی که همسر و فرزند دارن افسردگی میگیری دختر تا یه سنی فرصت برا مادر شدن داره همیشه خواهان نداری سنت بره بالای سی سگم نگات نمیکنه ولی من میدونم خودمم ادم زندگی متاهلی و تشکیل خانواده نیستم بدتر از همه حرف مردمه وگرنه خود تجرد زیاد دردی نداره ! 

عموما اینطور افراد که تجرد قطعی به آنها تحمیل نمیشود و با میل و اختیار خودشان تصمیم به تجرد قطعی میگیرند فارغ از جنسیت افراد موفقی هستند و از لحاظ موقعیت اجتماعی و وضع مالی مشکلی ندارند 

اما خانواده یک رکن اساسی و ضروری در وجود هر آدمی است من دوستان مجردی که تمایل به ازدواج ندارند دیدم اما زندگی کسالت بار و بی هدفی را می گذرانند و همه شان درگیر روابط متعدد هستند و در واقع نوعی سبک زندگی حیوانی را در پیش گرفتند حتی درگیر بیماری های تناسلی هستند که بعضا پنهان میکنند و از طریق دوستان مشترک در جمع دوستان پیچیده

الان اهل روابط نامشروع نیستی اما با غریزه و نیاز نمیشود تا ابد جنگید در هر صورت به نظر من که ابدا مذهبی نیستم اما به اصول و ارزش هایی معتقدم و شاید کمی سنتی باشم بدترین تصمیم برای هر فردی تجرد قطعی است چون معتقدم خانواده رکن اساسی و جدایی ناپذیر از هر فردی است و در چارچوپ یک سری مسائل قرار داشتن زندگی را جهت دار میکند

یکی از دوستان که پزشک هسنوعیو 45 سال دارند و از هر لحاظ در رفاه مطلق و دارای روابط متعدد اما به دلیل اعتیاد به میهمانی های نامناسب درگیری شدید به مواد الکلی پیدا کرده و اخیرا اعتیاد به مواد مخدر صنعتی هم پیدا کرده و خودش به کرات در جمع های دوستانه از این تصمیم اشتباهش گلایه کرده و به نوعی تجرد را عامل این شرایط میداند 

کسی را میشناسم که به همجنسگرایی مدتی است روی آورده یا فردی که تمام زندگی اش بر مبنای پیاده کردن انواع فیلم های پورن در زندگی روزانه میگذرد و به نوعی به این کار اعتیاد پیدا کرده و این افراد روز به روز بیشتر در گرداب فرو میروند که از یک جایی به بعد حتی اگر خودشان هم بخواهند نمیتوانند نجات پیدا کنند

به نظر من نکته مثبتی در تجرد تا پایان عمر وجود ندارند هر چند که سلایق و دیدگاه ها گوناگون و متمایز هستند و شاید برخی از افراد امتیازات زیادی برای خودشان بر اساس اعتقادات و هدفشان از زندگی دیکته کنند

کاش تا حدودی به شکل خلاصه از دلایل این تصمیمت میگفتی

اما. به عنوان کلام آخر:

من که اتفاقا با افراد زیادی از این دسته ارتباط دارم نکته مثبتی ندیدم مخصوصا با بالارفتن سن که احساس تنهایی و بی کس بودن سراسر وجود را فرا میگیرد و غرق شدن در زرق و برق این سبک از زندگی راهی برای برگشت باقی نمیگذارد و اغلب به ظاهر افراد خوشبخت و سرزنده ای هستند که حتی تشویق به تجرد میکنند اما باید شناخت دقیقی از این افراد داشته باشی که راست و دروغ شان برایت رو شود سعی کن با یک مشاور مشورت کنی اما اگر تصمیمت قطعیه سعی کن مهم تر از همه درگیر روابط متعدد نشوی که سرآغاز همه مشکلات و بدبختی هاست 

سلام به همه 

فعلا یک جمله کلیشه ای بگم.`` اقتضای سنتون هست`` 

فعلا زود هست برای این تصمیم. 

در مورد خانوم ها،تو اطرافیانم دارم کسی که ۴۵ سالگی ازدواج کرد.

تا قبل از ازدواجش که مجبور بود خیلی از کارهاش رو من وامثال من انجام بدیم.

سرعت داره و گاهی تشنج های کوچیکی داشت.پیش مادرش بود و گاهی که این مشکل پیش می اومد ما باید میبردیمش بیمارستان و...(فقط یک نمونه) 

تو سن کمتر خاستگار داشت ولی به دلایلی رد می‌کرد. 

شاغل بود و الان بازنشسته. نیاز مالی ندارن ولی نیاز حمایتی رو شدیداً دارن. 

خودش میگه جدیدا ترسو شده.(همسرش توی یک سانحه فوت کرد) و وقتی کسی پیشش نباشه باید کل چراغ ها روشن باشه و درب خونه،قفل. 

نتونست بچه دار بشه و الان با خواهر مطلقه خودش زندگی می‌کنه.

شما خانوم ها بشین با خودت دو دوتا چهارتا کن ببین تا کی از پس کارهای خودت بر میای؟؟؟

این دوتا خواهر بالای سر مادرشون تا لحظه آخر بودن(منم بودم پیشکسوت).

کی پیش شما خواهد بود؟ کی زمان مریضی مراقبتونه؟ کی وقتی مشکل داشتی به دادت میرسه؟ 

اینا برا بعدا حسن.

تا یک جایی با خودت خوشی.

کار،تفریح، مسافرت، رفیقان و...

کم کم به چیزایی توی وجودت خالی میشه که هرچی کم محلی کنی،بیشتر روحت رو می خوره و افسرده میشی.سرد میشی و گوشه گیری و چه بسا خودکشی.

اون چیز،احساس به خواستن و خواسته شدنه.

عمه های دوستم، دوتا دختر سن بالا که مجرد موندن و با وجود ارث زیاد،ولی سویت دارن کنار خونه داداششون زندگی میکنند و بچه های داداششون خیلی کارها رو انجام میدن.

به مشکل خواهید خورد،جدی میگم.

همیشه قوی و سریع و سالم نیستید.نیازبه حامی خواهید داشت.

نیاز به همدم خواهید داشت.

برای آقایون 

از یک جایی به بعد،فقط روزمرگی هست و شما نیستی.

حتی اونایی که رابطه آزاد هم دارن،از یه جایی کم میارن و یکی رو برای خودشون حتی اگر شده به صورت آزاد نگه میدارن.

اگر که نه، دلمرده میشن.بالای ۳۵ شروع افسردگی های مجردی برای آقایون(معمولا دیدم).

حالا ثروت از کوه بالا بره و دور و برش پر رفیق باشه و مسافرت پشت مسافرت.

جفت،اینو هیچ چیز جایگزین نمیکنه.

مردی که کلا مجرد مونده باشه رو ندیدم تا الان،دیدم همسرش فوت کرده و دیگه ازدواج نکرده ولی مجرد کامل ندیدم.

به جز یکی از دوستان دوستم،توجه کنید،دوست دوستم.

سر مزرعش میمونه و تو شهر هم نمی اومد و کلا درویش منش شده بود به طور ناخواسته.البته برا هست سال پیشه،نمیدونم الان ازدواج کرده یا نه.

حالا ممکنه مثال نقض زیاد باشه ولی دیدگاه من اینه و شاید شما خوشت نیاد.

یکسزی  از دوستان عقیده دارند  ازدواج خوبیش اینه که فرد در  دوران سالخوردگی تنها نمیشه!!

یعنی اینا فکر میکنن مثل زمان قدیم هست هرزوجی 10 تابچه میاره وقتی ام پیر میشه کل  10 بچه هاشون دوربرشونن وتر وخشکشون میکنن. چون عروس و امادها هم  کنارشون وباهاشون بعذ ازدواج زندگی میکنن

نه خیر دوست عزیز

اگر ازدواج میکنی که در سالمندی تنها نباشی لطفا قبلش برو سرای سالمندان ببین کیا تنها هستن و چرا تنها هستند 

الان دور زمونه عوض شده سبک زندگی هم عوض شده بچه  شما بچه این دوره زمونه است وقتی حاضر نخواهذ بود طبقه بالای شما زندگی کنه دیگه در دوران سالخوردگی نهایت میتونه پرستار بگیره برات و ماهی یکمبار بهت سربزنه. بقیش خودتی وبازم تنهایی

قانون بچه عصای دسته هم خیلی وقته داره معکوسش رو نشون داده. 

(البته رد نمیکنم هنوز برخی جاها فرهنگ نگهداری از پدرومادرهست ولی شما نمیتونید اینده نامعلوم تون صرفا بر اساس احتمالات ببندین وبا قطعیت بگین) 

به سوال کننده:

نطر خاصی ندارم و تجربه ای در خصوص پست تون ولی چون دیدم دوستان خیلی میگن ازذواج کتید تا در پیری تنها نباشین این موضوع زو خواستم گوشزد کنم. دیگه ببخشبد.

منم هم سن خودتم و احتمال زیاد هرگز ازدواج نخواهم کرد...

نظر من اینه که برای اینکه زمان پیری به مشکل مالی نخوری ، همین الان یه بیمه عمر برای خودت بگیر و میتونی هر ماه یه مبلغی را طلا یا سهام بخری برای روز پیری ، و البته برای تنهایی های زمان پیری هم سعی کنید با دوستان زیادی ارتباط بگیرید که با شما هم عقیده اند ... 

شغل هم خیلی مهمه ، و اینکه سعی کنید که ایتام و بچه های بی‌سرپرستی رو به عنوان فرزند معنوی تحت پوشش قرار بدین که این حس خیلی خوبی بهتون میده ، بعد هم به زندگیتون برسید و یه جای دنج رو پاتوق کنید ، برای سفر رفتن برنامه ریزی کنید ، من خودم اکثر این کارا رو انجام دادم و دارم برای یه سفر خارجی پول جمع میکنم که چند روزی برم و تجربه کسب کنم

دو تا خواهر میشناسم حدود بالا ۶۰ احتمالا یه بار ب مادرم گفته بودن که میخوان وسایل و ... ک مونده استفاده نمیکنن بفروشن بره و ... بعد مرگ ما بقیه میندازن بیرون چه بهتر خودمون اینکار کنیم 

یه حس بدی گرفتم اینکه ادم به جایی ممکنه برسه که آماده روز مرگش بشه! 

اگه این مشکل و برا خودت حل شده بدونی زیاد فک نکنم ب مشکل بربخوری

از دید یه پسر تجرد بد نیس یعنی تأهل به سختی هاش نمیارزه پیر هم بشی در صورت زن و بچه داشتن اونا به داد تو نمیرسن هر کی سر زندگی خودشه نهایت بذارن خانه سالمندان که با تجرد هم میشه این کارو کرد

به خانم رها

سلام

ممنون از پاسختون. خوبه که اینجا هم انگار در این تصمیم تنها نیستم و افرادی هم چنین تصمیمی رو دارند.

بله این مشکلات هم هست حتی برای آقایون هم هست اما کمتر.

شما هم اگر هنوز تصمیم نگرفتید, تصمیم بگیرید که چه سبک زندگی رو دوست دارید. اگر هم تصمیم گرفتید که دیگه حرف مردم چه اهمیتی داره؟ هر طور دوست دارید زندگی کنید.

من هم سن شما هستم دلم نمیخواهد ازدواج کنم چون حقوق انسانی ام را از دست میدم و کنیز میشم منم کار دارم و از زندگیم لذت می برم .از بچه هم خوشم نمیاد. خیلیا میگن پیر میشی همدم میخوای منم بهشون گفتم نمی خوام با ازدواج ارامشم را از دست بدم تا الان که جوونم از زندگیم لدت میبرم خودمو محدود و اسیرنمیکنم بعدم که پیر شدم دیگه زندگی به چه دردم میخوره لذت هامو بردم

ازدواج دردسره .

الکی خودمون را اسیر کنیم بچه بیاریم جون بکنیم بزرگش کنیم اخرش هم گناه خودمون کمه

گناه اونم اصافه بشه

ثوابم نخواستیم 

خب این انتخاب شماست. و به هر دلیل قابل احترامه. 

ولی در کل خوب فکر کنین در مورد تصمیمتون

نمیخوام شمارو الکی بترسونم ، ببینین اینکه یکی دنبال کیس مناسب بوده ولی وقتی اون کیسو پیدا نکرده و اعتقادش براین بوده که یا کیس خوب یا تجرد.  

یا مثلا من طرز فکرم اینه که ازدواجو دوس دارم ولی به هرقیمتی حاضر نیستم ، و میگم مجردی هر چی باشه از ازدواج بد بهتره وسالها بعد بخاطر تنهایی مجردی و سختیاش حرص نمیخورم چون تلاشمو کردم کیس خوب انتخاب کنم ولی نشده. 

اما شما اگه یه زمانی مسن بشین انتخاب خودتون از اول تجرد بوده و وشاید پشیمون بشین ولی دیگه سودی نداشته باشه. چون خودتون تو این نتیجه دخیل بودین. 

چون آدما اصولا نیاز به همدم و خانواده دارن. 

البته خودمم موافقم ازدواج سختیای خودشو داره . 

و میدونم حتما شمام دلایل زیادی دارین  و مورد احترامه. 

حالا گذشته از همه اینا شما یه امتیاز دارین و متاسفانه یا خوشبختانه جامعه ی ما به آقایون مجرد نسبت به خانوما ی مجرد ،فشار روانی کمتری وارد میکنه،  .هرچند پاپیچ پسرا هم خیلی میشن که زن بگیر وفلان . ولی نهایتا باز به شماها کمتر گیر میدن تا ما. 

پس جای نگرانی از این لحاظ نیست. 

من همیشه زندگیم فکر و ذهنم درس و اهدافم بوده و کلی ارزوهای جوواجور داشتم. به شدت  شادو فعال بودم چون فکر کردن و تلاش کردن برای رسیدن به اهدافم به من یه هیجان و نیروی قشنگی میداد. من نمیدونم عوارض مجرد بودن تو سن های ۴۰ یا ۵۰ اینا چیه تنها میتونم بگم تو سن خودم که سی و خورده ای هستم چه احساسات و لحظاتی رو تحمل کردم. 

من برخلاف شما دلم میخاست ازدواج کنمو صاحب خانواده بشم ولی خب بنا به دلایلی جور نمیشد و البته منم شاکی نبودم چون تمام وقتم پره برنامه بود. فرصت فکر کردن نداشتم، کافیه یکی میگفت ارزوهاتو بگو من باچه لذتی تعریف میکردم انگار دنیا تو زمان من خلاصه میشد و اصلا اینده و گذشته رو نمیدیدم که بخام حسرتشونو بخورم یا نگران باشم.

از ۳۰ که رد شدم واقعا نمیدونم انگار درون دلم خالی شد حس تهی و پوچ بودن کردم و هیچیییی دیگه خوشالم نمیکرد، منی که تا دیروزش از ترک دیوار میخندیدم دیگه زیباترین مناظر طبیعت هم برام قشنگ نبود و یه جور به بی احساسی رسیده بودم. دلیلشو نمیدونسم ولی بعدا که بیشتر سرچ میکردم میدیدم کتاب هایی در اینباره یعنی بحران ۳۰ سالگی نوشته شده و یجورایی بین افراد طبیعیه و اکثرا به نوعی تجربش میکنن مخصوصا کسی که مجردن، چون فرد متاهل فرصت نمیکنه. مورد دیگه اینکه با اعضای خانواده با چالش های زیادی مواجه شدم، هم نمیشه مستقل شد چون بهشون وابسته ای و هم دلم نمیخاست تو کارام دخالت کنن و عین بچه باهام رفتار بشه و تن به مهمونی هایی که میان و میدن بدی...

من احساسات و ناراحتی هایی تجریه کردم که قبل از ۳۰ سالگی تجربشون نگرده بودم، و اگر ادم تو این لحظات عشقی نداشته باشه که درکش کنه زندگیش عین خط مستقیم بدون احساس میگذره ( البته کسانی که صرفا ازدواج میکنند و زندگی بدون عشقی دارن، اوناهم بی بهره نمیمونن و بعدا یه مدل دیگه و درسن های بالاتر این ناراحتیا نمود پیدا میکنه)

من نمیدونم چرا این تصمیمو گرفتید ولی چون الان سن مهمی هستید و اگر غفلت کنید ممکنه بعدا ازینکه یه نفر نیود بهتون راهنمایی کنه و فرصت ازدواج و تشکیل خانواده همراه با عشق رو از دست بدین حتما پیش مشاور برید چرا که این مسله اهمیتش بینهایت مهمه.

از این پست ها زیاد خواهید دید.

سلام

تصمیم اشتباهیه

بعداً متوجه میشید

راستی یادم رفت بگم

دخترا خیلی راحت تر از پسرا میتونن تنهایی خوش بگذرونن

ولی پسرا نه مخصوصا اینکه فشار جنسی هم اذیتتشون میکنه

سلام 

سالخورده به اون معنا ندیدم، 

اما افرادی که حدودای چهل و خورده ای  تا پنجاه سال داشتن زیاد دیدم،

البته این افراد، شرایط زندگی مجبورشون کرده و خواسته خودشون این نبوده، 

یا مراقب پدر و مادر پیرشون بودن، یا پدر و مادر فوت شده، خواهر و برادر ها رو بزرگ کردن، یا دختری بوده که خواستگار نداشته اصلا، یا پسری که نتونسته با دختر مورد علاقه ش ازدواج کنه و از ازدواج زده شده، 

و اکثر کسانی که دیدم، به مرور خودشون رو منزوی کردن و از تفریحات دیگه هم خودشون رو محروم کردن، گاهی بعضی هاشون اخلاقشون تند شده یا بی دلیل به بقیه بد بین هستن،

بعضی ها هم روحیه حساسی و زودرنجی دارند، 

یک خانمی رو هم می‌شناختم،  خدابیامرزه، با پدرش زندگی می‌کرد، پدرش کلی ارث هم براش گذاشته بود، یک روز بعد چهلم پدرش خودکشی کرد متاسفانه. 

و مواردی هم که دیدم تو سن بالا ازدواج کردن، مثل 45 و بالاتر، راضی هستن و کلا زندگیشون تغییر کرده، حتی با نداشتن بچه. 

الان تو 25 سالگی نمی تونین با اطمینان بگین، نظرتون تغییر نخواهد کرد، 

تا وقتی که پدر ومادر هستن، خواهر و برادر ها، عروس و داماد ندارن که خیلی گرم زندگی خودشون باشن، هنوز اون ها خانواده ما هستن، پس خیلی نیاز به داشتن خانواده جدید ممکنه احساس نشه، 

به مرور پدر و مادر میرن، خواهر برادر ها، بخوان هم وقت ندارن بهمون سر بزنن، اونوقت کمبود یک نفر رو تو زندگیمون احساس خواهیم کرد، 

خیلی مشکلات رو با پول میشه کرد، میشه برای پیری و بیماری، پرستار گرفت ولی محبت رو نمیشه خرید، نمیشه به کسی پول داد تا دوستمون داشته باشه، نمیشه به کسی پول داد تا اجازه بده دوستش داشته باشیم، 

برآورده نشدن نیازهای طبیعی انسان، یا باعث میشه فرد راههای غیراخلاقی بره یا مشکلات روحی پیدا کنه، منزوی، افسرده یا پرخاشگر بشه. 

البته اینا رو نمی گم نظرتون تغییر کنه، چون مطمئنم، بعد ها نظرتون تغییر می‌کنه. 

متاسفانه ظاهرا هر روز تعداد بچه های قدرشناس داره کمتر میشه که اکثرا بخاطر سبک غلط فرزندپروری و لوس و پرتوقع و مسئولیت ناپذیر بار اوردن بچه هاست. اما اون مساله ای که شما گفتید که بچه ها حاضر نیستن طبقه بالای خونه پدر و مادرشون زندگی کنن تا جایی که من دیدم و شنیدم در فرهنگ ایرانی اکثر دخترا بخاطر دخالتهای خانواده همسر راضی به این کار نیستن حتی یکی از کاربران پسر اینجا یه بار گفت دختری که قرار بود باهاش ازدواج کنه گفته حاضرم با تو داخل چادر زندگی کنم اما نزدیک خانواده ت نه. 

اما اکثر دخترا حاضرن طبقه بالای خونه پدر و مادرشون زندگی کنن.

ما ی آقایی رو تو فامیل داریم که مجرد موند الآن دچار مشکلات روانی شده و اصلا رفتاراش طبیعی نیست هیچ چیز به اندازه ی خانواده ای که تشکیل بدی بهت انگیزه نمیده سختی‌های زیاد داره که از نظر من وجود همین سختی های مسیر زندگی متاهلی و تکاپو برای رفع اونا، باعث سلامت روحت میشه. تنهایی و نداشتن درگیری های فکری منجر به افسردگی شدید و مشکلات روانی میشه اینو یقین داشته باش هر چقدر زمانت رو پر کنی چون دغدغه ها و مسئولیت هات نیستن، اون تأثیر مثبت تشکیل خانواده رو ندارن

و ی چیز دیگه ای کاش من هم پسر بودم و میتونستم برم کیس مناسب رو برا ازدواجم پیدا کنم و ازش خواستگاری کنم، نه اینکه بشینم خواستگارایی که با من از جهات مختلف همخوانی ندارن رو رد کنم و روز ب روز سنم بالاتر بره و امیدم کم و کمتر بشه😢

به نظر من بعد اینکه سنت بالا رفت پشیمون میشی و اذیت میشی

یه چیزیم بگم خیلی از مردا فکر میکنند حالا من 45 یا 50 سالمم بشه اشکالی نداره اگه بخوام میتونم اونموقع ازدواج کنم

ولی به این فکر نمیکنند آدمی که تا 45 سالگی به حال خودش زندگی کرده. مجرد بوده و تک تک برنامه هاشو با نظر خودش چیده و شخصیت سفت و محکم و انعطاف  ناپذیری پیدا کرده دیگه نمیتونه حتی اگه بخوادم با کسی زندگیشو شریک بشه

مورداشو دیدم تو اطرافیان

انگار از یه جایی به بعد سازش آدمی با اتفاقات جدید خیلی خیلی میاد پایین و خب ازدواج حتی بهترینشم یه تغییربزرگه.

من میدونم شما ام اقای سوال کننده 20 سال دیگه تو تنهاییات حس پشیمونی میاد سراغت

ولی هر کس باید خودش این مسیرو تحربه کنه. حرف زدن فایده ای نداره

توصیه ای که بهت دارم اینه که سعی کنی برنامه ریزی مالی دقیقی داشته باشی و ولخرجی نکنی

سعی کنی پولاتو به ملک و ماشین و طلا و غیره تبدیل کنی

و حتما خودت رو بیمه کنی

دیگه تو پیری درد بی پولی به درد تنهاییت اضافه نشه

به دختر نخلستان

ببینید آدمی به انگیزه و امید زنده است

و این انگیزه و امیدها تو هر سنی فرق میکنه

اینکه فرزند داشتن برای پیری خوبه در اصل برای این نیست که پدر یا مادرشو تر و خشک کنه

برای اینه که پدر و مادر به امید و عشق بودن اونها نفس میکه و زندگی میکنه

کلی ذوق داره که یه روز نوه اشو ببینه. براش وسایل مورد علاقشو جمع میکنه. حتی اگه مثلا بچه هاش خارج از کشور باشند و چند ماه به چند ماه هم بچه و نوه رو نبینه

همون  «بودن» اونها میشه معنای زندگیش

تو 60 سالگی که یه نفر بازنشسته شده میخواد به چه عشقی زندگی کنه؟ لذت و سرگرمیهای جوونی واسه خود جوونی خوبه

نگاه نکنید تو پیری یک در میلیون انقدر سرحالن که میرن دور دنیا رو میگردن یا یه کار جدیدو شروع میکنند. اکثر ادمها تو اون سن خانواده داشتن براشون با ارزشه

سلام

. در جواب کامنتم، به نکته ی جالبی اشاره کردین، قابل تامله. 

۹۹ درصد میگم که نظرت عوض خواهد شد 

 یعنی حس من اینه که تو خیال میکنی با بالا رفتن سن احساس نیاز به‌جنس مخالف هم در تو‌کم‌میشه 

منم مجردم وهمین فکر را داشتم ولی باید عرض کنم که یه دوره ای میرسه که فکر حتما و یا حداقلش تا حد امکان  باید ازدواج کنی و خانواده تشکیل بدی 

https://t.me/khbartar2022

 سلام 

 :) هیچ تبدیل به افرادی با توانایی مالی و یا ثروت خواهند شد که وقتی به گذشته خود فکر می کنم می بینند هیچ لذتی نبردند .

 و در ادامه  چون از تصمیم خود پشیمان هستند و  پول دارند  خود را لایق  بهترین چیز ها می دانند  و با افراد با تفاوت سنی زیاد وارد رابطه می شوند  و در سن بالا مثلا ۷۰ سالگی   که باید نوه داری می کردند تازه بچه اول خود را در آغوش گرفته و حس پدر و پدربزرگ را همزمان احساس کرده ولی این حس هیچگاه مانع این نمی شود که نخواهد نوه خود را ببینید و با دیدن پسر بسند کند . بلکه نیروی در بدنشان جریان پیدا می کند که باعث می شود بر عمرآنها افزوده شود و تا ۱۴۰ سالگی عمر کنند تا نوه خود را حتی برای یک بار درآغوش بگیرند.

 یا اینکه بعد از مرگشون  پول آنها به فامیل دور به ارث می رسه و آن خانواده خوشحال می شوند و یا بدتر به دولت می رسه  و همه بسی خوش حال می شوند که چنین آدمی در بینشون بوده و تجرد را انتخاب کرده و ثروت اندوخته تا در آخر از تلاش آنها بقیه استفاده کنند و یک خدا بیامرزت که چرا بیشتر کار نکردی که پول بیشتری داشته باشی تا به ما برسد را هرروز بر لب آورده و یادی از شما می کنند .

 وجدا از شوخی زندگی به خودی خود بی معنی هست و حال اگر خانواده را از آن بگیریدواقعا تاریک می شود.شاید در جوانی همه چیز خوب باشد ولی در میانسالی و پیری وقتی همه چیز را تجربه کردید و روزها برایتان تکراری شد ،  و پدرو مادرو خواهر و برادر  ... نبودند آن زمان  خانواده ارزش پیدا می کند . 

به 09 

تو آشناها ما چند آقا هستند همچنین ویژگی ها دارند متاسفانه وقتی بهشون دخترانه‌ای خوب معرفی میشد طاقچه بالا می‌داشتند خودشون خیلی بالا میدونستند الان حدود پنجاه سالشون حسرت زن و زندگی مردم دارند .

تک و تنها تو خونه های بزرگ زندگی می کنند تو جمع های فامیلی و دوستانه هم نمیان .

اینا همه چی داشتند خودشون از سر غرور و خودپسندی تنها موندن .

من بچه بودم یادم می آید یکی شون خیلی یه دختری رو مسخره میکرد الان حسرت زندگی همون رو داره 

فردا نظرت عوض میشه هنوز ی دختر خوب ندیدی که دلت بلرزه و عاشق بشی

با عرض سلام خدمت دوستان.

من خودم پسرم.

خطاب به همه دوستانی که با سوال کننده هم عقیده هستند باید عرض کنم که باید دید وقتی سنی ازتون گذشت مثلاً 35و یا 40ویا 45به بالا باز هم همین نظر را خواهید داشت؟

ارادتمند همگی شما پسری با نام کاربری

            🦂   Scorpion 🦂

اتفافا ما هم یک نفرو داریم

هنوز با خانواده زندگی میکنه اما مهمونی و مسافرت و دور همی خانوادگی هیچکدوم رو نمیاد

اول فکر کردم با دوستاش وقت میگذرونه ولی بعد فهمیدم کلا رفت و امد نداره

میره سرکار و میاد خونه. همین

nickvujicic, سخنران و نویسنده مشهور جهان با معلولیت شدید مادرزادی در صفحه اینستاگرامش نوشته خدا، همسرم و چهار بچه مون 

خیلی برام جالب بود

یه چیزی بهت داداش گلم 

الان هم سنت خیلی کمه 

مامان و بابات هم هستند متوجه نیستی 

نگه چقدر میخوای کار کنی تاکی 

مگه اینکه معتاد به کار بشی 

آدم کار می‌کنه زندگی کنه تا زندگی برا کار 

من تا دلت بخواد پسر مجرد سن بالا دور برم هست 

خیلیشو فکر شون مثل تو بود 

یه سری آدم تر بودن رفتند دنبال زن و زندگی تا اونجایی که من می‌دونم راضیین 

از چند نفر هم شنیدم گفتند ای کاش زودتر ازدواج میکردند .

اونایی هم ازدواج نکردند اکثرا افسرده و منزوی شدند .

مگه چقد یه دوست می‌تونه باهات باشه 

پدرو مادر مگه تاکی زنده ن 

بردار و خواهر سر زندگی خودشون هستند .

اگه خیلس سن و سالت بره بالا دوستان متاهل شدند علاقه ندارند باهات رفت و آمد کنند .

اون وقت مجبوری بری با فنچ بپری.

جامعه هم پسری که هیچ مشکلی نداشته و ازدواج نکرده رو به رسمیت نمی شناسه .

نه تو مهمونیا نه عزا و عروسی دعوت نمیشی 

کسی تحویلیت نمگیره 

تو دوستای من هستن از پسرا همیشه آه و ناله دارند 

خیلیا شوند افسرده هستند یا موادی شدند .

خیلیا شوند خبر دارم اهل دختر بازی هم بودند اما باز ناراضین .

میگن خسته شدیم هیچی جای خانواده رو نمگیره .

اون مجردای اطرافت هم تو ظاهر مجردن خخخخ 

حتما یکی رو دارن رو نمی کنند .

اینا اهل مسولیت نیستند بهانه میارن .

همینا هم یه روزی خسته میشن ببین کی گفتم 

به دکتر مون

سلام.  ببخشید ولی این چیزایی که شما پاسخ دادی اصلا منظورمن نبود. 

من نگفتم بچه داشتن ذوق وشوق نداره و یا اینکه با ماهیت خانواده وتشکیل زندگی مخالف باشم. 

 صرفا منظورم  اون قاعده کلی بود که یکسری دارن و میگن ازدواج کتید بچه دار شین تا تو پیری تنها نباشین! و میگن  فقط ازدواج را حل تتهایی در دوران پیری هست.

در صورتی که داریم میبینیم کلی پیرمزد پیرزن  که تنهان یا خونه سالمندانن خیلی هاشونم پولدار وادم حسابی بودن و بچه هاشونم ادم حسابی.

تو شهرهای سنتی و بسته جتی سبک زندگی ها عوض شده و دیگه اون دورهمی ورابطه همیشگی نیست. 

هرکسی میره پی زندگی خودش.

بچه عصای دسته مال قدیماست. 

عصر امروز عصر تنهایه 

با نظر دختر نخلستان موافقم.

به دوستان

زندگی‌، قانون کلی نداره و نمیشه برای زندگی آدما نسخه پیچید. همه آدما که نمیتونن براساس احکامی کلی، روش و منش زندگیشونو تعیین کنن. هرکس داستانی داره و سرنوشتشو بنا به خواسته‌ها و شرایط خودش پیش میبره، هر کس میتونه در زندگی متأهلی یا مجردیِ خودش موفق و شاد باشه یا نباشه. حکمی کلی در کار نیست.

به سوال کننده

فرقی نمیکنه که مجرد باشی یا متاهل، باید بجنگی و سهم خودتو از خوشبختی به دست بیاری..

ولی اگه در آینده روحیه و شرایط ازدواجو داشتی، براش اقدام کن. درکل ازدواج خوب است، درصورتی که طرف مقابل مناسبت باشه و بتونه درکت کنه و بهت آرامش بده، در غیراین صورت، همون مجردی بهتره..

موفق باشید

با 09 موافقم منم سنم داره میره بالا ولی خواستگار هم سطح خودم ندارم 

به دختر نخلستان

توی روستاها و شهرستان های هر شهر، این موردی که میگید کمتره.

شما ******* هستید ؟

من جواب شما رو به کامنتهای دیگران خوندم

معلومه هم سطح فکر بالایی دارید و هم قدرت بیان خوبی

با این اوصاف چیزی برای اضافه کردن نمیمونه. شما خودتون به تک تک ابعادش فکر کردین

به توماس 

این جمله رو خودم در کامنت اولم نوشتم وبهش اشاره کردم(گفتم رد نمیکنم لین قضیه رو) 

شما اومدی حرف خودمو به خودم پس دادی 

به سوال کننده

اینکه دختران جذب پسران پولدار شدند از قدیم و الانم میشن (ربطش به بیولوژیکی رو متوجه نمیشم  و سیستم فیزیکی وبدنی! )

بخاطر فرهنگ وجامعه سنتی ما بوده که نفقه و خرج زندگی برعهده مرد بوده و از نظر  دختری سنتی که درامدی نداشته  و قرار بوده بره سر خونه زندگیش قطعا پسری که پولدارتر بوده میتونسته این نقش و بهتر ایفا کنه (حالا درست یا غلط) 

ضمن اینکه کسی که پولدار هست صرفا پولش دیده نمیشه

زیر اون ویترین پولداری  موارد گسترده تری هست پشت اون پول تلاش  و پشتکار و موقعیت و امنیت و زحمت  و توانایی هم   دیده میشه و اینجور القا میکته که پولدار بودن همون توانمند بودنه! 

الان که جامعه ما از حالت سنتی عبور کرده و  زنان وارد کسب وکار و مراکز مختلف شدن

دختران ارتفاع گرفتن وتلاش کرذن و  درس خوندن  ورفتن وخودشون دارای درامد و شرکت و...  هستن

دیگه اون حالت از بین رفته

(ضمن اینکه شما نمی تونید انکار کنید همون قدیم هم  داشتن پذر زن پولدار ارزو و خیال خیلی از پسران بوده و الانم هست.) 

برای دختری که استقلال مالی داره خواستگارر پولدار فقط یک خواستگار هست  نه اینکه تنها خواستگار جذابش بخاطر پول باشه. 

در مورد سبک زندگی  مجردی تا اخر عمر موافق نیستم ولی مخالف هم نیستم

به نظرم نباید به هرقیمتی ازدواج کرد باید جوانب رو سنجید ولی اگر ادم فردی زو پیدا کرد که بتونه  تا چنذین سال وحتی در دوران پیزی دیالوگ برقرار کنه  وگفتگو مسالمت امیر داشته باشه یا  با حفظ فردیت خودش و طرف مثل یک دوست باشه (منم با  قانون عشق اتشین متاهلی موافق نیستم) چه اشکالی داره ازدواج کردن؟ 

هدف ازذواج ارامش هست وقتی ام همچنین کسی پیدا شد خیلی ام خوبه.، واگرنه ازذواج کرذن برای اینکه صرفا بخوایم ازدواج کنیم وچه میدونیم در پیری تنها نباشیم و... همه کلا نخ نما شده و سرنوشت سالمندان فعلی رو داریم میبینیم همونطور که ور کامنت اام اشاره کردم. 

گاهس وقتا روحیات یکسری افراد واقعا به ازذواج نمیخوره مثلا برخی نمیتونن به یک نفر متعهد بمونن

خوب چرا ازدواج کنن؟ 

ارزوی موفقیت و خوشبختی برای شما و همه جوانان دارم

به سوال کننده

دوست عزیز شما در جواب بنده گفتید که از جنس مخالف ترس و تنفر دارید و به این دلیل نمی خواهید ازدواج کنید . اگر به این دلیل میخواهید ازدواج نکنید که باید بگم در سریع ترین زمان ممکنه به یک روانشناس مراجعه کنید.

اما  اگر دلایل دیگر دارید که خود بنده ندانسته به آن دلایل شما احترام می گزارم. و می توانید مجرد قطعی بمانید.

ارادتمند همگی 

                                                                    scorpion       

تنهایی و بی کسی 

همین خودش خیلی مشکله .‌‌‌‌‌..

به دختر نخلستان

"برای دختری که استقلال مالی داره خواستگارر پولدار فقط یک خواستگار هست  نه اینکه تنها خواستگار جذابش بخاطر پول باشه. "

با سوال کننده موافقم. پول همیشه حرف اول و آخر رو میزنه.آدمها بنده پول هستند. این هم نظر شماست و البته ما هم داریم چیز دیگه ای میبینیم. شما هم دوست داری فقط کتمان حقیقت کنی.

خب برو ببین چرا میخوای مجرد باشی کل عمرت؟

همه مزایا و معایبش رو میدونن خودت سبک سنگین کن ببین چی به روحیت میخوره

شکست عشقی خوردی تازگی ها؟

سلام

به نویسنده پست

به نظر من شما مزایایی زندگی خوب متاهل ی رو نادیده می گیرید

انرژی مثبت ی که یک همسر خوب در قالب زن یا شوهر به طرف مقابل می ده رو با هیچی نمی تونید مقایسه کنید از هیچ جا نمی تونی خریداری کنی حس مثبت و ارزشمندی که به خودت و جهان پیرامون ت رو پیدا می کنی قدرت تحمل و شادی و آرامش و ظرفیت و قدرت ذهنی و روحی ی که بهت برای تحمل و  حلاجی و حل مشکلات رو  می ده دستکم نگیرید. 

من مثل شما وقتی ازدواج کردم که به لطف خدا تمام مواهب زندگی مادی خونه ماشین و شغل خوب و ....داشتم در تردید بودم که آرامش به زحمت ساخته خودم رو آیا به دست خودم بهم بزنم یا نه و کوهی از مسئولیت های ریز و درشت رو عمدا و آگاهانه قبول بکنم یا نه ؟ از سر و کله زدن با خانواده همسر بگیر تا مسایل مادی و مشکلات پیش بینی نشده و ......

بگذارید به شما بگم با تمام وجود خوشحال م که خودم رو عقل کل ندونستم و بعد از مشورت با پدرم و توکل به خدا و انجام یک سری تحقیقات ، این ریسک و استرس رو پذیرفتم و شیرجه زدم در رودخانه سرنوشت....خوشخال م آرامش و غرور کذایی ناشی از دستاوردهای مادی م رو کنار گذاشتم مسئولیت مشابه ایشون رو در همه ابعاد پذیرفتم....وقتی استرس های و نوسان هایی که هر زندگی در ابتدا داره رو گذروندیم و صبر کردیم هر دو به آرامش رسیدیم.......

مگر هدف ازدواج آرامش همه جانبه نیست ؟

فکر کنم یک جا گفتید عشق جاودان متاهل ی وجود نداره ...........این نظر شماست...

اگر میدونستم اینطوری ه ...........اگر می دونستم علی رغم همه دغدغه ها و مسئولیت ها این آرامش رو خواهم داشت ...زودتر ازدواج می کردم جوان شدم زنده شدم......

یک بهشت کوچک .

اصلا این بحث ها در مورد پوشش و حجاب و شغل زن و پول من و تو و ........ که در این وبلاگ موج می زنه  بین ما نبود و نیست ...اجبار و تحمیل ی بحث ی هیچی ....

یکبار به من گفت آرامش خاطرم زیاد شده زندگی م هدفمند شده دیگه احساس می کنم همه چی رو می تونم تحمل کنم  هر شرایط سخت کاری رو می تونم تحمل کنم دیگه در خلا نیستم دیگه نگران چیزی نیستم  وقتی می آم خونه ذهن م ته نشین می شه و آرامش م برمی گرده و اینکه همه مشکلات گذراست

بهم قول دادیم تا ابد بهم آرامش بدیم جسمی ذهنی عاطفی و از هم تحت هر شرایطی حمایت کنیم ...مثل عقاب ی بود که بالهاش رو با تواضع و فروتنی روی سر ما ( من و ثمره زندگی مون ) سایه کرده ...گفت همونطور که به پدرت روز عقد قول دادم بهت قول می دم در کنار من تا ابد آرامش داشته باشی...

نمی دونم شما چه تجربیات ی از زندگی دیگران یا خودتون داشتید و دارید که به این تصمیم رسیدید ولی با احترام به نظر شما عشق جاودان متاهل ی وجود داره ...ارزش ش رو داره ....لااقل برای من ارزشش رو داشت

این رو نوشتم تا اندکی فضا مثبت بشه و حالمون خوب بشه و خوب بمونه .

موفق باشید

سلام

سوال کننده محترم

تمام تلاشم این هست که ازمنظرشماجامعه اطراف روببینم وپاسخ بدم.

این که فرمودین به قطعیت رسیدین ومیلی به ازدواج ندارین به دلایلی که برهمه ماپنهان پس نمیشه مسئله شماروباپارامترهاوارزش های ازپیش تایین شده جامعه قضاوت کرد.

ازدواج برای اکثریت ماجوان هایک ارزش وتاهل رویک هویت فرض میکنیم.

حالااین قضیه درشمابرعکس شده،بنظرم آزادی واقعی این هست که به تمایلات درونی تون بپردازین تاجایی که به شخصی آسیب نزنین.

شماقرارنیست بامعیارومتراژبقیه زندگی کنین،همین که بهترین آدم لحظه ی حال زندگی تون هستین رضایت بخشه.

همین که بامسئله ازدواج به عنوان وسیله برخوردنمیکنیدخیلی عالی.

درواقع بحث ازدواج خیلی فراترازرسیدن به خواسته هاست، ماازدواج میکنیم که یه حس ناب روکشف کنیم ولی دردنیای امروزاین حقیقت کم رنگ ترشده.

اماکسی هم ازاینده خبرنداره ممکنه روزی عاشق بشیدوبه نظرات امروزتون بخندین ویاحتی برعکس درموردتجردبه قطعیت کامل برسید.

دیدم کسانی روازدورکه تاآخرعمرمجردبودن عده ای راضی وعده ای ناراضی ازتنهایی.

امادلیل همه این هابنظرم نداشتن عشق دریک تصمیم بوده چه متاهل باشی چه مجردوقتی ازدرونت آگاه نیستی وبامعیاربقیه تصمیم گرفتی بازنده ای.

همیشه خودتون رو،وقف چیزی بکنیدکه بااون دارای معناومفهوم میشیدوشماروارزشمندمیکنه،ممکنه شمایک مجردمهربونه عاشق هم نوع باشید،یایک متاهل خوب .فرقی نداره همینکه بامردم باعشق ودوستی رفتارمیکنیدوبه معنای واقعی انسان هستین بنظرم همین کافی ورضایت درونی رودرهرسنی باشیداحساس میکنید.

مشکلات هم مجردومتاهل نداره حداقل درجامعه امروزی که ازفردامون بی خبریم،تکیه گاه همه ماخداست.

اگرالان نفس میکشیم لحظه بعدنفسی هست یانه نمیدونیم ،بنظرم بایدبه خودش اعتمادکنیم.

وباامیدمسیروطی کنیم معلوم نیست بعدازپیچ روبرومنظره زندگی مون چه خواهدبود.

امیدوارم هرچه هست براتون بهترین باشه.

سلام

به نویسنده پست

اگر نوشتم فضا مثبت باشه منظورم فقط شما و فقط پست شما نبود در حالت کلی وبلاگ گفتم

 اگر نوشتم مشورت منظورم این بود مشورت ی که شما اینجا از افراد ناشناس که شرایط ی مثل خود شما ممکن ه داشته باشند و حتی شما رو قضاوت می کنند علی رغم نکات مثبت هیچ وقت جای مشورت با کسی که از خون و گوشت شماست و شما رو خوب می شناسه و قضاوت نمی کنه و تجربه روزگار و تجربه سر و کله زدن با جنس مخالف شما رو در جامعه بیشتر داشته خیرخواه و دلسوز شماست رو نمی گیره .

اگر شما برداشت و حس تون این ه خیلی از اوقات خوشحال ترین فرد کره زمین هستید خوشا به حال شما ..همین رویه رو ادامه بدید 

موفق باشید

  اگر خوبی نبود اگر عشق نبود به کدامین بهانه میگریستیم و می‌خندیدیم و کدامین لحظه نایاب را اندیشه میکردیم آری بیگمان پیش از اینها مرده بودیم           دکتر علی شریعتی

یه زمانی بنده هم مثه شما فکر میکردم 

اما الان ک ازدواج کردم و با فکر باز فکر میکنم میبینم خیلی فکرای احمقانه ای میکردم  و الان خیلی از زندگیم خدا رو شکر راضی هستم 

مزدوج شدن علاوه برمسئولیت هایی ک داره قشنگی های زیاد و خاص خودش رو داره 

هیچ وقت با ذهن محدود فکر نکن 

مزیت هایی ک تو ازدواج هست از هر لحاظی تو مجردی نیست و نخواهد بود 

تجدید نظر کن تو افکارت